[Poké Fair] Frenemy Wheel

De opmerking van Jeanne ontging hem niet, en direct keek hij lichtelijk beschaamd weg. Waarom had ze dát nou moeten zeggen? Gelukkig kleurde zijn wangen amper rood, en wist hij het hoofd enigszins koel te houden. Zo te horen viel haar keuze op ‘Counting Stars’, een vrij bekend liedje dat vaak in de top tien zat van de radio die hij beluisterde. Het was een heerlijk nummer, maar toen hij via een druk op de televisietoestel deze aan deed en het lied op had gezocht scheen het een duet te zijn. Dat had hij niet bepaald verwacht, maar hun competitie zou even moeten wachten als ze deze zouden doen. Al zwaaiend met een microfoon rechtte hij zijn rug en keek haar met een glimlach aan toen hij de ander haar kant op stak, “Duetje doen?”

Zodoende, zouden ze een duet doen en nam Jeanne de microfoon aan die hij haar toegereikt had. Direct speelde het muziek al af en verschenen de lyrics al op het scherm, één voor de vrouwenstem en de ander die van een jongen. Zo te zien verscheen Jeanne’s tekst als eerst en afwachtend met de microfoon in zijn handen keek hij haar kant op. Eerlijk gezegd, was hij nerveus om zijn deel zo meteen te zingen. Zijn zang kwaliteiten schatte hij niet geweldig hoog, maar ook niet compleet vals. En Jeanne? Ze begon te zingen en verrast staarde hij een tel bewonderd aan. Hoe had ze zo’n zuivere stem..? Dat was wellicht het laatste wat hij van haar verwachtte. Plagend hief hij zijn schouders wat omhoog om ze vervolgens te laten zakken, een gebaar dat het wel ‘oké’ was. In zijn ooghoek zag hij zijn deel verschijnen en slikte kort, voordat hij begon te zingen met een lichtelijk beschaamd gezicht. “But baby, I've been, I've been praying hard,” zong hij, waarna ze schijnbaar beide een regel mochten zingen, “Said, no more counting dollars, We'll be counting stars,” Het waren vreemde regels om te zingen, maar grinnikte wat in zichzelf. Wat nep-verward keek hij om zich heen, waarna hij zijn tong naar haar uit stak. Direct vormde hij een ‘o’ met zijn wijsvinger en duim ter teken dat er ‘0’ sterren waren.

Helaas ontging Jeanne’s veraste blik hem toen hij zijn kijkers op het scherm gericht had staan, maar haar ‘oké’ gebaar kon hij amper missen. Vervolgens zong zij nog een zin extra, en wees naar buiten alsof we letterlijk de sterren zouden gaan tellen. Kort grinnikte hij, maar richtte zich weer op zijn deel. “I see this life like a swinging vine, Swing my heart across the line,” begon hij, en trok aan een onzichtbare liaan, en sloeg vervolgens op zijn borst als een Tarzan, “And my face is flashing signs, Seek it out and you shall find,” Vervolgens trok hij kort aan zijn wang en keek Jeanne met een opgetrokken wenkbrauw aan. Zingen ging al wat makkelijker, maar… de tekst bleef vreemd. Gaf zijn gezicht tekenen? Sinds wanneer? En wat zouden hen twee vinden?

Na zijn Tarzan imitatie grinnikte Jeanne, maar mochten ze vervolgens weer verder zingen. “Old but I'm not that old. Young but I'm not that bold,” zong hij, en zag dat ze naar hem wees bij ‘young’. Pff. Hij was natuurlijk jonger dan haar, maar hij was toch juist gedurfd? Geen enkele 15-jarige had hetzelfde dingen kunnen doen als hij, dus van bossen in de fiksteken tot gymgebouwen verwoesten. Met een frons keek hij haar aan toen hij die zin zong en wees nadrukkelijk naar het meest dichtbijzijnde teken van zijn lefheid; dat zwetende Mudkip-kostuum. Op tijd wist hij echter zijn blik weer op het scherm te richten voor de tekst. “And I don't think the world is sold. I'm just doing what we're told,” Direct maakte hij een onverschillig gebaar door zijn schouders omhoog te halen en zijn handen lichtjes opzij te steken. Schijnbaar. Zo onderdanig was hij niet altijd.

Het volgende stukje tekst klopte totaal niet met de o zo brave Jeanne en hoe ze dat liet blijken was amuserend. Hij hoefde enkel wat ‘oh ohoh’ te zingen bij dat stuk wat niets voorstelde. “I could lie, couldn't I, couldn't I?” Waarover zou hij moeten liegen? Met een frons keek hij Jeanne aan, maar vervolgde met een grijns zijn deel, “Every thing that kills me makes me feel alive,” Dat klopte volledig. Elke keer dat hij iets in de fik stak of in gevaarlijke situaties kwam, genoot hij van de bruisende adrenaline dat door hem heen pompte. Waarom zou hij een saai braaf leventje moeten lijden? Dit had waarschijnlijk ook geen enkele gebaar nodig; het was met een geamuseerde blik wel duidelijk.

Zijn solo was spoedig al voorbij en ze mochten doodleuk weer het refrein gaan zingen. “Lately, I've been, I've been losing sleep, dreaming about the things that we could be, but baby, I've been, I've been praying hard, said, no more counting dollars, we'll be counting stars,” S-Serieus? Nee. Zo lovey-dovey waren ze zeker niet om nu al over elkaar te zitten dromen en hun toekomst. Zijn slaap was trouwens heilig, dus waarom zou hij over een ander wakker liggen? Zo cliché was hij niet. Slaap ging voor alles, hoe dan ook! Naast hem hoorde hij echter Jeanne grinniken bij hetzelfde stukje tekst. “Pff, onzinnig,” mompelde hij met zijn armen over elkaar heen geslagen. Dat was niet het enige waar hij het oneens mee was: hij wilde liever geld tellen dan sterren. Direct maakte hij ook met een nors gezicht een handgebaar die op geld sloeg. “Money.. money… is always funny.. in a rich man's world, maar echt.. liever geld dan dat tellen van die sterren,” Het liedje ging echter verder en uiteindelijk was deze dan afgelopen, al leek het haast een eeuwigheid dat ze het hadden gezongen.
Terwijl Jeanne al vertrok bleef hij naar het Mudkip kostuum staren met pure haat in zijn ogen. Hij was nog niet klaar met dat ding! Wat ging hij er echter mee doen? Hmm… Lag er hier anders iets wat hij hiervoor zou kunnen gebruiken? Aha, een stift. Heh.. “Dit wordt leuk,” Direct greep hij de rode stift vast en begon boze wenkbrauwen bij de oen te tekenen en zo realistisch mogelijke bloedvlekken op de rest van de pak. Waarom vernietigen als hij daarmee ook kinderen op stang kon jagen? Voldaan droeg hij het pak de zaak uit en legde die recht bij een kraampje die inmiddels gesloten was en duidelijk snoep te halen was. “Zo,” Met een valse grijns liep hij er vandaan en voegde zich bij Jeanne die hem een.. c-compliment gaf om zijn zangtalent? Kon ze het niet bij één keer houden? “Pff,” Beschaamd keek hij koppig van haar weg, terwijl hij het weer warm kreeg, “Kan ook over jou zeggen,” O Arceusdomme, waarom waren complimenten geven zo verschrikkelijk om te doen? Iemand? Ugh, dit was hopeloos.

Bijna had hij gemist dat ze de prehistorische gevogelte tevoorschijn gehaald had en vervolgens over een hotel was begonnen. Waarom ineens een hotel? Met een frons keek hij naar haar horloge, waardoor hij haar met grote pupillen aanstaarde. W-Was het al zo laat geworden na een simpele karaoke?! “Muk, muk, muk..” schold hij luidop, gezien het een tijdstip was waarop er natuurlijk geen bussen of iets naar Fallarbor Town reed. Hij kon dus niet zomaar naar huis toe en mocht overduidelijk ook een hotel boeken en… “Denk het, ik moet ook een kamer gaan boeken…” sprak hij vol agitatie, “Hoe is het zo snel zo laat geworden? Zongen we urenlang of maar drie minuten?” Gefrustreerd sloeg hij een diepe zucht, voordat hij maar kort rondkeek voor een hotel. Dat was een kraampje, een gesloten supermarkt en een… driesterren hotel, bingo! “Laten we die anders proberen,” Hij wenkte er kort naar en liep vervolgens er recht op af, hopend dat ze nog kamers vrij hadden. Buiten slapen was niet fijn, maar in één kamer met Jeanne…? Wangen, ze deden té irritant voor woorden vandaag.