[Poké Fair] Frenemy Wheel

Jeanne reageerde er lachend op met dat Tarzan nog gekke dingen door zou vermoeden. “Daarom, dus… Dan komt Tarzan vast beschermend naar je toe rennen en.. Bam, liefde,” ging hij grappend op in. Dat zag hij al letterlijk voor zich; de Tarzan die zijn geur bij haar kleren rook en direct zou toevoegen van haar te houden en zelfs haar dacht te beschermen. Ja, een geweldig idee. Zo zou zijn voorspelling van Jeanne’s toekomst des te sneller uitkomen. Heerlijk was het om de toekomst te kunnen voorspellen. Hoewel hij niet had zien aankomen dat Jeanne de opmerking zou maken dat ze met zijn tweeën dat uurtje moesten doorkomen. “Dat gaat net wat makkelijker op de Holo Caster, dan vliegt pas de tijd voorbij,” Hij sprak aardig veel met haar via zijn mobiel en het doodde veel van zijn vrije tijd of het maakte de meest suffe momenten plezierig. Vlak voor dat gedoe met zijn baas en de promotie had hij ook al met haar gesproken. Na dat alles kon hij heerlijk door blijven kletsen zonder op de gebeurtenis in te gaan. Dat was ook weleens fijn. Kort keek hij naar de zon die vlak achter hem naar beneden scheen te gaan. Was de zonsondergang nu al gaande? “Zo te zien.. ook nu,” sprak hij tamelijk verrast. Dat hele verkleedpartij gedoe had zolang geduurd? Wauw.

Toen Jeanne de opmerking maakte dat hij Cupido was, grinnikte hij even en wees naar zichzelf. “Dat is mijn derde naam, niet mijn tweede,” zei hij alsof het een logisch feitje was. Hij draaide overuren om zijn voorspelling uit te laten komen. Hen twee samen zien was toch het uiteindelijk dan wel waard of niet soms? Na zijn opmerking gemaakt te hebben dat de tijd sneller voorbij ging op de Holo Caster stemde Jeanne direct in. Echter gold dat voor nu ook; de zonsondergang was namelijk al aan de gang. Die uur dat ze moesten wachten op de reparatie zou dan ook voorbij razen. Hij hoorde Jeanne iets zachtjes mompelen, iets in de trant van dat het prachtig was om de zonsondergang van deze uitkijkpunt te zien. Ciro knikte en sloeg zijn armen voor zich over elkaar. “Ik heb de Hoenn zonsondergang wel gemist,” Het was zo vertrouwd om die weer terug te zien, al zag het er bijna hetzelfde uit in Kalos, maar zat er simpelweg een andere sfeer bij. Het was continu werken en stressvol in Kalos, maar in Hoenn kon hij het weer rustig aan doen en zichzelf een soort vakantie gunnen.

Hij had zich al naar Jeanne omgedraaid toen ze vroeg of de zonsondergang in Kalos dan heel anders was. “Tja, niet de zonsondergang zelf,” zei Ciro, terwijl hij bedacht hoe hij het best kan verwoorden, “Eerder het gevoel, wanneer ik er naar kijk. Hier in Hoenn voel ik me op mijn gemak als ik het zie, maar terug in Kalos sta ik meestal stijf van de stress,” Hij hoopte dat dit de boel zou verduidelijken, maar het was pas sinds dat moment dat hij het verschil had opgemerkt. Nooit eerder had hij stil gestaan bij hoe druk zijn leven in Kalos wel was. Momenten om te ontspannen had hij enkel wanneer hij gewond was, zoals met de brandwond rond zijn nek die gelukkig al genezen was. Dat deed echt verschrikkelijk veel pijn. Het waard was het weer wel; Rifle kon veilig Mega-evolueren zonder door het lint te gaan. Dat was iets. Toen Jeanne zijn naam uit sprak werd hij direct uit zijn gedachten getrokken en zag vervolgens haar met een plofje op de bank neervallen. “J-Jeanne?!” Geschrokken stond hij met een ruk op, maar knalde nogmaals met zijn achterhoofd tegen de te lage plafond. “Ugh..” Met zijn ene hand wreef hij weer langs de pijnlijke plek, terwijl hij met de ander Jeanne’s pols vastgreep. Ze leek helemaal uitgeteld te zijn, exact zoals in de grot gebeurd was. Haar hartslag was stabiel, maar ging veel te snel. Tsk. Dit kon niet waar zijn. Waarom gebeurde dat altijd met de mensen, waarmee hij omging? Eerst Jeanne, toen Jayde en nu zij weer! Hij knielde naast haar neer en zuchtte diep. Hij moest het wéér doen. Hoe vaak hij het ook deed; het wende niet. Zijn hart ging dan ook als een razende tekeer toen hij Jeanne’s hoofd iets naar achteren duwde. Zijn tomatengezicht was natuurlijk ook teruggekeerd. Met trillende handen kneep hij haar neus dicht en probeerde te negeren wat hij daadwerkelijk deed. Gewoon denken aan kip. Ja… Kip. Ciro plantte zijn mond bij de hare en ademde enkele keren diep uit, voordat hij zijn rode hoofd terugtrok. Zo, gedaan. Nu was het afwachten geblazen, maar hij kon eigenlijk wel lachen om wat hij zag. “Net Doornroosje,” sprak hij zachtjes grinnikend. De slapende prinses die wakker werd door de kus van een prins. Wacht.. Muk! Ciro gaf zichzelf een klap tegen zijn wang. Het was Arceusdomme geen zoen. “Nu nog wakker worden,” Geagiteerd porde hij haar wang, maar er volgde geen directe reactie. Bezorgd om haar was hij niet, écht niet… Misschien een beetje.

Wauw. Doornroosje was sneller wakker dan hij verwacht had, maar de eerste keer had ze flink wat vrolijker geklonken in tegenstelling tot deze keer. Ze leunde inmiddels op haar onderarmen en zei met ergernis dat hij haar weer had moeten redden. Wat was ze weer dankbaar. Ciro rolde met zijn ogen en kwam langzaam weer overeind. “Is het zo erg dan? De volgende keer red ik je dan maar niet, goed? Ik laat het over aan meneertje Tarzan,” Koppig keek hij weg van haar en staarde weer richting de zonsondergang. Ze kon écht iets vrolijker reageren, al zou hij vast op dezelfde manier hebben gereageerd. Jeanne maakte vervolgens een geagiteerde opmerking wat hij maar negeerde, maar hij keek wel kort over zijn schouder. Het leek erop dat ze nog niet overeind kon komen in haar momentele staat. “De dokters staan nog voor een raadsel, zeker?” vroeg hij, waarna hij zich weer naar haar omdraaide. Ze viel namelijk nog steeds flauw en had al die bizarre klachten die door van alles tot stand konden komen.

Schijnbaar was Jeanne niet heel geamuseerd met de gedachte dat Tarzan haar beter kon redden. Oké, dan. Ze bloosde echter ook niet bij de opmerking, dus voelde ze écht nog niets voor de knaap. De Cuppido onderving wat problemen dus, maar hij zweeg en stapte over op een ander onderwerp. Om een heel uur over Tarzan te praten verveelde teveel. Dat hadden ze nota bene zonet nog gedaan. Zijn vermoeden werd echter door Jeanne bevestigd; ze hadden nog steeds niets ontdekt bij haar. “Pff,” mompelde Ciro afkeurend, “Ze worden zoveel betaald… voor niets,” Zelfs als niet-dokter zijnde wist hij dat het met een hoge bloeddruk te maken moest hebben. Hoofdpijn en flauwvallen kon daardoor plaatsvinden. En hij had geeneens zijn middelbare school afgemaakt. Wauw, wat waren artsen dan ‘geweldig’. “Zelfs ik-“ Plotseling trilde zijn mobiel en direct gritste hij het uit zijn broekzak. Een nieuw berichtje? Herstel, het was mail. Met een paar toetsen las hij kort de mail door, waarna een brede grijns op zijn gezicht verscheen. “Er komt een nieuwe Minecraft uit! Oh my.. De graphics!” riep hij enthousiast uit en scrolde naar beneden waar wat afbeeldingen zaten van de game. Dit was het nieuws waar iedereen op gehoopt had, want hierin had je zoveel meer opties en waren de blokjes geupdate qua uiterlijk en textuur. Hij wilde bijna op-en-neer springen van blijdschap, maar herinnerde zich op tijd aan de lage plafond en.. Oja, Jeanne. Direct verborg hij beschaamd zijn mobiel. “Is een spel, ken je vast niet..” wuifde hij weg, waarna hij zich bedacht dat hij tegen een nerd sprak, om wel te verstaan prinses Nerdfluff. Misschien herkende ze het spel wel, maar ze leek niet het type om het te spelen.

Verrast staarde hij Jeanne aan, terwijl ze overenthousiast reageerde op het nieuws of in betere woorden; ze fangirlde. Als nerd-zijnde had hij het van haar kunnen verwachten, maar toch klonk het niet logisch dat een serieus typje, zoals zij dat speelde. Ze zou in zijn ogen eerder haar tijd verdoen met puzzel- en strategiespellen, zoals een virtuele Risk of World of Warcraft. Toen ze echter eiste de graphics te zien en naar zijn broekzak wees, grinnikte hij binnensmonds. Áls ze het echt speelde.. “Je krijgt ze te zien,” sprak Ciro, terwijl hij al zijn mobiel vastgreep, maar hoog de lucht in hield, “Als je mij verteld wat je accountnaam was,” Nou was hij wél benieuwd wie ze dan daarop was. Hij had een boel vrienden daarop gemaakt en natuurlijk vijanden, dus de meeste gebruikersnamen herkende hij gemakkelijk. Stiekem hoopte hij dat ze dan één van die nieuwelingen was die een simpele Zwaard had en ragequitte, omdat hij hen vermorzelde met zijn Diamond Sword.  

Zij.. AmauraDraak? Dat meisje waarmee hij veel Minecraft had gespeeld en hij een oogje op had als kind. Dat kon niet waar zijn. Door zijn pure verbazing wist Jeanne echter zijn Holo Caster uit zijn handen te gristen. Ho, sinds wanneer kon ze normaal bewegen?! “Blijf erva-” De verbaasde reactie van Jeanne aka AmauraDraak bracht hem tot een halt, waarop hij knikte en snel zijn mobiel uit haar handen trok. Hij snoof kort en verborg het toestel weer in zijn broekzak. “Graphics bekijken… Niet mijn gebruikersnaam,” mompelde hij erachter na, maar het had geen zin. De onthulling van hun identiteiten was daar te groot voor. Ugh. Zij zou hem vast nog herinneren, want als ‘vuurtje123’ had hij een boel met ‘AmauraDraak’ uitgevreten op Minecraft. Wat nu.. ? Hij stond met zijn mond vol tanden en kon de nerd amper als dat meisje achter AmauraDraak zien. Ho, ze hadden hetzelfde karakter… Ciro slaakte een luide zucht en maakte een schiet gebaar naar zijn hoofd toe. “Shoot me, please,” Dit kon niet waar zijn. Gewoon.. Niet.

Natuurlijk was Jeanne nog verbaasd, maar ook knap dom bezig om aan hem te vragen in haar uitgestoken arm te knijpen. Natuurlijk wilde hij mensen pijnigen en ditmaal mocht het zelfs van het persoon in kwestie. Dus met een valse blik in zijn ogen kneep hij pijnlijk in haar arm. Hij schoot vervolgens in de lach, terwijl Jeanne nog moest reageren op de pijn. “Je vroeg er zelf om,” Hij sprak de waarheid. Het moment had hem even verlost van de verbazing. Met al die pijn die hij opgelopen had kon het geen droom zijn. Geamuseerd sloeg hij zijn armen achter zijn hoofd en keek haar met een schuin hoofd aan. “Onze eerste ‘bewuste’ meeting, geloof ik,” grapte hij, al voelde hij zich nogal ongemakkelijk. Help, wat nu? Alsof iets onnatuurlijks zijn gedachte gehoord had, wist een kerel in een Mudkip kostuum langs de reuzenrad met een hele zee heliumballonnen vast. “Ieh!” Geschrokken en met afschuw stapte hij naar achteren, “Mega Mudkip… Dat ding is één stalker!” Gelukkig verdween de Mega Mudkip spoedig uit zicht, omdat hij leek te landen. Pfoe. Maar… wat nu? “E-Ehm.. die nieuwe Minecraft game komt trouwens overmorgen uit in Hoenn bij de Game Mania,” zei hij maar. Overduidelijk dat hij die game zou halen.