[Poké Fair] Frenemy Wheel

Nou maakte Jeanne de geweldige opmerking dat ze helaas geen Diamond Pickaxe gemaakt had, waarop hij een pruillipje opzette en zijn schouders liet hangen. “Nou…” Hij werd echter al afgeleid door de Mega Mudkip, maar werd direct uit balans gehaald toen Jeanne in alle enthousiasme tegen hem opknalde. Voor de tweede keer! Dat huidcontact gaf hem telkens weer kippenvel en een rood hoofd. Zonder zelfs te vragen of ze nog oké was keek hij haar over zijn schouder aan. “Als je zo graag tegen mij op wil knallen… Dan kan je net zo goed een knuffel geven,” snoof hij geagiteerd, “Leuke strategie bij Tarzan,” Door zijn schaamte lette hij toch niet meer op wat hij zei. Hij had daar een té grote dosis in amper een kwartier van gehad. Gelukkig hadden ze het over Minecraft, maar hoewel hij overenthousiast was met de nieuwe spel die daarvan uitkwam, scheen Jeanne juist afwezig te reageren. Als AmauraDraak-zijnde had hij iets van fangirl-achtig gedrag verwacht. Zelfs na dit alles. Hij ademde diep uit en volgde haar blik naar de al bijna verdwenen zon. Weer minuten verder. “Huh, toch geen grote fan meer?” reageerde hij met een speels lachje aan haar, al had hij al een vermoeden wat er aan de hand was met haar. Dom spelen leek hem echter verstandig.

Jeanne reageerde ineens wel weer zoals hij haar kende toen hij even aan haar twijfelde. Van de opmerking dat Creepers niet ontplofte grinnikte hij luidop, maar zweeg spoedig weer. Ze scheen nog iets aan te willen toevoegen – de reden waarom ze wat minder zichzelf was. In de paar tellen stilte richtte hij voor het gemak zijn blik weer naar buiten waar de zon amper een rood bolletje voorstelde dat amper boven de attracties wist te komen. Het zou binnen amper een kwartier alweer écht donker zij en de cabine had geen lamp voor zover hij het gezien had. Toen Jeanne toegaf dat het besef dat hij ‘vuurtje123’ was haar nog in de greep hield knikte hij traag. “Heb ik ook last van hoor, maar… iets minder,” begon Ciro en zuchtte luidop, “Als ik echter naar jullie karakter kijk, dan vind ik het juist weer op zijn plek vallen. Beide waren nerds en vrij serieus,” Het was dan ook één van zijn eerste vragen geweest aan die AmauraDraak waarom ze zo’n onbenullige naam had, waarna ze zodanig reageerde dat ze duidelijk va fossielen hield.. en draken, natuurlijk. Dat hij eerder geen verband tussen hen legde was wel verrassend, maar hoe vaak dacht hij nog aan die tijd terug? Jeanne’s stem weerklonk op de achtergrond, maar toen hij het woord ‘knuffel’ hoorde keek hij haar verrast aan. “W-Wacht.. Wat? Oh, nee, nee…,” Zijn tegenstribbel had geen effect, en de volgende tel omhelsde Jeanne hem. Ugh. Zijn wangen kleurden vuurrood, zeker toen hij enkel meer lette op hoe ze hem vastgreep en dat ze echt tegen hem aan drukte. “Ik haat je,” mompelde hij zachtjes en sloeg zijn armen ook om haar heen, en staarde strak naar het uitzicht.

Nou was het de beurt aan Jeanne om overeenkomsten tussen vuurtje123 en hem te vinden. Schijnbaar viel daar zijn pyromaan-achtige acties op en de koppigheid. Dat gaf hij wel toe, maar zijn relatie met vuur was als kind al gaande en telkens wanneer Jeanne weer iets bouwde, stak hij het direct aan. Om daadwerkelijk iets te bouwen duurde driemaal zo lang, al waren er dagen dat hij daadwerkelijk meehielp en geen blok aan haar been was. Ze waren wel zeldzaam. Helaas zat hij weer in een knuffel vast, een situatie wat zo onwennig voor hem bleef. Zelfs zijn moeder en zusje deden dat amper bij hem of bij elkaar; lichaamscontact was er gewoonweg niet veel binnen zijn gezin. Gek genoeg was Jeanne degene die de situatie beëindigde door opeens te beweren dat het geen knuffel was en naar zijn keel greep. Dit had hij zo vaak al gehad, maar ze had hem zo erg verrast dat hij het niet wist te ontwijken. Houdgreep, geweldig. “Rot…,” begon Ciro bijna grommend toen hij haar arm vast hield, door zijn knieën zakte en haar met enige inspanning over zijn rug liet rollen, zodat ze op haar rug op de grond neerkwam. Niet té hard natuurlijk. Hij lag echter half naast haar op de grond en liet haar arm los die hij zonet vastgegrepen had. Trots rustte hij zijn handen op zijn heupen, terwijl hij voor het moment boven haar uit torende. “Héél stiekem… ben ik een judoka,” sprak hij met een grijns. Dát had ze vast niet verwacht, huh?

Het zag er hilarisch uit dat hij een prinsesje had weten te vloeren met een simpele schouderworp. Een van de basistechnieken van judo wat je in de tweede les al leerde, nadat je veilig wist te vallen. Helaas had ze zichzelf al met een grinnik overeind weten te krijgen en net toen ze meedeelde dat ze een zombie was, schoot ze op hem af met haar handen naar zijn gezicht reikend. Ze was écht een persoon vol verassingen, zeg. Eerst een prinses, toen een nerd en ineens een zombie. Als directe zelfverdediging greep hij direct haar polsen vast, maar knalde door gebrek aan ruimte tegen het raam aan en raakte haar vingertoppen vooralsnog zijn wangen aan. Argh! Het deed weliswaar amper pijn, maar niet iets waar hij vrolijk om werd. “Niet vandaag, zombie!” grapte hij en had naar voren willen stappen, maar struikelde over haar schoenen. Muk. Hij verloor zijn evenwicht en viel recht naar voren, waarschijnlijk haar met zich mee sleurend. Pas op het laatste moment wist hij zichzelf te behoeden van een knal tegen Jeanne aan, die inmiddels op haar rug tegen de grond lag. Met zijn handen vlak naast haar lichaam had hij zich gered en ademde diep uit. Pfoe.

Gered door zijn reactiesnelheid voor een zoveelste pijnlijke knal. Ciro ademde opgelucht uit en wilde weer een snauwende opmerking maken, maar besefte na een paar tellen pas de situatie waarin hij zichzelf in had gesleurd. “Éééh….” Het scheelde een paar centimeters of hij lag letterlijk op haar. Jeanne’s gezicht kleurde pas voor het eerst beschamend rood, terwijl het bij hem voor de zoveelste keer inmiddels gebeurde met natuurlijk de benauwdheid. “E-Ehm..” Gek genoeg lukte het hem niet direct om zichzelf overeind te krijgen wat waarschijnlijk door de schaamte  en verbazing kwam. Beweeg, lijf! Zijn lichaam gehoorzaamde maar niet. Heerlijk betrouwbaar. Dit was eerder een situatie waarin hij zichzelf met Jayde wilde inbeelden… En.. nu had hij de maximale schaamte wel bereikt. Waarom moest hij vlak boven de nerd terecht gekomen zijn? Waarom?! Kon zij niet eerst weg. Hup! Het lukte hem niet dat in woorden aan te geven. Ugh, heerlijk lichaam die meewerkte. Ge-wel-dig. Niet. Pas toen Jeanne de ongemakkelijke stilte doorbrak met de opmerking dat ze dit niet met knuffelen bedoelde, kreeg hij na een geforceerde grinnik weer de controle over zijn ledematen. Binnen enkele tellen stond hij weer overeind en keek strak uit het raam. Het begon écht al donker te worden en- Hij kon niet concentreren. Dacht Jeanne écht met de opmerking dat hij.. dát met haar wilde doen?! Aah! “Pff… Alsof ik dat bij je wilde doen, daar heb ik iemand anders al voor!” mompelde Ciro en zwaaide met zijn hand vlak voor zijn gezicht, wegens de warmte. Hij begon zelfs te zweten, hé bah.

Achter hem hoorde hij een luide knal en voor de verandering kwam het niet van hem vandaan, maar Jeanne. Toen hij kort over zijn schouder keek kon hij enkel geamuseerd grijnzen dat karma eens in actie gekomen was. Hij had al tweemaal zijn hoofd mogen stoten, dus voor haar zou er vast één in de toekomst op haar zitten wachten. Na zijn opmerking gemaakt te hebben maakte ze hem nogmaals uit voor een pervert. Serieus?! Met een geagiteerd gezicht draaide hij zich weer naar haar om. “Wat wil je nou?” snauwde hij terug, maar ze vervolgde vervolgens op soepele wijze of hij een oogje op een ander dan had. Het erge was dat ze daadwerkelijk ongelovig klonk. “Tsk, wie denk je? Jayde, natuurlijk," antwoordde hij kortaf, waarna hij overdreven met zijn ogen rolde. Was dat nog steeds niet duidelijk na hun gesprekken via de Holo Caster? Ze had hem dan afgewezen, maar er was vast wel hoop. Bovendien, werd hij niet één, twee, drie spontaan verliefd op een andere vrouwelijke ‘J’. Vooral niet dát prinsesje die op de bank om eten zat te zeuren. Ciro ademde diep uit en stapte naar zijn rugtas toe. “Eens zien..” Hij ging wat reservekleren langs en vond vervolgens een zakje boterhammen met kipfilet erin. Meer had hij niet. Hij brak het zakje, greep één van de twee boterhammen en handigde het aan haar over. “Hier,” Hierna nam hij weer plaats en had hij het nog steeds warm, maar zijn gezicht was hopelijk minder rood. Hopelijk. Hij was niet zo heel hongerig, maar het broodje zag er wel smakelijk uit, maar gezien ze nog lang hierin zouden zitten wilde hij het bewaren.

Het verbaasde hem dat hij nooit eerder Jayde’s naam naar voren had laten komen in zijn gesprekken met Jeanne. Tijdens de ‘fase’ begreep hij wel dat hij dat deed; het was net té beschamend om haar bij de naam te noemen. Heel erg moest het niet zijn dat ze de naam wist. Zolang ze elkaar nooit tegenkwamen was het best.
In zijn ooghoek zag hij dat Jeanne genoot van de boterham en het maakte hem des te hongeriger. Met een zucht borg hij het weer in zij rugtas op en keek hij haar verrast aan toen ze plotseling zei dat je niet moest mijnen vannacht. Ehm, wat nou? Ow. Hij wist waar ze op doelde, maar het was inderdaad nog uit de tijd dat ze kinderen waren en dan AmauraDraak dacht dat het een goed idee was om in de nacht de mijnen in te gaan die vol irritante wezens zat. Ze was verschrikkelijk koppig en hij was bezorgd om haar, elke keer weer of ze niet zou sterven in de game. Ironisch genoeg, ging hij het nog vaakst dood in het proces daarvan. Ugh, hij had zelfs een tijdlang geragequit, maar dat hield hij dus niet lang vol, waarna hij gewoon verder ging met de reddingsacties. “Natuurlijk,” grinnikte hij, waarna hij de duisternis buiten de cabine pas opmerkte. Het besef dat er kort geleden nog een zonsondergang bezig was, voelde zo vreemd aan. Ach ja. Gek genoeg moest hij hierdoor weer denken aan die keer dat hij en ‘AmauraDraak’ Minecraft speelde en een heel interessant gesprek hielden. Een heel beschamend gesprek nu hij erop terug keek, maar in de duisternis vielen zijn rode wangen amper op. “Ik weet nog die keer dat ik je prinsje was en jij mijn prinsesje,” grapte Ciro luchtig. Ze hadden het niet in die woorden gezegd, maar de hint was wel duidelijk. Ze hadden in hun tijd in die game een ‘crush’ ontwikkeld voor elkaar en tijdens dat gesprek dat toegegeven, maar veel meer hadden ze er niet mee gedaan. Dat kwam simpelweg, omdat ze elkaars échte identiteit toen niet wisten, kinderen waren en hij tussendoor vaak van huis wegliep.