[Poké Fair] Frenemy Wheel

Schijnbaar waren ze het dan over de attractie eens; de Archen Archery. Hij zag haar niet aan voor iemand die met pijl- en boog zou spelen, maar hetzelfde kon over hem gezegd worden. Terwijl hij bezig was zich voort te bereiden volgde Jeanne zijn voorbeeld en deelde spoedig mee ook gereed te zijn. Zijn blik gleed dan ook naar de deur en wachtte af op het moment dat deze open zou slaan. Dat uurtje was sneller voorbij gegaan dan hij verwacht had, maar er was een boel gebeurd. Vooral beschamende dingen. ‘Klik!’ Met een mechanisch geluid klapte de deur open en sprong Jeanne opgetogen uit de cabine, duidelijk blij bevrijdt te zijn. Hij was achteraf best blij dat dit gebeurd was, maar niet enkel, omdat hij het nodig had. Met een grijnsje stapte hij uit, de frisse lucht tegemoet en stak genietend even zijn armen uit. De sterke zeewind rukte aan zijn kleren en pas toen voelde hij dat zijn zweet verdampte. Báh. Hij moest écht na dit alles douchen. De jongen wierp nog een laatste blik op de cabine waarvan de deur inmiddels weer dicht gegaan was. Zijn humeur was beter dan wanneer hij er n zijn uppie in had gezeten, dat zeker.
Opeens werd er aan hem gevraagd of hij een ander nog herkende en verrast draaide hij zich om. Wie was ‘hem’? Ow. Dat. Nors keek hij naar de geëvolueerde prehistorische gevogelte. Wat leuk om die weer te zien, zeker nu… “Yo, kipje,” groette hij hem stug, waarna hij even aan zijn eigen kip dacht. Die twee waren toch de ‘beste’ vrienden. Hij haalde dus de Blaziken tevoorschijn welk hem verrast aankeek, nadat hij de omgeving tot zich opgenomen had. “Daar is je vriend,” Ciro wees naar de Archeops en volgde Rifle zijn vinger, enkel om nors zijn armen over elkaar heen te slaan. Wat ironisch dat ze beide hun eindstage hadden bereikt. “Zullen we eerst de Archen Archery bezoeken, of bewaren voor het laatst?” vroeg hij aan Jeanne, waarna zijn blik weer langs de kraampjes gleed. Dit moest de eerste keer zijn dat hij hier in de avond rond liep dan overdag. Wauw, het was vele malen mooier met al die lichtjes.

Schijnbaar zouden ze er gelijk heen gaan en hij vond het geen enkel probleem en liep al richting het kraampje met Rifle achter zich. Bij de opmerking dat ze erover maakte moest hij kort grinniken. “Daar heb je een punt,” gaf hij toe, en spoedig stond hij in de rij. Door kort opzij te stappen zag hij pas dat het niet heel lang was, maar het wel even zou duren, voordat ze aan de beurt zouden komen. Geweldig weer. Zou hij in die korte tijd anders eten kunnen halen? Trek in een simpele boterham had hij niet, zeker met de zoete geuren die in de lucht hingen. Zoetigheid daarentegen… Snel duwde hij de gedachte weg en keek weer naar de rij mensen voor hen. Het schoot niet veel op. Grmpf, mensen en hun traagheid.

Het leek erop dat Jeanne iets zou zeggen, maar gek genoeg stopte ze middenin haar zin. Uhm, wat? Het volgende moment tikte plotseling iemand bij zijn schouder. Ho! Wie was dat? Alert draaide hij zich om en keek recht naar een Mega Mudkip. O nee, kreeg hij weer een goodiebag? Bijna had hij zijn hand opgestoken en met zijn hoofd geschud dat hij het niet wilde. Echter sprak de knul in het pak tegen hem en verwees naar hem als ene ‘Chad’. Wie was dat… Oh. Een typische vergissing, maar was er dan iemand die op hem leek? Het kwam waarschijnlijk doordat hij geen muts droeg. Maar goed, de knul scheen te willen dat hij het overnam en met een frons keek hij hem aan. “Je hebt de verkeerde-“ bracht hij al licht geagiteerd naar voren, maar de knul trok de kop al uit en duwde die richting in zijn handen. Verward keek hij van de Mudkip-kop naar de knul, waarna diens ogen glommen en hij alvast de kop over Ciro’s hoofd trok. Arceusdomme! Hij plaatste zijn handen op de zijkant van het veel te warme ding, trok er flink aan, maar kreeg het niet van zijn hoofd af. Dat ook nog en hij was die Arceusdomme Chad niet! “Je hebt-“ Weer werd hij genegeerd en trok de ander razendsnel het kostuum bij hem aan. ‘Alvast bedankt, Chad. Ik trok het niet langer, veel succes!’ De knul sprak deze woorden gehaast uit, voordat hij de benen nam en in de mensenmenigte verdween. Hij had geeneens de kans gekregen om het te weigeren. Sommige mensen moesten echt een dreun krijgen. En nou zat hij in en té warme, half bezweten Mudkip pak. Direct keek hij Jeanne’s kant op. “Geen... Mudkipwoord hierover,”

Het laatste wat hij op dat moment wilde was een bespottelijke opmerking, maar verwachtte hij iets anders? Met een vernietigende blik keek hij Jeanne aan toen ze hem ‘Chad’ noemde en beweerde dat ze enkel op een cameraman moesten wachten. Het had geen zin. Voor haar zag hij eruit als een glimlachende Mudkip. “Wil je dat ik mijn Water Gun gebruik zoals Aquarius?” vroeg Ciro snauwend. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zag dat ze eindelijk aan de beurt waren.

Net toen er een blik op hem gericht werd om te vragen hoe vaak hij wilde schieten moest iemand hem weer tegenhouden. ‘KIP! Dat is Kip!’ Hoge kinderlijke geluiden weerklonken achter hem en het volgende moment trok een groep kinderen aan zijn pak. Aah! Ga weg, minimensjes! Hier had hij geen zin in. Veel bewegingsvrijheid had hij amper, gezien de vijf kinderen of aan zijn benen trokken of hem omhelsden. “… Help,” fluisterde Ciro tegen Jeanne. Hij had géén idee hoe je met kinderen moest om gaan en vooral weg moest jagen. Ehm, improviseren dan maar. “Sorry, maar Kip is even-“ ‘M-Maar.. één foto, enkel één foto!’ sprak een meisje met een pruillipje op. De andere kinderen volgden haar voorbeeld en smeekten luidop en met hun kraaloogjes. Waar waren hun ouders?! Hij wilde die minimensjes niet om hen heen hebben, zeker zo smekend. Gek genoeg had hij echter geen zin in gegil of hun luide gejank. Met een zucht aaide hij het meisje over haar bol, voordat hij haar voorzichtig vastgreep en haar optilde. “Natuurlijk!” sprak hij, gedwongen enthousiast en met de meest kromme glimlach op zijn gezicht ooit, waarna schijnbaar hun moeder naar hen toe holde en tevreden een camera erbij haalde na hem bedankt te hebben. Geen moeite, geen emotionele schade. Nope. Ciro zakte wat door zijn knieën en hield met zijn losse hand één van de kinderen tegen hem aan. De rest klom op zijn schouder en enkel eentje zat braaf voor hem. ‘Zeg ‘cheese’!’ Ugh, wat een hel. “Cheese!” sprak hij hardop, beschaamd. De foto werd gemaakt en hij liet het meisje weer voorzichtig zakken, totdat ze op haar eigen benen stond. Ze bleven hem echter knuffelen, nog over het dolle heen. De moeder wilde echter weer vertrekken en hij hoopte dat deze koters naar haar zouden luisteren. Gebeurde dat..? Nee. “Oké, wie het eerste aan komt bij moeder is een super kampioen, beter dan normale ‘kampioenen’!” Improviseren. Het werkte wel, want de kinderen sprintte enthousiast naar hun moeder en kort rende hij zo traag als hij kon met ze mee, totdat ze allemaal weer bij hun moeder stonden. “Fijne dag nog!” sprak hij gedwongen vrolijk, terwijl hij ze uitzwaaide en ze vol tegenzin wegliepen. Het meisje echter draaide nog één keer naar hem om. ‘Jij bent mijn super kampioen hoor!’

Had het meisje dat laatste nou écht moeten zeggen? Hij wist geeneens of hij zich beschaamd of gevleid door moest voelen. Met een diepe zucht draaide hij zich weer om naar Jeanne die hem complimenteerde dat hij goed met kinderen kon omgaan. Vond ze dat nou écht? Hij had flink zitten improviseren in de hoop dat hij de kinderen van zich af kreeg en dat optillen was wat mascottes eenmaal deden. “Heb je het tegen ‘Kip’ of ‘Ciro’?” vroeg hij grappend, al wist hij het antwoord wel. Dieper wilde hij er niet op in gaan. Het was nou wel beschamend genoeg geweest. Bovendien, waren ze aan de beurt en zag hij dat Jeanne al een pijl- en boog vastgegrepen had en het drie keer zou proberen. Tja, hoe ging hij dat in deze pak doen? Ach, gewoon proberen. Anders leek hij op een Mudkip-en mens hybride voor de kinderen en anderen. Hij greep ook een pijl- en boog vast, al had hij dit nooit eerder gedaan en imiteerde hij Jeanne’s houding. Dit gebruikte hij nooit, het was een bagger wapen. Pistolen en messen waren effectiever. Ook hij ging maar voor de drie keer en schoot net zo vaak af door de pijl los te laten. Gek genoeg raakte hij drie keer best goed en kreeg hij zelfs winst. Hoe?! Hij zat tevens in een benauwd en bezweet Mudkip-kostuum. Met een grijns keek hij haar kant op. “Dit is meer Mudkip-prinsen werk, dus ik neem aan dat je minder punten gehaald had… Hmm?”

Hoezo twijfelde Jeanne aan het feit dat hij meer punten dan zij behaald had? Toen hij echter naar haar roos keek, sloeg hij koppig zijn armen over elkaar. Het had maar vijf punten geweest moeten zijn. Dat scheelde weinig, hoor! Al had de nerdprinses het beter gedaan dan een Mudkipprins. “Ik heb een pak aan, jij niet!” sputterde Ciro koppig tegen. Zij kon ten minste vrij bewegen en hij zat in dat benauwde pak. Zonder zuurstof functioneerde iemand gewoon slechter. De volgende keer zouden ze het moeten spelen zonder dat pak erbij. Dat was ten minste eerlijker. Konden ze niet iets doen waar hij een betere kans in had? Hij liet zijn blik glijden langs de andere attracties, maar niets viel hem enorm op. Wacht eens even… “Zullen we een karaoke-wedstrijd houden?” Er leek immers een plaats daarvoor achter een rij attracties te zitten. Niet dat hij geweldig kon zingen echter, maar.. het was beter.

Jeanne noemde het feit dat hij een pak aan had en daardoor minder goed kon bewegen maar ‘details’. “De volgende keer mag jij dan een pak dragen, dan zie je zelf of het maar details zijn,” snauwde hij koppig terug. Hij zag haar echter de punten in ontvangst al nemen. Natuurlijk, bijna vergeten! Hij had zich al weer omgedraaid naar het kraampje en kreeg zijn punten overhandigd, gek genoeg was het aardig wat. Bijna had hij zichzelf tegen het voorhoofd geslagen, omdat hij helemaal vergeten was over de punten. Dat terzijde, hij kon ten minste genieten wat het verbaasde gezicht van Jeanne op zijn aanzoek. Karaoke was het enige wat hij zo snel kon vinden waar hij in alle rust dat pak tevens ook uit kon trekken. Als het goed was zat je in een kleine ruimte met een simpele televisiescherm en stereo’s. Zijn zusje deed het namelijk soms met haar giechelende vriendinnen, maar zij was verre van de beste zangeres. Als ze thuis zong, deed hij automatisch zijn koptelefoon over zijn oren om er niets van te moeten horen. Eens zien hoe het Jeanne zou vergaan. Geamuseerd grijnsde hij om haar opmerking, nadat ze weer zichzelf was geworden. “Bedoel je niet wie The Voice of Hoenn zou winnen?” Samen met haar liep hij al richting de karaoke, overhandigde wat geld, keerde Rifle terug om voor een uur plaats te kunnen nemen in een kamer met inderdaad een stereo, televisiescherm en een afstandsbediening. Ook stonden er comfortabele banken en een tafel in het midden. Met een opgeluchte zucht plofte hij neer op de bank, en trok uit alle macht de kop van hem af. Het kwam los! “Eindelijk, adem!” Opgelucht legde hij die naast zich neer en wist hij eindelijk verse, niet bezweten lucht binnen te krijgen. Pfoe, dit was vele malen beter. Spoedig erna trok hij ook de rest uit en zat nog naar adem happend op de bank. Pas na enkele tellen keek hij Jeanne weer aan. Als ze nu een opmerking over zou maken, dan mocht ze dat pakje nu wel dragen, hoor. Hij voelde zich ook heel vies, dus als ze hierna ergens een douche of iets dergelijks vonden zou hij er direct onder springen. “Dus, welk lied?” vroeg hij, en sloeg afwachtend zijn armen over elkaar heen.