Wicked City

Zoals gewoonlijk had zijn Pikachu zich op zijn linkerschouder gevestigd en tuurde het nieuwsgierig naar alle mensen die op deze warme ochtend door Rustboro City heen en weer liepen. Jordan had zich op een bankje neergezet en keek wat verveeld naar de voorbijkomende mensen. Nog altijd had hij de stap niet genomen om de gym uit te dagen, maar daar was zijn team hoogstwaarschijnlijk nog niet klaar voor. Hij wreef met zijn hand langs zijn kin en rechtte zijn rug een keertje, waarbij de Pikachu licht beledigd van zijn schouder op de rugleuning van het bankje sprong. Het was verstandiger als hij Stormbird er nu maar niet uit liet, want de Rufflet had zijn vleugels nog altijd niet honderd procent onder controle. Gisteren had hij het wel gedaan, en toen was de pokémon regelrecht een bloemenwinkel in gevlogen en had het er aardig wat schade gemaakt. Die hij moest betalen. Daarom was hij nu aardig blut, dus geld om iets leuks te gaan doen had hij niet. Dat werd dus maar.. zitten..? En in Arceus naam, wat was het warm vandaag.

{ O P E N }

De blonde jongen wreef een keertje over zijn slapen heen en zuchtte, wat moest hij toch met zichzelf aan. Zijn team was best wel zielig als je het zo eens bekeek. Hij had een Pikachu die het leuk vond om in het wilde weg bliksemstralen te schieten, een Rufflet die niet goed kon vliegen, een baby Vulpix die om het minste geringste begon te janken en een Petilil die met haar hoofdje in een totaal andere wereld zat. Nja, op een dag zou het misschien wel wat kunnen worden.. met héél veel training. Plotseling werd hij nat, waardoor hij geschrokken overeind sprong van het bankje, maar zoals altijd enorm klungelig waardoor hij met zijn gezicht in het gras kwam te liggen. Zijn Pikachu begon als een bezetene te lachen, met zijn pootje in de richting van zijn trainer wijzend en half over het bankje heen rollend van het lachen. Een zachte grom kwam uit Jordan's mond zetten en hij wierp een geïrriteerde blik naar de Pikachu. Zijn blik ging het veld over en hij zag een jong meisje met twee blauwe pokémon staan. "Eh.." begon hij ongemakkelijk en hees zichzelf overeind aan het bankje. Zijn witte blouse kleefde aan zijn borstkas omdat vooral zijn bovenlijf was geraakt door de waterstraal. "Bedankt voor de verkoeling dan maar?" grijnsde hij scheef en haalde een hand door zijn blonde haren heen. Nope. Dit was niet de eerste keer dat hij werd natgespoten door een pokémon. Ondertussen was nog altijd de schaterlach van zijn Pikachu te horen, die plat op het bankje lag en met zijn vuistjes op het hout sloeg van het lachen. Aansteller.

Het onschuldig uitziende meisje was klein en jong, hij schatte haar een jaartje of dertien. Jordan was zelf een aardig lange jongen en keek dan ook duidelijk op haar neer. Een teug adem werd naar binnen gezogen toen hij een poging deed zich niet al te zwaar te irriteren aan zijn gele partner, want dat beest haalde op momenten als deze letterlijk het bloed onder zijn nagels vandaan. Eventjes was het wezentje stil, maar begon toen al snel weer zachtjes na te grinniken en sloeg ondeugend zijn pootje voor zijn mond. Het was gewoon de duivel. "Shut up, Sparklez," siste hij naar de gele pokémon, waarna hij zich weer op het meisje richtte en zijn geïrriteerde blik een beetje af liet zwakken. "Het is niet erg," verzekerde hij het meisje ondertussen en grijnsde eventjes kort. Toch leek het er wel op dat ze zich niet op haar gemak voelde, wat hem kort liet fronsen. "Is er iets?" vroeg hij en keek haar vragend aan. Ondertussen grinnikte zijn pokémon nog steeds. Urg. Wacht maar tot hij later een sterke vuur pokémon had. Die muis zou levend branden.

Haar zachte stem zei dat er niks was en dat ze alleen maar eventjes aan iemand anders gedacht had. Jordan haalde zijn schouders op, het zou wel zo zijn dan. Toen het meisje de naam Sparklez complimenteerde klonk er een tevreden geluidje vanaf het bankje waar het gele ding op zat. De blonde jongen wierp het ding weer een dodende blik toe, waarna hij zich weer tot het jonge meisje richtte. "Maar een veel minder leuke pokémon," mopperde hij toen zuurtjes. Dit keer klonk er een beledigend geluidje van het bankje, waarna er vlak achter zijn hielen een kleine bliksemstraal insloeg zodat hij geschrokken omhoog sprong. "Verd-.." Schuldbewust keek hij naar het meisje. Oh ja, niet schelden in het bijzijn van meisjes van haar leeftijd. Een werkelijk duivelse blik was te zien op het gezichtje van de Pikachu, waardoor Jordan met zijn ogen rolde en zijn kaken kort op elkaar klemde om geen nieuwe opmerking over de gele muis te maken. "Anyway, de naam is trouwens Jordan," zei hij met een knikje naar het meisje.

Bij de bijdehante opmerking van het meisje opende hij zijn mond om iets terug te kaatsen, maar sloot deze wijselijk weer. Hey, hij was hier de oudste en moest het goede voorbeeld geven. Iets wat hij net al niet had gedaan maar goed, in het vervolg dan maar beter. En op zijn woorden passen ja. Haar naam was Latoya, een naam die haar wel paste op de één of andere manier. Haar Squirtle noemde Halley en haar Piplup Naos. Die laatste kwam achter het been van zijn trainer vandaan, de ander bleef veilig achter het been. Waarschijnlijk was de Squirtle dan de boosdoener geweest. "Aangenaam dan, Latoya," zei hij met een kort knikje en liet zijn blik nog even over haar pokémon gaan, waarna deze terug ging naar haar. "Heb je nog meer pokémon dan deze twee?" Ondertussen klonk er van zijn Pikachu nog altijd wat geluid, maar dat negeerde hij nu, tot grote verontwaardiging van de gele muis.

Op deze twee rakkers na had ze er dus nog vier, wat een heel team vol maakte. Goedkeurend knikte de blonde jongen een keertje, het was een gevarieerd gezelschap dan. Op de volgende vraag knikte hij een keertje en keek kort naar haar twee blauwe wezentjes. "Ja, ik heb nog een Vulpix, Rufflet en Petilil." Waarschijnlijk zou je dit soort pokémon niet bij een persoon als hij verwachten, maar hij had er ook niet echt bewust voor gekozen en had gewoon het eerste genomen wat er op zijn pad kwam. Een kleine glimlach sierde zijn lippen en hij keek rond, op dit veldje was bijna niemand en er waren geen winkeltjes in de buurt. Dus.. dat zou wel eventjes kunnen. Hij greep naar zijn riem en klikte er de overige drie pokéballs van los, die hij groter maakte maakte en vervolgens de knopjes indrukte. De drie verschenen in een keurig rijtje voor hun trainer. "Ik heb de Petilil en Vulpix pas sinds gister," zei hij met een lichte grijns en keek naar Latoya. "Ze zijn nog naamloos. En eh.. de Rufflet heet Stormbird."

Eh.. blijkbaar vielen zijn pokémon dus bij haar in de smaak, dat kon hij wel opmaken uit haar enthousiaste reactie. De eerste die door haar werd verwend was zijn baby Vulpix, die de aandacht van een zachte hand fijn vond en een zacht piepje slaakte. Jordan grijnsde een keertje en sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl hij naar het stel keek. De Petilil stond er zoals altijd wat dromerig bij, dat karakter had hij binnen 24 uur al bij haar gemerkt. Schattig. Tot twee keer toe riep ze dat woord uit. "Uhu.." zei hij terwijl hij nog altijd met een scheve grijns toekeek. De Vulpix leek eventjes verschrikt toen hij opeens werd opgetild en in een knuffelgreep genomen werd, het leek eventjes naar adem te happen en voor een kort moment leek het erop dat het zou gaan huilen. Maar de warme aandacht vond hij wel fijn en dus drukte hij zijn pluizige kopje tegen de kaak van het meisje aan. Zijn Rufflet deed een paar sprongetjes naar voren en begon aan de veters van haar schoenen te trekken. "Kappen, Storm," waarschuwde Jordan kalmpjes terwijl hij zich terug op het bankje liet zakken, de Pikachu aan de kant duwend en het voor de rest negerend.