Catch! [ Route 115 ] [ Closed ]

Het was een vrij koele zomerse dag toen Averill besloot om met Agami om op zoek te gaan naar verse bessen om later op de dag op te vreten. Ze waren natuurlijk ook in de stad verkrijgbaar, maar op het gebied van voedsel had hij ze liever vers net zoals vleeswaarden, maar hij begon zich langzaam te wennen aan het drinken van water in plastic omhulsels. Het was immers een stap in de goede richting. Zo te zien had zijn reukvermogen hem ook niet verraden toen hij de geur van bessen probeerde op te sporen, gezien er haast een terrein vol bessen voor hem openbaarde. Het speeksel brak hem uit, terwijl de Dragonair wantrouwend om haar heen de geur in snoof. Kort keek Averill naar de Dragonair wiens kop alle kanten op bewoog, en liet een haast onhoorbare zucht horen. Er was écht zo te ruiken geen roofPokémon in de wijde omtrek te bekennen, maar hij begreep wel dat de oase vol bessen nogal onnatuurlijk leek. Voorzichtig stapte hij op een van de struiken af en hield zich laag boven de grond, terwijl Agami aan zijn zijde zweefde met haar kop dreigend de lucht in. Vlak voor een donkerblauwe bes – een typische Oran Berry- hield hij halt en rook er op zijn hoede aan. Het rook zeer zoet, maar dat was de geur van een rijpe Oran Berry. Direct ontspande hij zijn houding als teken dat het veilig was waarop Agami haar kop verlaagde en haar snuit dichter bij de andere bessen stak. Na enkele tellen keek ze iets kalmer uit haar glimmende ogen, maar gezien haar lichaam nog aangespannen was, was ze nog niet volledig overtuigd dat dit geen valstrik was. Hoe vaak hij haar ook moest overtuigen dat iets of iemand geen dreiging vormde had hij allang geen weet meer van, ze schudde haar instinct veel moeilijker los dan hem. De jongen gromde maar naar haar en Agami keek hem een tel verrast aan, voordat ze haar lichaam ontspande. Nou was het tijd voor een hap. Averill plukte de bes en likte direct erover heen, maar het had een vrij vreemde smaak op zijn schil. Bestuderend hield hij de bes nog vast tussen zijn vingertoppen, terwijl hij meerdere malen aan rook of likte. Dit was zeker een smakelijke Oran Berry, maar de basische ruikende componenten die erop zaten waren verre van natuurlijk. Ze waren echter zeker niet schadelijk en op zijn hoede nam Averill er een hap van. De sappige smaak was typerend voor de bes, maar het smaakte no beter dan een regulier en dat kwam zeker niet enkel, doordat het al rijp was. “Het is goed,” mompelde Averill haast onbewust, waarop de Dragonair van hem weer naar de bessen keek.
Met enige aarzeling nam ze een hap van een van de andere, meer pittige bes wat een vorm van een zon had en direct veranderde haar houding die van een wantrouwend, schuw schepsel naar een Bouffalant die zijn maaltijd overgeslagen had. Gepaard met een grijns vrat hij de Oran Berry op en plukte enkele andere bessen, gezien de diversiteit hem eveneens enorm verbaasde. Nooit eerder had hij namelijk een terrein vol rijpe bessen gezien in combinatie met een enorm diversiteit aan soorten. Averill nam een hap van een andere bes en keek er een tel lang verbaast naar. Het smaakte écht heel erg goed. Het duurde niet lang, voordat hij een boel bessen opvrat en zijn handen onder het sap zat wat er regelmatig uitspoot. Hoelang hij zijn maag zat op te vullen wist hij niet, maar op een gegeven moment was er geen bes meer over in de twee struiken. Direct keek hij Agami weer aan en grinnikte direct toen hij haar onder sap zittende mond lag, terwijl hij daar ook last van had. Indien de Dragonair op menselijke wijze kon grinniken, had ze dat gedaan, maar een zwakke glimlach kwam enkel op haar gezicht te staan. Oeps. Dat was zeker niet helemaal het idee geweest, ze zouden het later pas opvreten, maar dit was ook best. Hun magen waren bijna gevuld en er waren genoeg bessen over om eveneens te plukken en te bewaren voor een later tijdstip.

Helaas rook hij een zeer zurige geur vlak achter zich die tevens zeer sterk was en het gekraak van grassprieten. De wind stond eenmaal niet heel gunstig, het kwam van voren, waardoor de geluiden en geuren van achter hen minder sterk waren. Met een ruk draaide hij zich om en keek met zijn gouden ogen recht in die van een woeste, mollige kerel die een strohoed op had en furieus op hen scheen te zijn. De intimiderende houding en toon waren onmisbaar. ‘Tsk, stuk uitscho-Ho, een mens.. Een Ranger wel te verstaan?! Verdwijn,’ De verbazing die hij schijnbaar bij de man had opgeroepen gaf hem net genoeg tijd om de plotseling verschenen Beautifly en Dustox te ontwijken die de man tevoorschijn gehaald had. Tsk, hij begreep niet wat er mis was met het eten van bessen. ‘Ga van mijn veld af, pak ze!’ De twee Bug type Pokémon fladderden dreigend op hem af, maar Agami haalde woest uit met haar staart wiens parels fel oplichtte wat voor een tornado zorgde welk de Pokémon opzoog. Op een haast volle maag wilde Averill zeker geen conflict, maar helaas leek dat het enige te zijn wat een optie scheen te zijn toen de mollige mannen direct achter hem aan rende. Het scheelde dat zijn groene kledij goed op in ging tussen de struiken, maar het lukte hem niet om op twee benen de man af te schudden. Zo te zien moest hij het maar op vier ledematen uitproberen en spoedig schoot hij behendig scherpe bochten in en wist hij zonder te vechten een gevecht te voorkomen. Opgelucht remde hij af en hees zichzelf weer overeind, terwijl Agami naar hem toe vloog en hem bezorgd aanstaarde. Met ditmaal een tik tegen haar voorhoofd wist hij haar te kalmeren, waarna hij op adem kwam en de sap uit zijn mondhoeken wreef. Hij zag er niet in wat hij zonet verkeerd gedaan had; het waren bessen en het was iedereens  voedsel, al wist hij dat het besef niet door zijn menselijke soortgenoten doordrong. Je moest er gek genoeg voor betalen met stukjes boomschors die glommen, terwijl het gratis te verkrijgen was in het natuur.

Verrast keken hij en Agami op toen er een geel rondvormig object hun kant opschoot wat iets van een Sitrus Berry af had. Direct opende de Dragonair al haar bek om het voorwerp vast te grijpen en wellicht op te peuzelen. Na al die inspanning dacht hij dat hij het meeste energie wel nodig had en daar was de Berry perfect voor. Dit gunde hij Agami deze ene keer niet. Koppig als hij was sprong hij recht omhoog en greep het voorwerp met zijn mond vast, maar direct smaakte het… abnormaal. Het was verre van zoet en direct trok hij een vies gezicht en spuwde het uit, waardoor het in het gras belandde. Het was niet smakelijk, maar het was dan duidelijk geen Berry en leek totaal niet op iets wat hij als eten herkende. Hij zakte door zijn knieën en rook kort aan het voorwerp, terwijl de Dragonair zachtjes naar hem gromde. Iemand was duidelijk ontevreden dat hij het gevangen had, maar met een enkele, wilde blik zweeg ze en greep de jongen het voorwerp vast en herkende hij vaagjes het textuur. Het leek iets rubberachtigs te zijn, het bevatte duidelijk stoffen wat ook in zijn kleding zat. Waarvoor je het moest omkleden was dan nog maar de vraag. Bestuderend tikte hij deze tegen de grond aan en sprong direct het voorwerp op. Bij nader inzien leek het op wat men een ‘bal’ noemde, maar het was vele malen kleiner. Nieuwsgierig gooide hij het tegen de grond aan en sprong het door zijn werpkracht direct omhoog, hoger dan eerst. Geen idee waarom, maar het was geweldig om er mee te spelen.
Na een paar keer deze van zich af gegooid te hebben schoot het echter richting een jongen die hij eerder geroken had, maar geen dreigende houding aannam. Enkel Agami hief haar kop dreigend omhoog, snelde zich naar zijn zijde en hield haar nek vlak bij Averill om hem te beschermen, al was de jongen verre van intimiderend. Wacht eens even. Hij boog zich kort voorover om de jongen’s geur beter op te snuiven en wist daarmee vast te stellen dat de bal toch van de jongen was geweest. “Wat voor een bal is het? Ik heb nog niet een stuiterende bal gezien,” begon hij nieuwsgierig, waarop hij met wat gegrom de Dragonair weer moest kalmeren. Ze deed het degelijk sneller, maar uit zichzelf was nog iets waaraan ze moet werken. Gelukkig liet ze ten minste haar kop hangen en trok haar nek wat van Averill af. Haar blik hield ze echter strak op de jongen gericht. Hij had geen zin om haar nu weer te gaan corrigeren en liet zijn blik van de bal terug naar de jongen glijden. Het was een jongere soortgenoot met een onbekend stuk apparatuur bij zijn oren wat hij vaker gezien had, maar waarvan hij niet wist wat het in hield. Het produceerde geluid, maar het was maar de vraag wat het voorstelde. “Sorry, van de kwijl. Ik dacht dat het een bes was,” excuseerde Averill zich maar snel, wetend dat het niet heel fijn moest zijn om een voorwerp vochtig te krijgen. Van wat hij van een ‘voetbal’ wist was het niet de bedoeling dat het nat werd bij het gebruiken ervan. Daarbij werd de bal vooruit gebracht met iemand’s voeten en kon het met een schop afgevuurd worden. Vreemd, maar interessant concept.

Zo te zien was zijn vraag vrij merkwaardig, maar als iemand die amper kennis had van de huidige maatschappij was hij er gewend aan geraakt om zulke vragen aan anderen te moeten stellen. Een heleboel was voor hem nog onduidelijk en het was ook pas sinds een korte tijd dat hij bijvoorbeeld schoenen droeg en er zelfs op kon sprinten of het genot van een bed ervaren had. Inmiddels gaf hij toe al aardig wat te weten, maar niet genoeg om te kunnen overleven in de stedelijke gebieden, maar hij moest ergens beginnen. De jongen tegenover hem bleef hem met een frons aankijken met zijn eveneens goudgekleurde ogen die wat kleiner leken, maar al spoedig lichtte hij op zachte toon toe dat het een tennisbal was. Duidelijk een ‘bal’, maar waar sloeg de ‘tennis’ –gedeelte daarvoor dan op? Zijn blik gleed terug naar de felgekleurde, deels bevochtigde bal dat naast de jongen op de grond lag. Was ‘tennis’ een lichaamsdeel, zoals met ‘voet’ van ‘voetbal’ of een voorwerp, zoals de ‘basket’ in ‘basketbal’? Averill keek de jongen weer vragend aan en schraapte zijn vinger langs zijn onderkin. “Wat is ‘tennis’ dan?” vroeg hij op dezelfde zachte toon, zoals de jongen zijn vraag beantwoord had, zodat hij minder een bedreiging zou vormen. De meeste soortgenoten waren namelijk bang voor hem en als hij iedereen af liet schrikken kreeg hij nooit de mogelijkheid om meer over de maatschappij te leren en wat het was om ‘mens’ te zijn. Inmiddels beweerde de jongen dat het niets uitmaakte dat hij zijn tennisbal besmeurd had met zijn speeksel, maar de toon en houding van de jongen vertelden een geheel ander verhaal; hij was er niet heel tevreden mee, zacht gezegd. Ondanks dat was hij verrast om te zien dat de jongen kalm bleef, al had hij nog steeds een schuld gevoel. Kon hij niet anders zelf een nieuwe tennisbal maken of ergens vandaan halen om het goed te maken? “Waar heb je het vandaan gehaald? Of heb je het zelf gemaakt?”Averill hief een wenkbrauw omhoog en hield zijn hoofd wat schuin, terwijl hij in zijn ooghoek zag dat Agami loerend naar het voorwerp keek. Dat zou elk moment mis kunnen gaan, dat kon hij direct aanvoelen. Echter trok de jongen weer zijn aandacht toen hij aan hem vroeg of hij wist wat ‘tennisballen’ waren, waarop hij met zijn hoofd duidelijk heen-en weer schudde. “Buiten het feit dat het een ‘bal’ is, bestaat uit een rubberachtige substantie en een kunstmatige stof wat op de samenstelling van kleding lijkt,” voegde hij er nog aan toe, waarna plotseling de bek van Agami richting de bal schoot, klaar om ditmaal er verder mee te spelen. Eerlijk gezegd, wist hij niet waarom de bal zo aantrekkelijk was om ermee te spelen en vast te grijpen, maar zelfs de kalme, onderdanige Dragonair scheen er hondsdol van te worden tot op het punt dat ze koppig werd. Met een speelse grijns op zijn gezicht stapte hij direct naar voren met zijn rechterbeen om haar tot een halt te roepen. Het scheen te werken, gezien Agami haar ogen tot dunne spleetjes trok en haar kop vervolgens terug trok. “Foei,” grijnsde Averill, maar zo te zien had hij net een kleine samentrekking bij haar mondhoeken gemist, want het volgende moment tikte ze met de punt van haar staart die aan zijn linkerkant verschenen was de bal weg. Direct knalde het tegen zijn knie op, voordat het weer naar links stuiterde, over de staart kwam en richting de struiken rolde. Dit was nog maar het begin, en direct sprintte Averill er vlak achterna met Agami vlak naast hem, eveneens met het idee om als eerste de bal vast te grijpen. Het leek haast een jacht, want hij voelde de adrenaline door zijn lichaam razen, terwijl de bal beter in zijn blikveld kwam.

Net voordat hij het voorwerp vast had kunnen grijpen met zijn uitgestoken arm, werden hun plannen gedwarsboomd, want een oude bekende had de bal vastgegrepen en keek hen twee woest aan. Averill boorde zijn schoenen de grond in om zichzelf af te remmen, maar kwam amper één meter voor de mollige kerel tot stilstand, terwijl Agami al haar lichaam dreigend opgerold had en haar kop gevaarlijk dicht bij de man’s buik hield. Weer werd hij geconfronteerd met de zwakte van zijn jachtinstinct; hij richtte zijn aandacht enkel op zijn prooi – in dit geval de tennisbal- en had de man daarbij niet geroken en zo te zien gold dat ook voor de Dragonair. ‘H-Hoe durf je… Stuk onbenul! Hup, Dustox en Beautifly, val ze aan!’ De twee Pokémon verschenen direct aan de zijde van de man en fladderde moeizaam met hun vleugels; de Twister had hun aardig afgezwakt en veel put om verder te vechten hadden ze niet, ondanks de strijdlustige blik in hun ogen. Eens zien, ze wilde de bal terugkrijgen, maar daarvoor moesten de twee Bug type afgeleid worden, maar een tweede Twister was juist wat ze verwachtte. De Beatifly stapte echter direct over op een Gust, waaraan de Dustox zijn Confusion op afvuurde, waardoor een paarskleurige wervelwind hun kant op schoot. Dát was hun afleidingsmanoeuvre. De jongen gromde direct zeer zwaar, waarop Agami op deze ‘commando’ reageerde door de parel op haar hals op te laten lichten en een eigen wervelwind op de ander af te vuren. De twee aanvallen knalden al tegen elkaar op, waarna de mollige man afgeleid werd door de knal en de bijbehorende milde explosie. De windstoten ter gevolg van de knal wisten de twee vliegende Pokémon weg te blazen, maar terwijl de Beautifly na een botsing met een tak uitgeteld op de grond terecht kwam, schoot de Dustox woest op de rookpluim af. Averill zakte bijna onhoorbaar door zijn knieën en bleef in de rookpluim zitten met zijn hand voor zijn mond en liet moeizaam twee verschillende grommen horen. Agami schoot direct uit de rookwolk, hoestte een beetje en vuurde een elektrische schok op de Dustox af die van de schrik dat hij plotseling half verlamd was direct op de grond neerkwam. Moeizaam fladderde de nachtvlinder met zijn vleugels in de hoop weer de lucht in te vliegen, maar de ‘dreiging’ was al voorbij en de mollige man scheen nog gedesoriënteerd te zijn. Met een grijns spoorde hij de man op, zette zich af en tikte de bal ruw uit zijn handen door een simpele uithaal van zijn elleboog tegen de man’s pols. Ter gevolge daarvan schoot de bal uit zijn handen en greep Agami deze triomfantelijk met haar kaken, waarna de man pas zich herstelde en woester hun kant opkeek. “Ze zijn nog in orde verder,” Averill plaatste zijn handen op zijn heupen en sprak nogal mompelend, gezien hij liever degene wilde zijn die de tennisbal tussen zijn kaken had. Deze keer had hij niet gewonnen, nou ja. Maar goed, het was de vraag of de man echt van zij Pokémon hield, want hun band was duidelijk niet sterk genoeg. De twee probeerden niet de man te helpen toen hij de tennisbal terug gekregen had, ze lagen uitgeteld op de grond, wetend dat ze verslagen waren zonder hun kopje te verroeren om te zien hoe het met de man verging. ‘M-Maar… Je zal een boete krijgen, jongeman! Ik zal u bij de politie aangeven!’ Enkel door de resten van wat frustratie wist de man nog iets haastig te zeggen, terwijl hij nadrukkelijk naar hem wees. Hij likte zijn lippen, keek van hem weeg en was dus daarmee tamelijk onzeker, zeker toen Averill hem kalm bleef aanstaren en geen weerwoord had. ‘J-Jij.. bent een gek, keer terug!’ Daarmee liet hij de twee Pokémon terugkeren en nam rennend de benen zonder een laatste keer om te kijken. Jammer dat het zo had moeten gaan, maar daar viel weinig aan te doen.

Met enige teleurstelling liep hij weer naar de jongen en wreef met zijn hand achter zijn hoofd, terwijl Agami volop op de tennisbal zat te kauwen. Onbewust merkte hij dat zijn blik strak op de Dragnair gericht stond en hij gefrustreerd begon te grommen, maar op tijd wist hij zich in te houden. “Sorry, van net,” begon Averill verontschuldigend, waarna zijn blik over de jongen in kwestie gleed, “Ben je verder oké? Geen wonden?” Het zou wat wezen indien ook de jongen ook wat van die rook binnengekregen had of een klap ontvangen had van die windvlaag. Dan zou hij hem direct proberen te behandelen met wat oude technieken wat het bloeden zou kunnen stoelen of het vergif uit een wond kon halen, maar hiervoor was Jeanne beter.

Pas op dat moment merkte hij de verbazing bij de jongen op en het feit dat hij plotseling twee Pokéball’s vasthield. Daaruit kon hij direct concluderen dat de jongen schijnbaar mee had willen helpen met de strijd, al was dat nergens voor nodig, gezien het maar twee niet-intimiderende Bug types waren die ver onder zijn én Agami’s niveau zaten. Het was zeker geen uitdaging verder geweest, ze waren echt zo verslagen en om ze te doden zou net té wreed zijn, gezien ze iemand’s Pokémon waren, al was de onderlinge band verre van sterk te noemen. Uit de woorden van de blonde jongen kon hij direct opvatten dat hij in een prima staat verkeerde en na kort zijn blik over diens lichaam te glijden kon hij opgelucht ademhalen. Indien hij zich eerder in de strijd gemengd had was het nog maar de vraag of de jongen er zonder wonden ervan af gebracht had, gezien de werveltornado’s en de Confusion. Ach, daar was ten minste geen sprake van en dáár ging het uiteindelijk om. Averill hief wel verrast zijn wenkbrauw op toen er naar hem gevraagd werd of het met hem ging, waarop hij als antwoord kort knikte en een grijns op zijn gezicht liet verschijnen. “Prima, geeneens een schram,” voegde hij er kalm aan toe, hopend de ander niet al té bezorgd gemaakt te hebben, en keek toen kort naar Agami welk ook ongedeerde scheen te zijn, maar nog steeds met de tennisbal bezig was. Nog steeds speelde ze ermee en steeds weer maakte ze een vrolijk geluid, wanneer ze zijn kant opkeek en zich verder vermaakte met het voorwerp. Een norse gezichtsuitdrukking kwam op Averill’s gezicht te staan, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Op dit moment wilde hij ook met de tennisbal spelen, maar hij zat in een conversatie verzeild. Het was weer een strijd tussen zijn instinct en menselijke kant. Bijna ongezien schudde hij zijn hoofd en liet weer een glimlach op zijn gezicht verschijnen, al vervloekte hij tijdelijk de Dragonair. Schijnbaar was de blonde jongen benieuwd naar wie de man geweest was en eerlijk gezegd had hij geen idee. Het ene moment zat hij bessen op te peuzelen en plotseling was de man furieus achter hen verschenen, terwijl ze verder niets misdaan hadden. Van wat hij no meer begreep van de maatschappij was dat men gestraft kon worden indien iemand een regel overtrad of een zekere ‘misdaad’ pleegde, maar bessen opvreten stond daar toch niet tussen? “Bessen gegeten, voor de rest niet dat ik weet. Zou eens wat wezen als eten ook als ‘strafbaar’ wordt bestempeld in deze wereld,” lichtte Averill met opgeheven schouders toe en liet zijn blik kort dalen naar de richting waar de man verdwenen was. Momenteel hoorde hij de kerel amper nog, dus dat scheelde al één dreiging en verdere roofPokémon hoorde hij ter plekke niet.

Helaas kwam Agami weer in zijn zicht en koppig keek hij van haar weg om niet afgeleid te raken met de plezier die ze met de bal beleefde. Het geluid was echter te verleidelijk voor hem en uiteindelijk gaf hij maar toe en snelde haast direct op de tennisbal af. De Dragonair keek verrast op naar hem en gromde speels, maar greep echter wel de bal weer vast tussen haar kaken en hief daarbij haar kop. Met tot spleetjes getrokken ogen keek hij haar recht aan, terwijl de bal buiten zijn bereik was en gromde er zacht bij. “Geef het aan mij!” bromde Averill koppig, maar Agami verroerde geen vin, waardoor hij genoodzaakt was om een aanloop te nemen en direct hoog de lucht in te springen. Ergens verwachtte de Dragonair al de actie van de jongen en ontweek deze door haar hele lichaam de lucht in te krijgen, waardoor hij zijn sprong niet kon keren en weer op de grond landde. Indien ze een soortgenoot van hem was had ze zeker haar tong naar hem uitgestoken wat perfect zou staan bij haar geamuseerde gezichtsuitdrukking en de bal trots tussen haar kaken geklemd. Het maakte zijn humeur er niet beter op. Hoe kon hij de tennisbal in zijn handen krijgen zonder daarbij haar te moeten verwonden? Natuurlijk! Direct greep hij een tak van de grond en streelde daarmee langs de punt van haar snuit wat een zeer gevoelige plaats as voor veel Pokémon, onder andere Sharpedo’s, Mightyena’s en zelfs een Slaking. De Dragonair schudde verbluft haar kop en liet het voorwerp los, waarna hij het met zijn mond opving en triomfantelijk zijn rug naar Agami toekeerde. Normaal gesproken was zoiets levensgevaarlijk, maar dit was voor de gein en er zat dus geen dreiging achter. Hoogstens wat agitatie. Echter had Agami zich snel hersteld en tikte het uit zijn kaken met een zwaai van haar staart. “Nee!” De tennisbal rolde weer de kant van de jongen op en ditmaal vastbesloten rende hij r weer achterna met Agami vlak achter zich, maar uiteindelijk wisten ze elk hun kaken om het uiteinde van de bal vast te grijpen en trokken ze er hevig aan. Met moeite gromden ze dreigend naar elkaar, maar uiteindelijk verloor ze hun grip erop en knalde de bal open, waarbij er vreemde spul eruit schoot.

Verbijsterd keken ze toe hoe de bal opengescheurd tussen hen lag, totdat Averill traag en op zijn hoede naar de jongen omkeek. Oeps. Met een verontschuldigd glimlachje keek hij de jongen aan en liet zijn hoofd wat zakken, een nederige houding. Ook de Dragonair volgde het voorbeeld en was eveneens somber nu hun bron van plezier verdwenen was door hun toedoen. Voorzichtig greep hij echter de bal en legde het vreemde materiaal wat eruit geschoten weer in de bal en bracht deze op dramatische wijze naar de jongen. “Het spijt ons erg. Is het écht niet mogelijk een andere te verkrijgen?” Hoopvol staarde hij de jongen aan, samen met Agami die op dit moment liever een tennisbal voor zichzelf wilde dan er eentje te regelen voor Averill’s soortgenoot. “Het was wel jouw schuld, Agami…” mompelde Averill koppig, waarop de Dragonair uit ontzet naar hem snoof en in haar eigen als grom klinkende taal beweerde dat híj het geweest was. Het was vreemd dat zoiets simpels hen zo in bedwang kon houden, gezien ze een tijdlang naar elkaar gromde, maar uiteindelijk op de conclusie kwamen dat ze beide hieraan schuldig waren. Ze bogen dus beide nogmaals verontschuldigend hun hoofd. “Het spijt ons,”

Eerst keek de jongen hem met een frons aan, nadat hij uitgelegd had wat ze gedaan hadden. Lag het dan toch niet aan hem dat het vreemd was om furieus te worden om bessen te eten dan? Het was echter maar valse hoop, want de jongen scheen uiteindelijk met een logische conclusie te komen, al gebruikte hij een term die hem niet bekend voorkwam, ‘akker’. Er naar vragen was echter niet nodig, want uit de woorden die hij sprak scheen het een soort territorium van de man te zijn.  Het kwam er dus op neer dat het zo te horen strafbaar was om bessen te eten wat in de territorium van de man voorkwam. Dat was aannemelijker. Niemand vond het fijn indien vreemdelingen zich tegoed deden aan het voedsel in andermans territoria, maar zo te horen was dat ook bij zijn soortgenoten. Dat had hij juist niet verwacht. Er was dan echter één detail wat hem niet lekker lag en daarin kon het wellicht verschillen met zijn soortgenoten. “Klinkt logisch, maar… gek genoeg had ik amper markeringen gezien dat het zijn terrein was,” deelde Averill aardig verward mee, want er kwamen vele geuren erin voor, maar die van de man hing er amper rond. Althans, niet genoeg om het gebied te koppelen aan de man, maar natuurlijk kon het ook liggen aan het feit dat hij niet verwacht had dat zijn soortgenoten territoriaal konden zijn.  Maar goed, zo te zien had de man gegronde redenen om furieus op hem af te zijn gestapt met zijn twee Pokémon. Nou schaamde hij zich niet zo snel, maar de schuldgevoel stak wel aardig in zijn onderbuik op, maar niet zo sterk als een normaal mens zou hebben. Voedsel jatten van andermans territoria deed je soms puur om overleving en indien deze slecht gemarkeerd was, lag het vooral aan de eigenaar van het gebied en niet aan hém. Helaas schenen de jungle moralen hier niet toepasbaar op te zijn en zoals de jongen al zei kon hij beter zijn excuses aanbieden. “Zou ik kunnen doen, maar…” reageerde Averill en stak kort zijn neus richting de struiken waar de geur van de man al zijn versheid verloor, “.. Hij is al een eindje verderop, en ik denk niet dat het nog effect zal hebben om eerlijk te zijn,” Hij kon niets doen om de man weer tevreden te krijgen; hij zou niet de bessen in intacte staat kunnen teruggeven. Ook was de schade al geschied, maar wellicht kon hij wel later iets verzinnen om de man te helpen met zijn gebied vol bessen op een bepaalde manier. Hij wreef zijn vingers langs zijn onderkin en direct glommen zijn ogen toen hij een idee kreeg. Natuurlijk! “Wacht maar, ik weet al hoe ik mijn excuses kan aanbieden, maar dan heb ik tijd nodig,” Natuurlijk had hij daarvoor de hulp van een paar Grass type Pokémon nodig, maar dat zou geen probleem moeten zijn met een Capture Styler. Tot die tijd moest hij deze ‘politie’ en de kerel in kwestie ontwijken, want door beide kon hij in de problemen komen.

Pas toen hij nogmaals zijn blik over de jongen liet gaan zag hij dat de jongen inmiddels een uit tarwe bestaande substantie vasthield met meerdere voedselwaarden tussen. Een zeer bekende lekkernij, gezien hij een boel mensen het zag eten. Nooit eerder had hij het geproefd, maar het zag er gek genoeg vrij smakelijk uit en ondanks zijn gevulde maag begon hij haast bij het inbeelden van de smaak te kwijlen. Dat moest hij ooit afleren; kwijlen bij het zien van eten. Het scheelde dat hij zijn mond er niet in gezet had of er extra aan rook, maar zijn zorgen keerde terug naar de tennisbal die vlak voor hen lag, nog steeds verkerend in slechte staat. In plaats van gescheld volgde een milde reactie, waarvan hij uit pure verbazing naar de jongen keek. Was het toch geen drama? Het was zo te horen makkelijk te verkrijgen uit winkels voor een lage prijs. Dus in ruil voor maar een paar metalen ronde stukjes en wat boomschors kon hij een nieuwe halen? Strak keek hij de Dragonair en knikte vastberaden naar haar, waarna hij weer recht in de jongens’ gouden ogen keek. Het was vast niet moeilijk te krijgen, dat wat ze ‘geld’ noemde, al had hij maar een paar stukjes metaal op zak. Mensen hadden het hem soms opeens overhandigd of hij vond ze op straat. “Wij zullen ze anders halen,” Daar was hij zeker toe bereid. Hij merkte de glimlach van de jongen op en enigszins kalmeerde het hem, maar het aanbod wat er na vervolgde had hij niet direct verwacht. De jongen wilde met hun een nieuwe tennisbal halen en wellicht zouden hun twee één voor hun zelf kunnen halen. Direct rustte hij zijn handen op de schouder van de jongen en knikte instemmend naar hem, zonder naar de goedkeuring van Agami te vragen, maar ze had zeker dezelfde mening. “Graag, leidt de weg!” Direct stapte Averill naar achteren, nadat hij hem los gelaten had. Haast over de top qua blijdschap keek ze dankbaar richting de jongen, al was ze nog niet zeker in hoeverre mate ze hem kon vertrouwen. Natuurlijk dreigde hij te helpen tijdens de confrontatie, zoals ze zag met zijn twee Pokéball’s die hij in zijn handen had,  maar verder vond ze het terecht nog wantrouwe te koesteren. Nu hij echter hen zou helpen dezelfde voorwerp te verkrijgen zag ze hem in beter daglicht, maar vooralsnog hield ze haar lichaam dichtbij Averill en zou ze bij enige teken van dreiging zich niet inhouden. Daar was de jongen zich van bewust, maar het was een langzaam proces om haar wantrouwen te doen verminderen, al had ze haar hart al geopend voor Jeanne en Ciro. Afwachtend keek hij de jongen aan met zijn handen achter zijn hoofd, gekruist over elkaar heen en een vorm van ongeduldigheid in zijn houding. Het was maar hopen dat hij genoeg ‘geld’ had om er één voor de jongen en een ander voor zichzelf aan te schaffen. Of misschien nog één, dat was wellicht handiger, zodat hij en Agami het niet hoefde te delen, want anders werd het een herhaling van eerst.

OOC: Ik kreeg haast een hartaanval toen ik al 850 woorden had en opens mijn scherm zwart werd. Pfoe. Hij was oververhit en de post was bewaard ;-;

Nadat Averill had toegelicht dat hij geen sporen van markeringen gezien had, bleek er duidelijk uit dat ze elk iets de definitie anders zagen. Wat voor hem onder ‘markeringen’ viel was dus lichaamsgeur, gepaard met urine markeringen de eveneens sterk roken en soms zelfs nog te zien was. Dat was dan ook wat de jongen een vreemde optie scheen te vinden, zoals hij uit zijn woorden kon opvatten. Het was dat hij zelf geen vaste territorium had en vrij solitair door gebieden zwierf met Agami, maar anders had hij net zoals zij pleegmoeder dat gewoonweg gedaan. Zij had namelijk, ondanks het gebrek aan een roedel, een eigen territorium in de jungle afgebakend op de natuurlijke wijze en beschermde deze tegen al haar soortgenoten. Vaak genoeg mocht hij haar hierbij te hulp schieten, samen met Agami, maar natuurlijk pas nadat hij een bepaalde leeftijd bereikt had waarin hij bewust was van wat hij deed en niet overmoedig meer was. Maar goed, zo te horen deden zijn menselijke soortgenoten dat niet en om eerlijk te zijn rook hij amper menselijke urine die een territoriale betekenis had. “Nou, dat verwachtte ik dus.. wel,” reageerde Averill vrij serieus, maar zo had hij ook weer wat bijgeleerd wat hij ook op basis van observatie had kunnen begrijpen. Het verraste hem echter toen de jongen beweerde dat hij naar de man kon gaan om zijn excuses aan te bieden, maar hij wuifde het met een handgebaar weg. Nee, hij zou daadwerkelijk zijn plan uitvoeren wat niet enkel het bessen probleem zou oplossen, maar ook de man zelf zou helpen. Hij was eenmaal tot veel in staat en daar maakte hij volledig gebruik van, zeker gezien de meeste soortgenoten niet schenen te weten hoe je effectief het natuur een handje kon helpen met de hulp van Pokémon.

De stad waar ze schijnbaar een tennisbal konden halen, het liefst meerdere, scheen niet al te ver zijn, volgens de jongen en in zijn soortgenoten termen stond dat gelijk aan een maximale afstand van één kilometer. Alles daarboven was al ‘ver’ voor de meeste, terwijl dat nog steeds voor hem een korte afstand was om te overbruggen, maar natuurlijk lag het bij hem net even wat anders. Ook hoefden zijn soortgenoten amper bomen te ontwijken, roofPokémon of andere obstakels en hadden ze haast alle vrijheid. Ergens moest het dan wel een makkelijk leventje zijn. Na de woorden van de jongen vertrokken ze en hij liep vlak achter hem aan met de Dragonair vlak naast hem die het gebied kort opnam en de geuren die van de stad kwamen al in snoof. Nou was hij wel meerdere keren in een stedelijk gebied geweest, maar het bleef keer op keer wennen om zich aan de zee van geuren te moeten wennen. De ene keer aten er zoete tussen die hem direct lieten kwijlen en zijn maag daarbij haast aanriep om zich te laten vullen, terwijl het in andere geval aanstootgevend was. In de meeste gevallen waren de geuren hem onbekend, zoals nu. Vlak nadat de jongen schijnbaar uitgegeten was overviel hij hem plotseling met diverse vragen, waar Averill even de tijd nodig had om ze te beantwoorden. Het was vooral de verassende golf van vragen, nadat de jongen lange tijd niets gezegd had wat hem overviel. Ehm, dat was verre van abnormaal gedrag, maar de vragen op zichzelf waren eigenlijk prima te doen. Het vermeed zijn pijnlijke verleden en ging zo te horen vooral over zijn identiteit en Rangerschap. De Dragonair begon echter de vleugels op haar kop naar achteren te trekken en zachtjes te grommen uit pure wantrouwen, gezien de vragen hetzelfde effect op haar had. Ditmaal zag hij er geen probleem in en deelde een corrigerende tik tegen haar wang uit, waarna ze gelukkig bedaarde, maar niet zonder de jongen een vuile blik te geven. Langzamerhand vroeg hij zich af of ze ooit met zulk gedrag zou stoppen. Averill sloeg een diepe zucht en keek vervolgens de jongen die zo te horen ‘Kasper’ heette met een glimlach aan.

“De naam is Averill, aangenaam,” stelde hij ditmaal zichzelf zelfverzekerd voor. Weer een naam die hij mocht onthouden, al vond hij iemand’s lichaamsgeuren unieker dan deze ‘naam’, waarmee zijn ‘menselijke’ soortgenoten naar zichzelf refereerde. Kasper stak zijn hand al naar hem uit welk hij direct vastgreep en kort mee schudde, voordat hij deze weer losliet. Meestal was hij juist degene die zijn hand naar anderen uitstak, maar zo te zien was het voor deze ene keer net even anders. Wat verandering mocht ook wel. De tweede vraag hield in of de Dragonair ‘Agami’ heette en of hij verder nog een Pokémon had, waarop hij tweemaal nadrukkelijk knikte, voordat hij op vocale wijze antwoord gaf. “Da’s correct! En ik heb er inderdaad nog een paar, maar die zitten in een PC. Gezien ik nog een Ranger in opleiding ben mag ik praktisch gezien maar één partner Pokémon hebben en moest ik de andere tijdelijk opbergen,” Hij beantwoorde de tweede vraag met spijt, gezien hij liever zijn hele team naast hem had willen hebben. Graag wilde hij met zijn nieuwe vrienden avonturen beleven, maar tot nu toe was hij enkel met Agami en buiten dat hij meer menselijke vrienden had, veranderde er weinig in hun dagelijks leven. Averill zuchtte nadrukkelijk uit en ook Agami merkte de teleurstelling bij hem op, maar hield zich vreemd genoeg gedeisd. “Ach, als ik eindelijk geslaagd ben zijn ze bevrijd uit dat rare machine geval en kunnen ze weer genieten van de vrije natuur,” vervolgde Averill optimistischer en liet een glimlach weer op zijn gezicht terugkeren tot Agami’s verbazing. Een snelle verandering van instelling was ze wel gewend van de jongen, maar niet in een situatie, zoals deze, maar ergens wist ze door wat hij gezegd had een glimlach op haar gezicht tevoorschijn te toveren. Nou was het schijnbaar de beurt aan of hij een Ranger was, al leek dat maar een retorische vraag te zijn en wat hij hiervoor gedaan had. Pfoe, de vraag was ook vrij gemakkelijk te beantwoorden. “Een Trainer, maar na mijn eerste gymgevecht leerde ik de waarheid achter deze ‘groep’ kennen en sloot ik mezelf aan bij de Ranger’s. Daar wordt er iets meer om de Pokémon gegeven en worden ze niet aangezien als wapens die voor hun ‘baasjes’ stukjes metaal bemachtigen waar zogenaamd iets van ‘waarde’ aan zit,” begon Averill met een strak gezicht en direct trok hij zijn neus afkeurend omhoog, “Zelfs Roxanne, de gymleider scheen hier volledig achter te staan. Tijdens het gevecht eiste ze dat ik niet met de strijd zou bemoeien, maar hoe wordt de band tussen Pokémon en de Trainer getest dan als één van hen enkel commando’s zit te schreeuwen? Niet. Er wordt enkel gekeken hoe onderdanig de Pokémon is, maar is de band waarnaar men streef niet iets op basis van vriendschap dan de ‘alphahond’ en zijn roedel?” Onbewust balde hij al zijn vuisten en kon zich de strijd met de dame weer voor de geest halen. Hun conversatie kon hij achteraf amper geloven, maar het was gebeurd en uiteindelijk was hij gelukkig bij de Ranger’s beland. Zijn vrij heftige, serieuze woordenreeks wist zelfs Agami tot een zwijgen te brengen en het duurde dan ook even, voordat hij kalm genoeg was om de vraag erna te beantwoorden. Waar hij dus vandaan kwam, uit Hoenn of elders en hoe was hij hier dan terecht gekomen. “Ik kom gewoon uit Hoenn, gewoon geboren en opgetogen,” Het was heel simpel als dát, maar de volgende vraag vroeg dus naar de reden waarom hij een Ranger geworden was. Dat had hij eigenlijk zonet al per ongeluk al toegelicht, maar wellicht kon hij het ditmaal verduidelijken.

Na nogmaals diep adem gehaald te hebben wist hij weer volledig te kalmeren, al keken zijn goudgekleurde ogen strak nog naar die van Kasper. “Dat is dus vanwege het feit dat ik oneens was met wat een ‘Trainer’ in hield. Het lag er ook aan dat ik mij nog niet erin had verdiept wat ze met de band tussen Pokémon en zijn Trainer bedoelde, maar na dat ene gymgevecht is het mij helemaal duidelijk geworden. Kort erna hoorde ik gelukkig over ‘Ranger’s’ en wat hun kijk was tegenover de wereld en hun definitie van een band. Het kwam exact met mijn ideeën en preferenties overeen, dus vandaar dat ik mezelf bij hen gevoegd heb,” Daarmee hoopte hij het verduidelijkt te hebben, maar het was zeker een mond vol en stiekem hoopte hij dat Kasper niet vaker hem zou ondervragen met zoveel vragen. Ergens betekende dit wel dat hij gegarandeerde hetzelfde bij de jongen mocht uitvreten, dat was eenmaal eerlijk. Met een geamuseerde grijns tikte hij de voorhoofd van de jongen aan om zijn aandacht praktisch op zichzelf te krijgen. “En ik kaats alle vragen terug. Onder welke klasse hoor je, en waarom? Van welke regio ben je? Hoe ben je hier dan gekomen? En… Het belangrijkste; welke Pokémon heb je?” Dit amuseerde Averill mateloos, maar hij vond wel dat hij het recht had om net zoveel over deze Kasper achter te komen.

Na een ogenblik bereikte ze echter de stad, de welbekende Rustboro City waar ze hun eerste gymuitdaging kort geleden hadden en deze nog nare littekens was in hun geheugenis. De gym stond weliswaar aan de andere zijde van de onder gebouwen zittende stad, maar hij kon al de Geodude en Nosepass ruiken. Het leek er ook op dat het ontstane gat aan de zijkant van het gebouw weer gerepareerd was, maar wel overduidelijk slordig en gehaast wat hem niet verbaasde. Hij was niet de enige die de gymleider uitdaagde en het gebouw moest in redelijke staat verkeren. In de tussentijd keek Agami rond vanuit het luchtruim, gezien de straten net te dicht bevolkt was voor haar om vrij naast hem te zweven. Voor de verandering was ze kalmer, maar was ze eveneens afgeleid door de bovenuit torende gymgebouw verderop. Diep van binnen hoopte hij maar dat de locatie waar ze de tennisballen konden halen maar dichtbij genoeg was. Haast alsof Kasper in staat was om zijn gedachten te lezen wenkte hij de twee richting een winkel waar een zeer sterke rubbergeur hing in combinatie met diverse andere stoffen die hij in zijn kleding geroken had. Wat onwennig stapte hij niet-begrijpend de winkel binnen met Agami vlak achter hem aan, en keek de winkel in. Het eerste wat hem opviel was de diversiteit aan kledij welk meestal felle kleuren had, maar toen hij wat verder de winkel in keek merkte hij pas de balvormige objecten op waarin hij een tennisbal en een voetbal in herkende. Kasper voegde nog toe dat er meerdere ballen te verkrijgen waren, maar het ging het ene oor in en de andere uit bij de twee. Beiden waagden als een razende een weg door de winkel, recht richting de ballenafdeling.

Na wat er met de vorige tennisbal gebeurd was wilde hij wél ditmaal de eerste zijn die er één in handen kreeg, dat leek hem eerlijk. “Ik eerst!” snauwde hij speels naar de Dragonair, maar ze reageerde amper en wilde haar kop al laten verdwijnen in een krat vol tennisballen. Alsof hij háár ditmaal liet winnen om als eerst aan een tennisbal te komen, zo snel zou hij niet verliezen. Dus greep hij bliksemsnel een voetbal en schopte die zo snel als hij kon richting de Dragonair welk deze tijdig opmerkte en drie tennisbalen uit de kooi viste, voordat ze geraakt zou worden. De bal knalde hierdoor tegen de muur aan en toen weer tegen de krat, welk door de klap omver viel en diens lading tennisballen over de grond rolde. Inmiddels sprintte hij weer, maar toen hij zich af had willen remmen kon hij enkel hopen dat de klap niet al té pijnlijk zou zijn. Helaas was hij dus net té traag en wilde nog omhoog springen, maar zijn tenen kwamen verkeerd neer en direct knalde hij neer tussen de tennisballen. “Au!” kreunde Averill bijna onhoorbaar, maar om eerlijk te zijn had hij erger beleefd, maar of dit dan comfortabeler was… Dat was een ander punt. De jongen tikte de ballen van zich af en kwam langzaam overeind, waarna Agami bezorgd naar hem toestormde en jammerende geluiden maakte. “’T gaat wel,” Met zijn handen tastte hij kort zijn lichaam af maar nergens voelde hij een eerste teken van een kneuzing of zelfs maar een blauwe plek. Hij had er nog aardig goed vanaf gebracht. Een sluw idee kwam echter in hem op en met een snelle uithaal griste hij een tennisbal uit Agami’s kaken en overhandigde deze aan Kasper met een grimas op zijn gezicht. ”Ben toch eerder,” sprak hij plagend tegen de Dragonair die hem peinzend aankeek. Je had soms ook de brein nodig voor zulke zaken dan enkel snelheid.

Natuurlijk had Averill dezelfde vragen die aan hem gesteld werden teruggekaatst naar Kasper, maar het eerste wat hij als antwoord kreeg was zeker geen goede opening. De jongen scheen een Breeder te zijn, hij behoorde dus tot de groep mensen die Pokémon van hun vrijheid ontnam en met elkaar gedwongen liet voortplanten voor het hebben van speciale aanvallen of een beter uiterlijk. Een menselijke vorm van natuurlijke selectie die duidelijk veel té onnatuurlijk was en zorgde voor inteelt in een Pokémonsoort. Onbewust balde hij al zijn vuisten uit frustratie dat deze jongen die hij tot nu toe aardig vond onder hén scheen te horen, al beweerde hij het maar ‘half’ te zijn. Hij was één van hen, daar ging het uiteindelijk om. Zelfs als hij de fokkerij van zijn moeder zo te horen overgenomen had, dat veranderde zijn Trainerklasse niet. De jongen begon te knarsetanden en deed zijn best om zijn inmiddels in vuur en vlam staande lichaam in controle te houden, maar helaas lukte het hem niet. Daar had hij te weinig zelfbeheersing voor. Voordat hij het wist had hij furieus de jongen bij zijn schouders vastgegrepen en keek hem fel aan. “Waarom wil je die fokkerij voortzetten? Waarom wil je moeder natuur de baas zijn door Pokémon tegen hun wil in hét met elkaar te laten doen en nakomelingen te krijgen die perfect moeten zijn? En waarom ontneem je de nakomelingen dan hun kans om op te groeien in de wilde natuur met hun ouders? Vertel op! Wat is de motivatie van jullie, Breeder’s?!” Het kwam er allemaal schreeuwend uit en pas toen hij merkte dat zelfs Agami bang voor hem geworden was, kalmeerde hij pas en liet geschrokken door zijn eigen actie de jongen los. Tot zijn verbazing zweette hij flink, had hij het plotseling bloedheet en erger nog; trilde hij na van zijn woede-uitbarsting. Averill had zeker niet van zichzelf verwacht om plotseling zijn controle over zijn woede te verliezen, maar het had duidelijk erger kunnen zijn; zijn jachtinstinct had kunnen worden geprikkeld en dan had hij de jongen vast en zeker pijn gedaan. Nou had hij echter vast en zeker de jongen angst ingeboezemd, terwijl het hem een zachtaardige soortgenoot leek die niets kwaads in de zin had, maar het woord ’Breeder’ lag hem zacht gezegd,, niet fijn. Nog onder schok van wat hij zonet gedaan had staarde hij Kasper een paar tellen aan met zijn verwilderde ogen die spoedig weer wat meer humaan naar hem keken, waarna hij zijn hoofd eerbiedig boog. “Excuses voor mijn uitval,” zei Averill zachtjes, maar duidelijk beschaamd over wat hij zonet had misdaan. Zelfs Agami had een paar tellen nodig om de juiste emotie bij de situatie te vinden, maar koos er uiteindelijk voor om haar partner te troosten door haar snuit bezorgd tegen zijn wang aan te houden. Hij apprecieerde wat zij deed, maar duwde alsnog de snuit na enkele tellen van zich af, voordat hij de jongen weer recht aankeek om zijn andere antwoorden aan te horen. Het lukte hem tot zijn eigen verbazing om Kasper weer recht aan te kijken met een vriendelijk gelaat, maar zijn lichaam trilde nog, al was het minder hevig dan zonet. Het deed hem echter ergens pijn om direct de reden achter het feit dat hij een Breeder was geworden te moeten aanhoren, maar hij was ditmaal mentaal voorbereidt. Zo te horen scheen Kasper een onverschillige houding te hebben tegenover het zijn van een ‘Breeder’ , gezien hij ‘iets’ wilde zijn. Hij voegde er wel aan toe geen Pokémon liefhebber te zijn, maar hij bleef een Breeder, omdat hij daar zo te horen alles vanaf wist en anders niet tot iets in kon classificeren. Als Averill zeer gevoelig voor schaamte was, dan was hij zeker ter plekke in elkaar gekrompen, maar in zijn geval keek hij enkel kort van de jongen weg. Deze Kasper had weinig slechts in de zin, maar bleef een Breeder en dat maakte het er gewoonweg niet beter op, maar als dát nou was waar je als enige in goed was van alle trainerklassen? Hij had al willen vragen over waarom de jongen niet van Pokémon hield, maar besloot de vraag in te slikken, gezien Kasper aan hem verder geen vragen gesteld had toen het zijn beurt geweest was. Kasper vertelde vervolgens dat hij uit de regio ‘Kanto’ kwam wat hem onbekend in de oren klonk, maar buiten Kalos en Hoenn kende hij er dan ook géén, maar zoals hij eerder al zich bedacht had, zweeg hij maar en knikte instemmend. Zo te oren was het wel met de boot bereikbaar en binnen vliegafstand voor een Wingull, al verklapte dat niet heel veel; die konden enorme stukken afleggen, al waren Taillow’s daar net wat beter in. Nou vroeg hij zich af of Kasper al op het spoor van de Wingull gekomen was, want anders zou hij hem daar makkelijk bij kunnen helpen. Hij had enkel iets van zijn geur nodig en dan kon de zoektocht van start gaan, maar het moest liever uit Kasper’s kant komen, want het bleef ten slotte van oorsprong zijn zoektocht. De Dragonair spitste echter de vleugels op haar kop toen Kasper over zijn Pokémon begon wat uit een vrij schuwe Stunky scheen te bestaan en een vrij trotse Ponyta, maar van dat laatste verwachtte hij dat wel. Vele exemplaren waren vrij ijdel en pas na een duidelijke toon van leiderschap gehoorzaamde ze zich aan een ander, maar om eerlijk te zijn mistte de jongen tot nu toe aardig wat kwaliteiten die daaronder vielen. Het ontging hem niet dat er een beginnende pruillipje op het gezicht van Kasper verscheen en met een bemoedigende glimlach keek hij de jongen aan. “De een is gewoon schuw en dus zeer onzeker, leer haar dat niet iedereen een dreiging vormt… en betreft je Ponyta, tja, laat zien dat je een goede leider kan zijn,” deelde Averill als tip mee, maar natuurlijk was het aan hem of hij deze zou volgen.

Plotseling gedroeg Kasper zich vrij schuw, nadat hij hem de tennisbal overhandigd had. Met een frons keek hij de jongen aan, niet begrijpend waar het gedragsverandering vandaan kwam. Was er iets om plotseling bang voor te zijn of verafschuwde hij gewoon de tennisbal nu het tussen Agami’s kaken had gezeten? Pas toen Agami een grom liet horen besefte Averill dat de andere soortgenoten van hem met een verrast gezicht naar hem keken, waardoor er een huivering door hem heen ging. Het voelde vrij intimiderend om plotseling alle blikken op hen gericht te hebben en meestal betekende het ook gevaar. Weer vereiste het veel zelfbeheersing om niet fel naar ze uit te halen, maar natuurlijk verliet een grom zijn mond, voordat hij er zin in had. Het maakte er niet beter op toen een mannelijke soortgenoot dreigend hun kant op liep en agressief zijn onvrede uitte. De hele situatie voelde aan alsof een rivaliserende roedel hem had omsingeld en de alfamannetje hem dreigde aan te vallen. Haast direct schoot kippenvel over zijn lichaam heen, stapte hij dichter naar de man toe en gromde dreigend. Elke spier spande hij aan, klaar om zichzelf te moeten verdedigen, net zoals Agami die ook een dreigende houding aannam. In zijn ooghoek zag hij dat Kasper iets had willen zeggen, maar het volgende moment werden ze weggeduwd, waarop Averill direct in de man’s hand beet, terwijl Agami dreigend met de hoorn op haar kop naar de man uit haalde, maar net mistte. Wat dacht die man wel om hen plotseling te bedreigen en zomaar uit de winkel te duwen? Eenmaal in de frisse lucht liet hij zij hand los en schonk de winkeleigenaar een wilde blik, die direct angstig naar achteren stapte en vervolgens de deur in een snelle uithaal dichttrok. Ook de Dragonair scheen nog niet klaar te zijn met de kerel en hield al grommend haar kop dicht bij de deur met haar staart heen en weer zwaaiend als een geagiteerde ratelslang. Pas toen hij weer Kasper’s stem klonk blies hij haast alle spanning in eén adem uit en wreef licht beschaamd zijn arm langs zijn achterhoofd. Tot nu toe was hij wel heel ‘slim’ bezig door steeds van zijn slechte kant te laten zien, maar het was natuurlijk niet zijn bedoeling geweest en verder had hij het maar deels in de hand. Agami bleef echter gespannen naar de deur staren, geduldig als een ratelslang om haar tanden door de man te boren. Haar jachtinstinct en een deel van haar verdedigingsmechanisme scheen geprikkeld te zijn, maar met een ruwe tik tegen haar wang schoot ze er met een schok uit. Nog net had hij daarbij de woorden van de jongen weten op te vangen en dat het dus een avontuur was. Achteraf viel dat eigenlijk mee, zijn meeste dagen waren levendiger dan deze, maar des te minder humaan. Hmm.. ? Een beginnende glimlach verscheen op het gezicht van de jongen die plotseling de tennisbal naar hem uitstak en erbij vermelde dat het voor hun was. Voordat hij erop had kunnen reageren werd de bal al in zijn handen geduwd en keek hij enkel de jongen ongelovig in zijn ogen aan. Hij hoopte dat het geen grap was of maar een hallucinatie en keek dus kort Agami aan, maar die keek al loerend naar de bal die hij in zijn handen vasthield. Het was dus écht en niet een vreemde fantasie. Direct veranderde zijn houding en keek hij met een brede glimlach naar de tennisbal in zijn handen, waarna het besef volledig tot hem doordrong. “Bedankt!” wist Averill met moeite uit te kramen en gaf daarbij de jongen meerdere likken over zijn wangen als teken dat hij hem enorm dankbaar was. Hierna volgde Agami dolsgelukkig het voorbeeld van haar partner en likte ze de andere wang van hem, waarna ze een hoog triomfantelijk geluid liet horen. Opgewonden sprong Averill enkele keren op en neer, voordat hij uiteindelijk de bal van zich af vier en deze tegen de stoep aan ketste. Deze schoot direct weer de lucht in en zelfs zonder enig oogcontact sprintte hij en de Dragonair er direct achterna. Behendig ontweek hij de met stomheid geslagen soortgenoten die hem voorbij liepen, hoewel ze voor hem op dát moment gelijk stonden aan bomen. Vlak voor hem kwam de tennisbal weer neer en nog net greep hij die weer met zijn mond en remde direct af door zijn schoenen haast de grond in te boren. Zijn blik sprak boekdelen voor Agami die afkeurend haar kop de andere kant op stak, maar uiteindelijk wel zachtjes gromde. Ze kon niet tegen verliezen, maar hij evenmin, dus hij was aardig tevreden met de eerste race naar hun splinternieuwe tennisbal. Trots liet hij de bal los en verborg maar in één van zijn vele broekzakken en draaide zich weer om naar Kasper. “We zijn je echt enorm dankbaar!” deelde hij Averill mee, en ditmaal gaf Agami hier wel aan toe en knikte naar de jongen.
Toen hij zich echter weer omgedraaid had viel hem een kraampje op waar vele soorten fruit zaten die net wat té goed leken, maar één van hen kwam hem zelfs geeneens bekend voor. Nieuwsgierig stopte hij er vlak voor en liet zijn blik over het stuk fruit vallen; het was donkergroen met lichtgroene strepen. Ook was het vrij groot en leek het op een meloen, maar het was duidelijk ovaalvormig, groter en donkerder van kleur. Hij zakte door zijn knieën en snuffelde er aandachtig aan, maar het rook sterk naar een meloen, maar het was net een tikkeltje anders. Voorzichtig greep hij één van de vruchten en tikte er met zijn knokkels aan wat voor een gedempte tik geluid zorgde. Het was duidelijk hol, er zat dus iets in, maar wat? Inmiddels was ook de Dragonair aan zijn zijde verschenen en snuffelde er ook kort aan. Een voetganger die echter net oplette knalde tegen de Dragonair op, waardoor Averill door de ruwe beweging van Agami’s lijf achter hem de vrucht losliet en deze recht in Agami’s gezicht uit elkaar spatte. Oeps… De Dragonair staarde Averill geagiteerd aan die zelf zijn lach moest inhouden en het camoufleerde door met zijn vinger langs haar onder het rode sap te gaan en deze te proeven. “Smaakt best goed,” ‘Grrr… Drago!’ Woest schoot de Dragonair al achter hem aan, terwijl Averill behendig haar probeerde te ontlopen. De achtervolging duurde een korte tijd voort, totdat ze beide uitgeput waren en vlak bij het fruitkraampje tegen een muur leunde. Inmiddels op zijn kniën keek Averill licht vermoeid op naar Kasper en hield zijn hoofd schuin. “Dat spul was lekker, wat is het?”

De reactie van Kasper had hij helemaal niet zien aankomen, want hij oogde immers als een schuwe jongen die niet zo sterk op zijn benen stond. Vooralsnog kwam er een hele reeks woorden terug toen hij zijn eigen zegje betreft Breeder’s gedaan had in zijn woedeaanval en hoewel hij amper zelfcontrole had, had Kasper het juist weer wel, of beter gezegd ‘meer’. Zonder zijn blik van de jongen af te laten wijken luisterde hij naar Kasper’s woorden die eerst liet weten dat Averill niets van het onderwerp scheen te weten. In zijn stem weerklonk geen sterke overtuiging, maar wel in het verhaal wat hij vervolgens deed. Allereerst, volgde de bewering dat niet alle Pokémon in het wild hoorde te leven wat hij persoonlijk nergens op vond slaan; elke Pokémonsoort was door de jaren heen aangepast aan zijn leefomgeving en kon dus in feiten onder begeleiding van zijn ouders in het wild overleven zonder het toedoen van mensen. Hoe hulpeloos de Pokémonsoort oogde, ze bleven in stand door hun levenswijze en niet door de invloed van de mens. Toen het echter begon over het erf van de jongen hield hij al zijn houding meer ontspannen, etend dat hij daar niet tegen in kon gaan; hij had geen idee. Het was echter goed om te horen dat Kasper en zijn moeder hun Pokémon alles aanboden wat ze wilde, want sommige soortgenoten die hij in de stad soms passeerde keken amper om naar hun Pokémon. Tamme Pokémon was nog steeds een vreemd begrip voor hem, maar tegelijkertijd zo herkenbaar. Schijnbaar waren de ouders van de jongere Pokémon op hun erf elk tam en waren ze ‘gelukkig’, waarna de jongen zijn oordeel van eerder in twijfel nam. Averill besloot wijs Kasper uit te laten praten, zoals hij bij hem gedaan had en ademde diep uit toen hij zijn verhaal gedaan had. “Ik denk dat wij elk onze kijk hebben gedeeld, niet? Maar… Je hebt wat zelfvertrouwen in je; je beschermt datgene wat je doet. Zolang je dat nooit op geeft denk ik dat het goed komt met jou en je Pokémon,” Natuurlijk was hij niet geheel overtuigd van zijn woorden, maar die blik in zijn ogen die plotseling vurig naar hem keken zorgde daar wel bijna voor. Met een zachte glimlach gaf hij Kasper een stevige klop tegen zijn rug aan. “Toch een ruggengraat, hmm?”

De vrij genegeerde houding van Kasper bij zijn bedankje kon hij niet missen en had hij eigenlijk wel van de jongen verwacht. Dieper ging hij er niet op in toen de onbekende vrucht zijn aandacht kreeg en hij een moment later achtervolgd werd door de Dragonair. Pas na een ogenblik zat hij dan uitgeput tegen een muur naast het fruitkraampje op de rond met de Dragonair nog geagiteerd naast hem, maar te uitgeput om zich af te reageren of zelfs maar naar hem te grommen. Vliegen vereiste namelijk nogal wat energie van haar. Kasper scheen in de tussentijd een bakje vol bessen aan te schaffen en liep hierna weer op hen af. Direct herkende Averill de donker gekleurde bessen; die groeiden in struiken die langs rivieren zaten en ze waren vrij zoet. Echter waren ze giftig voor de meeste Pokémon en zo ook Agami, maar voor hem vormde ze geen dreiging wat hij natuurlijk pas vier jaar geleden ontdekt had toen hij per ongeluk een bes opgevreten had. Hoewel ze verrukkelijk waren at hij ze amper, gezien hij meestal eten verzamelde wat niet schadelijk voor hem en Agami zou zijn. Hetzelfde deed zij immers ook bij hem. Spoedig keek hij Kasper weer aan en legde hij uit dat de op meloen lijkende vrucht een ‘watermeloen’ was en ondanks dat ze lekker waren, amper werden verkocht. Met een frons staarde Averill de jongen een paar tellen aan. Dat was verre van logisch, gezien van wat hij ervan gesmaakt had, het veel water bevatte met een verleidelijk zoet smaakje en het prima als verkoelend eten gebruikt kon worden in een tropische regio, zoals Hoenn. “Hoezo ‘weinig’? Dit is juist een fruit die ik persoonlijk veel zou opvreten. Het is tegelijkertijd voedsel, maar ook een schone drinkwatervoorraad,” Er volgde geen antwoord, maar het bakje met de bessen werd hem toegereikt waarop schijnbaar een laag suiker over zat, een natuurlijke zoete stof wat zijn soortgenoten vaak aan eten schenen toe te voegen. Voor een zoete bes, zoals deze leek hem dat onnodig, maar hij greep er toch één vast en at deze op.

Gek genoeg smaakte het goed en greep hij meerdere bessen vast, terwijl Kasper hen toen aanbood om anders bij een cafeetje eten te gaan halen. Het scheen dichtbij de sportwinkel te zijn, dus het was zeker binnen de straal van een kilometer. Eerst keek hij echter naar Agami wat haar mening erop was, terwijl hij de overige bessen in zijn hand opat. Bedenkelijk knikte ze instemmend, waarna Averill eveneens knikte en Kasper recht aankeek met de wellicht overbodige reactie. “Klinkt goed,” deelde hij mee, waarna hij de resten bessensap van zijn hand aflikte en zich overeind hees. De Dragonair geeuwde kort, maar rekte ook haar lichaam uit om eveneens te vertrekken naar dat cafeetje waar Kasper het zonet over had. Het was nog maar de vraag of ze daar dan ook iets voor Pokémon hadden, want die bessen van zonet was dus in principe giftig voor haar en veel voedselwaarden en tenten kende hij niet. “Er is toch wel wat Pokémonvoer daar, of niet?” Besloot hij maar voor de zekerheid te vragen aan hem. Het was ergens best vreemd dat ze, ondanks hun deels volle magen nog steeds eten niet weigerde, maar ze waren gewend geen keuze te hebben in de keuze van voedsel en de tijden. Eens hadden ze het drie dagen zonder eten moeten doen, wegens een enorme droogte en ze konden zich enkel na die periode voeden met karkassen en verschrompelde bessen. Het was dan ook een periode waar hij liever niet aan wilde denken, gezien hij daar vele verschrikkingen gezien had die zijn netvlies nooit meer zouden verlaten.