Grand Theft Catch 'Em [+Irvin Stanwick]

Met rustige passen liep Benji door de straten van Rustboro City. Hij had er vandaag eens voor besloten om van zijn vrije dagje te genieten door een wandeling te maken met zijn Chingling, waar hij al een kleine band mee begon te schapen. De jongen was ontzettend blij met zijn pokémon, want hoewel het wezen erg emotieloos leek te zijn, leek ze net een oudere zus voor hem. Zorgzaam op een afstandelijke manier, zo kon hij het wel noemen. Niet dat ze erg afstandelijk naar elkaar waren, maar Rogue deed erg mysterieus en dat wist hem toch wel naar haar toe te trekken. In sommige aspecten waren ze complete tegenpolen, maar bij anderen leken ze juist weer heel erg op elkaar. Dat maakte hen juist zo’n dynamisch duo en hij zou Rogue dan ook niet anders aanschouwen dan zijn partner. Nicole had een goede keuze voor hem gemaakt.

Het was het geschreeuw van een winkeleigenaar die Benji zijn aandacht trok en tevens de rust tussen hem en zijn pokémon verstoorde. Waar hij net met zijn armen nonchalant achter zijn hoofd had gelopen, haalde hij die nu weg en keek hij vragend om zich heen. Hierdoor merkte hij op dat er een oudere jongen de winkel uit rende, gevolgd door de man waar de stem van was. “Stop! Houd de dief!” riep hij. Benji keek van de man naar de dief en wist niet of hij van geluk moest spreken of niet omdat de jongen op hem af kwam. Tijd om zijn kostuum aan te trekken had hij niet, dus hij moest zich nu voordoen als de Student Ranger die hij was. “U hoorde de man!” riep Benji beleefd naar de dief. “Stop!” Hij ging vlak in de jongen zijn pad staan in een poging hem tegen te houden, maar er werd soepel om hem heen gelopen. “Hey...!” riep de kleine jongen verontwaardigd, zijn vastbesloten blik nu veranderd in een sombere, terwijl hij zijn lichaam draaide en de dief nakeek.

Rogue had toen echter een idee en spoorde Benji aan om het uit te voeren. “Je wilt dat ik wat doe?” vroeg hij verbaasd. De Chingling riep hem in haar eigen taaltje toe dat ze geen tijd hadden voor een discussie en de jongen gehoorzaamde. Hij greep zijn pokémon in zijn handen vast, mikte op de dief en gooide Rogue zo hard hij kon naar de benen van de dief. Het gele wezen moest zelf nog even bijstellen, maar ze was blij dat hij zelf al zo goed als raak had kunnen gooien. De Chingling liet de dief struikelen, waardoor Benji een triomfantelijke grijns rond zijn lippen kreeg en op de twee af rende. “Yeah! High five!” riep hij tegen Rogue, zelfs al was de dief nog niet ingerekend...

Voor de zoveelste keer stond Irvin voor het gymgebouw. Hier zou hij binnenkort de gymleader uitdagen om zo zijn eerste badge binnen te halen en hopelijk kon hij daar ook wat geld mee verdienen voor zijn ouders in Fortree. Hij zuchtte kort en legde zijn hand even tegen de Poké Ball van Aria aan, de Pokémon die het het best zou kunnen opnemen tegen deze gym. Na nog even te hebben gekeken naar het gebouw, draaide hij zich om en liep hij weer over de straten van Rustboro City. Dit keer was hij alleen, want hij had al zijn Pokémon in hun Poké Balls gelaten. Hij vond Pokémon wel leuk, maar... zijn team was op zijn zachtst gezegd ongeschikt om zomaar een wandelingetje mee te maken. Hubble was te koppig, Phantom te schuw, Allegro te agressief en Aria te groot. Eigenlijk moest hij echt eens ophouden met het zoeken naar goedkope Pokémon, want tot nu toe had dat alleen maar ellende bezorgd... met Phantom en Aria als uitzonderingen. Phantom had hij gewoon gevonden en Aria had tenminste een zachtaardig karakter. Misschien zelfs te zachtaardig. Omdat hij zo diep in gedachten verzonken was, liep Irvin bijna tegen een jongen op die snel van een winkel wegrende. Hij werd door een man gevolgd, die riep dat de dief moest worden gestopt. Een dief! Irvin keek snel de jongen na, wiens pad werd geblokkeerd door een kleiner jochie, maar het had geen zin. De jongen wist hem met gemak te ontwijken. Meteen snelde Irvin erachteraan, hopend dat hij snel genoeg zou zijn om de dief tegen te houden. Wie weet zou er nog een beloning voor hem inzitten... In tegenstelling tot wat hij had gedacht wist de jongere knul de dief te laten struikelen door zijn Chincling ernaartoe te gooien. Niet iets wat Irvin zou doen, maar het bleek in elk geval te werken. Hij wilde de jongen complimenteren met zijn “vangst”, maar die leek alweer bezig zijn met zijn overwinning te vieren terwijl de dief nog elk moment kon wegkomen. Irvin liep er snel op af en ging op de rug van de dief zitten, waarbij hij zijn knieën tegen de armen van de ander drukte zodat hij niet kon ontsnappen. “Bel de politie!” riep hij dringend naar het jochie, die hij nog niet had herkend als de “superheld” van zijn stad.

Rogue was amper overeind gekomen en had hem nog niet droog een high five gegeven zoals hij gevraagd had, of er kwam een andere knul ten tonele. Deze ging op de gevloerde jongeman zijn rug zitten, zodat die meer moeite moest doen om echt op te staan. Hij deed nog wel een poging, maar het lukte hem niet echt. De vreemdeling die boven op hem zat, riep toen naar Benji dat hij de politie moest bellen. Verbouwereerd had de jongen staan toekijken, maar dat scheen hem wel weer terug te roepen tot aarde en dus schrok hij op uit zijn trans. Onhandig haalde hij zijn Holocaster uit zijn broekzak, die hij nog bijna liet vallen ook, en tikte toen het nummer in dat hij moest hebben. Zijn moeder had er namelijk op gehamerd dat hij die uit zijn hoofd moest leren in geval van nood. “Goedemiddag, waar kan ik u mee van dienst zijn?” klonk er aan de andere kant van de lijn. Benji raakte in paniek. Wat moest hij zeggen? Zo deftig kon hij nou ook weer niet praten... Alleen maar de zinnen die hij van al zijn stripboeken jatte. “Euh, ja, hallo? Dit is Benji en... Ik heb een winkeldief gevangen samen met een andere jongen en–” Hij werd afgekapt door de andere persoon. “Waar bent u nu, jongeman?” werd aan hem gevraagd. “Rustboro, in de winkelstraat,” beantwoordde hij. Vervolgens werd hem verteld dat er een agent op af werd gestuurd en dat hij moest blijven staan waar hij stond. Droog liet hij zijn Holocaster zakken toen er was opgehangen en staarde hij verbaasd naar de twee jongens op de grond. Wel, dat was ook weer een hele ervaring. Inmiddels was de winkeleigenaar ook bij het groepje aangekomen, nahijgend van de hele rit hierheen. Benji draaide zich naar hem om toen hij hem en de andere jongen begon te bedanken. Een brede grijns sierde toen zijn gezicht – een triomfantelijke en glinsterende blik in zijn ogen. Hij had zojuist zijn eerste boef gevangen! Wat gaaf!

Nadat de jongen onhandig zijn Holo Caster had laten vallen, belde hij dan eindelijk de politie. De dief stribbelde nog steeds tegen, maar wonder boven wonder was hij niet veel sterker dan Irvin zelf – en toegegeven, zo sterk was hij helemaal niet – en hij wist hem dus tegen de grond te houden. Dat leek hem op dit moment het beste totdat de politie zou komen, dus hij moest maar in de ongemakkelijke houding blijven zitten en wachten. Toen op een gegeven moment de winkeleigenaar dichterbij was gekomen, stribbelde de dief wat minder tegen. Irvin wist echter dat hij zijn grip niet mocht laten verslappen, want anders zou hij op een onverwacht moment alsnog weg kunnen komen. Hierdoor had hij maar deels in de gaten dat de winkeleigenaar hem en de andere jongen bedankte en Irvin zweeg dan ook. In zijn ogen zou hij pas bedankt moeten worden als de dief goed en wel was meegevoerd door de politie, die pas een paar minuten later aankwam. Bij het horen van de sirene voelde Irvin de spieren van de dief verstrakken, waardoor hijzelf gealarmeerd zijn knieën nog wat steviger tegen de armen van de crimineel drukte. Hij mocht niet wegkomen, zeker niet nu de politie eraan kwam! Pas toen de agent uit de auto stapte en naar hen toe liep stond Irvin weer op, waarbij hij de arm van de dief nog vasthield. Al snel nam de agent het van hem over, waarbij hij iets mompelde in de zin van “goed gedaan” en de dief naar de politie-auto begeleidde. Irvin veegde wat zweet van zijn voorhoofd en draaide zich weer naar de jongen en de winkeleigenaar toe, niet goed wetend wat te zeggen.

De politie kwam gelukkig al snel. Benji was aanzienlijk opgelucht bij het zien van de agent en de andere jongen schijnbaar ook, want die stond op en hield de dief nog bij zijn arm vast. Benji wist niet echt hoe hij zich moest gedragen, dus rechtte hij zijn rug, plaatste zijn hand horizontaal tegen zijn voorhoofd en bleef in die houding staan tot de agent hen bedankte en wegliep met de dief in de boeien geslagen. Langzaam liet Benji zijn hand weer zakken en liet hij zijn spieren ook weer ontspannen, waarna hij met een brede grijns naar Rogue keek. Zijn tanden waren ontbloot, zijn ogen toonden vreugde en zijn mondhoeken waren erg hoog opgekruld. Hij had zijn eerste dief gevangen! ... Maar niet als Tiger Gladiator... Wel als Ranger Benji! Oké, Student Ranger Benji, maar dan nog! “Pfoe, dat was spannend,” begon de jongen toen voornamelijk tegen Rogue. “Wat een geluk dat ik net goed kon mikken.” De Chingling gaf geen reactie, maar was misschien wel een klein beetje trots op haar partner. Dat was te zien aan haar kleine glimlach. “Bedankt voor je hulp,” ging hij vervolgens verder, zich draaiend naar de vreemde knul. “Euh...?” Tja, een naam wist hij niet, al kwam de jongen hem wel ergens bekend van voor.

Pas nadat de andere jongen iets tegen zijn Chingling had gezegd, draaide hij zich naar Irvin. Hij bedankte hem en leek daarbij zijn naam te willen zeggen, maar die kende hij natuurlijk nog niet. Hoewel... die jongen kwam Irvin wel erg bekend voor. Waren ze elkaar dan al eens tegengekomen, of leek hij gewoon op iemand die hij kende? “Irvin,” zei hij dus maar om zichzelf voor te stellen. “En jij bent...?” Echt, het gevoel dat hij de jongen al kende begon zo onderhand bijna vervelend te worden. Zo slecht was zijn geheugen toch ook weer niet?

Irvin? Ergens klonk die naam hem bekend, maar als hij het zich niet kon herinneren, zou het wel geen belangrijke eerdere ontmoeting zijn geweest. Benji zou namelijk denken dat hij een naam en gezicht dan wel wist te onthouden. “Benji,” stelde hij zichzelf voor op de vraag van de jongen, terwijl hij nog altijd een beetje stond te staren. Wacht, die puntmuts bracht wel iets in zijn geheugen naar boven... Bedachtzaam hief hij zijn hand naar zijn kin en wreef erover. “Irvin, waar kom je vandaan?” vroeg hij toen nieuwsgierig. “Je komt me vaag bekend voor.” Yeah, nu kwam de rest van de outfit hem ook bekend voor. Irvin moest hij ergens eerder hebben gezien. Dat kon niet anders.