Don't go chasin' Waterfall(s). [&IRVIN STANWICK]

Met een kopje thee zat Austin genietend op het terras van een cafeetje in Slateport City. De zeelucht was voor één keer eens aangenaam om te ruiken en hij voelde zich goed in zijn vel. Dat kwam voornamelijk omdat de trainingen van Blade en Waterfall zo goed opschoten. Hij wist zeker dat Waterfall binnenkort ging evolueren. De Pokémon begon het ook in de gaten te krijgen, want de laatste dagen was hij nog wanhopig bezig om allemaal streken uit te halen. Net als Austin wist hij dat hij als Swampert een serieuzere Pokémon ging worden en dat was iets wat hem schijnbaar beangstigde, want steeds als Austin het over zijn evolutie had, schudde hij kort zijn hoofd. Austin vond het grappig dat Waterfall in de veronderstelling verkeerde dat als hij een Swampert was, hij geen lol meer mocht maken. Wat natuurlijk totaal niet zo was, maar goed. Aan de andere kant vond hij het ook weer minder leuk omdat Waterfall nu op de meest ongepaste momenten iets uit probeerde te halen. Zoals nu dus. Austin zag het al aankomen nog voordat het gebeurde. ‘Nee Waterfall!’ riep hij. De Marshtomp negeerde hem vrolijk en slaakte een harde kreet waardoor een koppel, die hun koffie goed vasthadden, verschrikt hun kopje lieten vallen. Hun blikken schoten meteen naar Austin, welke zich verontschuldigde met blozende wangen. Hij had echter geen tijd om zich uitgebreid te verontschuldigen, want Waterfall draaide zich al op. ‘Marsh, marsh!’ riep hij vrolijk en hij begon te rennen naar de zee van Slateport City. Austin zuchtte, legde gauw het gepaste geld voor zijn theetje op de tafel neer en rende achter zijn Pokémon aan. ‘Marsh!’ riep Waterfall met een uitgerekte kreet en hij sprong zo hard in het water dat het water hoog opvloog. De mensen die te dichtbij het water stonden werden geraakt door de grote golf die even omhoog kwam. En zo dus ook Austin. Zucht. Daar ging zijn relaxte dag.

Lang leve het openbaar vervoer! Op een warme dag als deze was het weleens fijn om in de buurt van de zee te zijn, ook al kwam Irvin uit een gebied met veel bomen. Gek genoeg vond hij het hier een stuk fijner: een open lucht, geen enorme Pokémon die je konden aanvallen... Het was simpelweg perfect, zeker nu hij Hubble in haar Poké Ball had gelaten. Vandaag kon hij haar koppigheid missen als kiespijn. Herstel, hij kon haar koppigheid altijd wel missen als kiespijn. Veel tijd om daarover na te denken kreeg hij niet, want toen hij langs de kust liep leek er iets met een grote plons in het water te vallen. Het water spatte hierdoor hoog op en Irvin werd door de ontstane golf getrakteerd op een onverwachte douche. “W-wat-” Door de klap van het water was één van de Poké Balls aan zijn riem open gegaan en hij zag nog net hoe Adagio het water in hopte. Nee, hè! Irvin liep snel tot aan de rand van het water en hurkte neer. “Adagio!” riep hij, maar er kwam geen reactie. Waar was die Feebas nu weer gebleven?

Austin sloeg zijn armen over elkaar heen en blies tegen een plukje nat blond haar dat voor zijn ogen hing. Zijn Marshtomp draaide zich om en keek de trainer vrolijk aan, maar deze beantwoordde de vrolijke blik niet en de Pokémon keek even sip naar het water. Austin zuchtte en wilde net aangeven dat het wel goed zat toen hij een jongen hoorde roepen. Hij draaide zijn hoofd en keek opzij. Hij wreef over zijn achterhoofd. Hij durfde te wedden dat de ellende van de jongen zijn schuld was. Correctie: Waterfall’s schuld. Geërgerd keek de jonge blonde jongen naar de Marshtomp, maar deze leek zich van geen schuld bewust te zijn en deed net alsof hij Austin’s verwijtende blik niet doorhad. Austin zuchtte en richtte zijn blik dan maar op de jongen die voor het water gehurkt zat. Vermoedelijk was er iets of iemand dankzij de golf water in het water gevallen. Austin vermoedde dat het een Pokémon was. Hij liep traag op de jongen af. Nu moest hij zich in zo’n korte periode wéér verantwoorden voor de overhaaste gekke acties van zijn Pokémon. Hopelijk ging dit geen problemen voor hem opleveren. ‘Eh…’ sprak hij twijfelend. ’S-Sorry voor d-dat. Mijn Pokémon moet nog v-veel leren*.’ Hij schraapte zijn keel ongemakkelijk. ‘Hopelijk is er n-niets ergs gebeurd?’