Drama. [&CAROLINE BENETTO]

Het was voor Austin even wennen geweest. Hij had, in het Pokémon Center, zijn kleding verwisseld voor een zwembroek. De laatste keer dat hij in een zwembroek had gezeten, was dat toen hij in Lavarigde Town in het warmwaterbad was gaan zitten. Het voordeel daarvan was dat hij zijn redelijk gespierde bovenlijf had kunnen verbergen in het water. Het was nu niet bepaald een indrukwekkende borstkas die hij had, maar het zag er ook niet slecht uit. Het was niet dat zijn vel los hing of zo. Dan kwam voornamelijk omdat hij samen met zijn Pokémon trainde en ook met dat vele reizen had hij al wat spieren kunnen kweken. En hij moest eerlijk toegeven dat hij eerder ook al aan zijn figuur had gewerkt. Vooral na zijn moeders dood, om zichzelf af te kunnen leiden. En dus liep de blonde jongen een beetje verlegen van het Pokémon Center naar het strand van Slateport City toe. Hij had de Poké Ball’s van Blade en Waterfall achter in het kluisje gelaten. Hij had even geen zin in Waterfall’s vervelende gedrag en wilde alleen zijn. Hij zuchtte opgelucht toen hij het zachte zand onder zijn voeten voelde in plaats van die warme stenen. Hij vermoedde dat het rond de dertig graden was, want zijn haren begonnen meteen al aan zijn voorhoofd te plakken. Zijn blauwe ogen gleden over de zee en met een klein glimlachje besefte hij zich dat hij heus wel een duik kon nemen. En dus liep de jongen op zijn gemak naar de zee toe, maar zijn ogen werden getrokken door een figuur dat verderop stond. Of zwom. Zijn ogen werden groot toen het figuur steeds verder de zee in zwom en hij vroeg zich af of het daar niet ongelooflijk diep was. Met samengeknepen ogen bleef hij naar het figuur kijken.

De warmte leek een soort vreemd effect op hem te hebben. Hij voelde zich dorstig, loom en had het gevoel dat hij dingen begon te zien. Hij meende verderop een figuur te zien, maar uiteindelijk bleek dit toch niet zo te zijn. Had hij zich vergist en was hij gewoon nergens naar aan het kijken? Of was het misschien een piratenschip die zich in de verte bevond? Hij lachte zichzelf inwendig uit. Ja, hoor, Austin. Een piratenschip. Dat bestond niet eens. Hij had vroeger films gezien met piraten. De kapitein van het schip in de film had meestal een Chatot op zijn schouder zitten of een andere Pokémon die er redelijk gevaarlijk uitzag. Nu zag Chatot er niet zo heel gevaarlijk uit. Maar een Murkrow werd al wat gevaarlijker. Hij had ook films gezien met Murkrow die uiteindelijk evolueerden en in de tweede film een nog angstaanjagendere verschijning hadden. Waarom hij echter nu, op dit moment, aan dit soort dingen dacht terwijl hij op een redelijk rustig strandje in Slateport City stond was hem een raadsel. Het kon trouwens niet eens een schip zijn, want daarvoor was het te dichtbij. En als een schip dichtbij was, kon je heus wel het figuur onderscheiden. Hij hield zijn hand voor zijn ogen zodat hij de zon wat kon afschermen zodat hij beter kon zien wat zich daar dan wél bevond. Op het tweede zicht leek het wel een Pokémon te zijn. Dat was niet ongebruikelijk, want er waren hier zeer veel water-Pokémon te bekennen. Misschien zelfs wel enkelen die Austin ook wel in zijn team zou hebben gehad mits hij Waterfall niet had. Waterfall was dan misschien een irritante Pokémon en had soms vreselijke kuren, maar Austin wilde hem zeker niet ruilen voor een andere Pokémon. Het was zijn maatje vanaf het begin van zijn reis en daarvoor zelfs nog.

Austin deed zijn best om zijn malende gedachten opzij te zetten zodat hij zich deze keer beter kon focussen op wat daar nu echt was. Zijn gedachten leidden hem te veel af, brachten hem naar een plek waar hij helemaal niet hoorde te zijn. Het was gewoon niet meer in het hier en nu en dat was iets wat niet goed was. En dus concentreerde de blonde jongen zich zo goed mogelijk, maar de hitte zorgde er voornamelijk voor dat hij dacht aan drinken en in de zee zwemmen. Als hij in de zee ging zwemmen, kon hij tenminste wél onderscheiden wat zich daar bevond. Hij wilde net een keuze maken toen hij opeens een hulpkreet hoorde. Het drong eerst niet goed tot hem door omdat hij nog steeds aan drinken dacht en zich loom voelde, maar de tweede, dringendere hulpkreet haalde hem wel uit zijn gedachten. Verschrikt keek de jongen op om iemand aan in het water te zien. Hij kneep zijn ogen samen. Hij meende het meisje te herkennen, maar had nu even geen tijd om daar achter te komen. Instinctief voelde hij aan zijn heupen. Om daar alleen een zwembroek te vinden, want zijn Pokémon had hij natuurlijk achtergelaten in hun kluisje om zichzelf wat rust te gunnen. Op dit moment vervloekte hij zichzelf daar erg voor. Nu hij Waterfall niet had, kon hij veel minder snel het water in gaan. Hij was zelf in het water niet echt een held, maar kon zeker wel een poging wagen. Nog steeds malend over wie het meisje was sprong hij in het water. Ook leek het hem op te vallen dat ze niet echt in gevaar leek te zijn. Ze riep alleen maar, maar het was niet dat ze spartelde of dat ze echt moeite leek te hebben met het zwemmen.

Het duurde slechts een enkele minuut tot hij bij het meisje aangekomen was. Nu hij zich recht voor haar bevond, herkende hij haar algauw als Caroline. Verbaasd zijnde keek hij haar aan. Zijn conclusie was juist. Het was niet dat ze echt in gevaar leek te zijn. Ze leek het water prima aan te kunnen en had ook geen moeite met de diepte. Maar wat was er dan wel? Hij liet zijn blik ronddwalen. Het enige wat hem opviel was een grote Wailmer die zich in hun buurt bevond. Was ze soms geschrokken van dat ding? ‘W-Wat is…’ Toen zag hij het. Op de kop van de Wailmer, bijna niet te zien als je je er niet op focuste, lag een Poké Ball. En vermoedelijk was die Poké Ball van haar. Nu vond Austin het feit dat hij geen Pokémon bij zich had nog erger, want hoe ging hij dat ding ook van de Wailmer zijn kop af krijgen? Terwijl hij met zijn voeten probeerde om niet kopje onder te gaan probeerde hij zich de boeken voor zijn geest te halen die hij vroeger had gelezen. Hij wist echter zeker dat er nooit iets in had gestaan over het feit dat een Wailmer je Poké Ball op zijn kop kon houden. De enige manier dat hij kon bedenken om het ding er af te krijgen was om op zijn kop te klimmen, maar dat werd pas echt een onmogelijke opgave. Ze konden natuurlijk ook proberen om hem dat ding er af te laten spuiten of om een water-Pokémon te vinden die dat voor hun kon doen. ‘Misschien m-moeten we hem l-laten schrikken zodat hij d-de Poké Ball loslaat,’ sprak hij bedenkelijk tegen haar. De Wailmer keek hun kant op en bewoog vervolgens vrolijk met zijn korte armpjes. Of vinnen. Of hoe je het ook moest noemen. Austin schrok toen hij lichte golfjes zag ontstaan en probeerde zichzelf boven water te houden terwijl de golfjes naar hun gingen en tegen zijn lichaam sloegen. De Wailmer leek het leuk te vinden om die op en neer deinende lichamen te zien en creëerde nog grotere golven. Austin kneep zijn ogen dicht en greep onder water gauw Caroline’s hand vast zodat zij ook niet kopje onder zou gaan. ‘W-we kunnen ook i-iemand zoeken op het s-strand met een water-Pokémon,’ sprak hij toen de ergste golven voorbij leken te zijn. Hij voelde zijn hoofd rood worden toen hij besefte dat hij haar hand vasthield en liet deze dan ook snel los voordat ze misschien iets van hem zou gaan denken.