Train, Relax and.. Search?

Met een zucht keek Kate naar Tara, de Trapinch was al behoorlijk aan het groeien en kwam nu al bijna boven haar knie. Ze groeiden zo snel op, die pokémon. Maar of ze ook net zo snel volwassen werden? Opgroeien stond vast, maar volwassen worden was alleen een optie. Vandaag hadden ze een wandeling gemaakt richting de eerste gym, Tara was dan nog lang niet klaar de gymleader uit te dagen, al oefende ze wel elke dag met vechten, maar een beetje reizen was leuk. Kate had wel gemerkt dat ze niet het typ was dat hele dagen binnen versleet, nee, rondreizen, daar lag haar hart. Dus had ze haar huis zo goed mogelijk beveiligd en was er met haar pokémon op uit gegaan. Terug naar het kleine huisje wilde ze nog lang niet, de woestijn was leuk en Tara moest het leren kennen, maar Hoenn was veel groter dan dat. Bovendien moest de niet meer zo kleine Trapinch ook kunnen overleven in ander gebied, want het trainen ging nu eenmaal niet om de pokémon onoverwinnelijk te maken, maar Kate wilde niet dat ze haar Trapinch verloor omdat die te zwak was om te overleven. “Ben je wakker?” vragend keek het meisje naar de half slapende pokémon, Tara maakte een slaperig geluid en krulde zich weer wat meer op, voor zover dat kon als Trapinch. Kate glimlachte en ging weer terug in het gras zitten, het was zo anders in een bos. Ze was de woestijn gewend, een wilde wind die het zand genadeloos tegen je aan sloeg, maar om te bedenken dat op zo’n vruchteloze plek ook hectaren vol bos stond was gewoon ongelofelijk. Woestijn was leuk als je goed voorbereid was, maar voor echte ontspanning moest je naar plekken zoals bossen of anders Lavaridge, de warme bronnen moesten ook heerlijk zijn. “Daar kunnen we misschien heen als je groter bent,” mompelde Kate wat vermoeid, Tara mompelde wat onverstaanbaars, ‘Taaar’ of zo, en sliep gewoon verder. Al zou de Trapinch het waarschijnlijk niet waarderen, nattigheid. Het was immers een Groundtype en die konden niet zo goed tegen water, misschien als ze geëvolueerd was. Flygons hadden betere states, al waren hun vleugels wel kwetsbaar. Hmm.. misschien waren de warme bronnen niet echt een goed idee voor een uitje met Tara. Misschien dan.. echt zin om er over na te denken had Kate niet, dus na een minuutje of twee richtte ze haar aandacht op de groene omgeving. Niet dat die heel interessant was, maar het was even om haar gedachten af te leiden. Tara had haar rust nodig, de Trapinch had ook vandaag getraind en werd in sneltempo sterker. Kate probeerde de pokémon zoveel mogelijk te leren, al ging jagen haar nog een stapje te ver. Als vegetariër kon ze het niet aanzien als onschuldige pokémon werden verscheurd en opgegeten, in de winkel zag het er ten minsten nog een beetje smakelijker uit. Nou ja, als ze ervan uit ging dat Tara haar hele leven bij haar zou blijven dan hoefde de pokémon niet te leren jagen. Gewoon dingen uit de winkel eten, misschien niet zo gezond als vers gevangen wild, maar als je er op lette wat je je pokémon gaf kwam het in de buurt. Kate sloot haar ogen en genoot van de warme dag, het werd steeds warmer. Te warm om je over dingen zorgen te maken. Het meisje liet zich naast haar pokémon in het gras vallen en sloot zelf even haar ogen, rust was iets wat ze de afgelopen tijd nauwelijks had kunnen vinden.
Tara maakte haar trainer wakker, met haar snuit porde de pokémon in het meisje haar zij en maakte een vragend geluid. ‘Taaaaar,’ met een schuine kop keek de Trapinch toe hoe Kate wakker werd en zich uitrekte. De blondine keek opzij en een vage glimlach was op haar gezicht te vinden. “Hoe laat is het?” vroeg ze vermoeid aan de pokémon, ondanks het feit dat ze wist dat die niks terug kon zeggen. ‘Taaaar,’ oké niet helemaal waar, maar wie wist nou wat ‘Taaaar’ betekende? Buiten de pokémon zelf. Na even zoeken vond Kate haar holo caster en keek naar de tijd. 16.36 alweer. En zij waren? Kate klikte de mapfunctie open, ze had de holo caster toch al in haar hand, en zag dat ze op route 115 was. Ah, dat was het, de route naar Meteor Falls. Ook iets wat ze zeker wilde zien, maar eerst Tara opvoeden. Aan de Trapinch had ze haar handen vol. “Wat zullen we eens gaan doen meis?” Kate keek naar de groene pokémon, de enige reactie die ze kreeg was een starende blik terug. Woorden van vreemden spookten opeens door haar hoofd, Tara was een shiny. Ze had nog steeds de moeite niet genomen om op te zoeken wat dat precies inhield, dus misschien nu een mooi moment. De holo caster, die haar hand nog steeds niet had verlaten, ging weer aan en al snel zocht Kate op het ding naar ‘shiny’s’. ‘Shiny Pokémon can differ in color from their normal counterparts very little or very much. Some Pokémon have a Shiny coloration only a few shades darker or lighter in color. However, many Pokémon have a spectacular difference between their normal and Shiny variations. An evolutionary line is not necessarily guaranteed to have similar Shiny colorations even if their standard colorations are the same. Sometimes, two Pokémon in an evolutionary line with different standard colorations will have the same Shiny coloration.’ Shiny’s waren zeldzaam en er was nog meer te vinden op de site, maar echt interessant was het voor Kate niet. Of Tara nu shiny was of niet kon haar niks schelen, de Trapinch was nu deel van haar leven en als ze oranje was geweest was dat ook goed geweest. Het meisje keek op, de pokémon was weg. Tara had zich vast verveeld en was op onderzoek gegaan. Kate schoot overeind, wat was de Trapinch snel, het waren nauwelijks tien minuten geweest. Zo snel ze kon propte ze de dingen die buiten lagen in haar tas en ging op zoek naar de pokémon. Waar hing Tara nu weer uit?

& Femke
Tara is dus weggelopen, van mij uit kun je verzinnen wat ze aan het doen is :3

Rustboro Gym: de eerste gym die trainers zouden gaan uitdagen. Als je deze had verslagen, wist je dat je het potentieel had om verder te komen en misschien zelfs alle badges te kunnen verzamelen. Helaas gold dat nog niet voor Irvin, die een diepe zucht slaakte en wat dromerig naar de gym keek. Oh, hij had een Pokémon van het hoogste toegestane level, dat was niet het probleem. Het probleem was het type. Hubble was een Fire type en die zou geen enkele kans maken tegenover de Rock types van deze gym. Daarom was Irvin ook maar al te blij met Adagio, de Feebas die hij op het Whitsun festival had gewonnen. Hij durfde hem alleen nog niet te trainen, want hij had ergens gelezen dat Feebas nauwelijks aanvallen leerden in tegenstelling tot Milotic die aardig wat aanvallen kon leren. Maar ja, dan moest hij wel eerst het geld hebben om de juiste items te kopen voor die evolutie en dat kon nog even duren. Irvin zuchtte nogmaals en draaide zich weg van de gym, waarbij hij naar Phantom wenkte. “Kom, we gaan,” zei hij, waarna hij richting de rand van de stad begon te lopen. Het had geen zin om nog langer bij de gym rond te hangen, dus hij kon net zo goed even van de natuur buiten de stad genieten. De gemaskerde Abra knikte langzaam en volgde stil zijn trainer. Hij bleef wat in de schaduw van Irvin zweven, zodat hij zo min mogelijk gezien zou worden. Ondanks dat hij een half masker droeg om zijn deels misvormde gezicht te verbergen, bleef het een eng idee voor hem om gezien te worden door mensen of Pokémon. Zonder verder oponthoud bereikten de twee de rand van de stad en liepen ze over een pad met gras en bomen aan de zijkanten. Irvin haalde diep adem en ontspande al snel door de frisse lucht. Hoewel het vrij warm was, waaide er een zacht briesje dat wat verkoeling gaf en meteen de zorgen uit Irvins hoofd leek te blazen. Ook Phantom leek ervan te genieten en hij zweefde nu zelfs deels voor zijn trainer, wetend dat hij hier toch niet snel gezien zou worden. Na een aantal minuten merkte Irvin echter iets groens op dat hun kant op kwam. Pas toen hij goed kon zien wat het was, stond de jongen stil en keek hij vol verbazing naar de Pokémon die op hen af kwam. Het was een Trapinch, maar in plaats van de gewone, oranje kleur had deze een groene huid. Was... was dat nou een zogenaamde “shiny”? Terwijl Irvin vol ongeloof naar het wezentje staarde, werd Phantom toch wat nieuwsgierig en hij zweefde op de Trapinch af, al bleef hij op zijn hoede.

Tara, die vond dat het allemaal toch net wat te lang duurde, was op onderzoek uit gegaan. Nieuwsgierig keek de Trapinch om zich heen terwijl ze alle nieuwe indrukken op zich in wilde laten werken. Er waren.. bomen en struiken en planten en.. gras. Niet echt wat nieuws, maar het was wel weer eens wat anders dan de woestijn waar ze de dag wel eens door bracht. Al was dat veel minder geworden toen ze weg gingen uit het huisje. Nu kon ze andere plekken ontdekken! Een beweging trok de aandacht van de shiny pokémon, iemand kwam aanlopen! Nieuwsgierig liep Tara er op af, de trainer leek wat verbaast, maar de zwevende pokémon kwam dichterbij. 'Taaaar,' vrolijk keek de Trapinch de gele pokémon aan. Tara had geen idee wat het was, maar het was een potentiële vriend. Vriendelijk, voor zover dat kon met de rare ogen van een Trapinch, keek Tara de onbekende pokémon aan, wat had hij een raar ding op zijn snuit.
Kate had het gevoel dat ze rondjes liep, Tara was nergens te bekennen, maar zo groot was de pokémon ook niet. "Taaaraaaaa," geen reactie. Het meisje zuchtte en liep door, ver van de plek waar ze net was durfde ze niet te gaan. Hoe kon Tara zo snel ontsnappen? De Trapinch was heel trouw, maar soms had ze haar momenten.. De groene pokémon was in elk geval niet hier. Kate keek zoekend om zich heen, alsof ze verwachtte dat Tara opeens uit de bosjes kwam springen. Waar was de Trapinch?