Out of the city

Voorzichtig trok Holly haar hoed rechter op haar hoofd. Oké, adem in en adem uit, dit kon ze. Ze keek om het hoekje van de straat, haar blauwe ogen wijd open gesperd en haar vingers rond de Pokéball geklemd die ze zojuist ontvangen had van haar ouders. De zon begon net om te gaan en het jonge kind moest de stad uit, missie van haar ouders. Ze moest zonder problemen te krijgen de stad verdwalen. Maar ze was niet bekend met dit deel van de stad. Ze moest bij de buitenring komen... Ze haalde eventjes huiverig adem. Ze mocht de Pokémon die ze gekregen had pas naar buiten laten als ze buiten de stad was, omdat het anders aandacht zou trekken van personen van wie je geen aandacht wilde hebben. Eventjes rilde het blauwogige meisje bij de gedachten. Nee, ze wilde probleemloos de stad uit komen.

Ze trok haar hoed een tweede keer recht en liep het hoekje om, met ietwat haastige pasjes over de stoep lopend terwijl ze om zich heen keek. Ze had de route uitgelegd gekregen, maar ze moest het alleen zien te vinden omdat meerdere mensen teveel aandacht zouden trekken op straat. Die enge mensen zouden een klein meisje toch zeker wel met rust laten? Daarna kon ze in ieder geval echt beginnen aan haar reis! En ergens moest ze toegeven dat die gedachte haar toch echt wel vrolijk maakte. Een glimlachje verscheen op haar lippen. Nee, ze moest alleen maar de poort naar Santalune City zien te vinden en dan was alles goed!

Dit ging nog best goed. Er waren weinig mensen op straat en ze kon doorlopen, haar net iets te grote rugzak op haar rug gehesen. Maar ze was al lang aan het lopen en wist dat het hier niet zo veilig was. Niet dat ze de volle dreiging van het gevaar doorhad, maar zelfs Holly wist wel dat er iets niet in de haak zat en dat ze zo snel mogelijk de stad moest verlaten. Als ze immers voor de avondklok niet weg was, ging Team Rocket haar sowieso niet door de poorten laten, niet waar dan? Het meisje haalde dan ook diep adem, trok haar tas nog wat meer op haar rug en liep met een vastbesloten blik door.

Maar de straten waren erg groot en Holly was maar heel klein. Het meisje keek wat verdwaald om zich heen, een moeilijke blik op haar gezicht. Had ze rechts moeten gaan daarstraks? Of toch links? Was ze verkeerd gelopen? Oh heilige Mew, ze wist het niet. Een benauwde blik maakte zich de meester van haar gezicht en ze versnelde haar pas, bijna hollend, totdat ze bijna tegen een groenharig persoon aanbotste. Het meisje wist nog net op tijd de remmen en liet de Pokéball, die ze nog steeds in haar handen geklemd had, bijna vallen. Wat geschrokken deinsde ze achteruit, waarbij haar hoed wat voor haar ogen zakte. "S-sorry meneer," bracht het meisje uit. Niet boos zijn, niet boos zijn...

Nee, de meneer leek niet boos. Dat was goed, dat was zeer goed zelfs! Holly trok haar hoed weer netjes op haar hoofd en keek met grote ogen omhoog naar de jongen, waarna ze al snel genoeg glimlachte. "Ikke.. ben verdwaald," kwam er wat ongemakkelijk uit. Het was een voorzichtige glimlach, maar hey, het was een glimlach. Maar nee, ze moest oppassen, hij kon van Team Rocket zijn! Haar gezicht kreeg dan ook al snel genoeg een kinderlijk wantrouwige uitdrukking. "U bent geen enge meneer toch?!" Kwam eruit, terwijl ze een stapje achteruit zette. "Want dan zal ik.. dan.." Ze hield haar Pokéball iets omhoog. Ze had geen idee wat er in zat, maar ach, dat viel te verwaarlozen, of niet? In Holly's ogen tenminste wel.

Waar moest ze heen, dat was een goeie. Hoe heette het okalweer precies? Het was iets met Lune. "Satalune," besloot het meisje, totaal niet wetend dat ze een lettertje miste. Maar het zou wel duidelijk zijn sowieso, hopelijk dan. Ze keek wat ongemakkelijk om zich heen en klemde haar vingers opnieuw om de Pokéball. "Papa en mama hebben me verteld waar ik heen moest, maar ik weet het niet meer!.." Aan haar toon was duidelijk te horen dat ze een beetje van streek was. Lumiose was immers een best grote stad en als je niet meer wist waar je heen moest, dan was dat benauwend.
"Ligt eraan, bent u eng?" kaatste het meisje terug, terwijl ze overdreven peilend naar de jongen keek, haar hand wat onder haar kin zettend, waardoor ze haar andere hand met de Pokéball erin liet zakken. "U heeft een.. litteken op uw hoofd," besloot ze vervolgens, "dus of u bent eng, of u bent een held die iemand beschermd heeft." Kinderen waren nooit tactisch geweest.

De jongen wilde haar er wel heen brengen, dat was toch wat hij bedoelde? Het meisje glimlachte erg breed en maakte eventjes een klein sprongetje van blijdschap. Ze wist dat ze van papa en mama niet met vreemden mee mocht gaan, maar nood brak wet toch? "Dank u wel!" bracht het meisje uit met een erg brede glimlach en twinkelende blauwe ogen, waarna ze haar muts weer recht op haar blonde hoofd trok. Ze pakte de mouw van de jongen iets beet en trok eraan. "Deze kant op toch?" besloot ze, de straat in wijzend waarvan ze dacht dat ze heen moest. Ze was echter de route al heel lang kwijt geraakt. "En niet?" reageerde ze wat verbaasd op zijn woorden, waarna ze zijn mouw weer losliet. Ze had hem al helemaal voor zich gezien als superheld. Was dat nou weer een tegenvaller.

Ze ging de verkeerde kant op, haar glimlach viel eventjes weg terwijl ze om zich heen keek. "Oh," verklaarde het meisje, terwijl ze een wat zielige blik trok. "Ik wist zeker.. Waar moeten we dan heen meneer?" Besloot ze te vragen. Ze wist eigenlijk zijn naam nog niet.. Of wel? "Ik heet trouwens Holly!" verklaarde ze vervolgens dan maar, al snel genoeg weer vrolijk geraakt. Haar vragende blik zei genoeg, ze wilde zijn naam ook weten. Op zijn volgende woorden wist ze niet meer zoveel. "Oh," besloot het meisje dan alleen maar. Ze wist niet wat ze nog verder moest vragen over zijn litteken. Straks kwam er nog een heel erg vies verhaal uit immers, met bloed ofzo, ieuw!

De jongen wees haar welke kant ze op moest en het meisje lachte vrolijk, alvast een paar stapjes die kant op zettend, waarna ze zich weer omdraaide en haar handen achter haar rug vouwde, vrolijk lachend Nathan's kant op kijkend. "Dan gaan we die kant op~" besloot het meisje met een brede glimlach. "Leuke naam, Mene-" Oh oeps, dat mocht ze niet meer zeggen "-Nathan!" zei ze vervolgens, waarna ze wat grinnikte. Dat had ze nog best goed gered, al zei ze het zelf.

Holly liep vrolijk een paar passen naar voren, haar handen achter haar rug vouwend en met een vrolijke blik omkijkend naar de groenharige jongen. Het meisje trok haar muts nog een keertje recht op haar hoofd en glimlachte breed. "Bent u een Pokémon Trainer?" besloot ze te vragen, oprecht nieuwsgierig. "Zo ja, heeft u dan ook sterke Pokémon?~" Ze was eigenlijk hier oprecht nieuwsgierig naar. Zij wilde ook haar Pokémon zien. Maar ze mocht de Pokéball niet open maken van haar ouders! Alleen in geval van nood, hadden ze gezegd, en wanneer ze buiten de stad was. Dus Holly hield braaf haar nieuwsgierigheid in bedwang en hield de Pokéball gesloten.