Big city. [OPEN]

Met een rustige blik keek Athan naar zijn broodje, maar keek verstoord op toen hij gelach hoorde. Een eindje verderop zag hij een groepje jongens zitten. Zo te zien waren ze niet met meer dan vijf en ze zagen er ook niet al te snugger uit. Athan uit zijn broodje op, betaalde en liep toen naar buiten. ‘Hoe komt het dat je zo lelijk bent?’ riep één van de jongens hem na, waarop Athan zag met een woeste blik omdraaide. ‘Ik denk dat hij met vuur heeft gespeeld. Hij ziet er dan ook vrij dom…’ De jongen kon zijn zin niet af maken. Athan was al naar voren gevlogen en had de jongen gevloerd, waarna hij met zijn vuisten op de jongen begon in te slaan. Zijn makkers grepen in en sleurden hem van de jongen af, maar Athan wist zich op zijn rug te laten vallen en stak zijn voeten recht naar boven. Hij raakte twee jongens recht tussen hun benen. Er waren nog maar twee jongens over en Athan grijnsde uitdagend. Een van de jongens was dom genoeg om op hem af te rennen. Athan ontweek door zijdelings te draaien, greep de jongen bij zijn rechterarm en draaide deze net zo lang tot hij hem hoorde kraken. De andere jongen liet hij op de grond vallen door zijn been achter de zijne te haken. ‘En laat me de volgende keer met rust,’ gromde hij, waarna hij zijn kap opdeed. De jongens reageerden enkel door kort te kreunen en tevreden zijnde liep Athan weg. Nee, met hem moesten ze niet spotten. Hij stopte met lopen toen hij voetstappen achter zich hoorde en gromde geërgerd. ‘Hebben jullie je lesje nu nog niet geleerd?’ snauwde hij, waarna hij zich met een ruk omdraaide om diegene te zien die hem volgde.

<sub>Floyd was nooit echt onder de indruk wanneer dat hij mensen op straat tegen kwam die klop hadden gekregen. Hij bevond zich wel vaker in de straatjes waar dat soort tuig rond liep. Het waren vaak de mensen die dachten dat ze stoer waren en dat uiten door een grote mond op te zetten en te vechten. Van dat soort mensen moest Floyd niets hebben. Ze waren veel te grote druktemakers. Niets meer dan een stel lastige idioten. Floyd liet zich ondertussen zakken door zijn knieën om een zakje op te rapen waar wat geld in zat. Bij die handeling kon hij duidelijk iemand luid horen klagen en vanuit zijn ooghoeken zag hij een hand grijpen naar het zakje. Wat er met de groep gebeurd was, ze zagen er niet goed uit. Meer dan een blik gunde Floyd de anderen niet. Hij reageerde niet eens op wat er was gezegd, omdat hij niet wist wat er precies gezegd was. Dat heb je nu eenmaal als je niet oplet. Gejammer was dat gene wat vervolgens kwam toen Floyd op de vingers van de persoon wandelde om nadien gewoon verder te lopen. Mensen moesten niet hun bezittingen terug proberen te krijgen wanneer hij die juist probeerde te stelen. Dat was niet hoe zo’n zaken werkte.

De zwart harige vervolgde verder zonder problemen zijn tocht door de stad. Dat was tot iemand anders dacht zich te kunnen moeien. Abrupt was hij tot stilstand gekomen, om met een ongeïnteresseerde blik te kijken naar wie hij voor zich had, al zag hij eerst niet meer dan een rug, en dan pas een gezicht. Het zag er raar uit met de grote groene vlek rond één van zijn ogen. Vermoedelijk moest het normaal rood zijn, anders wist de jongen ook niet wat hij er precies van moest denken. Floyd hield zijn hoofd een tikkeltje schuin bij het horen van de woorden. Waar had die kerel het nu weer over? Had het soms te maken met die anderen die eerder weg waren gelopen? Al leek het toen eerder op strompelen. Voor enkele lange seconden keek de zwart harige de andere alleen maar aan. In eerste instantie wilde hij er niet eens op reageren. Gewoon negeren en doorlopen, dat was de boodschap. ‘Ik niet, jij duidelijk wel,’ De andere moest maar snappen wat hij daarmee bedoelde. Al wist hij zelf niet goed wat hij daarmee bedoelde. Het was dat Floyd geen flauw idee had wat hij had misdaan. De andere leek tevens niet de meest vrolijke persoon in huis, dus misschien had hij zijn woorden zorgvuldiger moeten kiezen. Floyd was echter totaal niet onder de indruk van de vijandige houding van de anderen. Met zijn handen in zijn jaszakken en een rustige blik in zijn ogen kwam hij zeer relaxed over. ‘Maar als je mij zo graag een lesje wilt leren,’ ondertussen verwijderde Floyd zijn handen uit zijn zakken en stak zijn armen wat opzij om de anderen uit te dagen. ‘, maar doe niks waar je later spijt van gaat hebben.’
En dat was zeker een waarschuwing.


OOC: aangezien je andere topicje met Floyd wat doowd is xD</sub>

Athan trok zijn wenkbrauw op toen de man reageerde. Het was niemand van de jongens die hem zonet hadden proberen te bedreigen. En dat waren er vijf in één keer geweest. Als de man problemen zocht, zou hij die dan ook niet aankunnen? Het ding was wel dat die jongens jonger dan hem waren geweest. Zo van die jonge pestkoppen die het voorzien hadden op weerloze slachtoffers. Slachtoffers die iets zichtbaar hadden waarmee ze gepest konden worden, zoals een litteken of een bril. Van zulke jongens hield hij niet en dat had hij ook duidelijk gemaakt. De reactie van de man liet hem echter nadenken, maar hij besloot om het gewoon opzij te zetten. Hij wist niet wat de man ermee bedoelde en had ook geen zin om dat te vragen. De man kwam vrij relaxt over waardoor Athan ook een meer ontspannen houding aannam, maar de volgende woorden van de man lieten hem weer terug in aanvalshouding gaan. Zijn wenkbrauwen trokken zich samen en geërgerd keek de jongen de man aan. Hij snoof zachtjes. Hij ergens spijt van krijgen? Echt niet. Hij overwoog zijn kansen. Zo te zien was de man iets groter dan hem, maar zeker niet breder. Athan was zelf ook vrij gespierd omdat hij heel veel trainde. Als het een vuistgevecht ging worden – en hij had er wel kans op dat het dat ging worden – dan zou hij een goede partij zijn. Maar had hij hier wel zin in? Zinloos geweld. Meestal gebruikte hij geweld om een reden. Omdat iemand hem getreiterd had of zo. Athan liet zich langzaam weer in een ontspannen houding zakken. De man had hem overduidelijk uitgedaagd, maar Athan wist niet zeker of hij er wel op in moest gaan. ‘Dus je wilt zinloos geweld gaan gebruiken?’ bromde hij afkeurend naar de man. ‘Want wat ik net deed, was geen zinloos geweld. Die gasten daar hadden erom gevraagd. Niemand treitert mij zomaar en komt ermee weg.’ Zijn stem was steeds killer geworden naarmate hij langer had gesproken en zijn handen balden zich opnieuw tot vuisten. Als de man hem zou treiteren, zou hij niet aarzelen. Hij wist dat hij goed kon meppen. Hij had in die instelling al zo vaak gevechten gehad met jongeren die niet met zijn gedrag om konden gaan, dus waarom zou hij zich terugtrekken als hij hier werd getreiterd? Rustig wachtte Athan op een antwoord van de man terwijl hij zijn omgeving scande. De jongens die hij in elkaar had geslagen en te slim af was geweest, waren zo te zien wel zo verstandig geweest om hem niet opnieuw te komen treiteren. Als hij namelijk ergens niet tegen kon, dan was het als hij getreiterd werd met zijn litteken. En dat had hij wel goed duidelijk gemaakt, dacht hij zo.

OOC: Welkom bij mijn nors persoontje xD

_{Floyd verloor op dat moment geen één moment de anderen uit het oog. Zijn gele ogen waren gericht op de jongen, en ondanks dat zijn blik relaxed was, had hij er een zekere alertheid in. De onbekende was duidelijk niet mister sunshine dus kon het geen kwaad om wat voorzichtiger te zijn. Wanneer dat Floyd de andere de keuze gaf om hem een lesje te leren, reageerde de andere op met een gebrabbel over zinloos geweld.
‘Dat is helemaal niet wat ik wil doen,’ ging Floyd rustig verder. Zijn handen liet hij maar weer zakken terwijl dat hij zijn gele ogen niet van de andere afhield. ‘Ik geef jou de keuze om te doen wat je wilt, mij een lesje leren of niet,’ zelfs al zou hij niet snappen waarom de anderen dat zou doen. Vermoedelijk had de andere gewoon gedacht dat hij bij die jongens van eerder had gehoord. ‘Als jij over gaat op geweld zal ik genoodzaakt zijn om erop te reageren door mij te beschermen. Jij zal hier dan degene zijn die zinloos geweld gebruikt.’
De jongen gelde ondertussen uit waarom hij gedaan had wat dat hij gedaan had. Het was op dat moment niet aan Floyd om hem erop af te keuren of het goed te keuren. Wat maakten het hem uit wat dat andere mensen deden. Net zoals het hem weinig uitmaakten wat mensen over hem zeiden of wat ze deden. Eigenlijk had hij toch een rustig leven. Terwijl de andere zich zo opwond over het kleinste beetje boeide het Floyd niet veel. Veel minder stress. ‘Aw boehoe, hadden ze je gevoelens gekwetste?’ zijn handen stak hij weer terug in de zakken van zijn jas.}

Het was Athan vrij duidelijk geworden dat de jongen niet bij de groep hoorde die hij daarnet in elkaar had geslagen. Het had misschien een grote broer geweest kunnen zijn van één van de jongens. Maar nee, zo zag hij er niet uit. Hij zag er niet uit alsof hij Athan zou willen neerslaan. Hij zag er wel uit als iemand die zich redelijk kon verdedigen en dat gaf Athan het gevoel dat hij op moest passen met wat hij deed en zei. Hij kon misschien opvliegerig zijn en zich snel over iets kleins opwinden, maar hij was nog altijd niet compleet van de pot gerukt. Hij had heus wel door dat de man tegenover hem wel wat spieren had en dat hij moeite zou kunnen hebben met het gevecht. De man leek in geen enkel opzicht op de jongens die hij daarnet had ‘bevochten’. En die waren echt simpel geweest. Simpele trucjes zoals je voet haken achter die van iemand anders kon al genoeg zijn om ze naar beneden te brengen. De man leek ook niet echt veel kwaad in zich te hebben en dus overwoog Athan zijn kansen. Zijn hoofd ging echter met een ruk opzij en zijn ogen gloeiden fel toen de man opnieuw sprak. ‘Houd je kop,’ bracht hij fel uit, zijn woede weer oplaaiend. Hij balde zijn handen tot vuisten waarbij hij zijn vingernagels tot diep in zijn handpalm probeerde te boren om zichzelf rustig te maken. Als hij Blaze was geweest, had hij de man misschien allang geflambeerd. ‘Je weet niet waar je het over hebt,’ vervolgde hij iets zachter, maar de dreiging lag nog altijd in zijn stem. Zijn amberkleurige tot goudkleurige ogen keken de man aan en hij dacht na. Alles schreeuwde in hem om gewoon naar voren te lopen en hem een klap voor zijn kop te geven, maar zijn verstand dwong hem om na te denken over de eventuele consequenties. ‘Zou jij gewoon over je heen laten lopen als ze je zouden treiteren met iets waarmee je voor het leven getekend was?’ Als de man een beetje nadacht, zou hij heus wel weten dat Athan het over het grote litteken op zijn oog had. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en werd al iets rustiger terwijl hij wachtte op het antwoord van de man.

_{De jonge man trok één wenkbrauw op wanneer hem werd gezegd dat hij moest zwijgen, maar dan op een net wat minder vriendelijke toon dan dat. Iemand was met het verkeerde been uit bed gestapt. De andere zei dat Floyd geen idee had waar hij het over had. ‘Misschien moet jij mij er dan maar even over in lichten,’ begon Floyd terwijl hij enkele stappen naar voor zetten. ‘, waar heb ik het dan precies over?’ de dreigende ondertoon was in de stem van de andere te horen, en het ging er vast niet beter op worden als Floyd zo verder deed. Vrienden maken was nooit één van zijn sterkste kanten geweest. Dat was al vaker aangetoond.
‘Ik heb geen idee,’ zei Floyd eerlijk. Hij maakten zich niet snel druk, dus hij kon er voor de rest niet veel over zeggen. Misschien dat hij wel helemaal zou flippen, of heel kwaad werd, alles zou kunnen. Het was dat hij er geen last van had en het zich ook niet kon inbeelden. ‘Zoals je wel kan zien heb ik daar geen ervaring mee,’ Floyd moest wel toegeven dat het hem maar niets leek. Hij zou het niet willen, maar niemand zou zo iets natuurlijk willen.}

Athan overwoog wat hij wel en wat hij niet kon zeggen. Als hij zou uitleggen waarom hij die jongens een lesje had geleerd, zou de man misschien alleen maar harder lachen en dan zou het echt een gevecht worden. Ook al wist Athan dat hij zelf veel kracht bezat en dat zijn kracht sterker werd naarmate hij woedend werd, maar hij wist ook dat de man groter en iets meer robuust was als hemzelf. Het zou een lastig gevecht worden en eigenlijk had Athan nu ook weer niet zo heel veel zin in gevechten. Hij gebruikte enkel geweld als het nodig was… en ook omdat hij opvliegerig was, dat gaf hij eerlijk toe. ‘Over een wereld van pijn en van vernedering,’ besloot hij uiteindelijk maar te zeggen, sinds hij niet meer hoefde te zeggen over hoe zijn leven eruitzag. Hij grinnikte even kort op wat de man zei. Niet omdat hij het grappig vond. Juist omdat het zo logisch leek dat de man het niet had meegemaakt. Zijn gezicht was niet getekend door een litteken, dus hoe kon hij inderdaad weten waar Athan doorheen ging? ‘Ik denk dat je er ook geen ervaring mee wilt hebben, geloof me,’ sprak Athan nu wat luchtiger. Zijn handen hadden zich inmiddels ontspannen en Athan voelde de drang om hem aan te vliegen minder worden. De kloppende hoofdpijn verdween en Athan liet zijn armen rustig langs zijn zij hangen. Zijn blik gleed kort even over de schouder van de man toen hij meende dat er een paar figuren verderop verschenen, maar dat zou hij zich wel ingebeeld hebben. Bovendien was hij klaar om die jochies van daarnet weer hard aan te pakken als dat nodig was. Hij wist verder niet echt wat hij kon zeggen of kon vragen, dus liet hij het maar aan de man over waar het onderwerp over zou gaan.

OOC: Flutpost, sorry xD

_{De andere brabbelde over iets van pijn en vernedering, en zei nadien nog dat Floyd er geen ervaring mee wilde hebben. Daar knikte hij even kort op. ‘Inderdaad ja, ik hou namelijk van mijn gezicht zoals het nu is,’ er was geen enkele spottende klank in zijn stem te horen, omdat hij het ook totaal niet zo bedoelde. Hij sprak gewoon zijn gedachten luchtig uit.
'Maar dus,' begon hij terwijl hij zijn gele ogen op de andere richten en hem best doordringend aan keek. ‘Heb je nog problemen of ben ik vrij om te gaan?’ als de anderen niet zo zeer zijn aanvallende woorden had gebruikt toen hij hem de eerste keer had aangesproken was er van dit gesprek niks gekomen. Floyd wilde liefst dan ook gewoon verder wandelen op te doen wat hij moest doen. Niet dat hij al echt plannen had voor de dag maar dat hield hij even terzijde.
Achter hem kon hij uiteindelijk wel wat stemmen horen, iemand die iets riep dat leek op ‘dat is de persoon’ en wanneer Floyd naar achter keek kon hij één van de jochies van daarnet naar de andere zien wijzen. Met de typische ongeïnteresseerde blik in zijn ogen keek Floyd de persoon voor hem aan. ‘Zo te zien heb je vrienden weten te maken,’ was zijn droge antwoord. Enkele jongens die Floyd eerder op de grond had zien liggen waren nu vergezeld dan toch twee ruigere typisch. Waarom was hij ook alweer altijd op de verkeerde plek op het verkeerde moment?}

Athan fronste even toen de man antwoord gaf. Het had totaal niet spottend of vernederend geklonken. Het had… oprecht geklonken. En dat kon Athan hem eigenlijk niet kwalijk nemen. Zelfs zijn ergste vijand wenste hij dit niet toe. Of nou ja, misschien ook wel, maar had zou het de man in elk geval niet toewensen. Nog niet. Zijn ogen richtten zich weer aandachtig op de man toen deze weer sprak en Athan grinnikte. Niet omdat hij het grappig vond, maar eerder omdat hij zelf niet het gevoel had dat hij de man ooit opgehouden had. Bovendien leek de man ook niet het type dat zou blijven staan als Athan ‘nee’ zou zeggen. Nee, de man zag er uit als iemand die toch wel deed wat hij zelf wilde. ‘Ja hoor,’ sprak Athan dan ook rustig op zijn woorden. Wat maakte het hem nu uit of de man bleef staan of niet? Deze conversatie was overduidelijk tot een einde gelopen en Athan had er niet veel aan toe te voegen. Hij rolde geërgerd met zijn ogen toen hij de jochies van eerst vergezeld verderop zag staan door twee ruigere types. Hij balde zijn vuisten en ontspande ze weer toen zijn blik op de ruige types bleven hangen. De één zag er als iemand uit die groot was, maar erg dom en de ander zag eruit alsof hij op een of andere ruwe vechtsport zat. Hij wist dat tussen de benen mikken of hard in de ogen steken met zijn twee vingers de beste oplossing was om ze aan te pakken. ‘Daar schijn ik erg goed in te zijn,’ was zijn al even droge antwoord op de man. Hij liep kalm naar de man toe en keek de ruigere types aan. ‘Maar je bent vrij om te gaan, hoor. Ze zijn immers toch mijn probleem, niet waar?’ Zijn ogen flitsten kort opzij alsof hij de man uitdaagde om nu vooral weg te lopen. Daarna keek hij weer naar voren. En dat was net op tijd, want één van de mannen besloot dat het tijd werd om hem een lesje te leren. Athan bereidde zich al voor en stak zijn vingers vervolgens naar voren, klaar om de man in zijn oog te raken als dat zou moeten. Zijn knie vloog tegelijkertijd al omhoog, doelend op dat ene plekje tussen zijn benen.

<sub>Hun conversatie liep te einde, en dat was niet al te slecht. Het wilde zeggen dat Floyd langs de andere weg kon wandelen en zich terug bezig houden met zijn eigen zaken. De groep van eerder had echter besloten om het anders te laten lopen. ‘Ze zijn inderdaad jou probleem,’ was Floyd zijn antwoord op de woorden van de andere persoon. Gewoon weg gaan klonk nog als muziek in de oren. Dat wilde zeggen dat hij zich nergens mee moest moeien en zelf niet in de problemen zou komen. Langs de andere kant zou hij misschien gewoon gevolgd worden of zou hij nog als zwak worden beschouwd. Ach ja, dan bleef hij maar even, al zou hij zelf persoonlijk niet deelnemen aan de strijd.
Floyd had geen zin om zelf te vechten. Zelf vechten betekend zelf pijn hebben, al was het door een boks te verkopen, hij wilde dat niet. In maar enkele seconde tijd had hij dan ook al snel een pokébal vast van één van zijn pokémon. Het was te hopen dat de kerels de hint snapten en weg gingen gaan na het zien van de pokémon. Langs de andere kant had de andere kerel zich al in de strijd gegooid. Zolang hij maar wist dat Floyd hem niet ging helpen als hij gewond zou raken, daar had hij geen tijd voor. De pokébal in zijn handen vergrootte ondertussen om nadien de tweekoppige pokémon eruit te laten komen. Een oorverdovende brul was het gevolg van de twee hoofden die duidelijk wilde maken dat ze er waren. ‘Misschien wil je opzij stappen,’ waarschuwde Floyd de andere maar. ‘Oh en uh, als deze niet genoeg is heb ik er nog wel enkele anderen die jullie ook maar al te graag willen ontmoeten,’ sprak Floyd vervolgens tegen de ruigere kerels. En de dropjes die er ook nog bij waren.

OOC: woops, zeer laat xD</sub>

Een kleine triomfantelijke grijns van overwinning speelde zich om Athan’s lippen toen hij de man hoorde schreeuwen van pijn. Schijnbaar waren die ruige kerels al even gevoelig als het ging om dat plekje en was daar een trap geven altijd een voltreffer. Hij zou daar zelf eerlijk gezegd niet geraakt willen worden. Hij had het al vaak genoeg meegemaakt dat iemand het leuk vond om hem daar eens een keertje te meppen en kende de pijn dus goed genoeg. Je hand ervoor houden tijdens een gevecht was een vereiste en dus deed Athan dat ook. Hij week naar achteren toen hij een woest gebrul hoorde en keek over zijn schouder. ‘Dat is ook nog altijd een optie,’ sprak hij droog tegen de man. Als de man Pokémon ging gebruiken, wist hij ook nog wel iets. Hij haalde de Poké Ball van Scyth tevoorschijn, vergrootte deze en gooide hem naar voren. De groene nijdige Pokémon kwam tevoorschijn. Ze was het evenbeeld van Athan. Dezelfde blik, dezelfde houding. Haar ogen priemden nijdig naar de mannen en haar bladen staken naar voren, klaar om aan te vallen als dat zou moeten. ‘Dat is maar bluf,’ hoorde hij één van de mannen stoer zeggen. ‘Ze menen het toch niet.’ Dat was het moment waarop Athan zijn Pokémon een emotieloos knikje gaf. Deze schoot naar voren en haalde uit met haar blad. Het was raak en de man hield zijn bloedende arm schreeuwend tegen zich aan. Misschien sprak de man hier naast hem wel bluf, maar hij niet. Hij was het zat. En als ze nu niet zouden opzouten, zou hij er voor zorgen dat Scyth één van die mannen onthoofde. Ze was er gek beschermend genoeg voor. ‘En nu opzouten,’ sprak hij kil. ‘Of ze hakt je arm er dadelijk helemaal af. Sodemieter op, ik meen het. Ik ben echt helemaal klaar met jullie.’ Zijn amber tot goudkleurige ogen keken woedend naar de mannen die hun nu met grote ogen aankeken. Athan blikte kort opzij. Zou deze man ook aanvallen met zijn Pokémon als het zou moeten? Hij had geen idee.

OOC: Maakt niet joh. We hebben het allemaal druk c: (of hebben het niet per se druk, maar zijn gewoon met tientallen andere dingen bezig. Dat geldt ook als druk, haha xD)

_{Nadat Wag uit zijn bal werd gelaten, werd een tweede pokémon er ook uit gelaten. Deze behoorde toe tot Athan en ondanks dat Floyd de naam niet wist, was hij er honderd procent zeker van dat het een Bug type was. Godver...vervelende mormels waren ook overal terug te vinden.
Floyd kon niet vaak genoeg denken hoe achterlijk sommige mensen waren. Bluf? Zagen ze er werkelijk uit als mensen die zouden bluffen? De groene pokémon van de anderen liet echter al snel tonen dat het geen bluf was en viel iemand aan die werd verwond door de scherpe messen van de bug type. Arceus, waarom bestonden ze ook? Zeker zo iets met poten zo scherp als messen zou verboden moeten worden. De angst wist Floyd echter prima te markeren.
De jongen had zijn pokémon laten aanvallen, maar één van de kerels leek er nog steeds niet zeker van of hij wel weg moest gaan. Hij leek alleen maar kwader te zijn geworden nu zijn vriend gewond was door het groene wezen. Eén van de koppen van de Zweilous draaide zich naar zijn trainer en Floyd gaf een korte knik. Een harde windvlaag ging vervolgens op de kerels af, één die gevuld was met pure agressie van de Zweilous. Het was een Dragon Breath. Niet iets dat je als mens graag tegen je aan zou willen krijgen, maar toch werden ze allemaal geraakt door de windvlagen. ‘En nu doen wat hij zegt of ik moei me nog verder,’ in zijn hand was ondertussen zijn zakmes gegleden dat hij open klapte. Floyd was niet meteen van plan het te gebruiken, maar het was meer om de kerels af te schrikken. Het echte doel van het mes was namelijk nog steeds sloten openbreken.}

Athan sloeg zijn armen over elkaar heen en keek de kerels nors aan. Met zijn ogen daagden hij hun uit om ook maar één stap dichterbij te komen en nog meer bedreigingen naar hun te roepen. Hé. Als hij hun was, zou hij niet zo koppig zijn geweest en zich al omgedraaid hebben toen Scyth aan had gevallen. Scyth stond naast hem en keek ook lichtelijk geïrriteerd zijnde naar de kerels. De Dragon Breath die volgde van de voor hem onbekend zijnde Pokémon liet hem even huiveren, al zeker toen hij zag hoe veel moeite de kerels hadden om recht te blijven staan. Pijn leken ze ook nog eens te hebben, maar daar had de man naast zich geen genade voor. Athan grijnsde lichtelijk toen hij een mes in zijn handpalm zag liggen. Nice. Hij richtte zijn blik weer naar voren en gromde geërgerd toen één van de kerels dapper probeerde te zijn en vervolgens een stap vooruit deed, waarna hij aangaf dat hij een dubbelgevecht wilde hebben. ‘Niks dubbelgevecht,’ zei Athan geërgerd. ‘Jullie hadden daarnet een kans om ons te verslaan toen jullie ons besloten aan te vallen. Jullie hebben duidelijk laten merken hoe ‘sterk’ jullie wel niet zijn. Dus ik zeg het nog één keer: opzouten!’ Zijn amber tot goudgele ogen keken razend naar de mannen. Door zijn oog, dat zich in het grote litteken bevond, kwam hij nog dreigender over. Hij gaf een korte knik naar Scyth. Terwijl Scyth de mannen de stuipen op hun lijf joeg door met haar messen heen en weer te bewegen, keek Athan de man naast hem van opzij aan. ‘Ze een dubbelgevecht laten doen tegen ons of ze gewoon nu definitief wegjagen?’ vroeg hij kalm. Hij had net een beetje de leiding genomen door zijn zegje te doen, maar hij vond het ook wel amusant om te horen wat de man te zeggen had. Hij durfde te wedden dat het niveau van de kerels niet zo héél hoog was, want de man naast hem had duidelijk sterkere Pokémon dan hijzelf. Dat was dan wel weer een minpuntje.

_{Floyd was blij dat hij niet het doelwit was van die Scyther. De verschrikkelijke pokémon het was. Eén van de ergste en de gevaarlijkste Bug Types die er bestonden. Ugh nee, als die één verkeerde zet zijn richting uit deed zou dat beest het verhaal niet meer verder kunnen vertellen. Het was niet zo dat hij medelijden had met de andere mannen die wel werden aangevallen. Met die kerels mocht gebeuren wat de andere kerel wilde. Er werd vervolgens voorgesteld om een dubbel gevecht aan te gaan. Automatisch trok Floyd één wenkbrauw op terwijl hij de andere bende vragend aan keek. ‘Ziet het eruit alsof ik tijd heb om een spelletje met jullie te spelen?’ vroeg hij aan de andere partij. Nee, hij had echt geen zin in een dubbel gevecht. ‘Maar als defensief wegjagen niet helpt zullen we voor een hardere aanpak moeten gaan.’ Floyd liet het zakmes soepel in zijn hand draaien zonder dat hij zich ermee zou snijden. Het was wel duidelijk dat hij dus doelde op het gebruik van zijn mes. Die andere kerels waren al veel te lang in zijn gezelschap. Floyd was ze beu.}

Athan zag het al aan het gezicht van de man voordat deze antwoord gaf: het werd geen dubbelgevecht. En om eerlijk te zijn had hij er nu ook niet echt zo’n zin meer in. Als ze een dubbelgevecht deden, werden de Pokémon van de anderen toch al weggevaagd door de Pokémon van de man naast hem. Dan bleef er maar één optie over: ze intimideren. En niet alleen intimideren. Athan begon deze kerels echt kotsbeu te worden. Zijn blik gleed naar het mes dat de man naast zich vasthield. Hij besefte dat hij de man zijn naam nog steeds niet wist. Misschien iets voor te vragen straks. Zijn blik gleed weer naar de kerels toen deze begonnen te lachen. ‘Scyth,’ sprak hij kil. ‘We gaan deze keer over tot aanval. Geen intimidatie meer. De eerstvolgende die zich dichter dan één meter in de buurt van mij of de man naast me bevindt mag je aanvallen.’ Scyth stelde zich op voor Athan en keek de kerels uitdagend aan. Ze begonnen te lachen, maar deze keer klonk het een stuk onzekerder. Ze dachten zeker aan wat Athan hun vriend had aangedaan. Toch was één van de kerels zo dom genoeg om één stap vooruit te zetten. En toen gebeurde van alles tegelijkertijd. Scyth vloog naar voren en haalde uit met haar mes, maar dat was niet wat Athan’s aandacht trok. Het was het geluid van sirenes verderop. En de sirenes naderden hun. Plotseling merkte hij dat er één van de mannen ontbrak die daar daarnet nog gestaan had. En het was de man die hij had aangevallen. ‘Shit,’ zei hij. ‘Scyth, keer terug!’ Hij keerde Scyth terug en draaide zich naar de man. ‘Rennen. Dadelijk worden we opgepakt!’ Zonder op de reactie van de man te letten begon hij alvast te rennen naar een steegje toe. Over zijn schouder keek hij naar de bloedende man die op de grond lag. Zijn shirt was in het midden gescheurd en een grote snee was zichtbaar, misschien zelfs diep genoeg om gehecht te moeten worden. Athan richtte zijn blik weer naar voren. Het was die kerel zijn eigen schuld, bedacht hij zich nijdig.