[open] City of Angels

Elias had zo veel over Lumiose City gehoord. Hij kon niet wachten om de stad op zichzelf te kunnen verkennen na zijn deelname aan het contest. Waar hij niet bij stil had gestaan, was dat het vrij laat zou zijn wanneer het evenement afgelopen was. Nog net genoeg tijd om een restaurantje te bezoeken voor iets lekkers en speciaals te eten en vervolgens de straat weer op te gaan, om verrast te worden door het snel afnemende aantal mensen. Elias liet zich er niet door tegenhouden. Wat hij wel aanzienlijk vervelend vond, was dat de winkels ook dicht waren en er eigenlijk vrij weinig voor hem over bleef om te doen. Ach, een beetje door de straten slenteren was ook niet verkeerd. De kans dat hem iets ergs overkwam was toch zo klein als maar kon.

Elias kreeg heel erg het gevoel alsof hij iets over het hoofd had gezien. Een reden waarom de straten zo stil waren ondanks dat er in de folders die hij jaren terug gelezen had stond dat de stad bruiste van energie, zelfs als de zon onder was gegaan. Dat hij steeds net langs de waarschuwingsborden van de avondklok keek, had hij natuurlijk niet in de gaten. De tekenen dat de stad van Team Rocket was al helemaal niet. Hij was gewoon een verwarde puppy die rondliep op zoek naar die ene andere verstekeling die ’s nachts over straat dwaalde.

“Snap jij er iets van, Sven?” vroeg hij aan de Scraggy die aan zijn zijde liep. Die haalde zijn schouders onverschillig op. De Pokémon kon niet lezen en had daarom ook de avondklok niet door. Het tweetal sloeg een hoek om en ineens was daar waar ze naar zochten. Een andere persoon! Een fonkeling verscheen in de ogen van de blonde jongen en hij was meteen geneigd om zijn arm in de lucht te steken en om aandacht te roepen, maar hij besloot het iets voorzichtiger aan te pakken en hem gewoon te benaderen. Helaas had Sven andere plannen. De Scraggy zag de andere jongen en zette vrijwel direct een sprint in om hem een kopstoot te geven. Dat deden Scraggy omdat ze zo trots waren op hun harde schedel. Blij was Elias er niet echt mee. “Wacht, Sven!” riep hij, maar het was tevergeefs. Sven’s kopstoot was niet door Elias te stoppen.

Hoe hard Elias ook rende, hij was niet sneller dan zijn Scraggy en kon niet voorkomen dat de vreemdeling een keiharde kopstoot kreeg. De blonde jongen voelde de stoot in zijn eigen maag en zijn gezicht vertrok – al gebeurde dat voornamelijk door het schuldgevoel. Het enige was hij nu nog kon proberen was eerste hulp aanbieden, ondanks dat hij daar nooit les in had gehad en dus eigenlijk geen flauw idee had wat hij moest doen. En toen hij dicht bij genoeg was, vergat hij zelfs bijna hoe hij moest praten. “Help?” was het eerste wat zijn mond verliet. Elias kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Oké, en nu een betere poging. “Moet ik een ambulance bellen?” Hij wist het echt even niet meer.