Wie is Manolo nou weer? [Manolo Suarez+ ?]

Patrouilles. De laatste tijd moest hij die steeds vaker met iemand anders doen. Manny vond het echter minder vervelend dan wanneer hij het in zijn eentje moest opknappen, want dat betekende meer werk voor hem en hij hield wel van een goede gesprekspartner. Ondanks dat verliet hij mokkend zijn kleine appartementje in de achterbuurt van de stad en stak hij nors een sigaret op. Manolo was niet van plan om zich te haasten en liep daarom op zijn dooie gemakkie naar de afgesproken plek. Toen zijn sigaret bijna was opgerookt, arriveerde hij dan eindelijk bij een defecte lantaarnpaal, waar hij een volwassen man onder zag staan. Zo te zien hadden ze in ieder geval al één ding gemeen. Met een klein grijnsje haalde hij de sigaret tussen zijn lippen vandaan en keek hij nieuwsgierig naar de man. “Je bent of heel goed in acteren of mijn partner voor de avond,” merkte hij nonchalant op. Eigenlijk had hij graag gedaan alsof hij weer een willekeurige trainer was, maar dat had hij al bij Cerys klaargespeeld. Zo snel achter elkaar was ook niks aan.

Manolo zag dat hij werd bekeken, maar zei er niets van. De blikken was hij inmiddels wel gewend en gaf hij sowieso al niks om. Bovendien had hij de man ook van top tot teen in zich opgenomen. Er werd mysterieus op gereageerd en dat was genoeg voor Manny om te weten dat hij met een Team Rocket lid te maken had. “Een astronaut,” merkte hij nonchalant op. Eigenlijk was het niet zijn eigen grap, maar dat betekende niet dat hij hem niet kon gebruiken. Zijn eigen sigaret was aan z’n einde, dus inhaleerde hij nog één keer en liet het stompje toen op de grond vallen, om die vervolgens met zijn schoenzool te vertrappen. Zijn amberkleurige ogen, echter, stonden nog altijd op de vreemdeling gericht.

Een interessante patrouille? Daar hoopte Manolo wel op, al had hij liever niet dat ze veel mensen van de straat moesten plukken. Hij had geen flauw idee hoe zijn patrouillepartner erover dacht, maar zelf wilde hij het bij leuke, schattige blondines nog wel eens door de vingers zien. “De enige echte,” grijnsde Manny naar Flynn. Vervolgens nam hij de gratis sigaret dankbaar aan. Het was gratis, dus je hoorde hem niet klagen. “Bedankt,” sprak hij, waarna hij het ding al tussen zijn lippen klemde. “Dus, wil je ergens rondhangen of de hele stad doorkruisen?” vroeg hij vervolgens nonchalant. Hij had geen probleem met beide – al bewoog hij liever zo min mogelijk in het rond.

Flynn’s antwoord beviel hem wel. Zijn mondhoeken krulden dan ook op tot een tevreden grijns, waarna hij de sigaret aanstak en er een teug van nam. “Kijk, dat hoor ik graag,” vertelde hij, waarna zijn amberkleurige ogen over de straten van Lumiose gingen. In de winter zag het er wat intimiderend uit, maar het was nu nog niet echt donker. Daarom voelde het ook wat minder indrukwekkend om over de lege straten heen te wandelen. “Waar denk je dat het leuk gaat worden?” vroeg hij aan Flynn, ervan uitgaande dat hij de straten wel kende. Dat moest haast wel, want het ging hier om Team Rocket. Zelfs als je niet in de stad woonde, dan leerde je elk steegje en straatje uit je hoofd.

Een pub, huh? Dat klonk hem als muziek in de oren. Hij had MacLaren wel eens gezien, maar hij was er nog nooit binnen geweest. Vandaag leek hem daar de perfecte dag voor. “Sure,” begon hij daarom ook instemmend. “Daar twijfel ik eigenlijk ook niet aan.” In de rest van Kalos was immers geen avondklok en partygangers gingen graag naar een feestje in de hoofdstad. Jammer genoeg was niet iedereen slim genoeg om eerst onderzoek te doen naar stadsregels. Manny was echter niet van plan om het voortouw te nemen, want hoewel hij er wel eens langs was geweest, wist hij de weg niet pertinent zeker. Daarom gebaarde hij nonchalant met zijn hand dat Flynn de weg maar moest wijzen. “Alstublieft, gaat u toch voor,” sprak hij overdreven, hoewel in zijn toon te horen was dat hij geamuseerd was.

Ah, daarom herkende hij de naam. Het zat dicht bij de winkelstraten. Waarschijnlijk was hij er vaak langsgekomen nadat hij iets gejat had uit een andere winkel. Dat zei hij echter niet hardop, want daar had Flynn verder niks mee te maken, collega’s of niet. Manolo volgde de man met een grijns en nam weer een hijs van zijn sigaret. “Goed spul,” merkte hij op, doelend op de tabak. “Waar haal je ze?” Het was niet alsof hij meteen wilde overstappen, maar van tijd tot tijd was het eens vernieuwend om een ander merk te proberen.

Hij rolde zijn eigen? Manolo bekeek de sigaret toen even voor een moment. Huh. Hij had het niet eens gemerkt. Zelf rollen was eigenlijk een stuk goedkoper en scheelde hem weer wat centen in de portemonnee, maar hij was te lui om zoiets te doen. Wat dat betreft had hij daar wel wat extra geld voor over om van luxe te kunnen profiteren. “Ah, kijk, een man met smaak,” grijnsde hij naar Flynn. Manolo was niet zo thuis in het zelf vloeitjes draaien, maar hij wist wel het één en ander van de merken af. Alles draaide uiteindelijk op onderzoek uit. “Nu ben ik wel benieuwd of je ook smaak hebt in café’s,” voegde hij er alles behalve serieus aan toe.