Mister Suarez

Fronsend, keek hij door de glazen van zijn leesbril, naar het scherm van zijn computer. Was dit een goed idee? Moest hij dit doen? Deze man was wel een risico. Hij besloot dat er geen andere manier was om er achter te komen hoe bekwaam deze jongeman was. Dus Theodore begon maar verder te typen aan de mail. Hij moest nog best een paar keer de mail veranderen. En soms had hij moeite met het vinden van de juiste woorden. Maar uiteindelijk was het dan toch gelukt. Hij las het nog een stuk of drie keer na, voordat hij uiteindelijk op verzenden klikte. Hij zuchtte en nam een slok van zijn koffie. Daar mocht hij eigenlijk niet aan zitten. Maar voor een keertje..? Moet kunnen toch?

Beste Meneer Suarez,

U bent uitgekozen voor het uitvoeren van een speciale missie. De keuze is op u gevallen, omdat vernomen is dat u interesse neemt in de Spy Specialisatie. Met deze missie zou u uw waarde voor deze groep kunnen bewijzen. De missie start direct.

'Club at the Vinet'. Een exclusieve club, voor rijke mensen. Locatie onbekend. Deze club heeft vaker klachten gehad over Team Rocket en haar macht over de stad. Twee dagen geleden hebben we een bericht van de eigenaar ontvangen. Hierin staat vermeld dat Club at the Vinet 'iets' heeft waarmee ze Team Rocket kunnen dwarsbomen, mochten we hen ooit weer moeilijkheden geven.

Aan u de taak om uit te vinden of deze dreiging een feit is. En zo ja, deze te laten verdwijnen.

- Theodore Harvey

Moest hij zich vereerd voelen of dit juist vervelend vinden? Manolo las het berichtje nog een keer over en ging voorover op zijn bank zitten. Met zijn duim en wijsvinger plukte hij aan zijn onderlip. Was dit een waarschuwing? Of een buitenkans? De opdracht die hij had gekregen kon hem dichterbij promotie brengen, maar tegelijkertijd kon het betekenen dat Team Rocket hem te laks vond. Wat het antwoord ook was, het scheen in ieder geval te betekenen dat hij geen andere keus had. Zwijgend duwde hij zich van de bank af en liep hij naar zijn kledingkast, waar hij een rode blouse, een zwarte gilet en een zwarte broek uitplukte. De missie ging direct van start, dus kon hij maar beter direct beginnen. Hoe sneller dit achter de rug was, hoe sneller hij weer kon relaxen.

“Je weet wat je moet doen,” vertelde hij aan zijn Gengar. Voor het derde chique restaurant die avond hield hij halt. Een vluchtige blik naar binnen vertelde hem dat het er redelijk druk was. De vele tafeltjes die normaal op de vloer stonden, waren in een nette rij naar de muur geschoven. Een paar statafels hadden hun plek ingenomen en waren bezaaid met halfvolle en lege glazen champagne. De aanwezigen waren net in het pak of in een elegante jurk gekleed en er werd uitgebreid met elkaar gepraat. Manolo pakte zijn stropdas vast en trok hem wat rechter. Met een laatste, indringende blik op Hades begaf hij zich naar binnen en liep in een paar bogen tussen alle feestgangers en obers door. Van links en rechts ving hij flarden van zinnen op. De meesten gingen over een pasgetrouwd stel. Manolo zag ze niet veel later op de dansvloer de eerste dans met elkaar inleiden. Hij stopte bij de hapjestafel en keek niet bepaald onder de indruk naar de saaie wals, terwijl hij een kleine stukje Wishiwashi-wrap van de schaal plukte.

“Ja, ik zeg het je, eerlijk,” hoorde hij iemand een klein stukje verderop naar een ander schreeuwen. Het kwam nog net boven de muziek uit, luid genoeg voor hem om ook te horen. “Korrina wilde een pokémon van me overkopen. Dit is mijn buitenkans man, hierna komen ze allemaal naar mijn daycare.” Manolo werkte zijn wrap naar binnen en liep nonchalant in de richting van de twee heren. “Pardon hoor,” begon hij beleefd. “Zei je iets over een daycare?” Beide mannen draaiden zich naar hem om. Hij zag ze van boven naar beneden kijken en voelde zich heel even geneigd om met zijn ogen te rollen. “Ja,” reageerde dezelfde kerel op zijn vraag. “Ik heb een daycare vlak buiten Lumiose. Hele goeie babies. De beste zelfs.” Manolo ging met zijn hand naar zijn binnenzak en haalde een klein notitieboekje tevoorschijn. Daar scheurde hij een velletje uit, die hij aan de man gaf. “Zou ik het adres misschien mogen hebben? Mijn broertje wil graag op reis, maar hij vindt de starterpokémon van de professor niet zo leuk. Ik zou graag met hem langskomen om een kijkje te nemen,” legde hij uit. Zijn gesprekspartner knikte enthousiast, pakte een pen erbij en krabbelde een adres op het papiertje. Manolo vouwde het op en stopte het, samen met zijn boekje, in zijn binnenzak. “Bedankt man,” vertelde hij de twee heren met een knikje. “Geniet van de avond hè?”

Een ober kwam hem voorbij gelopen. Zijn dienblad stond nog vol met gevulde glazen. Manolo plukte er met een soepele beweging eentje vanaf en nam een flinke slok van het goedje. Dat hij werkte betekende niet dat hij geen plezier kon beleven. In zijn ooghoek zag hij een jongeman geïnteresseerd zijn kant op kijken. Zijn strakke kleding was voor Manolo genoeg informatie. Met een ritmische pas ging hij op de knul af. Een lach viel over de vreemdeling zijn lippen, voor hij het ritme van Manny overnam en het glas champagne van hem overnam. Het drankje werd op een tafel gedropt en de twee begaven zich wat meer in de richting van de dansvloer.

Na de openingsdans stroomde het haast over van de danskoppeltjes. Manolo vond het niet erg. Nummer na nummer wist hij met zijn danspartner te verslinden. Totdat hij een bekende rilling over zijn rug voelde glijden. Speels pakte hij de hand van de jongeman vast en draaide hem in het rond, voor hij zich een weg tussen de menigte door baande. In een rechte lijn liep hij naar de uitgang van het restaurant. De straat was aanzienlijk rustiger geworden. Logisch, de avondklok zou over een uurtje ingaan.

Manolo hergroepeerde in een steegje met zijn Gengar. Hades stond al op hem te wachten. Het eerste dat hem opviel was het papiertje dat hij tussen zijn paarse klauwen had geklemd. Vragend reikte hij zijn hand ernaar uit. Hades overhandigde het. “Vinet,” las hij hardop van de voorkant. Dat was alles dat er in sierlijke letters stond. Was dat de club? Nieuwsgierig draaide hij de flyer om. “Daar waar men twijfelt aan Homeros, zal er gestreden worden om 1.” Hij fronste. Was dit een raadsel? Na een tweede inspectie trok hij de conclusie dat er verder niets anders op de kleine flyer te vinden was. Hij begreep niet zo goed wat hij ermee aan moest. Was dit nou een aanwijzing of verspilde moeite? Hades had het niet zomaar meegenomen. “Laten we naar huis gaan,” vertelde hij zijn Gengar. “Dit heeft vast iets te betekenen. Thuis kan ik helder nadenken.”

Naar huis gaan bood hem geen oplossing. Die nacht, en de dagen en nachten die daarop volgden, kreeg hij de code niet gekraakt.

Vier dagen na zijn vondst, en het avondeten, zat hij op de bank. Zijn blik liet de woorden op het papier niet los. “Daar waar men twijfelt aan Homeros,” las hij hardop voor, zijn stem zacht en afwezig. “Zal er gestreden worden om 1.” Wat betekende die 1? Homeros kende hij wel. Dat was een hele bekende dichter voor de mythologie. Wat had dat met 1 te maken? Ging het om de vrouw van Odysseus, die op haar man wachtte en talloze anderen van zich af moest werpen? Was zij de sleutel van dit raadsel? “Penelope,” dacht hij hardop. Dat was absurd. Wat moest hij nou met dat antwoord? Een vrouw vinden die de naam Penelope droeg? Dat konden er nog steeds honderden zijn. Misschien was het wel een speurtocht. Had zij de volgende clue voor hem?

Manolo liet zijn rug tegen de leuning van de bank vallen. Het voelde alsof de oplossing vlak voor zijn neus lag, maar hij kon het niet zien. Zijn ambergekleurde ogen gleden over het salontafeltje en bleven hangen op de speciale sigaret die hij eerder had gedraaid. Ach, het was niet alsof hij vandaag meer geluk zou hebben met die flyer. Hij pakte de sigaret vast, stak hem op en klikte zijn televisie aan. Na een paar trekjes richtte hij zijn aandacht op het beeld. Een Rhyhorn racebaan was te zien. Het was schijnbaar nog niet begonnen, ze stonden allemaal in een rij te wachten op het startschot. Manolo haalde zijn schouders op. Iets beters zou vast niet te vinden zijn – en hij was wel benieuwd naar de fantasieën die hij over een klein aantal minuten op het beeld zou zien.

De commentator was, zoals gewoonlijk, een hoop oninteressante informatie aan het uitkramen. Eerst had hij het over de opkomst, daarna over de verschillende Rhyhorn waar hij hoop voor had. Het was pas bij het horen van de locatie dat Manolo zijn aandacht er volledig bij had. “Het belooft wat te worden vandaag, hier in Odyssey Village, dat zeg ik jullie wel.” Hij rechtte zijn rug. Was er een dorp dat zo heette? Meteen griste hij de flyer van tafel en hield hem omhoog. “Daar waar men twijfelt aan Homeros,” herhaalde hij. Met zijn andere hand, waar hij zijn sigaret tussen zijn vingers inhield, wees hij uitbundig naar de televisie. “Ze twijfelen aan zijn werk en bestaan. Aan Odysseus – Odyssey,” ging hij verder. “1 is geen persoon, maar een plaatsing op het scoreboard. Nummer een.” Hij lachte en plaatste zijn hand op zijn hoofd. Op de tv was een enkele Rhyhorn met haar berijder te zien. “Ik ben benieuwd hoe Penelope het deze race gaat doen,” lichtte de commentator toe. Manolo’s glimlach werd breder. Nu wist hij het zeker.

Na zijn vreemde gekriebel op het papier te hebben ontcijferd de volgende ochtend, was hij naar Odyssey Village vertrokken. Schijnbaar lag er een klein dorpje tussen Lumiose en Santalune verborgen, waar de racebaan van gisteravond een belangrijke rol in het bestaan van de dorpelingen speelde. Manolo had er nog nooit eerder van gehoord, maar zijn maps gelukkig wel. Met behulp van de app arriveerde hij in de vroege middag. Voor hij bij de racebaan naar binnen ging, liet hij Hades uit zijn pokeball. “Goed luisteren, ja?” begon Manolo. De Gengar grijnsde gevaarlijk. “Geen fratsen,” sprak zijn trainer hem streng toe. Zijn grijns viel lichtelijk van zijn gezicht. “Ik moet uitzoeken waar die club zit en we moeten ze onschadelijk maken,” fluisterde Manolo verder. Er stond niemand in de buurt, maar je wist maar nooit. “Houd je ogen open. Geef me het teken als we weg kunnen.” Hades knikte en maakte zichzelf onzichtbaar. Manny hoorde hem nog na giechelen, voor zijn stem wegstierf en de kou verdween.

Nonchalant liep hij het gebouw dat aan de racebaan vastzat binnen. Opvallend was de lege wachtruimte en de eenzame balie, met aan elke zijde een gang die ergens anders heen leidde. Manolo gokte dat de rechter bij de races uitkwam. De linker was tot nu toe onbekend. Hij liep rustig in de richting van de balie en werd vriendelijk begroet door de baliemedewerker. “Waar kan ik u mee helpen?” vroeg ze met een glimlach aan hem. Manolo ging met zijn hand in zijn broekzak en viste de flyer van Vinet eruit. Die liet hij aan de dame zien. Haar vriendelijke uitstraling sloeg om. “Waar heb je dat vandaan?” zei ze op sceptische toon. Hij lachte geamuseerd. “Is dat hoe jullie omgaan met potentiële nieuwe leden?” kaatste hij terug. “Relax. Ik hoorde dat jullie een hekel hebben aan die Rockets. Ik heb interesse.” Ze vernauwde haar ogen. “Vanwaar de interesse?” vroeg ze aan hem. Manolo leunde dichterbij. “Ik had een bloeiende business in Lumiose. Toen kwamen zij. Alles ging naar de klote, dat vergeef ik ze nooit.”

Een korte stilte viel, waarin ze Manolo van top tot teen in zich opnam. Dat was alles wat ze nog nodig had, voor ze met haar hand naar een toets op de telefoon reikte. “Régis? Er is hier iemand voor je.” Ze liet de knop los. “Wacht hier, hij komt er zo aan.” Ondanks dat hij niet wist wie Régis was, en waar die voor nodig was, knikte hij begrijpend. Op zijn hielen draaide hij zich om en liep in de richting van de lege stoelen. Daar nam hij plaats, wachtend op de man die achter de naam Régis verscholen ging. Lang hoefde hij gelukkig niet te wachten. Vanuit de linker gang dook een lange man in nette kleding op. Met een blik vol verwarring werd hij aangekeken. Manolo stond op en stak zijn hand uitnodigend naar hem uit. “Hallo,” begroette hij. “Régis, neem ik aan?” Zijn hand werd aangenomen en een bevestigend knikje volgde. “Dat klopt, met wie heb ik het genoegen?”

Manolo trok zijn hand terug. “Rafael,” stelde hij zichzelf voor. Hij haalde de flyer weer tevoorschijn. “Ik ben geïnteresseerd in de club.” Régis spande zijn spieren aan. Voor de man vragen kon stellen, herhaalde Manolo zijn verhaal van eerder. Zijn gezelschap kalmeerde geleidelijk. “Dan ben je hier aan het juiste adres,” glimlachte Régis naar hem. “Kom, dan geef ik je een kleine rondleiding en stel ik je voor.”

Geen formulieren, geen sollicitatie, geen achtergrondcheck. Manolo begon zich sterk af te vragen of deze mensen wel echt een dreiging voor Team Rocket zouden vormen. Hij werd door Régis naar de linker gang begeleid, waar een eenzame wenteltrap eindeloos naar boven leek te gaan. Inwendig slaakte hij een diepe zucht voor hij aan de bittere tocht begon, terwijl hij aandachtig naar Régis zijn verhaal luisterde. Het kwam allemaal op één ding neer: hij wilde wraak op Team Rocket. Hoe iemand zo bitter kon zijn bleef voor hem een raadsel. Régis was in ieder geval niet gierig als het om zijn levensverhaal ging. De geschiedenis van de club kwam aan bod en dat was waar het voor hem pas echt interessant begon te worden.

Helaas bereikten ze toen de top van de trap.

Een lange gang sloot erop aan. Links en rechts waren een aantal deuren te zien. Allemaal dicht, op eentje na. Régis ging hem voor en liep daar naar binnen. Manolo bleef vlak achter hem. De kamer leek van binnen veel groter dan buiten de deur. Een grote televisie stond in het midden van de kamer, met vlak daarvoor een comfortabele bank waar minstens tien man op konden zitten. Een paar mensen lagen dan ook uitgebreid verspreid op de zachte kussens. In de hoek van de kamer bevond zich een kleine bar met een paar krukjes uitgestald. Ook daar kon hij een paar mensen zien zitten. Ze keken allemaal in de richting van Régis. “Allemaal, ik wil jullie voorstellen aan Rafael,” deelde hij mee. “Vanaf vandaag maakt hij deel uit van de familie.” Manolo moest moeite doen om het niet uit te proesten. De ironie van die uitspraak. Hij moest eens weten.

Tot zijn verbazing kreeg hij grotendeels een hartelijk ontvangst. Een klein deel was sceptisch over zijn verschijning, maar dat vond hij vanzelfsprekend. Als nieuweling wekte je nou eenmaal een aantal vragen bij oudere leden op. “Ik geef hem een kleine rondleiding en dan komen we terug om ons nieuwe lid te vieren,” vertelde Régis aan de rest. De meesten gaven een afwezig antwoord – alleen de mensen aan de bar stemden enthousiast met het idee in.

Régis liep de kamer weer uit en wenkte Manolo met zich mee. “Dat was gewoon de lounge, meestal hangen we daar wat rond. Soms moet je het leven gewoon zelf wat leuker maken, toch?” vertelde hij. Manny lachte geamuseerd en schudde zacht met zijn hoofd. “Preach,” grijnsde hij naar zijn gezelschap. Ze gingen naar de deur naast de lounge. Régis opende hem en maakte een vlug gebaar naar binnen. “De speelkamer, ook niet onbelangrijk,” voegde hij eraan toe. Het eerste dat hem opviel was de grote biljarttafel. Er stonden ook een paar oude speelkasten, inclusief pinball. Régis sloot de deur en wandelde naar de volgende, recht tegenover de lounge. “Op deze na is de rest gewoon opslag, van ons en van de beheerder hier,” legde Régis uit. Hij deed de deur open en een kamer vol met computers kwam tevoorschijn. Verbouwereerd stapte Manolo naar binnen. “Zijn jullie een computerclub?” vroeg hij aan de beste man. Die begon vermaakt te lachen.

“Nee,” zei hij. “Onze laatste investering. Een paar van onze mensen zijn erg goed in hacken, zie je.” Manolo’s zintuigen stonden op scherp. Die informatie had hij niet verwacht. “Wist je dat Team Rocket gebruik maakt van hun eigen net? Een laag internet onder het internet,” ging Régis verder. Hij liep door naar de achterste computer en haalde een USB uit de mok met pennen die erbij stond. “Maar weinig mensen weten het te vinden, zelfs de politie kan het nog niet. Wij wel.” Met een druk op de knop startte hij de computer op. Manolo liep er rustig naartoe, zijn blik strak op het computerscherm gericht. Het viel hem op dat het erg snel laadde allemaal. Slechts enkele seconde later staarde hij recht naar de grote, knalrode R dat in delen van zijn kleding zat genaaid.

Régis hield zijn USB omhoog. “We zijn van plan om een virus op het net los te laten als Team Rocket zich niet terugtrekt. Van alles komt bloot te liggen,” grijnsde hij naar Manolo. “Ze gaan geen poot meer hebben om op te staan.” Manny betwijfelde of dat het einde van TR zou betekenen, maar het zou wel een flinke tegenslag voor ze zijn. Ondanks dit nieuws weerspiegelde hij Régis uitdrukking moeiteloos. “Dat is fantastisch,” reageerde hij op de openbaring. “Hoe lang hebben jullie daar aan gewerkt?” Régis grijns viel van zijn gezicht. “Te lang, als je het mij vraagt. Ze gaan al te lang over Lumiose. Hoe eerder ze oprotten, hoe beter.” Een instemmende knik van Manolo volgde.

Als geroepen voelde hij een ijzige kou om hem heen. Voor een fractie van een seconde, daarna was het weer verdwenen. “Zullen we daar op proosten?” vroeg hij speels aan Régis. De man stopte de USB terug in de mok, ver onderin, voor hij Manolo voorbij liep en hem al lachend mee wenkte. “Dat klinkt me als muziek in de oren,” voegde hij eraan toe. Manny liet hem voorgaan en trok de deur achter zich dicht.

Terwijl Manolo de grote baas van de club bij het kamertje wegwerkte, keek Hades met een bedenkelijke frons naar de computers. Het waren er gelukkig geen twintig, maar dit fikse aantal ging hem wel even kosten. Het liefst haalde hij er wat mopjes mee uit. De kans dat de schuld dan bij Team Rocket kwam te liggen was groot, dus Manolo zou het er vast niet mee eens zijn. Zo’n belangrijke opdracht mocht hij eigenlijk niet verpesten. Juist daarom jeukte het zo enorm bij hem. Hij wilde alleen niet de wraak van zijn trainer over zich heen krijgen. Dan moest het maar op de saaie manier. Hades verdween in de eerste computer en trok de harde schijf aan gort. Het apparaat begon heerlijk te knetteren. Door naar de volgende. Wat zou hij daarmee kunnen uitspoken?

“Op Rafael!” Régis hief zijn glas overdreven hoog. Zijn leden volgden zijn voorbeeld, zij het wat minder enthousiast. Manolo hield de zijne maar een paar centimeter de lucht in. “Zeg, daar zouden we toch niet op proosten?” grapte hij tegen Régis. Die schudde lachend zijn hoofd. “Vandaag is dat veel belangrijker. Onze overwinning komt nog wel, dat komt nog wel.” Een paar mensen sloegen hun glas in een keer achterover. Manolo nam maar een kleine slok. Daarna zette hij zijn glas op de bar. “Ik moet even naar het kleine kamertje,” zei hij tegen Régis. “Mhm,” reageerde de man tijdens zijn grote teug. Hij knoeide haast over zijn shirt heen. “Terug de gang op, eerste deur voor de trap aan de rechterkant. Niet te missen.” Als teken dat hij het begrepen had, stak hij zijn duim naar Régis op. Daarna liep hij de gang op en wierp een vlugge blik over zijn schouder. Ze waren allemaal te druk met hun eigen feestje bezig.

Ongestoord ging hij terug naar de computerkamer. Het geknetter dat zijn gehoorgang vulde, vertelde hem dat hij beter zo snel mogelijk kon gaan. Zo snel als hij kon plukte hij de USB uit het mokje en verliet de kamer weer. Niemand had de lounge verlaten. “Retoños,” glimlachte Manolo naar het groepje. Rustig wandelde hij de trap af en verliet hij de racebaan.

Thuis, op de bank, klapte hij zijn laptop open. Het viel haast van ellende uit elkaar en bij het opstarten maakte het een demonische geluid, maar het deed nog steeds wat Manny ervan vroeg. Een koele wind gleed langs zijn nek. Hij hoefde niet opzij te kijken om zijn grote, paarse vriend naast hem te zien zitten. “Heb je het leuk gehad?” vroeg hij aan Hades, terwijl hij zijn wachtwoord intypte. De Gengar begon uitbundig te giechelen. “Mooi zo.” Na een eeuwigheid kon hij zijn mail openen en begon hij aan zijn rapport voor zijn overste. Kort en bondig, maar geen enkel belangrijk detail overgeslagen. Hij eindigde het met het nieuwtje dat hij de USB later die week nog wel langs zou brengen.