Lost in the city

Met een zucht keek Fay het pleintje rond, ze was ergens in Lumiose, zo veel wist ze, maar meer ook niet. Angel stond trouw aan haar zijde, maar zelfs de Absol met haar fantastische richtingsgevoel had geen kaart van Lumiose in haar hoofd. “Waar moeten we heen?” Zoekend keek het meisje om zich heen, ze moest naar de Prism Tower komen. Oké, dat wist ze in elk geval, nu waar was de Prism Tower. De huizen belemmerde een goed zicht op de grote toren. De Absol maakte een zacht grommend geluid en keek even om zich heen. Angel wist het duidelijk ook niet. Fay zuchtte en liep nog wat verder, waarom was Lumiose zo groot? Ze was wel gewend aan grote steden, heer jeugd was geen rozengeur en maneschijn geweest, maar verdwalen in vreemde stad was heel makkelijk. De twaalfjarige deed haar bos roze haren even goed over haar schouders en keek of ze iemand zag die aanspreekbaar was. Voorzichtig liep Fay naar voren en tikte iemand aan. “P-Pardon, zou j-je me misschien kunnen vertellen h-hoe je bij de Prism Tower komt?” Stotterde ze zachtjes, sociaal was ze nooit zo geweest. Angel ging beschermend naast haar trainer staan en keek degene die het meisje had aangesproken wat onvriendelijk aan, de Absol was nog erger met sociale contacten dan haar trainer. Fay lette niet op haar pokémon, ze wist dat de Absol mensen niet vertrouwde, en keek in plaats daarvan naar de trainer aan wie ze net wat had gevraagd.

& iemand van Freedje :3

Een klein lach kwam van North terwijl hij naar het boek keek die hij in zijn handen vasthad. Het was nu zijn derde boek die hij deze week had gekocht en eigenlijk moest hij wat meer gaan letten op wat hij uitgaf. En zorgen dat zijn schouders niet te overbelast werden. Hij probeerde echter de oude boeken die hij al gelezen had weer weg te geven. Hij vroeg er geen geld voor, want dat wilde hij absoluut niet. Soms leende hij er ook gewoon een paar bij de bibliotheek, maar dat systeem was niet zo handig omdat hij aan het reizen was in Kalos en ondertussen ook nog eens Petal aan het trainen was voor de eerste gym. Daar kwam dan ook nog bij dat hij dringend een tweede Pokémon moest gaan vangen zodat hij een kans zou maken tegen de eerste gym. Hij zat te denken aan een elektrische Pokémon. En dan had je natuurlijk nog die Squirtle die hij op een website van een fokkerij had zien staan en die zijn aandacht wel had getrokken. Ja, daar moest hij natuurlijk ook geld voor bewaren. Zijn blik gleed naar Petal, welke aandachtig naar voren keek. Met tegenzin scheurde North dus zijn blik van Petal naar zijn boek en van zijn boek naar voren. Hij werd echter op zijn schouder getikt en keek over zijn schouder naar het roze-harige meisje dat voor hem stond. De Prism Tower? Hmm, goede vraag. North keek over zijn schouder, maar wist ook niet direct waar de Prism Tower zich bevond. ‘Geen idee,’ zei hij eerlijk tegen het meisje. Mee dat hij dat zei, zag hij een steegje dat zich voor hun bevond. Het was een klein steegje, maar hij kon nog net de top van de Prism Tower zien. ‘Probeer dat steegje eens,’ zei hij, waarna hij naar het donker ogende steegje wees. Hij twijfelde echter of hij haar daar alleen moest laten lopen. Hij zou het weer op zijn geweten hebben als haar iets overkwam. Ze leek nog vrij jong. Hij deed alvast een poging om haar te overtuigen door zelf naar het steegje te wandelen. Hij zou wel zien of ze mee zou gaan. En anders waren er heus wel andere wegen, toch?

OOC: De vrouwelijke versie van Austin is gearriveerd, hallelujah xD

"W-Wat?" Fay keek bleekjes naar het steegje, de laatste keer had ze niet zo'n goede ervaring met steegjes gehad. Aan de andere kant, ze had Angel om haar te beschermen, ze was er zeker van dat de Absol ver zou gaan. Waarom Absols messen uit hun kop gegroeid hadden wist ze niet precies, maar Angel dat mes geven was gevaarlijk. Aangezien de pokémon een tekort aan gevoel leek te hebben zou ze vast in staat zijn ver te gaan, veel te ver. Diep van binnen was Angel wel lief, ze had alleen haar vertrouwen in mensen verloren, en pokémons waren ook niet veel beter. De Absols had veel littekens, op haar lichaam en inwendig. Fay hield haar pokémon vast en keek nerveus naar de steeg waar de jongen ondertussen al was heen gelopen. Onzeker volgde ze hem en keek in de duistere steeg. "Weet je het zeker?" Vroeg het meisje nog eens voor de zekerheid. Angel keek dreigend naar de smalle steeg en wisselde haar blik af van de steeg naar de trainer. Veel vertrouwen had ze er niet in, maar dat was zij gewoon. Beschermend stond de Absol bij haar trainer, ze zou haar zo goed en kwaad als het kon verdedigen.

Als jij het zegt xD
Maar Fay was er eerder

North keek naar het steegje dat zich voor hem bevond. Hij moest toegeven dat het er duister en niet echt uitnodigend uitzag, maar anders moesten ze een hele omweg nemen en dat was van hier gezien minstens een half uur wandelen. Dan konden ze toch beter gewoon de kortere weg nemen? Hij begreep dat dit steegje voor een 12-jarige - in zijn ogen leek ze toch minstens 12 jaar - echter dreigender overkwam dan het in werkelijkheid was. Niet dat hij van plan was om haar iets te laten overkomen of zo. Er moest maar één iemand in dat steegje het onfatsoen hebben om deze meid aan te vallen en hij zou ingrijpen. Van een 12-jarige – en zeker van een meisje – bleef je gewoon met je poten af. Maar hij nam aan dat de meesten hier wel niet zo ziek in hun hoofd waren dat ze een 12-jarig meisje lastig zouden vallen. Als hij een knappe jongedame van rond de 17 bij zich had gehad, dan was het iets anders geweest. En dan had die meid natuurlijk ook nog een Absol die dreigend overkwam. Nah, ze was veilig. ‘Natuurlijk weet ik dat zeker,’ zei hij vriendelijk tegen het meisje terwijl hij zich omdraaide. Petal leek ook in staat te zijn om het meisje te beschermen als dat nodig was. Zijn Pokémon wilde zijn trainer sowieso beschermen. Maar hij wilde ook de mensen beschermen die zich bij hun bevonden en waarmee North het wel goed kon vinden, dus zou hij het meisje automatisch ook mee beschermen. ‘Luister,’ sprak North ernstig, ‘er kan je niks gebeuren. Je hebt een stoere Absol aan je zijde en je hebt mij en Petal.’ Hij wees naar zijn Pokémon om duidelijk te maken wie hij bedoelde en de Ivysaur gaf haar een bemoedigend knikje. ‘Als er iets gebeurt grijpen we direct in. En als je je halverwege echt niet meer veilig voelt, gaan we gewoon terug. Maar dit is echt een veel kortere weg dan als we helemaal zouden omlopen. Soms moet je je gewoon over je angsten heen zetten, weet je.’ Hij keek haar vriendelijk aan, sloeg zijn armen vervolgens over elkaar heen en wachtte daarna op antwoord van het meisje.

OOC: Dat klopt wel (:

Fay keek even naar Angel, stoer.. zo zou ze de Absol niet precies beschrijven, maar het kon er mee door. Angel keek een beetje minachtend naar de Ivysaur, alsof ze niet geloofde dat de pokémon Fay veilig kon houden. "Ik red het wel," mompelde Fay wat mokkend, ze had niet op een zwarte markt kunnen overleven door niks te durven. Dat was eigenlijk de reden dat ze de steeg niet vertrouwde, ze wist wat er allemaal kon gebeuren. Maar ergens had de trainer ook een punt, Angel zou haar wel kunnen beschermen. De Absol deed dat al veel jaren. Hoe oud de pokémon precies was, was een mysterie voor het meisje, maar ze wist wel dat Angel al veel had gezien. Te veel misschien. Met een grom zette Angel de pas in, ze wist ook wel dat dit uiteindelijk de weg zou zijn die ze gingen nemen. Fay zuchtte en volgde de trainer en haar Absol, hopelijk was dit niet zo een plek waar TR leden zich verscholen. Dan hadden ze een probleem, al zou Angel met haar Perish Song de pokémons makkelijk kunnen uitschakelen.

Het leek Petal niks uit te maken dat er een minachtende blik op hem werd geworden, maar North irriteerde zich er wel een beetje aan. Wie dacht die Pokémon wel niet wie hij was? Alsof hij veel sterker zou zijn dan zijn Ivysaur. Hij keek opzij naar Petal en zette zijn kaken op elkaar toen hij zag dat het Petal niet eens leek te interesseren. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje toen ze een soort van toegaf. Hèhè, eindelijk. Hij knikte bemoedigend naar haar, draaide zich toen om en begon naar het steegje te wandelen. Petal volgde hem kalm. ‘Je zal zien dat er helemaal niks aan de hand gaat zijn,’ sprak hij, waarna hij zijn ogen behoedzaam door het steegje liet glijden. Niet omdat hij bang was dat er daar toch iets was, maar omdat hij aan het meisje wilde laten zien dat hij best waakzaam kon zijn als hij dat wilde. Misschien moest hij haar gewoon op haar gemak stellen door wat vragen te stellen. ‘En wat doe je eigenlijk nu je op reis bent? Ben je een trainer?’ Hij keek over haar schouder naar haar, maar richtte zijn blik weer naar voren. Hij kreeg toen pas in de gaten dat hij zichzelf nog niet had voorgesteld. ‘Mijn naam is North trouwens,’ zei hij. ‘En dit is Petal.’ Hij wees naar de naast hem lopende Ivysaur, welke zijn blik ook behoedzaam door het steegje liet gaan. North had het gevoel dat de groene Pokémon stiekem toch wel zijn loyaliteit wilde bewijzen tegenover de Absol. North grijnsde. Mooi zo.

"Ja, ik zie mezelf wel als trainer," antwoordde Fay zachtjes, ze was niet uit Kanto gekomen om hier verder te leven in een grote stad. Ze zou als elke andere trainer de gyms afgaan en dan wel misschien naar andere regio's vertrekken. Misschien kon ze ook wat met Lynn afspreken, reizen met het oudere meisje was leuk geweest. Lynn was vast al veel verder met de gyms dan zij was, dat moest ze ook allemaal inhalen.. Maar met Ray en Angel zou het vast wel lukken. Toen de trainer zich voorstelde als North keek Fay op. En de Ivysaur, ha, die pokémon kende ze in elk geval, hete Petal. "Ik ben Fay," mompelde het meisje, ze keek even naar haar Absol die nog steeds koud de omgeving in de gaten hield. "En dat is.. Angel." De witte pokémon was een beschermengel na haar toe, maar anderen zouden de naam vast niet begrijpen. Angel had ook een hele lieve kant, je moest alleen door haar muur breken.. of een babypokémon bij hebben, daar had de Absol ook een zwak voor. Fay trok even aan haar mouwen, ze had de littekens nog steeds. De Absol vertrouwde geen mensen en zij had ook wat moeite met de pokémon gehad. Waarschijnlijk zouden er niet veel mensen zijn die een Absol zouden houden nadat die je aan had gevallen en verwond, maar Angel was zo hulpeloos geweest. En een iemand anders die haar zou helpen ze niet gehad. Uiteindelijk was het redden van de witte pokémon waarschijnlijk het beste wat haar had kunnen overkomen, Angel had, nadat ze het meisje vertrouwde, voor haar gezorgd. En verder was er toch niemand over die om haar gaf...

North had het gevoel dat hij, door het meisje af te leiden met allemaal random vragen, haar aandacht zo lang mogelijk van het half donkere steegje kon trekken. Natuurlijk was het gewoon nog licht boven hun hoofden, maar de gebouwen waren hier zo hoog dat het waterige zonnetje verdween en dat het daarom ook een stuk kouder werd. Het meisje stelde zich voor als Fay en haar Pokémon als Angel. Nou, haar Pokémon zag er niet uit als een Angel. Eerder als een Devil. Hij wilde haar dat dan ook net zeggen toen hij in zijn ooghoeken een paar mannen in de gaten kreeg. Ze leken van een of andere motorbende te zijn. Hun motoren stonden vlak naast hun. Hun haren stonden recht op hun hoofd, waarschijnlijk flink bewerkt met gel. Ze waren flink aan het roken en besteedden niet echt aandacht aan North en Fay waardoor North zijn spieren weer ontspande. Hij hield totaal niet van geweld en liep er eerder voor weg dan dat hij zich ermee zou bemoeien, maar dat was enkel als een ander erin verzeild was geraakt. Iemand die hij niet kende. Als die gasten zich tegen hun zouden keren, zou hij zelf ook betrokken zijn en dan zou hij wél vechten. Voor anderen die hij niet kende zou hij echter niet gauw in de bres springen, tenzij het een meisje was die lastig gevallen werd. Daar hield hij namelijk niet van. Vrouwen, kleine kinderen of kleine Pokémon waren immers vrij makkelijke slachtoffers. Hij draaide zijn hoofd naar Fay. ‘We zijn bijna bij het einde,’ zei hij opgewekt tegen haar. ‘Zo erg was dat toch niet?’ Hij krabde even nadenkend over zijn kin. ‘Volgens mij is er dicht bij het Prism Tower ook een café waar je heerlijke chocolademelk kunt drinken, als ik me goed heb laten informeren.’ Ja, omdat hij van lezen hield, had hij een mini-gidsje van Lumiose City in een boekenwinkel gekocht. Je kon immers maar beter goed voorbereid zijn, dacht hij zo.

Fay keek wat nerveus toen ze een of andere mensen, van een of andere bende leek het, in het oog kreeg. Angel hield zich heel stil, het beste gevecht was een vermeden gevecht, maar als het neerkwam op een gevecht was schreeuwen zinloos. Een stille aanval was, na het vermijden, de beste aanval. Gelukkig leek niemand ruzie te willen zoeken, ruzie zoeken met Angel kon ook heel gevaarlijk zijn, en konden ze doorlopen. ‘We zijn bijna bij het einde,’ het meisje keek op, ze had meer naar haar Absol zitten kijken, en zag tot haar opluchting dat North gelijk had. ‘Zo erg was dat toch niet?’ Fay keek naar de jongen met zijn optimistische woorden en zuchtte. "Ik heb wel erger meegemaakt," antwoordde ze wat duister, veel erger dan door een donker steegje lopen. Als ze het over kon doen zou ze niks willen veranderen, wat ze kon veranderen dan, liever met Angel ergens verstopt wonen dan in een of ander eng kindertehuis zitten. ‘Volgens mij is er dicht bij het Prism Tower ook een café waar je heerlijke chocolademelk kunt drinken, als ik me goed heb laten informeren.’ Fay keek op van haar, nu ook wat duistere, gedachten en keek naar de straat waar ze zo op zouden komen. "Klinkt heerlijk, maar ik denk niet dat het echt een optie voor mij is," antwoordde ze zuchtend, en zonder te stotteren, het leek dat oude herinneringen de nervositeit weghaalden. Fay keek even kort naar Angel, ze hadden niet veel geld en dan zou ze misschien beter een keer een nieuwe trui kunnen kopen, die ze nu aanhad was wat versleten. De Absol keek naar haar trainer en ging wat dichterbij lopen, nu het gevaar van het steegje was geweken kon ze meer steun zijn. Helaas was de beweging wat plotseling en bleef Fay met haar mouw haken aan de hoorn van de witte pokémon. Het meisje bleef staan, net als de Absol, om de kleding te bevrijden van de pokémon. Ze deed de mouw wat omhoog, al had ze daar meteen spijt van. Zodra Fay haar shirt los had deed ze de mouw zo snel ze kon weer omlaag, ze was niet trots op de littekens die over haar armen liepen, ze had die gekregen in de tijd dat Angel minder.. engelachtig was. De Absol keek ook even een andere kant op, zij voelde zich er nog meer schuldig over dan haar trainer. Met haar blik op de grond, bang dat North haar oude wonden ook had gezien, liep Fay met Angel de steeg uit, het licht in.

Misschien was het de manier waarop ze het zei dat hem alarmeerde. Hij wierp een korte blik over zijn schouder naar haar en wilde haar vragen wat er aan de hand was, maar besefte dat het een beter moment zou zijn als ze eerst dit steegje uitgelopen zouden zijn. Hij was niet alleen direct in zijn mening te geven, hij vroeg soms ook dingen die een ander ongemakkelijk liet voelen zonder erbij na te denken. En eigenlijk was hij ook wel vrij nieuwsgierig met wat ze bedoelde. Hij had altijd in zijn hoofd gehad dat de meeste kinderen van rond de twaalf jaar toch wel een leuke jeugd hadden gehad net zoals hem. Dat er mensen waren die een rotjeugd hadden gehad, kwam niet eens op in zijn hoofd. Een kleine glimlach verspreidde zich om zijn lippen toen ze zijn aanbod afsloeg. Hij was echter iets te geconcentreerd bezig met het controleren van het steegje om meteen antwoord te geven. Pas toen Petal aangaf dat er echt niemand zou komen om hun lastig te vallen, draaide hij zich pas om naar het meisje. Hij fronste toen ze haar mouw naar beneden trok. Hij dacht dat hij littekens had gezien. Heel snel had hij een blik op haar arm geworpen en het was genoeg geweest om de vage lijnen van littekens te herkennen. Zou ze zichzelf soms gesneden hebben? ‘Ah joh,’ zei hij zijn gedachte voor even – lees: even – te verwerpen. ‘Ik trakteer wel.’ Hij grijnsde naar haar en draaide zich helemaal naar haar om toen ze het steegje uitgelopen waren. ‘Hoe komt het eigenlijk dat je zei dat je wel ergere dingen hebt meegemaakt en waar komen die littekens eigenlijk vandaan?’ Hij vroeg het zonder omweg en keek haar vragend aan. Het was misschien niet de beste manier waarop hij het vroeg, maar het was voor North’s doen al een hele vooruitgang dat hij had gewacht tot de bende in het steegje niet meer zou mee kunnen luisteren. Petal keek zijn trainer echter afkeurend aan, maar zijn blik verried dat hij het ook wel graag wilde weten. Hij wist dat echter een beetje meer te maskeren dan zijn trainer welke Fay nu echt nieuwsgierig aankeek. De reactie met dat ze het niet hoefde te zeggen als het te moeilijk was kwam niet eens bij hem op. Hij zou het vanzelf wel merken als ze het niet wilde zeggen. Hij wachtte rustig op haar antwoord en sloeg ondertussen zijn armen over elkaar heen.

"Oké," antwoordde Fay wat twijfelend toen North zei dat hij wel trakteerde. Niet omdat ze dacht dat hij een eng persoon was, meer omdat ze bang was in tijdnood te komen. Maar ze wist dat ze toch veel te vroeg was gekomen en dat ze zeker nog wel ruim een uur had. "Mijn littekens?" vroeg Fay zachtjes. Het kon geen kwaad een beetje geschiedenis te vertellen, toch? "Ik eh.. ben wees en kom uit Kanto," begon ze terwijl ze naast North ging lopen, Fay was niet iemand die hard of veel sprak, dus liep ze liever naast degene aan wie ze wat vertelde. "Ik heb altijd wel voor mezelf moeten zorgen, mijn moeder kon dat niet en mijn vader was al overleden," het meisje keek naar de grond en probeerde zich te herinneren wat precies de goede volgorde was van vertellen. "Toen ik.." Fay telde even op haar vingers, dat vond ze zelf makkelijker, één, twee, drie. "Acht was ging mijn moeder dood." Ze zuchtte even, dat was moeilijk geweest, de dood van haar moeder. Hoelang had het wel geduurd tot ze weer een beetje op gewicht was? Aan eten was ze niet veel toegekomen nadat ze niemand meer had, niet dat er veel was. "En ik moest naar een weeshuis, maar wat wilde ik niet, dus voor ze me konden pakken liep ik weg." Niet.. de slimste keuze die een achtjarige kon maken, maar de enige keuze zich ze wilde maken. Over het weeshuis waren zulke enge straat verhalen geweest. Daar wilde ze voor geen goud heen. "Toen heb ik me verstopt op de black market van Saffron en daar gewoond," vervolgde Fay bedenkelijk, kort samengevat: echt een plek vol TR. Een plek waar je niet moest zijn als je een beetje verstand had, zeker geen plek voor kleine meisjes. Wel voor TR leden, maar dat kon je pas worden vanaf je 16de of zo. "En daar vond ik Angel," het meisje keek even naar de Absol, ze leek niet meer op de pokémon die ze toen had gered. "Ze was vastgebonden en nogal mishandeld, dus heb ik haar gestolen." Ze had haar gestolen, de zieke, zwakke Absol die geen interesse opwekte bij andere mensen. Wie weet wat Angel allemaal had ondergaan in de tijd dat ze gevangen was. Nagels, hoorn, staart, allemaal afgevijld en onschadelijk gemaakt. Het enige wat echt nog goed leek te zijn waren de gevaarlijke snijtanden geweest, vandaar waarschijnlijk de muilkorf. Niet dat iemand dacht dat dat beest iemand zou bijten.
"Alleen was Angel niet zo.." juiste woorden vinden Fay, doe je best. "Lief." Ja geweldige keuze. Het meisje keek even naar de Absol, Angel keek expres naar de grond en niet naar het meisje. Ja, ze had er spijt van, veel spijt, heel, heel veel spijt. "Je snapt het wel," mompelde Fay zachtjes, het was niet moeilijk te verzinnen wat een niet zo lieve Absol zou doen als ze zich bedreigd voelde. "Maar ze heeft me gered, daarna, toen ze me begon te vertrouwen," voegde het meisje er verdedigend aan toe, Angel kon er niks aan doen. Ze vertrouwde ook alleen diegene die ze echt mocht en waar ze geen kwaad in zag. Dat was zij.. en toch ook wel Lynn, na het samen reizen vond Angel het oudere meisje wel aardig. Alleen had ze nog wat te jonge pokémon, Zara was niet zo serieus. "Daar komen de littekens vandaan," zuchtte Fay zachtjes, lange, lange uitleg, maar North moest er maar tevreden mee zijn, ze ging niet nog meer uitleggen. Bijvoorbeeld waarom ze Angel niet weg deed als ze zo agressief was, want dat had ze gewoon niet kunnen doen. De Absol had niemand gehad, net als zij, en ook al deden de krabben en beten pijn, het had niet voor altijd door kunnen gaan. Je hoorde altijd over vertrouwen tussen trainer en pokémon, nou, dat werd het sterkst als je je door vreselijke situaties sleepte. Fay zag Angel als haar beste vriendin, maatje en beschermer, en de Absol zag het meisje als een soort jong, partner en iemand om te beschermen. Net zoals het meisje ooit voor haar had gedaan. Fay was een soort dochter, als je het zo kon noemen, en niks te wereld mocht ze meer scheiden, daar zou Angel met klauw en tand voor vechten. Als een reddende engel.
"Angel heet Angel omdat ze mij heeft gered, de jaren daarna," mompelde Fay zachtjes voor zich uit, meer tegen zichzelf dan tegen de oudere trainer naast haar. Angel liep aan de andere kant, nog steeds meer naar de grond kijkend dan naar de omgeving. Niet trots op wat ze had gedaan, maar wel vastbesloten te beschermen. Ander had ze niks meer, niks dan vervlogen hoop en een verloren vriendschap.

Haha, het is heel lang geworden, sorry xD

Eerlijk gezegd moest North toegeven dat hij had verwacht dat het meisje niet op hem zou reageren. Dat ze hem een duw zou geven of dat ze hem verontwaardigd aan zou kijken, zou doorlopen en vervolgens over haar schouder zou roepen dat het helemaal niet zijn zaken waren. Hij begon zelfs te begrijpen waarom Petal zo verontwaardigd naar hem keek. Misschien had hij het ook weer niet op die manier moeten vragen, maar had hij er gewoon helemaal niet over moeten beginnen. Hij kende het meisje nog maar enkele minuten en zo’n persoonlijke vragen stellen was dan meestal niet aan de orde. Maar omdat hij North was deed hij dat wel. Hij kon zich moeilijk in een ander plaatsen en wist ook meestal niet hoe zo’n vraag kon overkomen. Hij vond het lastig om rekening te houden met gevoelens en nadenken voordat hij sprak deed hij ook niet echt. Daarom dat hij ook zijn mening meestal zonder omwegen recht in het gezicht van een ander zei omdat hij ook gewoon heel eerlijk was, maar in vragen stellen kon hij ook wel vrij roekeloos zijn. Zoals nu dus. En dan was Petal er om hem er even aan te herinneren wat er wel gevraagd mocht worden en wat hij het beste niet kon vragen. Niet dat het altijd verhinderd werd of zo. Maar goed, hij had dus al die dingen van haar verwacht die hij daarnet had opgesomd, maar opeens begon ze te praten over haar verleden. In plaats van dat ze achter hem liep, liep ze nu naast hem zodat hij haar goed kon verstaan. Hij fronste met zijn wenkbrauwen toen ze aan het vertellen was. Het klonk allemaal heel heftig voor een jong meisje. En dan te bedenken dat hij een heel rustige jeugd had gehad en de enige grote verandering in zijn leven het verhuizen van Kanto naar Kalos was geweest. Hij had nog nooit iets te maken gehad met al die dingen waar zij al mee in aanvaring was gekomen. Petal keek haar een beetje medelijdend aan en North’s ogen flitsten naar zijn Pokémon. Hij vond het geen goed idee dat Petal zich weer als een mens ging gedragen en haar ging troosten. Dat kon hij zelf ook wel. Hij was heel goed in mensen troosten. Ongeveer. Afgezien van die keer dat een meisje nog harder begon te huilen nadat hij er iets tegen had gezegd. En dat was maar één keer gebeurd.

Hij gaf een kort knikje toen ze haar verhaal eindigde met een korte uitleg waarom ze haar Absol Angel had genoemd. ‘Het is heftig wat je hebt meegemaakt,’ zei hij. Het viel hem eerlijk gezegd wel mee dat ze niet was beginnen te huilen. Dat zou pas echt erg zijn geweest. Hij was dan misschien wel goed in mensen troosten – ongeveer dan – maar als er iemand begon te huilen, wist hij nooit precies hoe hij moest reageren. En het meisje nu een knuffel geven terwijl ze elkaar nog maar net kenden… tja. Kwam ook weer zo gênant over. En dus legde North maar heel ongemakkelijk zijn arm even kort om haar schouders waarna hij besloot om één van zijn o zo mooie en inspirerende speeches te geven. Petal keek hem al waarschuwend aan. ‘Het gaat er niet om wat er gebeurd is,’ begon North, ‘het gaat erom hoe je je nu voelt. Probeer nu iets van je leven te maken en probeer het verleden zo veel mogelijk achter je te laten, oké?’ Hij liet haar weer los en gaf haar een aai over haar bol. Petal kneep zijn ogen al dicht voor wat er nu ging komen. Hij wist gewoon dat North een opmerking ging maken die al zijn vorige woorden weer ongedaan maakten. ‘Bovendien ziet toch niemand je littekens als je je shirt naar beneden houdt.’ Petal stak zijn roede uit en gaf North daar een harde tik mee tegen zijn achterhoofd. ‘Au,’ mompelde North waarna hij verontwaardigd naar zijn groene Pokémon keek, welke hem boos aankeek. North haalde zijn schouders op. Hé, hij had het enkel maar goed bedoeld, hoor! ‘Hoewel je je natuurlijk nergens voor hoeft te schamen,’ liet hij er vervolgens haastig op volgen waardoor Petal met zijn ogen draaide. North haalde ongemakkelijk zijn schouders op en vond dat hij voor nu wel genoeg had gezegd. Hij was opgelucht toen hij verderop het café zag opdoemen. Hè, misschien zouden ze daar wat kunnen opwarmen en zouden ze bovendien iets anders hebben om over te praten, want volgens zijn Pokémon was hij schijnbaar niet goed genoeg om iemand te troosten. Puh. Alsof hij het wél kon. North snoof. Na-ah.

Heftig wat ze had meegemaakt, zeker, maar beter wist ze ook niet. Fay zuchtte en wisselde even een blik met Angel, de Absol keek nog steeds liever naar de grond en wilde de blik van haar trainer niet vangen. North legde zijn arm om het kleinere meisje heen, Angel keek schuin op en snoof, niet dat ze dacht dat hij haar zou verwonden of zo, maar het was dat ze mensen niet vertrouwde. Mensen waren allemaal hetzelfde in de ogen van de Absol, egoïstisch, vals, en met geen respect voor andere levende wezens. Natuurlijk waren er uitzonderingen, maar er waren zelfs mensenjongen die al heel jong verontrustend gedrag vertoonden. Je moest opgroeien met respect voor je omgeving, buren, en zelfs je prooi. Mensen misten dat respect totaal. "Ik ben ook op reis," antwoordde Fay toen de jongen begon over iets van haar leven maken. Als trainer had je helemaal niet veel scholing nodig, zo bleek maar weer. "Ik ga samen met Lynn voor een tijdje reizen, ze moet de eh.. vierde gym doen. Ik heb alleen mijn eerste badge." Maar binnenkort zou ze voor de tweede gaan, Angel werd sterker en als ze Ray terug in haar team nam zou het misschien gaan. Stenen waren dan wel sterk tegen de Luxray, maar ze had er wel een redelijk vertrouwen in dat Ray zijn best zou doen.. Alleen Zara ging een probleem worden, stomme verliefdheid, waarom moest de kat nu weer verliefd worden op de Purrloin?
Fay kreeg nog een aai over haar hoofd en keek toen toe hoe North werd geslagen door zijn graspokémon toen hij over haar littekens begon. "Ik schaam me nergens voor," antwoordde Fay zelfverzekerd. "Het is meer dat ik.. bang ben dat ze Angel van me afpakken." Voegde ze er zachter aan toe, een leven zonder de Absol, ze kon het zich niet eens meer voorstellen. Zij en Angel waren haast familie, bij gebrek aan familie was de Absol tot moeder benoemd. Want daar leek de pokémon nog het meest op, een soort moeder. Zorgzaam, en wat te agressief als je aan haar beschermeling kwam. Goed, de meeste moeders waren niet agressief, maar ze konden het vast makkelijk worden! "Is hij je enige pokémon?" vroeg Fay na even stil te zijn geweest, ze was wel nieuwsgierig. Ook al had ze geen idee wat voor soort pokémon het was, gras, oké dat was makkelijk, maar welke. Angel was een Absol en Petal was een..? Misschien moest ze haar dex wat meer gebruiken, al vond het meisje het niet echt nodig.

Petal was vrij opgelucht dat het meisje niet te veel aandacht besteedde aan North’s domme opmerking die zijn wijze woorden – kuch kuch – gevolgd was. North kon wel serieus zijn en kon soms goede raad geven, maar meestal verpestte hij dat zelf weer door er snel iets achteraan te gooien dat helemaal nergens op trok. Zijn blik bleef op het meisje hangen terwijl ze verder vertelde en North sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Ik denk niet dat ze haar van je af gaan pakken,’ zei North terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste. ‘Ze hebben het recht niet om dat te doen. Het is nog altijd jouw Pokémon. En in principe vormt ze nu geen gevaar meer voor je, toch? Ze is juist harstikke beschermend over je!’ Hij glimlachte. Nee, hij dacht niet dat de Absol van haar afgenomen kon worden. Hij zou het nogal stom vinden als ze haar beschermer van haar af gingen pakken. Alleen meer omdat de Pokémon in het verleden haar trainster had aangevallen. Hij bedoelde maar, Petal viel hem elke dag aan met die roeden van hem! Hé, ja, dat ging hij zeggen! ‘Bovendien valt Petal me elke dag voor geen reden aan met zijn roede. En kijk, hij is nog steeds hier!’ Petal draaide met zijn ogen en zuchtte vervolgens. Op de vraag van het meisje knikte hij gauw. ‘Ja, ik ben van plan om een elektrische Pokémon te vangen. En ik wil ook nog graag een water type,’ legde hij uit. Hij zei er niet bij dat het om een Pikachu en een Squirtle ging. Dat zou ze wel zien als ze elkaar ooit nog eens tegen zouden komen. Het café kwam in zicht en North glimlachte opgelucht. Geen vervelende conversaties meer over vroeger, heerlijk! En dus liep de bruinharige jongen opgewekt naar het café toe waarna hij de klink naar beneden drukte. ‘Mocht je ergens moeten zijn en je komt in tijdnood dan vertrek je maar gewoon, hoor,’ zei hij over zijn schouder terwijl hij de deur voor haar open hield. Hij zag de eigenaar wantrouwig naar Petal en de Absol van het meisje kijken. Hij zuchtte. ‘Sorry, maatje,’ zei hij, waarna hij Petal terugkeerde. Wat Fay deed met haar Absol moest ze zelf maar weten. Hij deed de Poké Ball van Petal aan zijn riem en koos vervolgens een plaatsje uit. Hèhè, eindelijk lekker warm!

"Dat weet ik niet hoor, ik ben nog minderjarig en volwassenen denken het altijd beter te weten," mompelde Fay nadat North had gezegd dat ze dat niet mochten doen, het was nogal duidelijk dat ze nog geen achttien was. Als ze werd opgepakt werd ze waarschijnlijk in een pleeggezin gezet, aangezien ze er niet echt bij liep alsof ze een kind uit goede kringen was. Het onderwerp veranderde naar pokémon. "Een elektrische zoals Ray?" vroeg Fay nieuwsgierig. "Ray is mijn Luxray," voegde ze er snel aan toe, anders wist de jongen ook niet waar ze het over had. Aangekomen bij het café deed North zijn pokémon terug, Fay was niet van plan Angel weg te doen, de Absol liep altijd buiten en zonder voelde ze zich niet veilig. Het meisje ging bij de tafel die North uitkoos zitten en keek de trainer afwachtend aan, ze was niet echt het type om de leiding te nemen. Meer degene die wachtte en andere liever beslissingen liet nemen. Angel ging aan haar trainers voeten liggen en keek waaks om zich heen, altijd op zoek naar mogelijke bedreigingen. "Doe jij de gyms?" vroeg ze nieuwsgierig na een korte stilte, ze moest toch iets doen het gesprek levend te houden?