Not afraid anymore. [&LAYLA AKIYO]

Met een rustige houding liep Connor door de straten van Lumiose City. Sinds kort was hij niet bang meer om hier te lopen. Zijn Pikachu was lichtelijk gespannen, maar ook deze begon meer en meer te veranderen. Sinds dat hij contact had gehad met dat ene meisje, voelde hij zich zichtbaar beter in de buurt van mensen. Natuurlijk was hij nog wel wat achterdochtig, maar het was al veel minder dan voordat Connor zijn reis was begonnen of voor ze overvallen waren door die dief. Misschien waren de afgelopen gebeurtenissen dan toch wel goed voor hun geweest omdat ze zichzelf hadden kunnen oriënteren. Ze wisten beter te reageren op sommige situaties. Hij was al veel minder wantrouwig en dat was zijn Pikachu ook. En dus liep de zwartharige jongen met de rode ogen op zijn gemak door de zogenaamd enge steegjes van Lumiose. Hij keek zo nu en dan links en rechts om te zien of iemand hun achtervolgde, maar voelde zichzelf alweer ontspannen worden. Zijn Pokémon waren veel sterker nu. Ze hadden de tweede gym samen verslagen, hij had een Key Stone en het zou niet lang duren voordat hij zijn Pidgeot zou kunnen mega evolueren. Het kwam allemaal wel goed. De jongen onderdrukte een gaap. Het begon al laat te worden, maar geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om in één van die dure hotels te gaan slapen. Nee, dan sliep hij nog liever buiten. Hij schrok op uit zijn gedachten toen hij voetstappen leek te horen. ‘Wie is daar?’ vroeg hij ijzig kalm, wachtend op respons.

Ook al probeerde hij het niet te laten merken en weigerde hijzelf om de emotie een naam te geven, toch schoot er opluchting door hem heen toen hij zag dat het een meisje was met een Vulpix die nog redelijk jong leek. Geen bedreiging voor zijn Pikachu en zijn vier andere Pokémon die op een hoog niveau waren en die stonden te popelen om te vechten als dat zou moeten. Misschien zou zelfs zijn Eevee deze Pokémon nog kunnen verslaan, maar dat liet hij maar even achterwege. Hij wilde niet weer in de problemen raken. Niet nu Pikachu’s houding naar mensen lichtelijk begon te veranderen en er hoop was op een ontwikkeling van sociale interactie met mensen voor de kleine mouse-Pokémon. Zijn Pikachu ontspande ook weer een beetje en Connor vermoedde dat het was omdat zijn Pokémon ook had geconcludeerd dat deze figuren niet echt een gevaar voor hun vormden. ‘Mijn naam is Connor,’ zei hij rustig tegen haar. Het beetje licht dat in het steegje scheen zorgde ervoor dat hij haar redelijk goed kon onderscheiden van de duisternis. Een blondine met blauwe ogen. Ze zag er zeker niet lelijk uit en was zelfs mooi te noemen. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek om zich heen. ‘Dus…’ zei hij. Hij had echt geen idee hoe hij dat gesprek op gang moest houden. ‘Kom je vaak hier?’ Hij grinnikte omdat het een onnozele poging was, maar als zij het gesprek op gang wilde houden, moest ze dat toch echt uit eigen beweging doen.

Haar antwoord liet hem even zijn wenkbrauw optrekken. Voor werk? Ze zag er nog vrij jong uit, dus hij zou niet weten wat voor werk ze zou doen. Zou hij het vragen of was dat misschien iets te persoonlijk? Aan de andere kant had ze het gewoon niet op moeten merken als ze niet wilde dat hij ernaar ging vragen. Dan had ze ook gewoon een andere reden kunnen geven. Bijvoorbeeld dat ze hier vaak kwam omdat Lumiose City de verbindingsstad was tussen meerdere steden. Er stonden hier meerdere poorten die weer naar andere stadjes leidden. Zo nam hij hier vaak de poort naar Laverre City of naar Camphrier Town. Of als hij terug wilde gaan naar Santalune City. ‘Wat doe je dan voor werk?’ vroeg hij nieuwsgierig aan haar, zijn twijfels om het haar al dan niet te vragen toch maar opzij zettend. Hij wist niet goed wat hij moest denken toen ze om hem heen liep en ze nu ergens achter hem leek te staan. Zijn Pikachu verstijfde en draaide met zijn oortjes, maar hij leek zich niet speciaal ongemakkelijk te voelen. Connor besefte dat de attitude van zijn Pokémon tegenover mensen echt langzaamaan begon te veranderen en dat gaf hem een trots gevoel. ‘Dankjewel,’ sprak hij glimlachend toen hij het complimentje keek. Hij had zijn hoofd opzij gericht zodat hij haar zijdelings aan kon kijken. Of over zijn schouder. Of hoe hij het dan ook moest noemen. Diagonaal. Ja, dat was het beste woord. ‘Je Vulpix ziet er ook wel goed uit. Is hij nog erg jong?’ Hij wist wel beter dan nu meteen zijn Poké Ball van Eevee te boven te halen om deze te laten spelen met de Vulpix. Hij wist nog steeds niet of hij het meisje dat nu achter hem stond goed genoeg kon vertrouwen. Of dadelijk dook er wéér iemand op die zijn Pokémon stal en dan werd het weer een helse klopjacht. Aan de andere kant wilde hij ook weer niet zijn hele leven bang zijn voor een mogelijke diefstal. Hij hakte de knoop door door toch maar de Poké Ball in de lucht te gooien. Zijn piepjonge Eevee kwam tevoorschijn en liep meteen vrolijk op de Vulpix af. ‘Dat is zowat mijn enige baby-Pokémon,’ zei hij grijnzend, maar daarmee ook wel duidelijk makend dat er niks geprobeerd moest worden omdat hij andere Pokémon had in zijn team die van een hoger niveau waren.