Unexpected chaos

Het was amper drie dagen geleden dat hij zichzelf had laten gaan in de eerste gym; alles in vuur en vlam gezet, letterlijk. Deels met opzet, maar natuurlijk ging Rifle ook door het lint en had hij als Combusken zichzelf niet meer in de.. vleugel? Hierdoor had hij mevrouw strohaar getraumatiseerd en de scheidsrechter, maar Ciro geloofde niet dat het de eerste keer moest zijn geweest dat een Bug type gym afbrandde. Met zulke type Pokémon vroeg je er gewoon om. Ach, dat was uiteindelijk allemaal best nu de bruine rups een libellen was geworden en de ander een Blaziken. Daar had hij nou net iets meer aan dan hoe ze voorheen waren. Echter had Rifle hem zowat in de fik gestoken en zat zijn lichaam onder de brandwonden en vooral bij zijn armen. Hij verborg ze niet onder zijn witte shirt en liep er gewoon bij, zoals hij gewoonlijk deed; met opgestroppen mouwen. Nog leuker, hij mocht op patrouille.
Op een veel te vroeg tijdstip kreeg hij de melding om na 10 uur door Lumiose City te gaan dwalen. Ciro snoof geagiteerd en schopte een kiezeltje voor zich weg. Niemand op straat en leuker nog; geeneens eten. De vorige keer dat hij rond dit tijdstip door de stad dwaalde was tijdens de barbecue. Ugh, hij kreeg enkel meer honger. Er liep geeneens een wilde Pokémon rond, althans, anders had zijn Charmander deze wel opgespoord die stilletjes naast hem liep. Gek genoeg raakte hij gehecht aan haar aanwezigheid. Vergelijkbaar met Rifle als Torchic, maar net… sympathieker. Hij hield namelijk niet van hagedissen, maar wel van gebraden kip. Het was gewoon vrij fijn dat een Pokémon hem niet direct aan eten liet denken. Zo simpel als dat. Ciro sloeg zijn armen verveeld over elkaar. Er viel ook niets te doen, er was geen mens te vinden. En gezien zijn staat moest hij zich inhouden om iets in de fik te steken.

Op dat moment vuurde echter plotseling de jonge Charmander een Dragon Pulse richting enkele vuilnisbakken af. Huh? Ehm, wat was het nut ervan? Het ging enkel meer stinken. Na enkele stappen genomen te hebben zag hij echter een Furfrou uit de stapel zakken springen en ontblootte zijn vieze, gele tanden. Direct trok hij een vies gezicht. “Tandarts was teveel gevraagd, zeker,” Direct na die woorden schoot de onder de klitten zittende Pokémon op hem af, waarop hij direct naar zijn pistool wilde grijpen. Zijn aansteker lag immers ergens diep verborgen in zijn broekzak. Expres. Oké, kom maar hondje. Wie is hier een braaf ‘ik wil graag zelfmoord plegen’ hondje? Voordat hij het wist kwam er een vlammenzee over de hond heen, die een schelle pijnkreet liet horen. Van wie kwa-Charmander? De Charmander stond beschermend voor hem en vuurde een tweede Dragon Pulse af op de in vuur en vlam zittende hond die in volle paniek alle kanten op sprong. De paarse straal knalde tegen de hond aan, die de lucht in schoot en enkele meters bewusteloos neerkwam. Direct sloeg de Charmander triomfantelijk met haar staart en plantte haar poten op haar heupen. Netjes, maar meer gebraden mocht wel. “Volgende keer iets meer laten bra-“

Verder kwam hij niet toen de silhouet van de Pokémon opgloeide. Nu? Weer een evolutie? Echt, elke Pokémon scheen dit het juiste moment te vinden om te evolueren. Niet normaal, maar hé, zijn Charizard kwam telkens maar dichterbij. De oranje hagedis vormde grotere klauwen en gespierde achterpoten en een uitstekende hoorn op haar kop. Ciro hoopte enkel dat hij ter plekke een zonnebril had; hoe schadelijk moest het licht van een evolutie wel zijn? Het licht dempte en de Charmeleon sloeg venijnig om haar heen en liet een luide brul horen, voordat ze met gebalde vuisten naar hem opkeek, haast vragend om een compliment. Hij haalde zijn armen van zijn gezicht af en keek koppig de andere kant uit. Leuk, ze was geëvolueerd, maar ze kon nog steeds niet zo goed een wilde Pokémon braden als Rifle. “Je moet meer oefenen, dus mijn eisen aan je worden verhoogd,” grijnsde Ciro, waarop de Charmeleon serieus op in ging door vastberaden te knikken. Wauw, betekende dit concurrentie voor de kip? Kip tegen hagedis die later een exemplaar werd die ook nog eens kon vliegen. Wat een dag. “Maak even je taak dus grondig af,” Hij wenkte richting de mild gebraden Furfrou en direct vuurde de Charmeleon een effectievere vlammenzee op af. En kijk eens, hij rook nu pas het aangebrande vlees. Oké, wellicht was deze patrouille niet zo erg als hij dacht; hij had immers een rode hagedis en gebraden Furfrou te eten.

Plotseling verscheen een hele dosis aan water in zijn ooghoek die recht richting de gebraden hond schoot. Serieus? Kwam nou de brandweerlui opdagen? Hij had echter geen sirene gehoord. “Da’s mijn kampvuur, ja!” Sputterde hij luid tegen toen hij een gedaante zag verschijnen achter een steeg. Waarom moest men net wanneer het leuk werd de boel dwarsbomen? Hij stak zelf al niets meer in de fik en bovendien was dit zijn voedsel én kampvuurtje. Maar nee, het was al zo dramatisch dat iemand het moest tegengaan met schijnbaar een op een clown lijkende otter en een kikker die een bubbeltjeskraag had. Tsjonge, wat intimiderend. Zijn Charmeleon was eveneens niet vrolijk met de brandweercrew en gromde luid, terwijl ze al dreigend voor de jongen stond. Toen pas weerklonk echter de stem van de silhouet die eveneens zichtbaar was geworden. Stokstijf stond Ciro er maar bij. “J-Jayde?!” Wat deed zij nu weer hier? Het bracht hem direct terug aan het incident met zijn almachtige bus, gevolgd door de brand bij de Prism Tower en toen de achtervolging. Hij wist echter haar blik te ontmoeten en voelde zich weer rood worden. Altijd weer kwam ze in zijn buurt en dat kon hij niet hebben. Echter weergalmde Jeanne’s woorden in zijn achterhoofd. Ugh, wat een irritante nerd was dat! Beschaamd kwam hij amper in beweging en trok zoals bij de missie zijn beanie meer over zijn hoofd en wendde zijn blik af. Hij ging’m wel smeren. Ciro draaide zich al om, maar de Charmeleon had een gemene twinkeling in haar ogen en stapte vlak voor hem. “Verdwijn, hagedis!” Snauwde Ciro, waarop de Pokémon fronste en hem een duwje gaf. Argh! Daar had hij nog brandwonden! Au,! Met een pijnlijk gezicht wreef hij over de wonden enkel om vervolgens recht in Jayde’s ogen op te kijken. Vluchten was onmogelijk! Rot hagedis! Nee, ze was een vieze, slijmerige, vuurbrakende salamander. Direct verbrak hij met een rood hoofd zijn blik af. “Soms haat ik echt iedereen,” Mompelde hij, weer met zijn rug naar Jayde toe. De Charmeleon sloeg enkel een zwaar vermoeide zucht.

Toen volgde de overbodige vraag vanuit Jayde wat er de laatste tijd met hem aan de hand was. Ciro had natuurlijk het antwoord wel, maar om dat aan het persoon in kwestie te zeggen.. ? Nee. Dat zou niet gebeuren. Never te nimmer niet. Tegenover Jeanne had hij het geprobeerd, maar het voelde verre van “goed”, zoals in die “romantische” films werd benadrukt. De schaamte en onzekerheid rond haar was ook niet iets waar hij van genoot. Of Jayde wist het en hij kon echt haar nooit meer benaderen, of… dit. Hij koos liever voor het laatste. “Brandwonden en koorts,” Ciro greep vervolgens de klauwen van de Charmeleon en sleurde die al achter zich aan. Deze stribbelde echter tegen en keek kort om haar schouder naar de dame. Het kostte meer moeite m de waarheid uit zijn mond te laten komen. “Maar.. moet patrouilleren en heb geen tijd voor je!”

Nee, Jayde scheen niet tevreden te zijn met zijn argument. Hij gaf toe dat het nergens opsloeg, maar was de boodschap niet duidelijk dat hij haar in deze staat niet wilde zien? Hij wilde ver van haar afgezonderd zijn en hopen dat deze “fase” voorbij ging. Tot die tijd kon hij haar even niet hebben. Ze besloot echter verder tegen te stribbelen door te beweren dat hij wél tijd had om iets in de fik te steken. “Altijd, in welke staat dan ook,” Snauwde Ciro zonder zich om te draaien, waarop hij verder afstapte. Al spoedig klonk het getik van Jayde’s schoenen niet meer vlak achter zich. Hij had zijn zin gekregen? Top! Rust. Het was echter weer de Charmeleon die hem inmiddels voor de derde keer begon te irriteren. De rode hagedis doorboorde uit alle macht haar achterpoten in de grond en geërgerd draaide Ciro zich naar de Pokémon om. Ugh, hij had dat geval eerder moeten terugkeren. Direct greep hij haar Pokébal al vast, maar ze keek hem dringend aan in plaats van angst wat ze meestal op dit punt zou tonen. Ze verafschuwde namelijk het bolvormig object als water die haar staart op kwam. Heftig, dus. Ondanks dat stond ze vastberaden voor hem. Geen angst? De jongen sloeg een zucht  en maakte een schijnbeweging met zijn arm waar de Charmeleon voor viel en dus opzij sprong. En met een extra zwaai probeerde hij haar terug te keren, maar mepte ze deze bliksemsnel weg met haar staart. “Bedankt, hagedis!” Het ging steeds beter en beter deze patrouille. Niet. Ciro zocht naar de Pokéball en zuchtte luid toen hij zag dat deze in de buurt van de aangebrande Furfrou zat. Geagiteerd liep hij er met een schuddend gezicht op af, greep het voorwerp vast en klikte die aan zijn riem. “Houd je gedeisd, ro-“ Net toen hij weer rechtop wilde staan zat Jayde hurkend naast hem met een zeer bleek gezicht, starend naar het smeulende hond. Direct deinsde Ciro verrast opzij en knalde direct op zijn stuitje neer. “Au,” Pijnlijk wreef hij over de plek en voelde zijn wangen weer rood kleuren. Wat deed ze überhaupt daar en waarom zag ze zo bleek? Het was maar een Furfrou en niet eerder scheen ze vies te zijn van aangebrande Pokémon. Dus wat was er nou? “H-Het is.. m-maar een hond,” Vreemd genoeg voelde hij zich nog ongemakkelijker, alsof dat al mogelijk was nu hij Jayde in deze staat plotseling zag. Wat was er aan de hand?

Verward keek hij haar kant op, waarop ze iets zeer zachtjes mompelde. Wat zei ze nou? Als ze iets wilde zeggen moest ze dat gewoon doen. Haar lichaam scheen echter te trillen en uit pure verbazing bevroor zijn lichaam. Deze kant van Jayde kende hij niet, ze was altijd zo kalm en serieus, maar nou… Ciro begreep er niets van. Zeker nu het door een gebraden Furfrou scheen te zijn opgewekt. Plotseling sloeg Jayde’s stem over, zijn woorden herhalend. Wat was er gaande? Haar stem had hem wel weten te schrikken en onbewust slikte hij, maar al helemaal toen ze naar hem omdraaide met een woedende blik in haar ogen. Ze leek haast op een Houndoom wiens eten werd afgepakt voor zijn poten. Echt, waar kwam de woede van vandaan? As dat mormel eens haar hond geweest of lag het aan iets anders? Gespannen keek hij haar recht in haar ogen aan, terwijl ze haar sjaal van haar nek verwijderde en haar mouw plotseling optrok. Haar littekens werden blootgesteld onder het zwakke licht van een lantaarnpaal die verderop stond. Het was dat hij het eerder gezien had, dat hij niet verast reageerde. Snauwend wees ze vervolgens weer naar de Furfrou en toen pas viel hem op dat de brandwonden sterk tussen de twee overeenkwamen. Wauw. Maar het was duidelijk dat Jayde geconfronteerd werd met haar trauma, maar… Wat moest hij nou zeggen? Excuses aanbieden voor iets wat hij niet bij haar verricht had of haar geruststellen? Hij had geen idee. Een grapje maken zou echter duidelijk voor een woeste Jayde zorgen en gezien hij wat rust wilde was dat niet verstandig, zeker met zijn brandwonden. Wacht. Brandwonden. Zijn blik gleed van Jayde af, naar de brandwonden op zijn arm. Ja, zelf bleef hij ook niet heel tijdens zijn pyromaan-acties, al was dit niet zijn werk geweest. Maar goed, hij wist niets te eggen met de woedende blik van Jayde op hem gericht. Ach, dan maar een woeste als ze een reactie wilde. “J-Je leeft nog, right?” Het was niet heel luid en met een moeizame lach keek hij Jayde weer aan. De schaamte betreft de “fase” was geheel weggetrokken door de verbazing van de woedende uithaal van Jayde.

Nee, dát had hij beter niet kunnen zeggen, want zoals verwachtte barstte Jayde tegen hem uit. Ze beweerde nog maar nét aan de dood ontsnapt te zijn en scheen het nodig te vinden om weer nadruk te leggen op de Furfrou, nogmaals herhalend dat dit haar lot had kunnen zijn. Ciro bleef zwijgend wat naar de grond staren, beseffend dat hij dit gedrag eigenlijk al te goed herkende. Bj zichzelf, maar ook de ouders van de kinderen die hij gepest had. Dit was niet de eerste keer, maar ondanks dat wist hij niet zeker hoe hij erop moest reageren. Meestal maakte hij grappen en maakte zich uit de voeten. Jayde was echter niet een van hen, bij haar kon hij niet wegrennen. Niet in deze situatie, althans. “H-Het ko-“ Begon Ciro na kort nagedacht te hebben over geschikte woorden, maar zag plotseling haar silhouet heviger dan voorheen trillen. Huh?

De volgende tel lag haar bovenlichaam plotseling tegen hem aan. W-Whaa?! Niet-begrijpend en nog bijkomend van de schrik tikte hij tegen haar wang aan. “W-Wordt.. w-wakker,” Was ze bewusteloos of..? Hij meende haar hartslag echter te voelen, terwijl de zijne steeg. Ze lag haast op hem. E-Ehm.. Paniek! Wacht, nee Hij mest haar wakker zien te krijgen, right? Net zoals de vorige keer bij… Nee, dat wilde hij niet doen! Niet voor de tweede keer, hoewel hij bij haar in het krijt stond. M-Maar, deels wilde hij het graag doen, maar deels … Zo verwarrend alles. Wanhopig trok hij wat aan haar wangen. “K-Kom op, w-w-wordt wakker!” Op de achtergrond liep de Charmeleon inmiddels op een rap tempo op hem af en keek zwaar bezorgd naar de twee, maar behield een afstand. De vlam op haar staart verbrandde de nodige zuurstof die de dame nodig had. Ciro besloot maar op zijn knieën te zitten en schoof Jayde’s hoofd met trillende handen op zijn schoot. “I-Iemand… i-ideeën?” Nu pas kwam ook de aanwezigheid van de drie Pokémon tot hem door, maar er volgde geen input. Er was echt maar een optie. Hij trilde hevig, terwijl hij haar kin omhoog duwde. Hij wilde dit graag, maar ook weer niet.. Het was zo verwarrend. Te verwarrend. Hij zou echter niet dezelfde fout begaan als de vorige keer. Gewoon alles maar weer negeren, zeker. Voor de tweede keer. Toen was het Jeanne geweest, maar dat was… anders. Ciro haalde ruw zijn handen langs zijn gezicht en daarmee viel de beanie van zijn hoofd recht op die van de Charmeleon. Geschrokken keek ze ervan op , terwijl Ciro voor de zoveelste keer slikte en met het meest rode hoofd dat hij ooit gehad had over Jayde’s gezicht boog. Zo dichtbij. Zijn hart ging enorm tekeer en leek uit zijn borstkas te springen. Té dichtbij. Zijn ademhaling nam rap toe, maar snel kalmeerde hij zichzelf. Anders had ze er weinig aan. Zeer trillend hield hij zijn mond bij de hare en blies uit volle kracht lucht. Negeer. Zijn hartslag voelde hij in zijn keel tekeer gaan en pas na enkele tellen trok hij zich terug, maar met een vloeiende beweging. Nu maar hopen dat het beter met haar zou gaan. Maar eerst… Vluchten. Ciro trok zijn knieën voorzichtig terug, rukte de beanie van de Charmeleon’s kop en legde die over zijn eigen hoofd, voordat hij traag wegliep. Hij schaamde zich rot en wilde ter plekke wegsmelten, maar tegelijkertijd voelde hij zich triomfantelijk. Ugh, dit was echt erg. De Charmeleon bleef echter waar ze was en produceerde een verrast geluid, waardoor Ciro stopte. Hmm?

Schijnbaar liet niet de ontwaking, maar het overhaastig overeind komen de Charmeleon schrikken. ‘Char!’ Kraamde de hagedis uit in de hoop dat de dame zou kalmeren. Direct knalde ze echter weer tegen de grond tot haar schrik. Wat kon ze voor haar doen? Ze merkt toen pas de traan op die vanuit haar ooghoeken verscheen en langs haar wang gleed. Ze stapte naar achteren om ruimte te maken en liet een grom horen richting Ciro, een zeer alarmerende grom. Hij kon niet zomaar haar zo toch achterlaten? Ciro draaide zich om en er ging een huivering door hem heen toen hij Jayde’s stem hoorde. Z-Zo wanhopig en.. h-huilde ze nou? Ze was ten minste weer bij bewustzijn, maar in tegenstelling tot Jeanne reageerde ze emotioneler en scheen ze naar hem te roepen. Ciro stond een tel vastgenageld op de grond, voordat hij met een zucht op haar afliep. Eerlijk gezegd, wist hij weer niet wat hij moest zeggen of doen, maar zo te horen scheen ze hem aan haar zijde te willen hebben. Toch? Nee, natuurlijk wel. Ze had wanhopig zijn naam uitgesproken, maar waarom ze.. huilde wist hij niet. De hagedis scheen eveneens niet te weten wat ze moest doen en bleef van een grotere afstand zwijgend kijken, terwijl hij een meter naast Jayde op zijn knieën ging zitten. Weer was haar gezicht dichtbij, maar het beschamend effect was milder. De rode gloed op zijn wangen was echter nog steeds niet weggetrokken. Hoe kon hij haar troosten? Wacht, zijn zusje huilde als kind best vaak. En snel. Enkel omdat ze haar voet tegen wat speelgoed aan stootte en vervolgens kwam ze rennend en huilend op hem. Dit leek erop, maar eerder in een situatie waarin zijn zusje wakker werd van een nachtmerrie. Voorzichtig rolde hij zijn mouw uit en depte haar tranen met zijn nog trillende arm. “W-Wat is er?” Vroeg hij na zijn mouw weer opgetrokken te hebben op zachte toon. Hij was nog ontzettend nerveus, maar de toestand was te herkenbaar. Het had zijn zusje kunnen zijn.