♛ Queen of Chaos . {Open}

‘Ik weet wie je bent.’

De woorden deden de paarsharige verstarren, terwijl haar cyaan-blauwe ogen omhoog gleden, tot ze de blauwe ogen van de man ontmoetten. De kleur trok langzaam weg van haar wangen, terwijl ze haar kaak voelde vastklemmen. De Vulpix gleed met een langzame beweging langs haar been, om schuin voor haar voeten tot stilstand te komen en met ongemak naar de man te kijken, die haar normaal zo zekere baas van haar stuk gebracht leek te hebben.
‘Ik weet wie je bent,’ herhaalde de man. Dit keer waren zijn woorden sneller gesproken, minder genuanceerd dan de keer ervoor. Allison voelde haar spieren spannen, terwijl haar blik door de kamer gleed. Wat moest ze nu? Moest ze er vandoor gaan? Ze had ook niet kunnen verwachten dat niemand haar zou herkennen. Zelfs al had ze al die tijd zo haar best gedaan om haar naam onbekend te houden, waar alleen haar bekende leden wisten wie ze was, had ze het kunnen weten. Dit was het einde, she was done for.
‘Maar ik zal het niemand vertellen.’ Eh? Haar wenkbrauwen schoten in een ongeloofwaardige frons, terwijl ze de man aankeek. Al gauw vernauwde ze haar blik en keek ze hem wantrouwig aan. “Waarom niet?” vroeg ze. “Wat houd je tegen?” vervolgde ze. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek de man vanonder haar wimpers aan, haar blik gevuld met wantrouwen.

‘Ben je hier voor Team Rocket?’ vroeg hij. Ze verstarde voor een moment, voor ze haar hoofd schudde. “Nee, absoluut niet.” Wat kon ze zeggen? Dat hij haar vertrouwen had gewonnen en dat ze bij hem had willen blijven? Ze had in de put gezeten nadat haar droom in duigen was gevallen en hij was net op het goede moment daar geweest. Toen ze had verteld dat het was om een mislukt experiment, zoals ze liefdevol sprak over Team Rocket, had hij haar meegenomen naar het lab. Hij had haar geïntroduceerd bij de professor en voor ze het wist, was ze in het lab aangenomen als assistente. Het was een vreemde taak geweest, het assisteren van professoren. Ze was niet langer de koningin, niet langer was alles van haar. Ze moest toekijken. Ze moest de touwtjes uit handen geven. Het was raar, het was onwennig en het was frustrerend.
Maar, op het eind was ‘t het allemaal waard. Ze verloor de frustraties en leerde vragen stellen, leerde nieuwe manieren om achter het antwoord te komen. De Pokémon die hier onderzocht waren, waren niet slechts een middel. Ze waren vrienden van de professoren, waren belangrijke delen van het team. En… De Pokémon werkten mee! Het was veel makkelijker! Allison leerde zelfs geven om de kleine wezens die ze in haar handen hield, wie ze vertelde dat het allemaal wel goed kwam. Dat de naald die volgde voor hun eigen gezondheid was, of dat ze met bloedafname misschien soortgenoten konden redden.
Niet langer had ze het doel om de wereld te veranderen, niet langer was ze er van overtuigd dat Pokémon verbeterd moesten worden om nuttig te zijn. In tegendeel, zelfs. Ze wilde meer. Ze wilde meer over ze weten. Hoe werkte het levelen? Hoe evolueerde een Pokémon? Wat triggerde het? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden…

‘Ik wist het al toen ik je aansprak,’ vertelde de man met een grijns. Allison fronste. Wat? “Nee,” zei ze, haar hoofd langzaam heen en weer schuddend. “Dat kan niet.” Ze had zo haar best gedaan, zo hard gewerkt… En hij zou dat nu allemaal verpesten, terwijl hij het al die tijd geweten had? Waarom?
‘Je bent een getalenteerd wetenschapper, Lenier,’ sprak hij rustig. ‘En ik was oprecht geïnteresseerd in wat je. Wat wilde je? Waarom was je zo meewerkend?’ Ze fronste, maar liet zijn blik niet los. Hij was… slecht. Zou hij dit na een jaar voor haar gaan verpesten? Na al die tijd? ‘Maar je bewees dat je niets slechts in de zin had. De onderzoeken waar je aan meedeed waren irrelevant voor Team Rocket, waren niet wereldveranderend,’ sprak hij rustig. ‘Dus ik heb het besproken met Sycamore.’ Haar ogen verwijdden zich opnieuw. Sycamore…? No way. Ze wilde dit niet kwijt, ze wilde…
‘En we willen je graag een vaste baan aanbieden.’ Wacht, wat?
‘Wij geloven erin dat iedereen een tweede kans verdient,’ werd er gesproken. ‘Wij geloven erin dat je hier thuishoort.’ De paarsharige keek wat ongemakkelijk weg, voor haar blik weer wat verlegen terug gleed naar de man. “Echt waar?” vroeg ze, nog altijd duidelijk verward. Op dat moment voelde ze een hand op haar hoofd en werd er hard gelachen.
‘Welkom, Allison Lenier.’



Onderhand was het alweer een maand geleden dat ze als volwaardig wetenschapper was geaccepteerd en de jonge vrouw had het… echt naar haar zin. Ze had hard gewerkt om te bereiken waar ze nu stond, maar daar stond ze dan toch. Eenentwintig jaar oud en een volwaardige baan als professor. Iets dat ze op haar CV kon zetten, iets wat ze… aan haar kleinkinderen kon vertellen. Over hoe zij nu, wanneer de professor druk was, een starter uitdeelde aan een jonge reiziger, hoe zij hen hielp beslissen wie hun nieuwe maatje werd. Met wie ze de belangrijkste reis van hun leven zouden delen. Over hoe ze had geholpen een vaccin te ontwikkelen voor dat virus dat heerste in de bossen, of hoe ze een operatie had mogen assisteren. Ze had nieuwe verhalen om te vertellen en er zouden er nog veel meer bij komen. Team Rocket voelde niet langer als een pijn aan haar hart, maar als een belangrijk deel van haar verleden. Een zwart, duister deel, weliswaar. Maar, het bleef een deel van haar verleden. En ze zou alles op alles zetten om er nu wat van te maken. Ze zou haar doel kunnen bereiken en de maximale potentie van een Pokémon bereiken. Het zou slechts allemaal wat langer duren. En wie weet kon ze uiteindelijk wel iets vinden wat zou helpen orde te creëren, alleen dan anders.

Ze had eindelijk weer een doel.

En met die gedachte stapte ze het lab uit, om de zon op haar gezicht te voelen. Een zuchtje klonk, terwijl ze even met haar hand door haar lange haren gleed, een blik werpend op de Vulpix.

♛ Open!

Een Team Rocket-lid dat zei dat je Shiny mooi was. Voor de meesten een angstaanjagend moment, maar Allison glimlachte enkel. Ze was op goede voet met Giovanni gestopt. Nu kon dat betekenen dat niet iedereen het daarmee eens was, maar ze had geen reden om de leden als haar vijand te hebben. Mochten ze een probleem vormen, kon ze altijd nog wat met de informatie die ze had. Voor beide kanten was het gewoon makkelijker elkaar te vriend te houden, een simpele reden waardoor zij haar niet hoefden te vrezen, en zij hen niet. Hun informatie was veilig en haar Pokémon zouden hetzelfde moeten zijn.

“Bedankt,” sprak ze kalmpjes. “Nog niet volledig getraind, maar dat komt wel,” ging ze door. Even trok ze aan haar strik, zodat deze weer strakker vast zou zitten. “Dus, hoe gaat ‘t?” besloot ze te vragen. Ze was… spraakzamer. Je moest ook wel, in een lab vol mensen. Communicatie leek… iets makkelijker.
Al had ze nog steeds een verschrikkelijk kort lontje.