CHICKEN FIGHT I(Patrouille)

“Kom op, één hapje!” opperde Ciro tegen de Blaziken die pal naast hem liep. Het was zijn missie om Rifle om te bouwen naar een rasechte kannibaal en tijdens een saaie patrouille kon dat best. Het was hem al gelukt om Rifle een stukje kip weg te krijgen bij de KFC, maar natuurlijk was dat maar de eerste stap. Er waren nog vele stappen te gaan, maar om een KF-snackje op te peuzelen scheelde het een hele boel daarvan. Echter trok de Pokémon zijn kop telkens koppig weg en keek hij strak naar voren. Hij snoof luid. Wat werkte die kip niet mee. Ach, meer voor hem, schijnbaar. Onder Rifle’s ogen vrat hij een enkele kippenpoten op, gooide de zak weg en keek nogmaals de overdag vooral drukke straat in. Zo stilletjes als het maar kon zijn en bovendien was het een frisse avond. Dat mocht ook wel. De laatste tijd werd hem te heet onder de voeten en het frisse wind was ook eens fijn. Als de temperatuur maar niet plotseling onder de 0 graden Celsius zou zakken was er geen enkel probleem. Inmiddels keek Rifle wat nieuwsgierig rond, waarop Ciro breed grijnsde. Hij zette zich af, sprong omhoog en blies zijn naar kip ruikende adem uit voor Rifle’s gezicht. De Pokémon schrk en snoof door zijn minuscule neusgaten. Wauw, de reactie stelde hem teleur. Met een onschuldig pruillipje keek hij de Blaziken kort aan, voordat hij verder liep. “Had je maar de kip moeten oppeuzelen,” beweerde hij met zijn schouders iets omhoog geheven.

OOC: Mét Axelle Agnew

Plotseling klonk er luid gekrijs die hem maar al te bekend in de oren klonk. Direct stond hij stil en zocht naar het kabaalmakende Pokémon. Als hij het goed had was het een “Archen”, een prehistorische kip en reptiel hybride al deelde Jeanne die mening niet. Maar wacht. Hoe kon hij dat gekrijs horen, terwijl dat lelijke geval van Jeanne geëvolueerd was? Bovendien, zat ze in Hoenn en leek het hem stug dat ze plotseling naar Kalos zou gaan. Hij had zich het echter niet verbeeld, want ook Rifle keek verrast rond en spotte hem eerder dan hem. Met een als een grom klinkende geluid wees de Blaziken opeens een bepaalde kant uit. Hmm? Ciro volgde zijn massieve poot en zag een kort blauwharig meisje staan met een… Dat was echt een Archen? H-Hoe? Wacht, als het goed is waren er twee Archen’s en eentje was aan hem ontkomen. Betekende dit echter dat het meisje hem in Hoenn wist te krijgen en vervolgens gevangen had? Ciro snoof minachtend. Pff, was maar een lelijk geval. Hoewel.. Begroeten kon geen kwaad. Hij stapte direct op het meisje af en keek de Archen strak uit en tikte die tegen zijn voorhoofd. “Gegroet, sla etend en niet te vreten kip,” begroette Ciro de Pokémon met een grijns, waarna zijn blik naar het meisje gleed. Ze zag er echt net wat té opvallend uit met dat.. haar. Had hij haar niet gezien in die otaku-meeting in de Power Plant? Daar liep iemand met bijna dezelfde kapsel en haarkleur rond, al was het duidelijk nep. Deze leek juist zo.. écht. “Hoe heb je hem uit Hoenn gekregen?” Rifle stond inmiddels naast hem en scheen eveneens niet te vrolijk te zijn om de Archen weer te zien.

Als antwoord hield het otaku meisje de Pokéball omhoog en vertelde dat ze de Archen gewoon via een Pokéball gevangen had. Dat had hij ook wel kunnen begrijpen. Het was eerder hoe dat gevogelte in Kalos terecht gekomen was, maar schijnbaar schatte het meisje hem in als een onwetende kleuter. Tsk, leuk hoor. Toen hij vervolgens het voorwerp tegen zijn kop gedrukt kreeg staarde hij het meisje geagiteerd aan. “Helaas ben ik geen Pokémon,” snoof Ciro en wreef kort over zijn voorhoofd. Het deed amper pijn, maar fijn was een ander verhaal. Wat een irritant otaku meisje was dit, zeg. Het werd erger; de Archen besloot ook al zijn gezicht te beschadigen. Wat hadden ze met zijn gezicht? Argh! Het afschuwelijk wezentje pikte recht tegen zijn gezicht aan en klemde zijn kaken om zijn gezicht. Daar ging zijn huid! Net nu de brandwonden genezen waren. Direct klemde Rifle zijn handen om de fragiele nek van de Archen en trok hem met enige moeite van Ciro’s hoofd af. Snel plaatste hij de muts weer goed op zijn gezicht, maar voelde hij al wat bloed uit een schram op zijn voorhoofd wegsijpelen. Leuk. “Ik houd niet zoveel van prehistorische kip, maar mijn Blaziken wel,” Met een grijns keek hij Rifle aan die de Archen nog steeds vasthield, maar deze schudde traag zijn hoofd heen en weer. Schijnbaar was Rifle geeneens in staat om de voorouder van hem op te peuzelen. Alles ging echt naar wens, werkelijk waar. “Schijnbaar duurt het toch langer dan verwacht..” zei Ciro in een diep, teleurgestelde zucht en keek toen het otaku meisje in kwestie weer aan. Het was moeilijk om te kiezen wie op het moment meest irritant was; de otaku, Archen of de kip. Of dat veel uitmaakte? Eigenlijk, niet. “Maar even serieus, heb je die Archen in Hoenn óf Kalos gevangen?” Het was nog steeds vreemd als ze het in Kalos had weten te vangen.

Het was al de zoveelste keer dat hem een frons werd toegeworpen, maar dat boeide hem geeneens. Ook het feit dat de Archen telkens kwader werd deed hem niets. De Blaziken kon het wezentje namelijk prima in de bedwang houden en leek dat nog een lange tijd te kunnen volhouden. Hoe erg de prehistorische vogel ook zou tegenstribbelen, zijn moderne soortgenoot was sterker dan hem. Het enige teleurstellende hieraan was dat hij het wezentje nog niet opgepeuzeld had. Bang voor een eventuele woede uitbarsting van de otaku was hij niet. Vlak na zijn vraag gesteld te hebben keek ze hem wat verrast aan en antwoordde dat ze hem uit Kalos had. Hoe was het vanuit Hoenn weer in Kalos beland? Zat daar iets van logica achter of..? Het leek hem stug dat hij helemaal overgevlogen was of via een schip reisde. Als reactie knikte hij maar en liet zijn blik weer op de Archen vallen. Het klonk hem net té vreemd in de oren, maar enkel via een boot of een vrachtauto leek dat mogelijk te zijn. Waarschijnlijk had hij die route genomen. Hoewel… was het dezelfde Archen? Deze was namelijk brutaler dan de ander die vooral hem mateloos wilde irriteren. Of er was iets drastisch met hem gebeurd? Ach ja. De otaku had echter nog de opmerking gemaakt of hij op “kippenjacht” was. Direct keek hij haar verrast aan. “Hoe wist je dat?” Bizar dat ze het zomaar had kunnen raden, gezien hij helemaal in Hoenn inderdaad op kippenjacht was geweest. Echter kreeg hij prehistorische gevogelte aangeschoven dan zijn kip. Inmiddels zonderde de otaku zich een beetje van hem af, maar wierp een onderzoekende blik op hem. Gek genoeg vertrouwde hij de blik niet. Ciro snoof kort en voelde zich haast als een dier in zijn kooi, bekeken door een groep mensen in een dierentuin. “.. Wat is er?”

Direct zuchtte de otaku luid en beweerde ze dat het enkel een ‘stomme opmerking’ was. Nou het lag zeker dicht bij de waarheid. Dan was het toch geen ‘stomme opmerking’ meer? Ach, boeien. Echter scheen de otaku hem te onderschatten dat hij slim genoeg was om op kippen te jagen. Hierop fronste hij weer verrast. Hij liep met een enorme kip rond en had zonet nog wat kip opgevreten. Was dat dan niet duidelijk genoeg? Maar goed, er volgde geen duidelijk antwoord nadat het otakumeisje hem geobserveerd had. Ze bestudeerde hem echt alsof hij één of ander Pokémon in een kooi was en ze stond te poppelen er experimenten op uit te voeren. Al hoopte hij dat het maar niets met ene yaoi of yuri te maken had. Een lichte huivering ging door hem bij enkel de gedachte. Het was een trauma. En Nathan.. Gewoon vergeten. Dat was momenteel niet gaande. Geen mangawinkel in de verre omtrek, enkel dat otakumeisje. Het meisje bleef inmiddels maar wat stil voor haar uit staren, alsof ze over iets diep nadacht. Vast weer een van de bizarre zaken waar ze aan dacht. O wee als het iets te maken had met deze Yata Misaki. Plotseling zei ze dat hij ‘raar’ was. Direct keek hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Oké?” Ciro wist niet echt hoe hij erop moest reageren. Hij was toegegeven niet een alledaagse vijftienjarige, maar waarom zei ze dat nu? Vervolgens beweerde ze dat hij een kannibaal van zijn Blaziken wilde maken, waarop hij knikte. Waar ging zij nou heen? Direct erna schudde ze haar hoofd, al zuchtend en vroeg zich af wie hem opvoedde. Nou, dat verschilde. Vroeger zijn beide ouders, toen zijn moeder en oma, maar vooral voedde hij zichzelf op. Ze hadden namelijk hun aandacht op Sarah, zijn zieke zusje geplaatst. Sinds hij in Kalos was, was er degelijk iets wat hem deed ontwikkelen. Ciro sprong op en haalde zijn arm om de nek van de torenhoge Blaziken en keek haar grijnzend aan. “Vroeger mijn moeder, maar tegenwoordig de regio en mijn Pokémon,” Rifle keek hiervan op, maar als hij kon glimlachen, dan had hij dat vast gedaan. Met een ruk trok hij zijn arm los en belandde weer op de grond. Kort krabde hij langs zijn wang. Natuurlijk waren er nog een paar. “En hier en daar door wat vrienden, en jij zeker door animé en manga?”