{ Chicken Terror

Gezocht: Oppasser
We zoeken een oppasser voor onze prachtige kinderen. Eenmalig op het aankomende weekend. Maar één avond nodig, gewoon zodat we eens uit kunnen gaan eten en de kinderen ook vermaak hebben. Het gaat om onze dochter Bella, een pittig meisje van 7 jaar die niet te lang stil wilt zitten. Graag bezig houden nadat ze haar huiswerk heeft gemaakt en heeft geoefend voor pianoles. Verder ook voor onze zoon Stefano, een vrolijke knul van 6. Voor hem is het vooral belangrijk om eens achter de tv uit te komen en eens de stad in te gaan. Graag met ze buiten spelen en ze te vermaken. Duurt ongeveer 3 uur. Graag aanmelden bij Roselettelane 12, Lumiose City. Betaling: Ruim.

Ragya had de advertentie nog in haar hand terwijl ze richting het des betreffende huis liep. Haar rode blik gleed omhoog naar de witte plinten en bewerkingen op het zalmkleurige baksteen. Sjiek hoor. Maar goed, ze deed het voor de ruime betaling en gratis onderdak voor de avond. Ze kon heus wel twee kleine kinderen handelen. Vast wel. Zo stapte de roodharige het trapje op en belde aan. Na een vrolijke rinkel hoorde ze al tippelende voetstappen waarna de deur werd geopend. Een tweetal zacht bruine ogen keken haar aan. Er lag een moederlijke en zorgzame blik in terwijl ze haar in zich op nam. Maar al snel verscheen er een hartelijke glimlach op haar gelaat toen ze de advertentie in de roodharige haar hand zag. ‘Je komt om op te passen?’ Ragya knikte kort en reek haar hand uit, hij werd verassend krachtig aangenomen en geschud. ‘Ja, aangenaam, ik ben Ragya’ sprak ze op haar vriendelijkst. Dit was echter niet haar beste punt maar de vrouw leek het niet te merken, deze leek oprecht blij en sprak even opgewekt terug. ‘Ik ben Vianda Delure’ sprak ze op haar lichte zangerige toon, er zat muziek in haar stem en een jonge twinkel in haar ogen. Haar donkere haren verkleurde al lichtjes maar ze leek nog zo vol leven dat het eerder een uitdaging leek. Ze had lachrimpeltjes bij haar ooghoeken, en de oorzaak daarvan was vast als het maar kon zijn. Met een sierlijk gebaar werd ze naar binnen uitgenodigd en werd haar aangeboden plaats te nemen in de woonkamer. De roodharige liet haar blik ronddwalen, het huis was ouderwets aangekleed met dure voorwerpen en glanzende vazen. Over de top leek het gezin wel te bestempelen. Toch nam ze plaats op de zachte legergroene bank met donkerbruine houten randen. Na een paar minuten kwam Vianda terug met haar man. Een starre man van uiterlijk, brede schouders en een strakke kaaklijn, toch gaf zijn bouw de indruk dat hij ieder moment om kon vallen. Maar het waren zijn helder blauwe ogen die zo vriendelijk stonden dat het ineens geen raadsel meer wat waarom de zachgeaarde vrouw op deze man was gevallen. Hij lachte haar kort toe en reek haar een hand aan. ‘Ik ben Rizado Delure, heel erg bedankt dat je wou komen’ Beiden namen plaats op de bank tegenover haar en begonnen wat te vertellen over beiden kinderen. Persoonlijk loog Ragya wat over zichzelf, al zat er een hint van waarheid in haar woorden. Ze vertelde dat ze in de stad woonde samen met haar pokémon, ze was om zichzelf gegaan omdat ze hier de gyms wou uitdagen. Misschien wou ze dat nog doen, maar binnenkort, eerst wou ze haar team nog uitbreiden.. Maar goed. De roodharige had haar zegje gedaan en ze werd nu voorgesteld aan de kinderen. De mini mensjes keken haar wantrouwig aan en stelden zich voor bij de namen die in de advertentie stonden. Na nog even de regels door te hebben genomen kleedde het tweetal zich om en namen afscheid van hun kinderen. ‘Kind, er ligt nog wat avondeten in de koelkast, je kan het zelf opwarmen. Verder moet Bella nog even huiswerk afmaken voor rekenen en eventjes oefenen op de piano’ De vrouw gaf beiden kinderen nog een kus, gaf haar nummer en zo verdween het tweetal. Ragay draaide zich om en keek om en om even in de ogen van de kinderen. ‘Okey..’

En de kinderen rende naar hun kamer toe. Zuchtend liep de roodharige naar de woonkamer en pakte het rekenboekje van Bella. Hierna pakte ze de pokébal van Refur en Eldur waarna ze beiden pokémon eruit liet. Terwijl de jonge pokémon begonnen te spelen kwam ook de aandacht van de kinderen terug. Bella en Stefano gluurden om het hoekje en keken naar de Growlithe en Eevee. ‘Kom maar’ sprak ze liefelijk. Meteen rende het blonde jongetje naar de pokémon toe en begon met ze te spelen. Zo kwam ook al snel zijn zus naar het hoopje toe gelopen. Ragya keek smalend op het kindje neer. ‘Zullen we eerst even alles afmaken? Daarna kunnen we stad in’ Het meisje perste haar lippen op elkaar en keek haar koppig aan. Maar de roodharige had voor hetere vuren gestaan en keek onschuldig opzij. ‘Ik wou jullie laten rijden op mijn Ponyta maar als je niet wi- ’ En hup, het meisje zat met een vurige passie aan haar rekenen te werken. Ondertussen liep Ragya naar de grote piano en bladerde door de bladmuziek. Al snel was het aan de datum duidelijk welk liedje Bella moest oefenen. Het duurde ook niet lang voor het meisje naar haar toe kwam en op de stoel ging zitten. ‘Kan je me begeleiden?’ vroeg ze met een klein stemmetje terwijl ze naar de toetsen keek. Ragya fronste lichtjes en keek even de ruimte door. ‘Hebben jullie andere instrumenten? Ik speel geen piano’ Het tengere meisje weer naar enkele instrumenten in de hoek van de kamer. De roodharige controleerde de inhoud kort en pakte uiteindelijk maar een simpele gitaar. Ze kon het instrument maar lichtelijk spelen, viool was meer haar ding. Maar goed, ze liep terug en las de noten. Verassend kende ze het liedje en begon ze de beginnoten te spelen. Nu durfde Bella ook en het kleine talentje vulde al snel de kamer met haar muziek. Terwijl Stefano met de jonge pokémon speelde tokkelde Ragya enkele tonen van het liedje mee. Het was simpel om te doen terwijl het blonde meisje haar liedje afrondde. Eenmaal klaar ruimte de roodharige alle zooi op en klapte kort in haar handen, zo de aandacht van beiden kinderen krijgend. ‘Willen jullie mee buiten spelen?’ Beiden kinderen sprongen nu op en rende naar de deur toe om daar hun jas aan te trekkend. Lachend liet ze Refur en Eldur terug keren in hun bal en liep de kinderen achterna. Ze opende de deur en ging met iedereen naar buiten. Eenmaal weer buiten pakte ze pokébal van zowel Sleipnir als Aldrei. Toen beiden pokémon weer vrij waren kreeg ze een beledigde blik van de Ninetales. Ze hielt er niet van opgesloten te zitten in een pokébal. Maar goed. De Ponyta was minder ontdaan en keek op de twee mini mensjes neer. Het jongetje piepte opgewekt ‘PONYPAARDJE’ en omhelste de pokémon. Verontwaardigd snoof de hengst en keek hulpzoekend naar de roodharige. Maar Ragya greens enkel en zette beiden kinderen op diens rug. Sleipnir keek verbaast maar gedroeg zich nu redelijk. Hij brieste en beiden kinderen keken vrolijk voor zich uit. Samen liepen ze de straat op en wandelde rustig over de stenen. Bella en Stefano waren enorm vrolijk aan het rijden en deden hun best goed te blijven zitten. Na een tijdje keek Stefano met zijn grote bruine ogen opzij ‘Zouden de andere hondjes ook mogen lopen?’ Het duurde eventjes voor Rag begreep dat het over Refur en Eldur ging. Maar ze knikte en liet de pokémon vrij. Plagend rende de twee pokémon om elkaar heen, hapte naar elkaar en piepte vrolijk. Het ging best goed tot er ineens een kip uit een van de winkels rende. De veelgekleurde vogelachtige rende vluchtend weg van een winkelier die hem achtervolgde met een bezem. ‘Ksssttt, jij pest’ siste de man de pokémon toe. Deze kwetterde klagelijk en fladderde recht op het groepje af. Sleipnir stapte in paniek naar achteren toen de vogel hem recht in de zij raakte. Briesend probeerde hij stabiel te blijven voor de kinderen waarna hij weg rende richting een van de steegjes. Ragya keek woedend naar de vogel en probeerde Sleipnir nog te roepen. Aldrei wou al de hengst achterna rennen toen de Archen ook de twee jonge pokémon raakte en liet vluchten. Daar stond de roodharige nu, twee kinderen en drie pokémon kwijt. Boos draaide ze zich richting de Archen toe. ‘Jij zou gebraden kip moeten zijn’ Waarna ze met haar voet richting de pokémon uithaalde. Maar deze rende gewoon weg en liet de trainster achter. Zuchten wreef ze over haar slapen. ‘Aldrei, zoek Eldur en Refur, ik ga achter Sleipnir aan’ Met deze woorden rende de gouden vos verder de hoofdstraat in en sloeg Ragya af in het steegje.

De hengst rende verstoord door. Wat wou die kip van hem? Zijn flank klopte van diens harde snavel en zijn ribben kreunde bij iedere ademhaling. Zijn hellblauwe vlammen flikkerde angstig terwijl hij nog harder ging, de kinderen op zijn rug vergetend. Het jongetje had het besef nog niet dat er echt wat mis was en klemde zich gewoon vast aan diens nek. Maar Bella echter wel en het meisje dat opgroeide in een stijve wereld was dolgelukkig. Natuurlijk gleed ze er bijna af maar ze was blij. Sleipnir echter niet en racete door de straten heen. Zijn hoeven galmende door de straten en er weerklonk een echo tussen de huizen. Briesend schold hij naar alles waar hij aan kon denken. Natuurlijk was zijn zeemanstong altijd al geweest maar het werd alleen maar erger. Achter hem weergalmde stappen en met zijn oren in zijn nek brieste hij wannaar hij weer pas bij zette. Voor hem doemde een hoop vuilniszakken op. Snuivend stoof hij erop af en sprong erover heen. Bijna voelde hij hoe hij zijn last verloor maar de kinderen bleven met nauwe nood zitten. Over de hoofdstraat heen reed hij bijna mensen aan maar hij leek het te kunnen redden. Met een sprint joeg hij zichzelf onder de gym door.

Ragya rende met haar lange passen door de straten en probeerde de hengst bij te houden, wat natuurlijk niet lukte. De steegjes vernauwde zich en de roodharige probeerde de sporen van de Ponyta bij te houden. Eenmaal de hoek om zag ze nog net hoe haar paard over de zakken heen sprong en de kinderen hun best deden te blijven zitten. Zuchtend keek ze om zich heen, wetend dat ze een andere manier moest vinden om veilig over het obstakel heen te kunnen. Snel pakte ze een van de vele dozen die er in de steegjes te vinden waren en zette deze onder een waterpijp. Ze sprong erop en klom doormiddel van de pijp omhoog. Ze reek uit naar het dak en hief zichzelf omhoog. Hijgend liet ze zich op de bruine pannen vallen en volgde de hengst met haar blik. Al snel viel haar rode ogen op een bekende pokémon enkele straten verderop. Hopelijk had de gouden vos meer geluk, was haar gedachte terwijl ze zichzelf omhoog duwde en een manier naar beneden probeerde te vinden.

Aldrei hijgde lichtelijk terwijl ze voort rende. Haar snuit dicht tegen de grond aan om de geuren van de twee jonge pokémon op te vangen. Die van Refur herkende ze makkelijk, hij rook naar grond en aarde. Zelf een beetje naar bos, hij rook wild hoewel hij dit niet was. Maar die van Eldur was vele malen moeilijker. Deze rook nog zo jong, naar ei en melk. Zo weeïg en kalm. Een geur die niet makkelijk te vinden was in de stad. Grommend rende ze verder, zich voor nu maar op de geur van de Eevee richtend. Voor haar weken de mensen opzij en de grote vos deed niet eens meer moeite zelf opzij te springen. Als ze niet aangelopen wouden worden moesten ze zichzelf maar redden. Haar ambere ogen gloeide op terwijl ze een sliertje rook uitsnoof. De behendige pokémon werkte zich vooruit, wetend dat ze vroeg of laat Refur moest kunnen vinden. Ze gaf meer om hem dan om de nieuwere leden. Sleipnir was brutaal en grof verwoord, veel de direct naar haar pacht. Hij irriteerde haar mateloos, vooral met zijn ijdele gedachtes. En Eldur was gewoon te jong om nog wat mee te doen. Hij was een kruising van Growlithe en een zekere Ponyta. Ze had geen hoop voor de reu, wie weet wat er van hem moest worden. Tot nu toe was hij alleen iets dat de voorraad liet schrinken en ruimte innam. Maar ja, Ragya verwachtte dat ze ook dat mormel mee terug nam dus dan deed ze dat maar ook. Plots stopte de gouden teef en brieste verwoed. De geuren van beiden pokémon splitste zich. Een door pijpen, te groot voor de vos om naar binnen te gaan. De andere volgde de orginele route van de straat. Ze wist niet wat ze moest doen en grauwde gefrustreerd. Plots vulde nog een geur de omgeving. Haar blik gleed om haar heen en daar op enkele prullenbakken zat de fossiel pokémon. Had die nog niet voor genoeg onheil gezorgd? Grommend keek ze naar de vogel en zag hem al voor zich branden. Haar ademhaling versnelde zich en in haar woede vergat ze bijna haar doel. Jou krijg ik nog wel kip, grauwde ze de ander toe. Maar deze kwetterde enkel alsof de Archen haar uitlachte. Deze leek blijkbaar van de ongein te genieten die hij had verwekt. Aldrei raapte zichzelf weer bij elkaar en volgde het spoor vooruit, om nu pas te beseffen dat deze die van Refur was. Gelukkig met haar beslissing rende ze verder, niet merkend dat de vliegloze kip haar met een onverwachte snelheid volgde.

Sleipnir galoppeerde verder over de straten, nog steeds niet doorhebbend dat hij moest stoppen of dat Ragya hem volgde. Hij sloeg een zijstraat in en rende vluchtig door met troebele ogen. Zijn stormgrijze blik ging verloren in het vocht dat opgeweld was door de ijzige wind. Zijn hart sloeg met vluchtige maar krachtige slagen. Het was de adrenaline die hem vooruit dreef. Hij sloeg dus ook over toen er plots iemand voor hem lande. Daar stond Ragya, de roodharige trainster voor hem, zich naar beneden laten vallend van het dak af. Enkele nieuwe wondjes sierde haar armen en verschrokken, nog niet in staat te realiseren wat er was gebeurt, stapte hij naar achteren. Op zijn rug kraaide de kinderen van vrolijkheid, blijkbaar tevreden met hun ritje. Ragya’s hand gleed over zijn hals en pijnlijke ribben. Verontwaardig brieste hij enkele scheldwoorden uit die een simpele kern droegen; Laat me nooit meer zo schrikken. ‘Laten we de rest zoeken’ klonk de stem van zijn normale ruiter terwijl ze weer op een rustige pas verder liepen. Bella begon uitgebreid te vertellen over de belevenis en klopte dankbaar op de hengst zijn nek. Hij brieste vermoeid uit.

Aldrei verlengde haar passen naar mate de geur sterker werd. Refur was dichtbij. Rennend beukte ze enkele mensen opzij en dook hierna een steegje in. Haar hart begeleide haar snelle passen en haar blik die haar vlammen leek te bevatten gleed over de omgeving heen. Maar wanneer je iets niet verwacht te zien zie je het ook niet. En zo gold het ook voor de teef toen er plots iets naar beneden kwam suizen. Geschrokken sprong ze opzij, hierdoor tegen een muur aan knallend. Zuchtend schudde ze haar pels uit en hief vijandig haar staarten. Wat was hier gaande? Al snel was de dader zichtbaar. De Archen van eerder had haar nu ook geramd en met die stenen snavel van hem kwam het nog hard aan ook. Ze likte vluchtig haar nieuwe wond en keek weer naar de ander. Grauwend stortte ze zich op de kip en hapte grauwend naar hem. Maar meer dan een muil vol veren ving ze niet. De pokémon rende gewoon weer weg, zo snel als hij was gekomen. Met nog een laatste grom neeg ze haar kop weer en volgde de geur van de Eevee. Na nog een tijd vooruit gesjokt te hebben, aangezien de wond meer stak dan ze toegaf, zag ze een hoopje donkere vacht tegen de Archen grommen. Refur probeerde de kip weg te jagen, maar deze plaagde de kleine pokémon eindeloos door hem steeds te snel af te zijn en dan weer omver te duwen. De gouden vos grauwde en rende op de kip af, wel bedoelt om hem af te maken. Maar zoals eerder was het beest haar te snel af. Snuivend schudde ze haar fijne kopje en gaf de Eevee een vriendelijk neusje en pakte hem daarna op. Zijn vacht kriebelde haar lichtjes maar ze was het gewent. Ze kende de pokémon goed en het voelde vertrouwt hem weer vast te hebben. Snel liep ze terug, op zoek naar baby 2. Jammer genoeg kon ze de subtiele geur van de ander niet ruiken aangezien alles geblokkeerd werd door Refur. Teleurgesteld ging ze nu maar opzoek naar Ragya, wiens geur voor haar even duidelijk was als een lichtgevend bord. Het duurde dan ook niet lang voor ze de roodharige had gevonden, die zichtbaar wel had geslaagd in haar taak.

Ragya keek rustig om zich heen, oplettend naar zowel de twee jonge pokémon als Aldrei. Wie weet waar ze waren.. Maar deze vraag werd al snel beantwoord toen er een gouden schim opdook. De vos keek haar kort aan met haar intelligente ogen en liet haar oren hangen. Refur zat in haar muil, wat betekende dat Eldur nog ergens rondliep.. ‘Hondje’ uitte Stefano opgewekt, waarop Refur reageerde met een piepje. Bella zuchtte maar bemoeide zich er maar niet mee, ze wist duidelijk wel dat het een Eevee was en geen hondje. Maar ze wou de fantasie van haar broertje vast niet verpesten. Ragya liet Sleipnir even los en liep naar Aldrei toe, om Refur aan te nemen van de teef. ‘Goed gedaan, zoek Eldur, wij zullen de hoofdstraat nemen.’ Ragay liet haar hand over diens flank glijden en zag de wond van de Ninetales. Ze fronste. ‘Jij ook al? Die Archen gaat echt te ver’ Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen een ander. Hierna stond ze weer op en liep terug naar de hengst, die ze zuchtend aankeek. ‘We gaan weer terug naar huis’ sprak ze tegen de kinderen, waarna ze die richting op liep. Ondertussen blafte Aldrei nogmaals en rende weer weg, waarschijnlijk om de geur weer op te pikken.

Zoek Eldur, zoek zelf Eldur als je dat beest zo graag terug wilt. Gefrustreerd snoof de teef de kille lucht weer op. Het werd al laat en het werd al zeker tijd om terug te keren. Ze was vandaag helemaal beu en als ze die kip zou zien zou ze Thanksgiving vervroegen. Verassend genoeg had ze heel veel zin in gebraden kip. Het duurde eventjes maar eenmaal de geur van de Growlithe in haar snuit begon ze te rennen. De wond in haar flank protesteerde lichtelijk maar het was al meer te doen als voorheen. Rennend volgde ze de geur van de jonge pokémon en uiteindelijk kwam hij uit op een lege buis. De geur was nu enorm sterk maar ze kon nu eenmaal niet naar binnen. Dus gromde ze maar zachtjes, en na enkele seconden doemde er een klein oranje snuitje op. Toen het beestje eenmaal zag dat het een bekende was kroop hij uit zijn vluchtroute en liet zich oppakken. Zuchtend rende de pokémon terug, en al snel was het bekende paard te zien. Maar nog voor ze hem bereikte doemde ineens de Archen weer op. Verast liet ze de Growlithe vallen, deze piepte verbaast en rende richting de roodharige trainster toe, die hem meteen oppakte. De gouden vos dook ineens en sprong op de fossiel pokémon af. Het ongein fladderde op en kwam op haar rug terecht, waar ze in haar bil gepikt werd. Grauwend draaide ze zich om, proberend diens vleugels in haar kaken te krijgen.

Ragya had net de pokémon opgepakt en keek hoe de plagende vogel zich wel vermaakte op de rug van haar Nintales. Pesterig pikte hij haar op de kop en achterwerk, om hierna weer weg te hupsen. Zuchtend keek ze naar deze pokémon. ‘Ik ben verbaast dat je hem nog niet vermoord hebt’ lachte ze half. Aldrei gunde haar een blik die duidelijk maakte dat ze het had gedaan als de pokémon niet zo moeilijk te pakken was. Ze zuchtte en keek naar de fladderende pokémon die niet leek te kunnen vliegen. Toen ze de strijdlustige houding van haar pokémon zag was het voor haar duidelijk. ‘Will-O-Wisp’ Meteen sprong de gouden vos opzij om haar strijdkreet te laten horen, haar ogen lichtte op en tussen haar staarten ontstonden enkele blauw/witte vlammen die de aanval herkenbaar maakte. Met een kleine flits vuurde ze deze hoopjes vlam op de rock type af. Deze leek enkele aanvallen te kunnen ontwijken maar moest uiteindelijk toch de bijtende vlammen verdragen voor de rest van het gevecht. Grauwend zette Aldrei haar pels op en wachtte op verdere instructies. ‘Dark pulse, en zodra hij dichtbij komt Confuse Ray’ En de gouden vos deed wat er van haar verwacht werd. Ze grauwde, opende haar muil en liet een sterke hoop energie erin ontstaan. Et een sprong vuurde ze deze op de pokémon af waarna ze wegsprong. Niet snel genoeg voor een Rock Throw van de Archen, al waren diens kiezels niks meer dan plagelijk. Ragya kreeg nu ook de vechtlust van haar pokémon te pakken en leunde naar voren. ‘Quick-Attack, dan Solar Beam’ Achter haar keken de kinderen vanaf Sleipnir met grote ogen toe.

Aldrei grauwde diep bij het horen van de aanvallen, ze wou dolgraag vuur gebruiken, ookal hielp het niks tegen de pokémon. Maar toch zakte ze lichtjes door haar voorpoten en sjeesde vooruit. Haar snelle klappen landde stuk voor stuk en de humoristische pokémon kon niet voorbij hupsen zoals hij eerder had gedaan. Zodra Aldrei met beiden poten op de grond aankwam en haar zicht nog vertroebeld was spreidde ze haar staarten en nam de zon in zich op. Eenmaal de warmte aan haar kant vuurde ze de aanval richting de Archen. Deze reageerde met een Pluck die zich goed in diens slechte flank boorde waarnaar hij ook een Quick-attack richting de gouden vos deed. Deze kon enkele aanvallen ontwijken maar moest er ook sommige verdragen. Toch was voor haar de strijd nog niet gestreden. Ze viel zonder commando aan met een Flamethrower, sprong weg en opende weer strijd met een Dark Pulse. Haar aanvallen waren snel en krachtig, al soms wat slordig gericht. De meeste raakte de behendige pokémon maar half, al kreeg ze het soms ook voor elkaar om hem te klieren zodat hij haar aanval in sprong. Maar de pokémon vocht niet terug met brute kracht, nee, hij was eerder slim en begon de vurigheid van Aldrei tegen haar te gebruiken. Hij leidde haar richting een ongestuurde aanval, frustreerde haar zodat ze slordig werd en reageerde dan met zijn eigen pesterige aanvallen. Hij vocht niet zozeer om te winnen maar meer om de vijand te pesten en gek te maken. En wat was die vogel er goed in. Aldrei werd zowat verblind door de ruis die het gevecht haar gaf en leek steeds vaker voor de pesterijen van de ander te vallen Het was gekmakend en briesend stond ze tot stilstand. Nu leek haar trainster de controle weer te hervatten en sprak met duidelijke stem haar toe; ‘Aldrei, klaar nu, val niet voor zijn perserijen en blijf gefocust. Doe een Confuse Ray gevolgd door een Solar Beam’ Nu weer helder sloot de teef haar ogen en spitste haar oren. Ze hoorde het luidde gefladder van de Archen naast haar en opende weer haar ogen. Meteen haar ogen oplichtend voor de Confuse Ray. Toen het kleine balletje licht de ander raakte duizelde deze verrast en viel om. Hij leek de grond onder zijn poten niet meer te vinden. Sadistisch grijnzend rechtte de pokémon zich, haar staarten weer pluimend en de Solar Beam recht op de ander afvurend. Voor haar was het een prachtig aanzicht, haar kwelgeest gehuld in witte vlammen, duizelend en in haar ogen verslagen. Trots hief ze gaar kop, kijkend naar haar trainster die goedkeurend knikte. Maar toen gebeurde er iets dat ze niet voor mogelijk had gehouden: Ragya pakte een pokébal. Ze wou die kip werkelijk vangen? Wat moest je ermee behalve een stoofpot maken? Grommend ging ze zitten en met een kille blik keek ze toe hoe de Archen in de pokébal verdween. Het rood met witte geval schudde heen en weer. Ze moesten maar niet verwachten dat ze blij was mocht dit ding het in het team halen.

{ Open~