Unexpected chaos

Schijnbaar had hij Jayde weten te verassen, maar sloeg ze daadwerkelijk een opgeluchte zucht tot zijn verbazing. Wilde ze hem echt aan haar zijde hebben met het uitspreken van zijn naam? U-Uhm, f-fijn. Beschaamd keek hij kort van haar weg. Het was überhaupt vreemd om een volwassen vrouw te moeten troosten, terwijl het bij zijn zusje die jonger dan hem is nogal logisch leek. Langzaam kwam ze overeind, maar leunde ze op haar armen, waarna ze iets prevelde over vuur en haar herinneringen, waarop ze angstig slikte. Schijnbaar had de trauma van haar echt haar in de macht gekregen, zelfs toen ze bewusteloos lag. Fijn. Deze ene keer had hij liever gewenst dat vuur iemand gespaard had gehouden. Enkel bij Jayde. De rest mocht verschroeien. Ze was duidelijk nog van streek en buiten hem verroerde niemand zich vreemd genoeg, alsof hij de enige was die iets kon doen. Nu moest hij schijnbaar de held uithangen. Ciro zuchtte en trok met een zwakke grijns aan haar wang. “J-Je.. leeft, nogmaals,” Begon hij onwennig, “In het hier en nu. Dus lach een beetje voor mij, goed?” Zijn woorden kwamen automatisch eruit en geschrokken door wat hij zei liet hij haar wang los en trok beschamend de beanie direct over zijn gezicht heen. Waarom zei hij DAT nou weer?!

Gegrinnik. Hij hoorde Jayde daadwerkelijk grinniken. Traag haalde hij beschaamd de beanie van zijn gezicht af en ontmoette direct haar verbaasde blik. Niet wetend hoe hij erop moest reageren bevroor hij voor de zoveelste keer deze avond. Ze had zijn woorden dus daadwerkelijk gehoord en dat terwijl zijn zusje meestal haar armen om zijn nek zou gooien en hij het prima vond, wist hij hier geen raad mee. Ach, ze lachte, dat was iets? Het was beter dan een woeste, niet-ademende Jayde. En.. Arceusdomme. Het liet hem weer aan zonet denken. Die tweede “zoen”. Ciro schudde lichtjes met zijn gezicht in de hoop het weg te laten ebben. Geen goed moment om daar over na te denken. Toen hij haar kant weer opkeek merkte hij wel weer wat aspecten van haar normale “serieuze” zelf weer in haar. Direct sloeg hij onhoorbaar een opgeluchte zucht. Ze was weer zichzelf. Ergens was het fijn toen ze de gelegenheid nam om een grappende opmerking te maken waar “Ciro” was en wat hij met hem gedaan had. Trubbish op een stokje, ze had hem dus écht helemaal gehoord. Koppig sloeg hij zijn armen over elkaar, de pijn van de brandwonden negerend en richtte zijn blik op de straat. “J-Je kent mij geeneens helemaal,” mompelde hij, waarop hij langzaam weer haar kant opkeek, “N-Net zoals jij net een vreemde voor mij leek,” Deze emotionele Jayde zag hij namelijk ook niet iedere dag, van woede-uitbarsting tot huilen en om zijn naam roepen, alsof ze zijn zusje was. Pff. De Charmeleon genoot echter van de situatie en als ze popcorn had, had ze het daadwerkelijk zitten eten, samen met Jayde’s andere twee Water Pokémon. Inmiddels scheen Jayde overeind proberen te komen, waardoor hij ook maar weer rechtop ging staan en met zijn blik afgewend een hand naar haar uitstak. “Ga staan, l-luiwammes,”

Een ongemakkelijke grinnik liet Ciro horen toen Jayde beweerde haar emotionele kanten makkelijk te kunnen missen. Kon hij dat maar ook zeggen. Zolang zijn zusje nog leefde had hij deze zijde. Het liefst wilde hij het niet kwijtraken. Verrast keek hij kort op toen Jayde zijn hand vastgreep en vervolgens weer recht stond. Dat was al veel beter dan bewusteloos op de grond te liggen. En… De zoen. Vlug draaide hij zijn lichaam weer om. Arceusdomme, het wilde echt zijn gedachten niet verlaten, zeker gezien het eigenlijk al de tweede keer was. Haar gezicht dicht bij de zijne en de lip-Aaaah! Kom op, gewoon vergeten en verder op stap gaan. Waar was hij net mee bezig? Patrouille, juist ja. Tijd om verder te gaan. Pas toen merkte hij dat hij nog steeds haar hand vast hield en trok met een ruk deze uit haar greep. Niets aan de hand. Beetje lichaamscontact maar. Geen zorgen erover maken. Hij zocht ter afleiding de Charmeleon op, maar snoof verafschuwd toen hij haar geamuseerde blik zag. Rot nep-draak. Wat als zij in zijn schoenen had gestaan, tijdens de hele situatie? “Grmpf,” Jayde scheen het echter grappig te vinden en grinnikte kort. Het was zelfs vreemd om haar te horen lachen. Het zorgde enkel voor nog rodere wangen. Ach, ze lachte, dat was beter dan alles wat er voorheen gebeurd was. Toen hij weer kort opkeek ontmoette hij echter direct de blik van Jayde en blies koppig zijn wangen op, waarop hij het oogcontact verbrak. Dit gevoel was te vervelend voor woorden. Inmiddels scheen ze graag de patrouille samen te willen voortzetten. Samen, als in.. hij en zíj? Uhm. Ciro draaide zich weer om, waarop de Charmeleon vlak voor hem de weg blokkeerde. “Nope,” Na al dit gedoe wilde hij verder met zijn eigen patrouille. Nou had hij toch wel wat rust verdient of niet soms? En zeker met hoe hij zich voelde had hij geen zin om bij haar in de buurt te zijn. Hoewel.. Ze wilde hém aan haar zijde. Ciro liet zijn hoofd wat hangen, zodat zijn gezicht meer schuil ging achter een schaduw. Oké, hij wist het niet meer.

Zielsgraag wilde hij met haar gaan patrouilleren, maar hij hield zijn poot stijf en trok er zich niets van aan. Natuurlijk kon hij op zichzelf wat ronddwalen door de straten en zich weten te vermaken. Dat was geen enkel probleem. Hij kon zelfs gezelschap door zijn groep Pokémon erbij te halen, al was de Charmeleon wel genoeg. Hoewel… ze was echt voortdurend irritant, vooral toen Jayde verschenen was. Daarvoor stak ze ten minste een hond aan. En nu? Noppes. Gezien haar dreigende blik zou ze wellicht een vlammenzee op hem afsturen, maar dat zou sterk tegen haar karakter in gaan. Het erge was dat hij wist waarom ze extreem tegenstribbelde; ze wist van zijn.. ‘fase’. Als een soort tweede Jeanne probeerde ze hem aan te moedigen om juist naar Jayde af te stappen en erover te vertellen. Dan zou hij er vast minder last van hebben, althans, zo scheen het altijd te zijn. Maar hij en ‘toegeven’? Nope. Op dat moment klonk Jayde’s stem die instemde om elk individueel te gaan patrouilleren. Hier had hij niets op tegen. Beter, zelfs! Werd ook eens tijd dat hij zijn zin kreeg, maar bij het verzetten van een stap haalde de Charmeleon naar hem uit met haar vlijmscherpe klauwen. De jongen snoof en schopte richting haar klauwen. Hij zou gewoon patrouilleren in zijn eentje, klaar. Echter gebruikt de Charmeleon ditmaal een andere tactiek nadat ze naar achteren gestapt was om de schop te ontwijken. Ze maakte meerdere stappen naar achteren en knalde vervolgens op volle kracht tegen hem aan. AU! Argh, rot hagedis! Daar zaten zijn brandwonden nog! Met een pijnlijk gezicht voelde hij dat hij tegen iets op knalde. Iets warms. Direct rechtte hij echter zich en deelde een velle klap tegen de wang van de Pokémon. “Kappen!” Snauwde Ciro woest, maar de Charmeleon bleef hem vastberaden aankijken, terwijl ze over haar wang wreef. Tsk.

Wacht eens even, waar was hij eigenlijk tegenop geknald? Het moest gezien de warmte wel een mens zijn. Fijn, was dat weer. Geagiteerd draaide hij zijn gezicht naar de omstander om. “Kijk uit-“ Verder kwam hij niet. J-Jayde? Een blos vormde op zijn wangen, waarna hij zijn blik afwendde. Op dit punt wilde hij de nek van de Charmeleon omdraaien. Telkens kwam hij weer bij Jayde terecht door haar, niet normaal. Arceusdomme. Ze maakte vervolgens de opmerking dat ze samen alsnog zouden patrouilleren. S-Samen? Daar had hij nooit mee ingestemd! Ugh. Ciro vuurde een woeste blik op de rode hagedis welk haar poten achter haar kop gekruist had en “onschuldig” van hem wegkeek. Als ze het kon had ze zelfs gefloten. Oké, ze ging er nu écht aan of nog beter, terug in haar Pokéball! Hij draaide zich naar haar om met de Pokéball tussen zijn vingers vast. Nog steeds had de Pokémon de vastberaden blik in haar ogen en keek van het object naar hem. Haar irritante gedrag was tot een einde gekomen. Ciro drukte bijna op de Pokéball, totdat iets tegen hem aan tikte. Huh? Wat was er nou weer?! De Oshawott van Jayde was schijnbaar de dader en wees direct richting Jayde en haar Frogadier. Boodschap was duidelijk; de otter wilde dat hij meeging. Pff, geen sprake van! Het was echter weer de Charmeleon die hem weer een duwtje gaf, waardoor hij vlak naast Jayde tot een halt kwam. Pfoe, het scheelde weinig of hij viel letterlijk met zijn hoofd tegen de stoep. Nu had hij wel plotseling trek in hagedissensoep. “Jammer, dat hagedissen niet kunnen worden aangebrand,” snauwde Ciro in zichzelf en keek kort opzij om direct Jayde’s gestalte te zien. Verrast schoot hij naar achteren. W-Wat? Ugh, dat ook nog? Weer trok hij de beanie steviger over zijn gezicht zover dat kon en liep vlak tegen de tegengestelde zijde van de straat. Oké, doodleuk samen op een patrouille. Alleen hún. Niemand anders. Totaal niet ongemakkelijk, verre van.

Ciro was verre van geamuseerd door de actie van de hagedis en keek strak richting de gebouwen, hopend een mens te zien wie hij lastig kon vallen. Zelfs een Pokémon zou genoeg zijn. Alle afleiding was welkom op dit punt. De hagedis in kwestie was echter nog steeds zeer geamuseerd en hield in plaats van de omgeving, de Pokémon en de twee mensen in de gaten. Ze vroeg zich echt af hoe hij Ciro bij Jayde zou moeten krijgen om hem vervolgens gewoon zijn ‘fase’ te bekennen. Het was haast haar missie werd in de patrouille en schijnbaar had ze ook een partner. De Oshawott van de dame liep direct op haar af, tikte haar aan en wees vervolgens richting Jayde. Uhh, wat? Niet-begrijpend bleef ze de otter aankijken, totdat deze sprak. Ter reactie grijnsde ze schijnheilig en knikte ze. Als het goed was dachten ze hetzelfde. Het was dezelfde Pokémon geweest die Ciro eerder aanspoorde om Jayde te volgen. Voor de rest waren de symptomen van Ciro te duidelijk, zelfs voor haar als Pokémon zijnde. Ze bleef echter doorlopen, gezien ze niet Ciro’s aandacht wilde trekken. “Vanzelfsprekend. Heb je een suggestie hoe we het kunnen verwezenlijken?” vroeg ze, duidelijk geamuseerd nu ze een partner hiervoor scheen te hebben.

De Oshawott scheen even de tijd te nemen om op een idee te komen en dacht dat het naar elkaar duwen van hun Trainer’s een goed idee zou zijn. Ehm, had de otter niet zonet meegekregen hoe vreselijk moeizaam dat gegaan was? Ze had geen idee hoe het met Jayde lag, maar van Ciro zou ze enkel meer klappen te verduren krijgen. Wijs wees ze direct de suggestie af. “Geen goed idee,” Een uitleg leek haar hierbij niet nodig en ze zag dat het ook dat de otter door kreeg dat het een slecht idee was. Gelukkig kwam hij met een betere suggestie; doen alsof ze moe waren, zodat hun Trainer’s de banken zouden opzoeken. En beter nog; naast elkaar zouden zitten. Het was even wat anders, maar het kon wel werken. Na al die klappen die ze van Ciro gekegen had zou het geeneens een verassing zijn om plotseling “moe” te ogen. “Dat gaat wel lukken,” Ze schraapte met een klauw langs haar keel en knikte traag, “Ja, dat kan nog eens werken,” Hierna zonderde ze zich meer van de Pokémon af en stak haar poot de lucht in. Dat was het teken dat hun missie hierbij zou beginnen. Na een korte tijd rondgelopen te hebben verscheen een bankje verderop, pal bij een gracht. Perfect! Met een grijns keek ze kort de kant op van de Oshawott, waarna ze kreunende geluiden begon te produceren en wat begon te slenteren.
Direct keek Ciro geagiteerd over zijn schouder en merkte dat de Charmeleon schijnbaar al vermoeid was. Nu al? Ze hadden amper wat gelopen, maar ja, ze had wat klappen opgevangen. Hij zuchtte geërgerd, maar liep al richting een bankje. Het was het feit dat hij vooral de Charmeleon wilde gebruiken tijdens de patrouille, anders had hij teruggekeerd in haar Pokéball om haar “uit te laten rusten”. Met enige tegenzin ging hij op het bankje zitten en wenkte de Charmeleon naar zich toe die gehoorzaam naast hem op de bank sprong en tegen hem aankroop. “Vijf minuten, daarna kom je weer in beweging,” snauwde hij, maar de Pokémon reageerde er niet op. Leuk hoor.

Rustig zitten was niet zijn ding; hij wilde gewoonweg opstaan en de straten weer oplopen. Veel keus had hij echter zo te zien niet met de vermoeide Charmeleon. Wacht, had hij haar nog steeds geen naam geven? Eerlijk gezegd was hij er zelfs niet aan toe gekomen. Alle keren dat hij haar gebruikte was er wel weer wat gaande. Hij leunde iets naar voren en tikte verveeld tegen het voorhoofd van de hagedis. Ze reageerde er gek genoeg niet op. Vreemd. Wat paste echter bij haar? Hmm, de meeste vuurwapens had hij al. Misschien iets ouderwets. Eens zien, de eerste keer dat hij haar gebruikte was tijdens de achtervolging met Nathan en die piraten. Wacht, piraten en vuurwapens. Cannon! Bam. “Cannon, dus,” Dit zorgde wel voor een reactie van de Charmeleon, maar ze snoof enkel. Het paste wel bij haar. Zo had hij haar Dragon Pulse immers gebruikt, als een kanon. In zijn ooghoek zag hij echter Jayde verschijnen, samen met de otter. Wat ging zij- En ja hoor, ze ging vlak naast hem zitten en hij voelde de zij van haar tegen de zijne drukken. Ho! Ho! Geen fysieke contact van háár! Weer een taboe overtreden. Waarom was die bank ook zo klein? En waarom had ze de otter niet teruggekeerd om meer ruimte te scheppen? Zoals gewoonlijk werd het weer heet onder zijn voeten en schoot hij van het bankje af, direct afgewend van Jayde. Het hield ook niet op, hé? “Ik ga weer maar weer alleen verder, kom, Cannon!” snauwde Ciro, die genoeg had van alles en het meeste van die ‘fase’. De Charmeleon verroerde geen vin en snurkte zachtjes, ogend te slapen. Als het kon grijnsde ze breed, puur om het vermaak. Ciro snoof, draaide zich ruw om, klar om de Charmeleon bij haar nekvel te grijpen en achter zich aan te sleuren.