Unexpected chaos

Cannon verroerde zich echter niet en de enige reactie kwam van Jayde die aan hem vroeg of het goed met hem ging. Leek het erop dat hij ‘oké’ was?! Ciro snoof afkeurend en trok zijn gezicht geheel van Jayde weg. Natuurlijk ging het bagger met hem en dat was háár schuld. Ook speelde Cannon er een rol in, om de boel enkel meer te verergeren. De jongen sloeg een diepe zucht. “Denk je écht dat ik mij.. goed voel?” snauwde hij woest haar kant op, ditmaal gestuurd door pure schaamte en ergernis aan deze hele ‘fase’. Het kwam er allemaal op dat moment uit. Woest stapte hij op haar af, ging tegenover haar staan en neigde haar een stoot in haar beeld-Nee. Vreselijk. Ze had een lelijk gezicht. Foeilelijk, altijd geweest. “Ik ga je écht een klap geven!” Met zijn vuist gereed naast zijn zij stond hij al klaar haar pijn te bezorgen, puur uit frustratie. Zij was immers de oorzaak van deze “fase”. Toen merkte hij echter weer haar rode ogen op en haar blonde, lange haar en dan haar ovaalvormige gezicht. Zijn vuist verslapte en liet hij naast zich hangen. Het had geen zin. Ciro liet ijn schouders ook zakken. “In je gezicht,” begon hij, maar zijn stem werd steeds zachter en zachter, terwijl zijn gezicht des te roder werd, “In je.. mond.. met mijn.. tong,” Pas nadat hij zijn blik afgewend had besefte hij wat hij zonet gezegd had. Argh Had hij dat e-echt.. ?! Arceusdomme! Totaal beschaamd wilde hij direct de benen nemen, maar struikelde over de staart van Cannon. “Rot.. hagedis!” snauwde hij, terwijl hij pijnlijk zichzelf overeind hees. De Charmeleon leed ook pijn, maar samen met Picard zou ze Ciro hoe dan ook tegenhouden om op de vlucht te gaan. Hij was er bijna. Dit was nog niet zo direct. Ugh, hij haatte gewoonweg écht alles en iedereen op dit moment. Zijn benen voelde plotseling te zwaar om nog maar een stap te verzetten. Zou hij het anders maar opbiechten? Op dit punt kon het niet erger worden. Ciro draaide enkel kort zijn gezicht naar Jayde om. Dit moest de dieptepunt van zijn leven zijn. Leunend tegen het hek wat om de gracht zat liet hij zijn blik over haar dwalen. “.. I-Ik.. z-zei.. eerder weinig, omdat ik uit je buurt wilde zijn. J-Je zorgde ervoor dat ik verre van mezelf was de laatst tijd, maar ik deed het omdat… Tja, ik wist dat ik nooit.. de jouwe kon zijn. Simpel als dat,” mompelde Ciro zachtjes, waarna hij direct zijn blik richtte op de gracht en om de reactie van Jayde compleet te negeren. Al zijn frustraties hadden plaats gemaakt voor schaamte. Als hij zichzelf kon aansteken als een kaars en zichzelf daarmee kon laten smelten, dan had hij dat zeker gedaan.

Waarom kon hij zichzelf niet aansteken of plotseling veranderen in water en weg kunnen glijden naar de gracht? Nooit had hij zich dan zo erg geschaamd. Zijn gezicht was nog nooit zo rood geweest en hij voelde enkel hoe zijn lichaam zich verslapte. Zou hij anders de gracht in springen? Dan was hij bevrijdt van haar antwoord, aanwezigheid en wellicht de schaamte. Vluchten leek gek genoeg zijn enige optie. Steviger klemde hij zijn handen om het hek en stond paraat zichzelf erover heen te gooien. Een plotselinge aanraking bij zijn schouder zorgde ervoor dat hij met een ruk het hek losliet. Huh? W-Wat was dat geweest? Verstijfd door angst die door zijn schaamte versterkt naar boven kwam keek hij recht in Jayde’s ogen. Kort slikte hij en rukte zich vervolgens los van haar grip. “Laat me los!” Met zijn ogen tot spleten getrokken keek hij haar recht aan. Waarom raakte ze hem nu aan? Wilde ze hem dieper laten zinken? Kwam het antwoord ‘nee’ nu uit haar mond? Nee, ze maakte het hem enkel duidelijk dat ze het al die tijd al wist. Wacht, wat? E-echt? Uhm. Ciro stapte verder naar achteren, ditmaal verrast, maar ook uit wantrouwen. Diverse emoties hielden hem in zijn greep; schaamte, verbazing en frustratie. Een strijd ging in hem los welk de overhand kreeg en dat as; wantrouwen. “W-Waarom… l-liet je dat niet eerder blijken! W-Waarom moest ik het zeggen?” sputterde Ciro verward uit. Als ze het al opgemerkt had, kostte dat hem het zeer beschaamde moment! Dan zat hij rustig te patrouilleren. In de tussentijd grijnsde Cannon naar de Oshawott welk zijn voorpoot omhoog stak en fluisterde dat hun missie geslaagd was. Dat klopte aardig en ze klapte haar voorhoofd tegen de zijne af. “Dat klopt, mijn allerbeste partner!” zei ze zacht. Zonder de Oshawott was het zeker moeilijk geweest m hen beide naast elkaar te krijgen.

Jayde zuchtte en met tot dunner getrokken ogen keek hij haar strak aan. Wat was er nou zo erg? De wantrouwen jegens haar groeide des te meer. Al spoedig vertelde ze dat ze onwetend was van zijn problemen met deze “verliefdheid” en ze dacht dat het écht enkel een “fase” had. Ciro had er ook zelf als een “fase” naar gerefereerd, maar zo makkelijk lag dat niet. Jayde had dat zeker onderschat. Ze dacht echter dat als zij erover begonnen het erger was gevallen. Nou, nee. Als hij geen oogje op haar had, dan had hij haar enkel uitgelachen. Dat zou minder schaamte bezorgen dan.. wat zonet gebeurde. Ze onderschatte écht de boel. Van iedereen die hij kende dacht hij dat zíj hem nog wel het meest begreep, maar schijnbaar was dat een leugen. Ze kwam ineens dichter op hem en raakte hem weer aan op dezelfde schouder. Graag wilde hij haar ter plekke slaan, recht in haar gezicht. Het enige wat hem tegenhield waren zijn als pudding aanvoelende benen. Zonder deze te bewegen kon hij niet dichtbij genoeg komen om haar een klap te geven. Graag had hij haar mond tot een halt willen roepen, maar helaas. Toen kwam de pijnlijke afknapper; ze meldde dat ze hem niet zo zag en bovendien té oud voor hem was. Auch. Ergens zag hij dit aankomen, maar om het van haar te horen. Hij zuchtte en wendde zijn blik van haar af, starend naar zijn schoenen. Het was allemaal een emotionele achtbaan voor hem, van Jayde’s toestand naar dit. Onbewust balde hij zijn vuisten. Hoe moest hij nou weer op reageren? Woest? Grappend? Hoe? Recht keek hij haar weer aan en ontspande zijn handen alweer. “Ik… Haat je écht,” mompelde Ciro maar en tikte enkel zwak met zij hand tegen haar wang aan. Vele malen minder pijnlijk dan hij eigenlijk bij haar wilde doen. “Ik moet nooit meer deze ‘fase’ betreden, lesje geleerd,”
Cannon mocht eerlijk gezegd de Oshawotte wel en stemde volledig met zijn zachte vreugdekreet in. Na de klap echter gaf het lichaam van de otter licht en werden zijn ledematen langer en sterker ontwikkeld. De snorharen waren echter het grootst geworden en nog steeds had de Pokémon uiteindelijk een schelp in zijn hand. Stomverbaasd staarde ze de ditmaal grotere otter aan en krabde verward langs haar wang. Meestal evolueerde Pokémon in momenten van stress of na een hevige strijd, maar ditmaal door… samenwerking? Logisch, enorm logisch. Ach, zij moest een hond aansteken om te evolueren, dit kostte minder moeite. “Als samenwerking echt de sleutel is tot evolutie… Dan moeten we wat vaker samenwerken. Lijkt mij leuk om al snel vleugels te hebben,” grapte ze, hoewel ze het degelijk meende. Als ze maar snel een machtige Charizard kon worden die iedereen kon verschroeien.

Wat een ellendig gevoel was dit. Afgewezen door degene , waardoor je in de ‘fase’ zat. Natuurlijk zou hij nooit meer verliefd worden. De ‘fase’ op zich was al vreselijk, maar dit was vele malen erger. Jayde reageerde er echter op met een opmerking dat ze hem eraan zou herinneren. Pff, dat was haar geraden. Nooit meer deze onzin. En vooral de schaamte. Zo te horen was ze echter niet uitgepraat en spoedig overdonderde ze hem nogmaals. Ditmaal was het echter… positiever. Schijnbaar had hij de depressieve kant van Jayde weg weten te jagen en haar… gelukkiger gemaakt? Ze kon zelfs ‘lachen’. W-Waar kwam dit nou weer vandaan? E-Ehm, hoe moest hij hierop nou reageren? Ditmaal kleurde zijn gezicht rood door een andere reden. Hij had geen idee dat hij dat effect op haar had gehad. Het was eigenlijk zelfs de eerste keer dat hij zoiets te horen kreeg. Meestal verergerde hij andermans leven, maar zij was de eerste uitzondering. Wellicht ook de enige. Ze was er zelfs eerlijk over, maar… Had hij dat echt gedaan? “Graag gedaan… Denk ik?” mompelde hij onzeker, maar wist zich te herstellen. Al wilde hij vooral zijn ongemakkelijkheid verschuilen, zover dat kon. Hij draaide met zijn rug naar haar toe en stak zijn neus hoog de lucht in. “Dat was je ook duidelijk toen ik voor de eerste keer contact met je had. Wauw, wat was je een serieus mensje, toch. Het was wel nodig dat ik je wat losser moest schudden, niet waar?” Met een glimlach keek hij haar kort aan. Het voelde nog steeds allemaal zo vreemd aan. Tig emoties, ditmaal goede én slechte die de overhand wilde hebben. Over het algemeen voelde hij zich wel wat kalmer.

De Charmeleon volgde geamuseerd de bewering van de Oshawott dat iedereen hem voor zijn zwaardvechtkunsten zou schuilen. Hmm, dat klopt eigenlijk wel. Als het goed was zou de Pokémon’s eindevolutie een gigantische otter zijn met diverse zwaarden tot zijn beschikking. Zij zou als draak gewoon met blote vuisten aanvallen vanuit het luchtruim. Dat zou pas geweldig zijn! Cannon grinnikte zachtjes en liet haar blik op hun Trainer’s vallen. Ze had amper nog op hen gelet, maar zo te zien was er niets vreemds gaande. Des te beter, natuurlijk. “De volgende missie moet dan wel een Team Rocket missie zijn hoor!” plaagde ze de otter, terwijl ze hem kort in haar ooghoek aankeek. Dit was ook best leuk geweest, maar in een officiële konden ze zichzelf beter bewijzen.

Het was nog steeds onwennig om Jayde te horen grinniken, maar hij raakte er deels gewend aan. Ondanks dat maakte het hem niet ongemakkelijker op. Het was wel leuk om te horen dat ze met hem instemde en écht losser moest worden. Natuurlijk moest zij dat. Bij de HC was ze écht zo stijf als een plank, maar kijk haar nu eens, ze grinnikte en was geen Einzelgänger meer. Missie voltooid. Al was het een onbewuste missie geweest. Ze kwam naar hem toegelopen en porde hem plotseling tegen zijn zij. Niet begrijpend staarde hij haar aan, totdat ze een woord sprak; Vrienden. Met een vragende ondertoon erachter. Schijnbaar zou het niet meer dan dat worden, huh? Ach, het was goed genoeg. Ciro porde direct met wat gelach terug. “Natuurlijk!” Kort grinnikte hij erachter. Eerlijk gezegd, ging er teveel door hem heen om fatsoenlijk na te denken. Zelfs voor zijn doen. Maar… Met Jayde nog aan zijn zijde was het wel goed zo. Dat was waar hij naar verlangde. Bij haar zijn. “Laten we maar écht patrouilleren, die Pokémon moeten toch echt weer in de weer,” zei hij maar, en stapte op de twee duidelijk alerte Pokémon af. Wat hadden ze achter hun rug om ged-Ho, de otter was geëvolueerd in een grotere otter. En bespeurde hij nou vriendschap tussen de twee? Oké, wat hadden ze gemist? “Yo, slaapkoppen! Patrouille gaat gewoon verder,”

Schijnbaar scheen de Osawott een interessant voorstel te hebben, al was hij al eens dat ze samen een missie moesten volbrengen. Hij wilde dat ze tegelijkertijd zouden evolueren? Interessant idee, maar dat had je niet in de hand. Het gebeurde gewoon. “Wordt moei-“ Ze kon haar zin niet afmaken, want Ciro’s stem brulde er boven. Uit zijn woorden begreep ze dat hun theekransje voorbij was. Ze mochten weer op stap. Direct maakte Cannon een ‘blabla’ handgebaar en grinnikte kort. “Ach, schijnbaar moeten we weer gaan,” Ze sprong van de bank af en verscheen weer aan Ciro’s zijde. Wat was het resultaat? Gezien er niets tussen hun gebeurd was kon ze het echter al raden. Afgewezen. Ondanks dat oogde Ciro niet teleurgesteld, maar als zijn normale zelf. Oké, had ze iets meer gemist?