My City

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Een Togepi – dat was wat er had gezeten in het pakje dat hij van zijn moeder had gekregen toen hij weer van huis weg was gegaan. Terwijl het zeker niet de eerste Pokémon was die hij van zijn moeder had gekregen, was het… anders. Zijn andere Pokémon waren oorspronkelijk voor zijn vader bedoeld. Het waren afgewezen cadeautjes geweest. De Togepi, echter, was geen afdankertje. Zijn moeder had de Pokémon speciaal voor hem gekocht. Alhoewel zijn ego een behoorlijke deuk op had gelopen in de korte tijdsspan waarin hij zijn vader had gezien, had de Togepi er voor gezorgd dat hij zich inmiddels al weer behoorlijk wat beter voelde. Nee, sterker nog, het had er voor gezorgd dat hij liever dan ooit wilde bewijzen dat hij zijn tijd niet aan het verspillen was. Wel, misschien niet op dit moment zelf, want hij had zich al een uur lang verschanst in een café, waar hij zich nu te goed deed zijn derde beker warme chocomel terwijl hij keek naar een marathon van een of ander schilder programma dat op een van de tv’s uit werd gezonden.

Ah… schilderen had er nog nooit zo makkelijk uit gezien… Zelfs hij zou op deze manier makkelijk een schilderij kunnen maken. Cooper besefte volledig dat hij zijn tijd enorm aan het verspillen was, maar de schilderaar was inmiddels al weer begonnen aan een nieuw canvas, en als Bob Metagross eenmaal bezig was met schilderen, dan was het onmogelijk om te stoppen met kijken. Cooper was echter niet de enige die geïnteresseerd was in de schilderkunsten Het café zat stampvol met mensen, die al even gretig naar de tv kijken. Dat, of ze schuilden simpelweg in het café omdat het buiten zo enorm koud was. Hij had vandaag nog nauwelijks een stap buiten kunnen zetten, of de haren op zijn vingers waren al bedekt met ijs. Ja, vandaag was hij bijzonder blij geweest dat hij geen korte broek aan had getrokken. “Zou ik deze mogen pakken?” vroeg iemand aan Cooper. Kort keek Cooper op van de tv om te zien wie hem aan had gesproken, waarna hij een kort knikje gaf.

Dat was al de tweede persoon die hem om een stoel had gevraagd. Er was nu nog maar één lege stoel over aan zijn tafeltje. Sterker nog, hij had een groot vermoeden dat het zelfs de laatste stoel was die nog over was in het hele café, zó druk leek het te zijn. Nou ja, het was niet alsof hij het echt goed kon zien, maar te voelen aan hoe benauwd het begon te worden, zou het in ieder geval geen kwaad kunnen als er een aantal mensen naar buiten zouden gaan. Een frons trok over Cooper’s voorhoofd heen terwijl hij probeerde te bedenken op welke manier hij het best iedereen weg kon jagen. Hij had op zich geen probleem met de drukte, maar… wel, al het geklets zorgde er voor dat hij de show nauwelijks meer kon horen, en dat was natuurlijk wél een probleem. Hij overweeg net of het de moeite waard zou zijn om zijn Monferno een brand te laten stichten, toen er iemand naast zijn tafel was komen te staan. Alweer iemand die een stoel nodig had?

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Cooper had het maar half goed gehad. Terwijl hij had gedacht dat de persoon de stoel mee had willen nemen, wilde deze simpelweg bij hem komen zitten. Cooper fronste kort, kijkend naar de man die voor hem stond. Alhoewel zijn stem niet bepaald de meest mannelijke was, had hij het gevoel dat de baard in zijn keel toch al behoorlijk wat groter was dan die van de persoon die voor hem stond. Ah, nu hoefde hij zich alleen nog maar zorgen te maken over het gebrek aan een baard buiten zijn keel. Onbewust voelde Cooper met zijn hand aan zijn eigen wang. Over baarden gesproken, de persoon tegenover hem leek ook al de huid van een baby te hebben in de gezichtsregio, terwijl deze toch duidelijk een paar jaar ouder leek te zijn dan hij zelf. Huh… Zo abnormaal was het dus misschien toch niet om pas op een latere leeftijd baardgroei te krijgen. Dat, of hij had simpelweg een bijzonder goed scheerapparaat. “Uh…” bracht Cooper twijfelend uit. Niet omdat hij er per se iets op tegen had dat er iemand naast hem kwam zitten, maar omdat hij zich afvroeg of de persoon hem er van zou beletten om naar Bob Metagross te kunnen kijken. Het zou aan de andere kant bijzonder gemeen zijn om de persoon nu af te wijzen, aangezien deze al een drankje in zijn handen had.

Cooper was veel dingen, maar gemeen was er daar niet een van. Een rotjoch? Sure. Maar iemand expres iets aan doen? Wel… okay, dat deed hij misschien ook nog wel, maar niet… niet op die manier. “Yeah, sure. Waarom ook niet. Kom zitten,” besloot hij uiteindelijk. Cooper haalde zijn tas van de verder lege stoel af, zodat er weer fatsoenlijk op gezeten kon worden. Zijn blik ging van de chocomel die de blonde jongen vast had, naar zijn eigen beker, die hij inmiddels al weer leeg had gedronken. Hè, moest hij nu alweer meer bestellen? Hij zat net midden in een aflevering… Wel, nu had hij tenminste een levend persoon om zijn plekje bezet te houden. Voor nu kon die chocomel echter nog wel even wachten. “Ben je ook een Bob Metagross fan?” vroeg Cooper die met een brede grijns naar de tv toe knikte. “Ik moet zeggen dat dit de eerste keer is dat ik er naar kijk, maar… het heeft iets… Iets?” legde Cooper uit, die nu fronste in een poging om te bedenken wat het precies was dat Bob Metagross had. “Hij is de coole oom die ik nooit gehad heb,” deed hij een poging om het gevoel in woorden te omschrijven.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Een tevreden glimlach verscheen op Cooper’s gezicht toen de andere jongen ook een Bob Metagross fan bleek te zijn. Nou ja, misschien niet precies een fan, maar hij keek er in ieder geval graag naar, en voor Cooper was dat genoeg. “Ome Bob,” zei Cooper, om vervolgens te grijnzen alsof hij zojuist de beste grap van de hele wereld had verteld. Hij besefte vervolgens dat hij al even niet meer had gekeken naar wat Bob Metagross met zijn schilderij aan het doen was – het laatste dat hij had gezien voordat de jongen bij hem was komen zitten was dat Bob bezig was geweest met het vormen van een achtergrond – waardoor Cooper snel weer naar de tv keek. Bob Metagross bleek inmiddels al een stuk verder te zijn met zijn schilderij, en hij was nu bezig met een kleine, blije boom. Dat gaf gelukkig niet heel erg veel, want het deel waarbij Bob begon met het schilderen van kleine blije bomen, was één van Cooper’s lievelingsdelen van elke aflevering. Bob zag er behoorlijk blij uit met de boom die hij zojuist op het canvas tevoorschijn had getoverd, maar wat hij er daadwerkelijk van vond zou hij waarschijnlijk nooit te weten komen, want het was te rumoerig om ook maar een woord van de schilder te kunnen verstaan. “Kan ik nog een beker chocomel krijgen? Met extra slagroom?” vroeg Cooper aan een serveerster die zich een weg tussen de tafeltjes door baande. De serveerster glimlachte vriendelijk naar hem, maar hij had geen flauw idee of ze hem ook daadwerkelijk gehoord had, want ze tikte niets in op het apparaatje dat ze bij zich droeg. Cooper fronste. Behalve dat hij niet kon horen wat Bob Metagross zei, was hij op het moment ook nog eens in onzekerheid over de status van zijn chocomel. Hij slaakte een zucht en liet zich op zijn kin neerkomen op de tafel, wat bij nader inzien geen goed idee was geweest, want de tafel bleek behoorlijk hard te zijn. Tranen van pijn schoten in zijn ogen, en een zacht, lang gekreun verliet zijn mond. “Man… Ik zou willen dat het hier wat rustiger was,” merkte Cooper op. “Ik snap dat iedereen naar Bob Metagross wil kijken, maar… er is echt niets van te verstaan als iedereen er doorheen praat,” klaagde hij.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Een oplossing voor zijn probleem kreeg Cooper niet, maar hij kreeg wel wat anders. De blonde jongen schoof zijn eigen beker warme chocolade melk naar Cooper toe, als goedmakertje voor de drukte. “Voor mij?” bracht hij verbaasd uit. Holy shit, een hele beker warme chocomelk. “Hoef je hem zelf dan niet meer?” vroeg Cooper, die uit ervaring wist hoe lekker de chocomelk wel niet was – hij had er tenslotte al drie bekers van gedronken. Hij besloot uiteindelijk om de chocomelk maar gewoon te accepteren, dus hij vouwde zijn handen om de mok heen, genietend van de warmte die er nog van af kwam. De vrijgevigheid bleef niet bij de beker chocomelk. De jongen had zijn Holocaster tevoorschijn gehaald, samen met een paar oortjes, waarna hij vroeg naar de zender die op stond. “Uhh…” Cooper fronste, terwijl hij probeerde te achterhalen of hij tijdens een van de reclameblokken de naam van de zender had gehoord. Hij herinnerde zich wel een reclame van een of andere ‘Sticky Buddy’, die hij zich voornamelijk kon herinneren omdat hij de naam op zijn hand had opgeschreven, zodat hij het product later nog eens op zou kunnen zoeken op internet. Hij had misschien geen hevig behaarde Pokémon, maar je wist maar nooit wanneer zoiets van pas kon komen. “Volgens mij is de zender Kalos 3,” zei Cooper, die er na een korte blik op de tv achter was gekomen dat de letters “K3” rechts bovenin het scherm zichtbaar waren. “Wat is je naam eigenlijk?” vroeg Cooper, die vond dat hij op zijn minst de naam moest leren van iemand die hem een beker chocolade melk gaf. Hij zou zichzelf er aan herinneren dat hij zijn eigen beker chocolademelk aan de jongen zou moeten geven, nou ja, als hij die nog zou krijgen in ieder geval. “Mijn naam is trouwens Cooper,” stelde hij zichzelf alvast voor.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

De jongen beweerde dat hij zijn chocolade melk echt, echt niet meer hoefde, waarop Cooper zich voor nam om hem zijn eigen beker chocomel te geven. Wel, als die überhaupt nog zou komen, in ieder geval. Hij zou hem natuurlijk ook zelf op kunnen drinken, maar aangezien dit inmiddels al zijn vierde beker was, twijfelde hij of het wel zo verstandig zou zijn om ook voor een vijfde beker te gaan. Nou ja, hij twijfelde nu misschien wel, maar als hij een vijfde beker aangeboden zou krijgen, dan was de kans dat hij hem daadwerkelijk af zou slaan behoorlijk klein. Ah, eigenlijk moest hij hem wel af staan, want anders zouden zijn maag en darmen over een paar uur waarschijnlijk aanvoelen alsof er een of andere nucleaire oorlog aan de gang was. “Alex, huh?” herhaalde Cooper de naam van de jongen. “Wel, Alex, in dat geval, heel erg bedankt voor de chocolade melk,” zei Cooper, die hierbij zijn duim opstak om te laten zien hoe erg hij het drinken wel niet waardeerde.

Cooper pakte het oortje dat naar hem werd uitgestoken aan, waarna hij hem in zijn, hopelijke goede, oor duwde. Tot Cooper’s aangename verrassing, hoorde hij nu inderdaad het geluid dat bij de aflevering hoorde. “Het werkt!” zei Cooper. Een grijns van oor tot oor stond op zijn gezicht. De grijns bleef daar echter niet voor al te lang, want er was nog geen minuut voorbij gegaan, of een behoorlijk lange vrouw ging precies tussen Cooper en de tv in staan, waardoor hij het beeld niet meer kon zien. Cooper fronste. Nét nu hij eindelijk weer enigszins normaal van Bob Metagross kon genieten, moest er weer iemand zijn om het te verpesten. Nee, dit was niet hoe het zou eindigen. “Wacht even, ik fix het wel,” zei Cooper. Hij haalde het oortje weer uit zijn oor en stond op, waarnahij luid zijn keel schraapte in een poging haar aandacht te trekken. Geen reactie. Wel, misschien had ze het gewoon niet gehoord. Alhoewel hij zijn best had gedaan om zo luid mogelijk zijn keel te schrapen, was het natuurlijk nog steeds bijzonder rumoerig in het café.

“Pardon?” probeerde opnieuw hij de aandacht van de vrouw te trekken. Opnieuw scheen ze hem straal te negeren. Cooper snoof nijdig. Als er iets was dat hij niet pikte, dan was het wel om genegeerd te worden. Alhoewel hij in iedere andere situatie waarschijnlijk gegild had, had hij het gevoel dat het deze keer niet zijn gewenste impact zou hebben. Hij zou er alleen maar schor van worden. Nee, hij had een ander, veel beter idee. Wel, niet per se beter, maar het was in ieder geval effectiever. Cooper draaide zich om en glimlachte kort naar Alex voordat hij de beker chocomel van de tafel pakte. Hij draaide zich terug om, waarna hij de lauwe drank tegen de rug van de vrouw aan gooide. “Oh nee toch. Sorry,” zei Cooper, die maar half zijn best deed om te klinken alsof hij het daadwerkelijk meende.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

In tegenstelling tot Cooper, scheen zijn tafelgenoot zich heel wat meer te bekommeren om het lot van de vrouw. Cooper had geschrokken achter zich gekeken toen hij het geschuif van een stoel hoorde, alsof hij bang was dat iemand hem zou tackelen. Hij was opgelucht geweest toen het Alex maar bleek te zijn, maar had tegelijk niet helemaal gesnapt waar de jongen mee bezig was. Nee, Alex verontschuldigde zich, en scheen het nog te menen ook. “Alex, wat doe je?” vroeg hij. Hij was degene die chocomel over iemand heen had gegooid, niet Alex. De vrouw was opgestaan, en had zich nu naar hun omgedraaid. De woede droop van haar gezichtsuitdrukking af. Ai. Misschien had hij een ieniemienie klein foutje gemaakt toen hij met de chocomel had gegooid.

Een seconde lang overweeg Cooper om te doen alsof Alex de persoon was die met de chocomel had gegooid, puur omdat de vrouw waarschijnlijk niet door had wie de dader was aangezien ze met haar rug naar hun toe had gezeten. Dat zou natuurlijk de makkelijkste uitweg zijn, maar om de een of andere reden voelde dat even vies als het aflikken van een stoeptegel. Wel, hij had liever spijt dan dat hij een stoeptegel aflikte. “Waarom zeg je sorry? Het is niet alsof jij de chocomel op haar hebt geknoeid,” zei Cooper streng. De vrouw keek hem pissig aan, waardoor Cooper betwijfelde of ze ook maar een seconde geloofde dat het daadwerkelijk een ongeluk was geweest. “Het spijt mij echt heel-”

Pets. Het voelde alsof de klap door het hele café heen echode, hard genoeg om al het rumoer te overstemmen. Langzaam bracht Cooper zijn hand naar zijn wang, die nog na gloeide van de klap. “Jij vieze, kleine, gore, team-rocket waardige strontvlek!” gilde de vrouw. Cooper knipperde versufte met zijn ogen. Ze had hem geslagen. Ze had hem zowaar echt geslagen. Er waren nog veel meer scheldwoorden die volgden, woorden die als maar erger en erger werden, maar Cooper kreeg ze nauwelijks mee.

Hij had verwacht dat het gooien met chocomel niet zonder consequenties zou zijn, maar dat iemand hem zou slaan? Hem? In zijn gezicht? “Ah… Sorry…” mompelde Cooper. De vrouw lachte hooghartig. “Sorry? Sorry?? Ik heb niets aan een sorry! Heb je enig idee hoe duur deze jas is? Hij is gemaakt van echt… echt…! Het doet er niet toe wat het is! Een vies knulletje zoals jij zou toch niet de waarde in kunnen schatten van een jas zoals deze!” brieste ze woedend. Ze richtte haar woede nu op Alex. “En jij! Waarom zorgde jij er niet voor dat dit rotjoch mijn jas niet verpestte?”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Hij kon het maar niet geloven. Iemand had daadwerkelijk het lef gehad om hem te slaan. Niet gewoon een stomp tegen zijn schouder of een beuk in zijn maag, maar hij had daadwerkelijk een klap in zijn gezicht gekregen. In al die jaren waarin hij dit soort dingen uit had gehaald, al die keren dat hij iemand pissig genoeg had gemaakt om ze bijna te laten ontploffen, was dit de eerste keer dat iemand hem daadwerkelijk had geslagen – zijn vader niet meegerekend. Terwijl Cooper langzaam bij kwam van de schok, scheen er iets te zijn geknapt in zijn metgezel. De blondharige, die eerst nog druk bezig was geweest met het aanbieden van excuses voor iets dat Cooper gedaan had, ging nu helemaal los. Alex schreeuwde tegen de vrouw, zonder bang te zijn om zelf ook door haar geslagen te worden. Waar Cooper had gedacht om voor een keer dapper te zijn door de schuld op zich te nemen, was hij op het moment absoluut niet de persoon die daadwerkelijk dapper was.

Na de vrouw nu zelf ook uit te hebben gemaakt voor een vieze, kleine, gore, team-rocket waardige strontvlek, richtte Alex zich op Cooper, wiens mond een klein stukje open hing. Als die vrouw eens wist hoe erg het wel niet was om met hem vergeleken te worden, dan zou ze waarschijnlijk nog stukken bozer zijn geworden dan ze nu al was. Ze keek nu enkel even verbijsterd als Cooper had gedaan nadat hij was geslagen. Alex vroeg of het met hem ging, waarop Cooper hem een paar tellen aankeek, voordat hij snel knikte. “Ja, het – het gaat wel,” beantwoordde de vraag. “Het is niet alsof er nog hersencellen over waren die ze met zo’n klap kapot had kunnen maken,” zei hij vervolgens met een trillerig lachje. Zijn hand hield hij nog steeds tegen zijn wang aan, alsof hij verwachtte dat ze hem daar een tweede keer zou slaan als hij hem weg zou halen.

“Ik denk niet dat ik nog zo veel zin heb om naar Bob Metagross te kijken,” zei Cooper, die zich plots realiseerde dat het bijzonder stil was sinds de vrouw hem had geslagen. De enige die buiten hun groepje om nog geluid durfde te maken was de tv, waarop nu eindelijk te horen was wat Bob Metagross nou precies zei. Hij was blijkbaar weer bezig met een van zijn boompjes. “Ik ga een frisse neus halen,” besloot Cooper, die langzaam zijn hand van zijn wang af haalde. Hij liep terug naar zijn tafel en raapte zijn tas op. Bovenop zijn hoofd hoorde hij zijn Hoppip nu een zacht geluid maken dat hem nog het meest aan een fluitketel deed denken. Blijkbaar was zij al even kwaad als Alex had geklonken. Hij wilde net zijn weg naar de deur maken, toen de vrouw haar tong weer gevonden scheen te hebben. “Waar denk jij wel helemaal niet naar toe te gaan?” brulde de vrouw. “Mijn jas is verpest! Ik had een brandwond kunnen hebben over mijn hele rug! Heb je enig idee wat je wel niet gedaan hebt?” tierde ze.

Cooper draaide zich om, maar keek de vrouw niet aan. “Ga je mee?” vroeg hij, om hierbij alleen naar Alex te kijken. “Ben je doof, knul?” gilde de vrouw. “Jullie gaat helemaal nergens heen, behalve naar de rechtszaal! Mijn advocaat zal je leren wat er met brutale snotjochies zoals jullie!” tierde ze. Cooper keek eindelijk naar de vrouw, en bleef haar een paar seconden lang berekenend aankijken. De jas had er behoorlijk duur uit gezien, maar bij lange na niet duur genoeg. Cooper’s geschokte uitdrukking gleed eindelijk van zijn gezicht af. Hoooooo boy. Dit was nog veel beter dan het gooien van chocolademelk. Glimlachend keek hij de vrouw recht in haar ogen. “Dan. Zien. We. Je. Wel. In. De. Rechtbank,” zei Cooper, die elk woord benadrukte door tegen zijn geslagen wang aan te slaan. Shit, dat had hij niet moeten doen. Nu deed zijn wang al bijna even veel pijn als zijn trots. “Toch, Alex?”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper had gehoopt dat Alex hem meteen bij zou hebben gestaan, maar het eerst dat Alex uit bracht, was een twijfelachtige ‘yeah’. Alex scheen om de een of andere reden een stuk minder vertrouwen te hebben in een rechtszaak dan Cooper. Ah, misschien had hij gewoon niet zulke goede advocaten? Dat was gelukkig niet heel erg, want de advocaten die Cooper in zou kunnen huren, waren met gemak de beste van heel Kalos, als ze niet nog veel beter waren. Als ze de situatie daadwerkelijk naar de rechtszaal toe zouden brengen, dan was de kans dat zij zouden winnen veel groter dan de kans dat de vrouw zou winnen. Niet alleen omdat hij het meeste geld tot zijn beschikking had en daardoor ook automatisch de betere advocaat, maar omdat zelfs de hele situatie in zijn voordeel was. Hij had chocomel op haar ‘geknoeid’, zij had hem daadwerkelijk geslagen. Hij had zijn excuses aangeboden, alhoewel hij daar nu behoorlijk veel spijt van had, terwijl zij hem zowel fysiek als psychisch pijn had gedaan. Hij kon het smartengeld al ruiken. Alex scheen nu ook te begrijpen waarom Cooper zo zeker was van zijn zaak, en ging zelfs zo ver dat hij de vrouw uitlegde waarom het niet verstandig zou zijn om hun aan te klagen. Cooper fronste kort, aangezien de kans dat ze van haar zouden winnen in een rechtszaak groter was als ze niet van tevoren wist waarom zou verliezen.

Alex gebruikte zijn mini speech echter niet om de vrouw uit te dagen, maar gebruikte het als een coole manier om het café met een maximale hoeveelheid swag te kunnen verlaten. Cooper wilde maar al te graag dat de vrouw hem daadwerkelijk aan zou klagen, maar besloot dat het er veel cooler uit zou zien als hij een afscheidsmove zou laten zien en Alex achterna zou gaan. “Thanks voor het begrip,” zei Cooper, die afscheid nam van de vrouw door met zijn vingers te klikken en met pistool vingers naar haar te wijzen. Dat voelde alsof het nog niet helemaal genoeg was, dus hij deed er ook nog een knipoog bij, waarna hij zijn blonde compagnon achterna ging. De buitenlucht voelde onprettig aan in vergelijking met de warmte die het café had geboden, maar dat was bij lange na niet genoeg om zijn gevoel van triomf te onderdrukken. “Bro… Dude… Die burn was fantastisch,” zei Cooper met een opgewonden grijns. “Ahh, we zouden haar echt compleet verwoest hebben als ze ons echt aan zou hebben geklaagd.”