How to save a life

Wat er toen volgde was voor haar doen een wazig beeld geweest. Zeker toen Nathan uit het zicht verdween. Dan leek alles uit te vallen. De geluiden om haar heen stierven weg en ze bleef alleen achter... het was bangelijk... heel erg eng... En onrealistisch. Ze vond het maar bangelijk, maar aan de andere kant was ze ook heel erg blij. Ze wist echt niet waarom. Er gebeurde werkelijk niks. Ze droomde zelfs niet... ZZe voelde niks meer. Alsof ze in een eeuwige slaap was. Het waren dan ook uren die voorbij gingen... Voordat ze weer haar eerste besef van de realiteit had. Wat was het eerste waar ze aan dacht? ... Dat wist ze niet... Ze voelde een onnatuurlijke paniek opdoemen. Ze was opweg naar August... Ze moest hem bereiken... Ziekenhuis... saiko. Langzaam knipperde ze een keer met haar ogen. Een hoofdpijn doemde meteen op. Haar wazige beeld was zo onduidelijk dat ze even haar ogen terug sloot. Haar hoofd voelde zo pijnlijk aan. ZE voelde haar hartslag er... De wringende pijn was bijna onmenselijk. Ze sperde langzaam haar ogen terug open. Langzaam bewoog ze lichtjes haar hand. Ze voelde een druk op haar hoofd, verschrikkelijke pijn... Ze tilde een hand op, deze trilde... Ze staarde er even naar en legde deze toen voorzichtig op haar voorhoofd. Haar handen streken over een laag linnen heen... Verband noemden ze het ook wel.. Ze sloeg haar ogen van de muur af en staarde even naar het raam... Ze was niet waar ze dacht dat ze was he... Haar ogen werden groot toen ze het eindelijk door had.. Ziekenhuis. "Gus..." klonk er moeizaam uit haar mond. Ze duwde zich met haar andere hand langzaam overeind en voelde haar helemaal duizelen. Haar ogen draaiden even weg, maar toch sloot ze koppig haar ogen en leunde ze ietwat naar rechts. Ze wilde uit dit bed... hem zoeken... Gewoon iemand zoeken. Ze sloeg haar bene uit bed en ging meteen op haar voeten staan. Toen ze echter naar voren leunde om uit het bed te komen, zakte ze meteen door haar benen en viel ze op de grond. Ze legde haar beide handen op haar hoofd toen ze een nieuwe pijn voelde. Ze wilde naar... Hem toe. Ze moest hem vinden... Hij kon dood zijn...

{Nathan}

Wat er toen wel niet door het hoofd van de blondine was gegaan wist hij niet, in welk geval zat hij nu ergens in het ziekenhuis, vlak voor de kamer van Tawn. Zodra ze niet heel veel eerder er naar binnen was gebracht was hem verteld dat hij nog steeds niet bij haar mocht komen. Het werkte hem enorm op zijn zenuwen en nu deed de jongen zijn best om rustig te blijven. Hij was zich aan het concentreren op geluiden die hopelijk ooit uit de andere kamer zouden komen. Toen er ineens een geluid klonk van daar, iets dat leek alsof iets of iemand viel sprong hij zowaar op. De deur werd opengezwaaid, zodat de jongen haar daar op de grond kon treffen, handen op haar hoofd. Meteen liep de groenharige maar Tawnee toe, zonder een enkel woord te zeggen, het kwam namelijk niet. Hij hurkte vervolgens door zijn knieën, om haar voorzichtig te gaan vasthouden en proberend haar overeind te krijgen. Ze zou eigenlijk moeten blijven in het bed, waarom lag ze hier?

Het eerste wat ze hoorde was een deur dat open ging... Of dat maakte haar hoofd er toch van. Een deur die open vloog. Haar ogen gingen lichtjes open. Iemand moest die pijn weghalen. Liefst zo snel... Mogelijk. Ze voelde iemand bij haar komen, maar kon niks zien dankzij haar handen. Ze werd ondersteund en ze deed zo haar best om rechtop te komen. Leunend op deze persoon. Haar hoofd voelde zo zwaar aan... Zo pijnlijk. Maar het eerste wat ze terug deed was een stap naar voren zetten en wankel naar voren te vallen. Opnieuw plaatste ze handen op haar hoofd. Ze voelde hhoe haar lichaam trilde. Onder deze druk en onder dit alles. Maar ze haalde al snel haar handen van haar hoofd af en kroop lichtjes naar voren. Met moeite drukte ze zich lichtjes overeind tegen de muur. Haar hoofd deed zo'n pijn. Ze sloot haar ogen... Maar begon toch te wandelen. Haar ogen waren gefixeerd op het wazige beeld van de deur. Wankel wandelde ze naar voren, duidelijk was het, ze zou de kamer verlaten... Maar haar tempo was traag, haar tred zo fragiel... De kans dat ze weer viel was zo groot, maar dat kon haar niks schelen.

Toen hij de blondine vast had leek ze alweer proberen weg te proberen te lopen. Nee, dat moest ze niet doen. Tawnee moest in het bed blijven liggen, genezen. Met enkele stappen stond hij alweer voor de blondine, voorzichtig haar beet proberen te pakken en de blondine vervolgens naar het bed te begeleiden. "Je moet hier blijven liggen." sprak Nathan's stem rustig, maar met een bevelende ondertoon erin. Ze was waarschijnlijk net wakker, het kom dus niet gebeuren dat ze nu al meteen wegging.

Ze voelde een hevige steek in haar hoofd. Auw... Ze kneep haar ogen toe en voelde dat ze zou gaan huilen. Waarom kon niks gewoon goed en mooi gaan? Gewoon... Gewoon... Een normaal leven. Was dat teveel gevraagd? Opeens voelde ze dat iemand haar vast had. Haar ogen gingen lichtjes open en ze keek even naar hem. Ze voelde alweer tranen langs haar kaken gaan. Moest ze weer huilen? Ze viel naar voren en lliet zich vallen in de handen van Nathan.Haar hoofd rustte lichtjes tegen hem aan. "Je moet hier blijven liggen." Haar voeten hadden hem wel gevolgd. Het blonde meisje keek lichtjes op en lachte even schuin naar hem. Als ze hier bleef liggen was ze egoïstisch... En dacht ze enkel aan haarzelf. Maar haar hoofd voelde zo licht aan. Zo pijnlijk... Ze voelde even een hevige steek in haar hoofd en viel lichtjes naar voren tegen de groenharige aan. De hoofdpijn man... Die kon er wel iets van. Ze lachte even zachtjes, maar kon het niet laten even weer te gaan janken, zachtjes. Geen flauw idee waarom ze lachte... Ze duwde haar hoofd wat naar achter en keek even rond in de kamer, die nu heel onduidelijk was door haar troebele ogen. Maar ze moest... Gussie... Waar was hij? Als ze in een ziekenhuis waren... Dan was August hier vast ook. Haar lach verdween van haar lippen. Straks was ie dood. Ze duwde zich lichtjes weg en probeerde weer te wandelen, maar viel toen schuin neer op het bed, waar ze even bleef liggen. Haar hoofd werd weer wat lichter en alles begon wat verder te komen van haar bewustzijn... Ze slikte even en staarde gewoon voor zich uit. Ze wilde gewoon... Hem vinden.

Waarom had hij wel zou een gevoel dat hij wist wat de blondine wou gaan doen? Natuurlijk, omdat het zo vreselijk voorspelbaar was, niets anders. Een kleine zucht kwam van de jongen toen ze weer overeind probeerde te komen, maar toch weer viel op het bed. Ze wou dat persoon echt graag zien he. Normaal zou het hem vrij weinig tot niets kunnen uitmaken, maar het was nu dat Tawnee echt moestg aan rusten. "Moet ik gaan navragen of hij hier is?" Hij haatte het nu al dat hij het had gevraagd, maar nu kon Nathan dus niet meer terug. Ach, zolang het haar maar daar liet was het niet een al te erg iets. De groenharige deed er weinig aan dat de blondine bijna aan het huilen was.

Ze streek even met een hand over het laken heen. Haar hand balde ze even tot een vuist... Waarom kon ze niks doen? Haar hoofd deed zo'n pijn... Het was onnatuurlijk. Wat had ze zelfs uitgespookt om dit te bekomen? "Moet ik gaan navragen of hij hier is?" Ze richtte even haar ogen op hem. Daarna knikte ze even lichtjes, na een paar tellen. Als hij dat wilde doen zou ze al een stuk meer gerust gesteld zijn. Ze duwde zichzelf lichtjes overeind en legde even een hand op haar voorhoofd. Na enkele tellen zat ze al aan het verband te prutsen. Ze deed dat altijd als ze ergens een soort van linnen had. Een verband he. Ze zuchtte even zachtjes en keek even naar de groenharige. Maar ze moest al snel haar ogen terug sluiten bij een nieuwe pijnscheut door haar kop heen. auw...

Al hoopte de jongen ergens dat ze het niet wou, was het maar wel beter als het gewoon gebeurde. Haar antwoord kwam na een tijdje, waarin af te leiden was dat ze dat wou. "Beloof me dan dat je hier blijft." wel liep hij ondertussen richting de deur, wel nog wachtende op haar antwoord. Nadat deze was gekomen knikte hij enkel en verliet daarna de kamer, hij wist waar de receptie was en ging daar dus ook heen. Eenmaal daar aangekomen sprak hij "Ik zoek naar iemand." een van de werkers daar hief een wenkbrauw, om vervolgens te vragen voor een naam, of anders een beschrijving. "Een jongen, rond de negentien jaar. Rood haar, moet hier binnen zijn gekomen met meerdere gebroken botten." voor een moment werd Narhan twijfelend aangekeken, maar al snel tikte de vrouw wat in op haar computer. Er werd bevestigd dat August er inderdaad was, waarna er hem nog werd gevraagd of de jongen hem wou zien. Een wrange glimlach ontstond op zijn gezicht "Niet nodig." na deze informatie te weten liep hij weer terug naar de kamer waar Tawnee was. De deur werd opengeschoven waarna Nathan enkel naar haar knikte. "Hij is hier." sprak Nathan nog droogjes.

"Beloof me dan dat je hier blijft." Ze keek lichtjes op en keek even naar hem, hij stond bij de deur... Of ze zou blijven? Het was niet dat ze kon weglopen zonder om de vijf meter om te vallen... Dus heel veel keuze had ze nu ook weer niet eh. Dus ze knikte even en haalde een hand van haar hoofd. Toen hij echter de kamer uit was, stond ze op. Ze had een hand op haar hals gelegd en had meteen gemerkt dat de ketting weg was. Deze ging ze dus zoeken nu... Ze wandelde wat naar voren en leunde toen tegen de muur aan. Haar ogen zochten de kamer af, maar ze vond niks dat echt kon wijzen op haar spullen... Dus dan zou ze maar verder kijken. Leunend tegen de muur begon ze verder te wandelen in het kamertje. Ze merkte wel een soort nachttafeltje, of dinges... Wat het ook was, het leek wel iets te bevatten... maar dat betekende dat ze van de muur moest komen en even zonder steun moest gaan lopen. Ze staarde er even naar. Daarna haalde ze diep adem en wandelde ze ernaar toe. Echter zakte ze een meter voor het kastje door haar knieën en viel ze even languit op de grond. Trillend bleef ze liggen. Haar hoofd deed zo'n pijn. Ze voelde opnieuw tranen prikken. Echter opende ze al snel haar ogen en keek ze lichtjes op naar de kast, die nu boven haar uittorende. Na enige tijd, drukte ze zich overeind, wat moeizaam ging. Ze kroop wat naar voren en begon de kastjes een voor een op te doen. Voorzichtig en veel trager dan dat ze normaal zou doen. Eerst het laadje dat onderaan was. Ze trok het open en keek er even in. Niks... Dus ze schoof hem terug toe. De volgende lade was wat hoger en ze moest zichzelf llichtjes op haar knieën werken om een duidelijk zich te hebben op de dingen. Haar ogen werden een klein beetje groter toen ze echter wel iets zag liggen. Een... Rood witte ball? Of naja, eigenlijk meerdere. Ze rommelde even in het kastje... Die ballen leken haar niet veel te zeggen... Eigenlijk helemaal niks... Echter leek ze wel haar ketting te vinden... Haar ogen werden groot en ze kreeg een klein lachje op haar lippen waarna ze deze even om haar nek deed. Zo... Voelde veel beter als ze deze bij zich had. Het voelde gewoon veiliger. Daarna waagde ze toch even een ball te pakken. Ze staarde er even naar en drukte op het knopje. De ball werd groter en ze knipperde even verbaasd. Opeens spatte de ball open en ze slaakte even een kreetje waarna ze naar achter schoot en zo haar kop tegen het bed stootte. Ze viel wel meteen half bewusteloos neer op de grond door de harde klap die ze van de onderkant van het bed had gekregen. Maar toch waren haar ogen nog steeds lichtjes open. Of eigenlijk, helemaal open. Ze staarde gewoon vlak voor zich uit. "Hij is hier." Was het wazige wat ze op de achtergrond hoorde. Haar blik verplaatste zich van links naar rechts, alsof ze iets zocht, maar ze kon niet veel doen. Haar hele lichaam leek haar tegen te spreken. Toen ze echter een soort van goudgeel ding in haar ooghoek zag, werden haar ogen groot. Wat... Wat was dat? Haar adem stokte lichtjes toen ze even voelde hoe het ding haar kort aanraakte, haar bijna leek te willen wakkerschudden. Toen keek het op en liet het even een bezorgd gegrom horen. Maar Tawn kon er enkel naar staren. Wat dat was... Ze voelde opnieuw een hevige hoofdpijn door haar hoofd gaan, maar ze lag hier toch al neer, dus neervallen was niet mogelijk.

Zijn ogen werden groot toen hij haar op de grond zag liggen, half bewusteloos. De jongen haastte zich naar de blondine toe, om haar voorzichtig op het bed proberende te krijgen. Dat May haar trainster probeerde wakker te houden was hem niet ontgaan. Wat was er gebeurd? Waarom lag ze daar zo? Nadat de jongen haar op het bed had gekregen ging hij op een van de stoeltjes zitten die vlak bij het bed stonden. Waarom leek ze zo geschrokken? Hij peindigde zijn hersenen, maar de groenharige kon maar niet op een antwoord komen. Was ze van May geschrokken? Maar hoe? Ze had de Charmeleon al een tijdje, hij had zelf werkelijk geen idee hoe lang dus dat was ook moeilijk te zeggen. Echt, wat was er aan de hand?

Ze staarde echter gewoon naar dat... Ding? Nee, ze kon het niet anders beschrijven dan ding eigenlijk. Echter leek er iemand haar van de grond te vissen en haar op het bed te leggen. Kort keek ze even rond. Alles was weer een wazig beeld geworden en haar hoofdpijn was niet weg gegaan, verre van juist. Het was erger geworden en ze kon ook amper de dingen horen. Alsof het allemaal zo heel ver weg was... Het duurde dan ook echt een tijdje voordat ze een keer knipperde met haar ogen en naar de groenharige keek met ogen die het niet echt snapten. Het gouden ding was ondertussen wel naar hem toe gegaan en keek met een vragende blik naar hem, een mengeling tussen vraag en onrust. Daarna keek dat... Ding? Terug naar haar en kwam ze dichterbij. Tawn keek er echter na en fronste even. Maar toen deze een klauw leek uit te steken, versteende ze even. Haar beeld was te wazig om uit te maken of het aanvallend of rustig bedoeld was en ze haalde even haar handen voor haar uit waarna ze even zichzelf probeerde te beschermen. Ze snapte er werkelijk niks van.

Toen hij merkte dat May naar hem was toegekomen zuchte de jongen kort en keek naar de Charmeleon, om deze vervolgens over haar kop te aaien. "Ik heb geen idee was er is May.." kwam er mompelend van Nathan. Zijn blik volgde de goudgele Pokémon, welke bezorgd haar klauw leek uit te steken naar haar trainster. Zijn blik fronste echter toen Nathan zag dat Tawnee haarzelf leek te proberen te beschermen. Wat? Waarom deed ze dat? De jongen kwam weer overeind, om in een paar passen voor de blondine te staan "Er is niets aan de hand, ze bedoeld het goed." klonk zijn stem rustig, waarom deed Tawn zo? Het riep alleen maar vragen op die hij niet zou gaan vragen.

Ze wilde geen pijn meer en dat was precies ook de reden waarom ze haar handen voor zich hield. Of het nu mentale of fysieke pijn was, ze wilde het niet. Laat het weg gaan... Alle pijn. De bijtende hoofdpijn was nog het ergste van allemaal... "Er is niets aan de hand, ze bedoeld het goed." Ze opende even een oog en zag dat Nathan overeind was gekomen. Ze...? Was het een ze? Als in... een haar? Als in iets vrouwelijk? Ze keek even van de groenharige naar het gouden beest en terug. Toen het even een poot uitstak en deze langs het bed legde, tilde ze even een hand op en legde ze deze voorzichtig op de hare. Het gouden ding keek even bezorgd en keek toen schuin op naar de groenharige. Ze slikte even en fronste toen. "Wa..." Ze kon niet meer uitbrengen, haar stembanden blokkeerden en ze sloot langzaam haar ogen. Meer kon ze echt niet uitbrengen en dat was ook duidelijk te horen in dat ene woordje, of geluid, dat ze had kunnen uitbrengen. Het kwam veel te geforceerd en veel te onnatuurlijk.

Dit klopte niet, waarom was Tawnee zo in de war? "Wa..." kwam er enkel van de blondine, wat was er toch aan de hand? Waarom leek ze zo in de war? Bezorgd keek hij naar haar, dit was niet echt, ze was gewoon vast even in de war door de val, niets meer. Dat maakte hij zichzelf wijs, wetende dat het toch niet echt zo lag. Zou hij er misschien een zuster moeten gaan bijroepen? Misschien dat die wel wat uitleg kon geven, maar dat was te betwijfelen. "Blijf rustig, weet je nog wie dat is?" vroeg Nathan, met een knikje naar May. Laat haar gewoon in de war zijn, niet meer. Arceus, alsjeblieft.

Ze keek even naar hem. Daarna sloot ze even haar ogen. Het was even te onduidelijk voor haar. Ze moest even niks zien. Het zorgde er even voor dat ze geen hoofdpijn meer had en dat voelde wel goed... Naja geen hoofdpijn meer was een groot woord. Het was eerder minder pijn. "Blijf rustig, weet je nog wie dat is?" Haar ogen gingen lichtjes open, haar hand nog steeds rustend op de klauw van het ding... Ze slikte even en keek naar Nathan met een vragende blik. Wat bedoelde hij? Weet je nog? kende ze dit ding dan? Ze staarde even naar de goudgele zij ding. Daarna schudde ze lichtjes haar hoofd. Ze fronste even en keek naar de groenharige. Wat bedoelde hij?