[job] Still Life

Maybe it's not my weekend.

Er was hem zomaar gevraagd of hij model wilde staan. Het ene moment had hij een gesprek over make-up en special effects, en het andere werd hem ineens een tijdelijke baan aangeboden. Elias voelde zich gevleid, maar wist ook niet zeker hoe hij hier op moest reageren. Hij had nou niet bepaald het meest aantrekkelijke figuur. Hij was nogal tenger. Echter werd het hem niet zomaar gevraagd en de meid leek er erg zeker over dat hij het kon. Ook leek ze erg wanhopig voor een model, anders vroeg ze vast niet iemand die ze net had ontmoet. Goed, als ze echt zo in hem geloofde, dan zou hij het doen. Hoe erg kon het immers zijn?

Elias kwam op de dag dat hij zou werken aan bij het atelier. Als hij het goed had begrepen was het een schildercursus die zich focuste op natekenen wat ze voor zich kregen. Van wat hij had begrepen was dat een goede manier om vormen te leren tekenen. Hij had het zelf niet heel veel gedaan. Hij had het niet zo op schilderen. Hij had veel liever make-up aan zijn kwasten.

Bij binnenkomst begroette hij de groep vreugdevol. De docent kwam op hem af en legde uit wat de bedoeling was. In eerste instantie was Elias een beetje afgeleid door zijn enorme snor. Zijn concentratie keerde echter terug toen hij iets hoorde wat hem niet beviel. “… Het is niet de eerste keer dat de klas een naaktmodel naschildert, dus het grootste deel van het ongemak zal er van af zijn.” Elias keek de man met grote ogen aan. “Naakt?!” herhaalde hij lichtelijk geschrokken. De man stopte waar hij mee bezig was en keek Elias zorgelijk aan. “Uh… Ja? Daar leer je het meeste van,” zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De blonde jongen moest het echter nog even laten bezinken. “…Ik ben pas twintig,” bracht hij uiteindelijk onzeker uit, alsof dat zo jong was dat de leerlingen hem niet naakt mochten zien. “Meerderjarig, dus. Een aantal deelnemers zijn ouder dan dat. Je hebt toch wel de functieomschrijving gelezen?”

Elias krabde ongemakkelijk aan zijn wang. “Ik ben gevraagd door één van de leerlingen, ik dacht dat ze me alles al had uitgelegd… Ze had het alleen over model staan, niets over dat de kleren uit moesten…” Wat stom eigenlijk. De docent had hartstikke gelijk, dat wist Elias ook. Hij had makkelijk aan kunnen zien komen dat het om een baantje ging waarbij hij naakt moest poseren. Misschien moest hij het dan ook maar gewoon accepteren.

Hij deed zijn mond open om te zeggen dat hij het zou doen toen de docent schijnbaar van mening veranderde. “Je mag je ondergoed aanhouden als je dat liever hebt. Ik snap dat het je eerste keer is. Maar als je terug wil komen, dan zal je toch echt moeten overwegen om ook zonder kleren te poseren.” Elias knikte alleen maar. Hij was de man ontzettend dankbaar dat hij dit toestond. Daar had Elias echt geluk mee. Dankbaar dat hij was ging hij zich dan ook meteen voorbereiden om zo goed mogelijk zijn best te doen om het het waard te maken. Of hij echt terug wilde komen wist hij nog niet. Naakt poseren voor een groep mensen klonk nog steeds erg spannend.

Wat terughoudend trok Elias al zijn kleren, behalve zijn onderbroek, uit. Meteen voelde hij hoe koud het in de ruimte was. Was het selfish om te vragen of er een kachel aan kon? Hij voelde zich eigenlijk al een last omdat hij niet naakt wilde poseren, dus hij besloot het verzoek niet te doen. In plaats daar van liet hij maar gewoon weten dat hij er klaar voor was. De docent liet zijn blik over hem heen glijden en knikte bevestigend. Elias voelde zich net een Miltank die door een slager gekeurd werd. Niet aan denken, Eli. Je moet gewoon wat poses aannemen en die cursisten gaan het dan tekenen. Niks ergs. Zeker niet nu je je ondergoed nog aan hebt. “We gaan beginnen,” zei de docent luid. “Eerste pose. Jullie krijgen vijf minuten om hem na te tekenen. Denk aan vormen en volumes. Succes.” Hij zette een timer aan en keek Elias aan. Die begreep dat hij nu een pose aan moest nemen. In een moment van paniek besloot hij zijn handen op zijn heupen te zetten en zijn borst vooruit te doen. De docent leek er tevreden mee. Gelukkig maar.

De eerste vijf minuten leken een uur te duren. Elias vond aandacht echt niet erg, maar zo bijna bloot voor een groep mensen staan die hem heel aandachtig bestudeerden was een hele nieuwe ervaring. Hij nam zichzelf voor dat hij er gewoon nog aan moest wennen en dat het over een paar poses beter zou gaan. Hij besloot ook om zijn tijd te verdoen door te denken over welke poses hij nog meer kon aannemen. Zijn huidige pose was vrij rechtop. Misschien kon hij wat meer curves tonen. Er zouden een paar poses van vijf minuten zijn voor hij langere tijd dezelfde houding moest nemen, dus als hij iets ongemakkelijks wilde doen dan moest het nu zijn. Zo wist hij de tijd te doden tot het moment dat de docent meldde dat de vijf minuten voorbij waren en Elias een nieuwe pose aan kon nemen.

De priemende ogen van de leraar maakten het niet makkelijker om een nieuwe houding aan te nemen. Elias zette één voet verder naar voren, zakte een beetje door zijn achterste knie en draaide zijn bovenlijf een kwartslag. Hij keek voor goedkeuring naar de docent, wie hem een frons toewierp. Het feit dat hij verder niks zei was voor Elias een teken dat hij het niet afkeurde, maar die afkeurende blik zei heel iets anders. De blonde jongen was verward en spendeerde daarom de volgende vijf minuten met al zijn levenskeuzes overdenken. Halverwege de vijf minuten merkte hij dat de pose toch niet zo’n goed idee was geweest en dat hij enorm veel moeite begon te hebben met zo blijven staan. Door zijn uiterste best te doen de kramp te negeren kreeg hij het toch voor elkaar om niet tussentijds te bewegen. De tweede vijf minuten waren ook om. Er zou nog één keer een korte ronde komen, daarna een ronde van een kwartier en als laatste een pose die hij een half uur moest vasthouden. Nu eerst de pose van de laatste vijf minuten.

Elias stond op het punt om een houding aan te nemen toen de docent hem aansprak. “Draai je rug maar naar de groep toe.” Elias had een paar tellen nodig voor het tot hem doordrong wat de bedoeling was. De leerlingen moesten natuurlijk ook ruggen leren tekenen. Elias deed wat van hem gevraagd was en hief vervolgens één arm op, op zo’n manier alsof hij zijn spierballen wilde showen. Veel was er niet te showen, en hij zette ook maar geen spanning op de arm, want hij had zo’n vermoeden dat hij daar last van ging hebben. Als laatste zette hij zijn gewicht op zijn linker been, waardoor zijn houding vrij nonchalant over kwam. Vanuit zijn ooghoek zag hij de docent goedkeurend knikken. Dat was een enorme opluchting, want dan hoefde hij zich de volgende vijf minuten niet af te vragen of de man het nou wel of niet een goede pose vond.

Zijn arm was erg blij toen ook deze vijf minuten voorbij waren. Hij had het hoog houden van zijn arm flink onderschat. Hij had al een idee voor een volgende pose, maar moest zijn plan een beetje aanpassen omdat de docent hem zei dat hij voor deze mocht gaan zitten. Elias nam plaats op de grond en besloot dat hij wel als een diva kon zitten. Hij legde zijn benen op elkaar en draaide zijn lichaam er een kwartslag van weg. Opnieuw kreeg hij een rare blik van de docent, al vermoedde hij dat het deze keer was omdat de pose zo vrouwelijk was. Hij had natuurlijk geen mannelijk model ingehuurd om zulke vrouwelijke poses te oefenen. Bij de volgende pose moest hij dus iets mannelijkers doen. Gelukkig had Elias nu een kwartier de tijd om een nieuwe pose te verzinnen. Mannelijk was niet echt zijn ding eigenlijk, dus dit kon nog wel een uitdaging worden. Als hij echt niks wist, dan kon hij altijd de docent om begeleiding vragen.

Tussendoor raakte de jongen afgeleid omdat hij de feedback opving die de docent aan zijn leerlingen gaf. Ineens vond hij het super interessant om te horen over hoe hij getekend werd. De docent vergeleek de vormen van de tekening met die van Elias en om de een of andere reden wilde hij daar om giechelen. Het was zo vreemd. Hij voelde zich meer een object nu dan echt een persoon. Gek genoeg maakte dat het makkelijker om zo te blijven zitten en aangestaard te worden. Deze tekenaars zagen hem net zoals ze een appel zagen. Vormen en lijnen die ze op papier wilden krijgen. Als hij er eerder zo over had gedacht, had hij het misschien helemaal niet zo spannend gevonden allemaal. Nou vond hij het ook ineens niet meer zo moeilijk om een mannelijke pose te verzinnen. Hij moest gewoon denken aan de modellenfoto’s die hij wel eens had gezien en zich inbeelden dat hij een stoere, grote man was. Voor zichzelf hoefde hij zich in ieder geval niet te schamen. Op dit moment was hij voor deze mensen niet veel meer dan een vorm.

Vijftien minuten waren wel echt aanzienlijk veel meer dan vijf. Het scheelde dat hij kon zitten, al was ook deze houding niet heel erg geschikt om lang in te blijven. Hij vroeg zich af of dat iets was waar je aan kon wennen als model. Dat je kon leren om lang in dezelfde houding te blijven zitten. Het zou vast helpen als hij wat meer spierkracht had over het algemeen, want hij kon zichzelf op het moment niet echt een sterke man noemen. Hij was al bijna aan het overwegen om naar de sportschool te gaan toen eindelijk het seintje kwam dat de vijftien minuten voorbij waren. Het was tijd voor de laatste pose. Deze moest hij een half uur aanhouden. Hij werd een beetje zenuwachtig van het idee, maar nam zich voor dat hij zijn best zou doen.

Als eerste ging hij andersom zitten, zodat de andere helft van de groep zijn rug te zien zou krijgen. Daarna spreidde hij zijn benen als een alfaman die zijn ruimte probeerde te claimen in het openbaar vervoer. Hij leunde voorover, zijn ellebogen op zijn bovenbenen steunend, en hield zijn hoofd zo dat hij net langs degene die voor hem stond keek. Iemand recht in de ogen aankijken terwijl hij in zijn ondergoed zat kon hij niet. Hij hoorde geen opmerkingen van de docent en hoewel hij het gezicht ook niet kon zien, probeerde hij er niet te veel over na te denken wat hij van de pose zou vinden. Het was erg anders dan de vorige, dat was goed, toch? En hij had er over nagedacht dat de groep zijn rug ook goed in beeld moest brengen. Hij wilde gewoon heel graag dat het goed was, want zo voorover leunen kon hij wel een half uurtje volhouden.

Behalve dat hij ineens jeuk kreeg. Op zijn rug. Precies de plek waar hij nu absoluut niet bij kon. Hij kon sowieso al niet zo goed bij zijn rug, maar normaal kon hij het tenminste nog proberen. Nu zat hij gevangen in een houding die hij niet mocht verbreken. Hoeveel minuten waren er al voorbij? Hij gokte hooguit vijf. Vijf. Dan zou hij nog vijfentwintig moeten wachten voor hij aan zijn rug kon krabben. Elias was niet gelovig, maar op dit moment bad hij toch dat de jeuk gewoon weg zou gaan. Een half uur was al lang om stil te zitten, maar als de jeuk lang zou aanhouden zou het echt een hel zijn.

“Gaat het?” Elias schrok op bij het horen van de stem. Het was de docent. Die keek hem met een frons aan. Schijnbaar had Elias er nogal van slag uit gezien door de jeuk. Moest hij nu toegeven dat dat het probleem was? Ja, hij kon eigenlijk wel beter eerlijk zijn. “Ik euh… Heb nogal jeuk op m’n rug…” Hij schaamde zich een beetje dat dit het probleem was. De docent liet een lach horen, wat totaal tegen Elias zijn verwachtingen in ging. “Je mag best even krabben,” zei de man vervolgens, “zolang je daarna maar je huidige positie terug aanneemt.”

Oh. Als Elias dat nou eerder had geweten… Vlug ging hij iets rechter zitten en probeerde hij de jeuk weg te krabben. Zodra hij het gevoel had dat het weg was, ging hij weer voorover leunen en keek hij naar de plek in de verte langs de persoon voor hem. De docent was ondertussen alweer verder instructies aan het geven. Aangezien Elias zich toch geen zorgen hoefde te maken over welke pose hij hierna zou aannemen, besloot hij weer mee te luisteren. Zo te horen was de man best wel streng. Dat maakte Elias extra benieuwd naar wat de leerlingen allemaal getekend hadden.

De rest van het half uur ging een stuk gemakkelijker voorbij nu Elias iets had om naar te luisteren en nu hij wist dat als hij niet prettig zat, hij best even kon bewegen, zolang hij weer de houding aannam die hij had gekozen. Met dat in gedachten en de ongemakkelijkheid wat weggezakt, vond hij het nog niet zo erg ook om te poseren. Of hij het ook naakt zou willen doen twijfelde hij nog over. Zo ver uit zijn comfortzone wilde hij nou ook niet zo graag stappen. Al had hij wel het idee dat het een goede oefening zou zijn voor een coördinator, die zichzelf toch al regelmatig moest presenteren aan een hoeveelheid mensen. Wat dat betreft was het misschien wel goed als hij terug moest komen…

De docent gaf het teken dat het halve uur voorbij was. Elias kwam meteen uit zijn voorover gezakte houding om zijn rug te strekken. Zo lang voorover zitten was schijnbaar niet zo goed voor zijn rug. Gelukkig was hij pas twintig en hoefde hij zich nog niet zorgen te maken over ernstige rugproblemen. De docent kwam al naar hem toe met zijn kleren. Die dacht vast dat Elias zich nog steeds ongemakkelijk voelde zonder, en hoewel dat ook wel een beetje waar was, was het inmiddels veel minder erg. “Dank u wel,” zei hij, terwijl hij opstond en zijn kleren aannam. Hij trok ze op zijn gemak weer aan terwijl de leerlingen hun spullen opruimden. Jammer, dat betekende dat hij niet zou zien wat ze gemaakt hadden. Elias overwoog om nog wat mensen aan te spreken of ze het niet nog er bij wilden pakken, maar besloot de moeite niet te doen. De leerlingen wilden vast graag naar huis – of waar ze ook maar heen gingen. Dat wist hij natuurlijk niet. Elias pakte zijn spullen en liep weer op de docent af. “Bedankt voor deze kans. Het was een bijzondere ervaring.” De man glimlachte. “Geen probleem,” zei hij. “Het is duidelijk dat je geen ervaring hebt, maar voor een eerste keer heb je het prima gedaan.” Elias glimlachte terug, al was die van hem wat ongemakkelijk. Wat betekende dit? Dat hij het goed had gedaan? Of dat de man hoopte dat Elias dit nooit weer zou doen?

But it's gonna be my year.

Maybe it's not my weekend.

Voor Elias het wist had hij al ingestemd om de volgende dag terug te komen. Pas een paar uur later drong het tot hem door wat voor een verantwoordelijkheid dat betekende, maar toen kon hij al niet meer terug. In het Pokécenter nam hij plaats op zijn bed in de eenpersoonskamer waar hij om gevraagd had en nam hij Sven bij zich op schoot. “Ik denk niet dat ik kan slapen,” maakte hij bekend. “Wat als ze me gaan uitlachen? Ik weet niet eens welke poses ik aan moet nemen…” Als hij geen komkommermasker op zijn gezicht had, dan had hij zijn handen tegen zijn wangen gedrukt. Sven begreep dat zijn trainer zich zorgen maakte, en deed wat hij als geen ander kon. Voor zo ver het mogelijk was met de bijna niet bestaande afstand tussen hen beide gaf hij de blonde jongen een kopstoot in zijn buik. Een ‘oef’-geluid ontsnapte Elias en hij snakte kort naar adem.

“Je hebt wel gelijk,” gaf hij toe nadat hij weer het gevoel had dat hij normaal adem kon halen. “Ik moet het gewoon even uit mijn hoofd zetten. Morgen op het werk kan ik me er wel zorgen over maken…” Zijn rug vond zijn plaats op het matras en hij trok de deken tot aan zijn schouders. Naast zich voelde hij dat Sven zich ook nestelde. “Natti, Sven.”

De Scraggy bevond zich niet aan zijn zijde toen hij zich opnieuw naar de kunstenaarsklas begaf. Dit moest en zou hij alleen doen. Hoewel zijn nachtrust kort was geweest voelde hij zich alsnog iets zekerder – al was dat deels omdat hij wist dat hij niks kon doen om er onder uit te komen. Onderweg had hij wat poses opgezocht die hij wilde proberen vol te houden waar de leerlingen hopelijk wat aan zouden hebben.

De werkzaamheden begonnen hetzelfde als de vorige dag. Hij mocht zijn kleren uit doen en kreeg een badjas aan om zich warm te houden tussen poses in en tot de groep compleet was. Het voelde heel vreemd om in een ruimte met publiek helemaal zonder kleding rond te lopen. Gelukkig hoefde hij dit niet al te vaak te doen. Na een praatje te hebben gemaakt met de docent tijdens het wachten op de laatste leerlingen kreeg hij het seintje dat hij plaats mocht nemen. Diep ademde Elias in en uit. Het was nu of nooit.

Er was een blok voor hem neergezet waar hij op kon gaan zitten waarmee hij een hele hoop opties kreeg voor nieuwe poses. Hij besloot met één voet op het blok te zitten, de ander rustend op de grond en zijn handen steunend achter zich zodat hij minder last van zijn rug zou krijgen. Het was koud, ongemakkelijk en hij voelde zich vreselijk bekeken. Poseren vond hij leuk, maar naakt? Nee, dit was niet voor hem weggelegd. Met de vorige keer in zijn achterhoofd besloot hij deze keer meteen te luisteren naar de feedback die de docent voor zijn studenten had. Er werd gesproken over lijndikte en handschrift, maar ook pelvis en spiermassa en hoewel hij meer interesse in de latere onderwerpen had, bleef het raar om te weten dat het om zijn pelvis en zijn spiermassa ging. Vijf minuten later stonden er allemaal interpretaties van zijn lichaam op papier, inclusief zijn privé zone. Yikes.

Nieuwsgierig naar de tekeningen was hij zeker, maar hij was toch blij dat hij niet meteen hoefde te kijken. Bij het teken van de docent nam hij een nieuwe positie aan. De voet die op het verhoogde stuk had gestaan vond zijn plaats op het andere bovenbeen en Elias legde één van zijn handen tegen zijn kin. Vanuit zijn ooghoek kon hij de docent goedkeurend zien knikken. Het leek er op dat Elias’ onderzoek zijn vruchten afworp. Met iets meer zelfvertrouwen hield hij de positie zo goed mogelijk aan. Pas nu viel het hem op dat nog niemand naar hem gelachen had. Niet dat hem was opgevallen, tenminste. Vanuit zijn positie probeerde hij de gezichten van zo veel mogelijk van de jonge artiesten te bekijken. Met een enkeling maakte hij oogcontact, waarna hij meteen zijn blik weer afwendde. Waarom werd hij plotseling zo warm? Dat zou hij maar niet nog eens doen…

Het alarm klonk als een verlossing. Elias werd geïnstrueerd om een staande positie in te nemen en besloot daarbij zo te gaan staan dat de jongedame die hij net aan had gekeken zijn rug te zien zou krijgen. Dat hij nog steeds ongemakkelijk oogcontact kon maken met andere leerlingen vond hij om de een of andere reden niet zo erg. De staande houding die hij koos had zijn handen voor zich tot vuisten gebald en zijn knieën ietwat gebogen. Zo rechtop voelde het enorm alsof hij te koop stond. Gelukkig hoefde hij het maar vijf minuten vol te houden.

Ergens hoopte Elias dat hij bij de poses van 15 en 30 minuten weer kon zitten, al achtte hij die kans klein. Zijn zit-posities had hij opgebruikt en nu werd hij echt op de proef gesteld. Voor de houding van vijftien minuten zette hij zijn benen alsof hij aan het lopen was en legde hij een hand in zijn nek. “Draai je hoofd naar rechts,” kreeg hij als feedback van de docent. Met zijn hoofd draaide ook zijn bovenlijf een beetje mee, waardoor de vormen van zijn lijf beter naar voren kwamen. Of hij dit vijftien minuten vol zou houden zonder kramp was de enige zorg die hij had toen de tijd in ging.

Heel iets anders kwam zijn houding verpesten. Het kwam heel plotseling opzetten: een ernstige kriebel in zijn neus. Paniek verscheen in zijn blik. Niezen was nu wel het laatste wat Elias wilde! Zijn bovenlip en neusvleugels begonnen allerlei vreemde bewegingen te maken, maar het mocht niet baten. De kriebel bereikte zijn hoogtepunt en voor Elias het wist hing er een vieze snotklodder onder zijn neus. Het geluid liet de hele groep opschrikken. Een lachje klonk. Als het kon dan zou de blonde jongen door de grond zakken.

Het was de docent die naar hem toe kwam met een stoffen zakdoek. “Hier. Kan gebeuren, zit er niet te veel over in.” Elias vermoedde dat zijn wangen rood waren geworden van schaamte. Hij pakte de doek aan en veegde zijn gezicht schoon. “Dank u wel. En sorry, ik-”

“Nee, nee! Dat hoeft niet. Dit gebeurt wel vaker. Neem maar gewoon je positie weer aan, dan komt het goed.” Elias wilde hem nog eens bedanken, maar had zo het idee dat de prioriteit van de man lag bij zijn les. Zo goed als hij kon reconstrueerde Elias zijn houding van eerder. Een jongen uit de groep vertelde dat zijn voeten net iets verder uit elkaar hadden gestaan. De feedback werd gewaardeerd, al kwam er niet meer dan een zwakke ‘dank je wel’ uit. Waar de houding er best zelfverzekerd uit zag, voelde Elias zich enorm kwetsbaar.

Een nies kwam nooit alleen. Bij Elias tenminste niet. De schaamte was hem nog niet eens naar zijn buik gezakt toen hij de volgende kriebel al voelde opzetten. “Oh nee.” Rare vertrekkingen vonden plaats in zijn gezicht. De docent leek het al door te hebben en stapte zijn kant op om de zakdoek van de verhoging weer aan hem te geven. Zodra zijn hand het voorwerp raakte kwam de nies er uit en niet zo’n beetje ook. Het kon door de stilte in de ruimte komen, maar dit leek wel de meest luide nies die Elias ooit had gedaan. Mocht hij zich voor zijn volgende pose alsjeblieft tot een balletje rollen?

Zonder de docent aan te kijken pakte hij de zakdoek weer over. Hij snoot zijn neus, zorgde dat zijn gezicht helemaal schoon was en plaatste het ding toen weer op het blok. Er werden geen woorden gewisseld deze keer, waardoor de spanning alleen maar groter werd. Om positief te blijven probeerde hij zich wijs te maken dat hij zich nu in elk geval niet hoefde te vervelen de komende minuten met wat er allemaal door zijn hoofd ging. Echt vrolijk werd hij er niet van.

“We nemen even een korte pauze,” liet de docent weten toen het seintje klonk dat het kwartier voorbij was. Als een shopaholic tijdens de uitverkoop gooide Elias zich op zijn badjas en trok hij deze om zijn hele lijf heen. Zelfs zijn nek verstopte hij er in, alsof die normaalgesproken niet al te zien was. Hij kreeg een blik van de docent, maar wat die precies betekende wist Elias niet. Was het medelijden? Afkeur? Zorgelijk? Zijn eigen zorgen waren te groot om er iets logisch van te maken.

Elias had het idee dat hij nauwelijks had kunnen bijkomen en wat drinken voor er alweer werd gezegd dat ze door moesten. Diep ademde hij in en uit, waarna hij opstond en de badjas weer van zich af liet glijden. Dat zijn hand trilde merkte hij pas op toen hij op de verhoging aan het stappen was. Met een frons pakte hij zijn hand vast, alsof dat het trillen zou laten stoppen. Van gisteren herinnerde Elias zich dat de docent graag dominante poses had bij mannen, dus besloot hij daar weer iets mee te proberen. Wel draaide hij zijn rug naar de groep toe, want dat hadden ze nog niet gedaan deze sessie. Eén arm legde hij achter zich en met de andere balde hij een vuist. Hoe goed hij het vol ging houden was nog maar te zien, maar hij kon altijd even strekken als dat nodig was.

Zijn onzekerheid keerde in volle glorie terug toen hij gefluister hoorde. De woorden waren niet te herkennen. Was het een onderling grapje? Een geheim? Een opmerking over de les? Over Elias? Waarschijnlijk dat laatste. Dat kon niet anders. Hij was geen model en dat was te zien. Waarom had hij zijn tengere armpje dan ook geheven alsof hij een sterke spierbundel was? Het zelfvertrouwen trok langzaam uit zijn houding, maar hij betrapte zichzelf en corrigeerde het. Ondanks dat deze dag een stuk moeilijker leek dan gisteren, was hij vastberaden om het positief te voltooien.

En toen kreeg hij, net als de voorgaande dag, jeuk. Aan zijn billen. Terwijl die naar de hele groep gericht waren. In plaats van een sombere blik, vertrok zijn gezicht nu in een poging de jeuk te negeren. Hij was niet van plan om aan zijn eigen kont te zitten voor een groep van – wacht, hoe oud waren deze mensen eigenlijk? Door niet te krabben activeerde zijn lichaam een andere reactie: de spieren van zijn achterwerk begonnen samen te trekken. Het gefluister was niet meer het ergste wat hem deze sessie was overkomen. Een duidelijke giechel had nu zijn zelfvertrouwen naar zijn tenen laten zakken.

“Ben je grapjes aan het maken?” klonk de stem van de docent. Er was geen emotie in zijn stem te peilen, waardoor de blonde jongen meteen van het ergste uit ging. “Nee, meneer,” mompelde hij voorzichtig. Elias gaf het op. Hij had zichzelf toch al voor schut gezet, dus dan kon hij net zo goed wel gewoon aan zijn kont krabben.

Waar de vorige dag met het verstrijken van tijd steeds makkelijker had geleken, leek het vandaag alleen maar langer te duren hoe langer hij hier stond. Als hij niet in het goede in mensen geloofde, dan zou hij zweren dat de docent hem een kwartier langer liet staan dan afgesproken. Het eindsignaal was een verlossing. Elias greep gretig naar de warme badjas en verwelkomde de zachte stof tegen zijn huid. De docent had het gezien en kwam met een scheve grijns op zijn gezicht op het jonge model af gelopen. “Toch erg frisjes, niet?” Niet goed wetend wat hij moest zeggen knikte Elias kort. “Het was ook wel koud in de ruimte vandaag, maar je hebt het goed volgehouden.”

Het geluid van papier wat van de ezels af werd gehaald trok Elias zijn aandacht. “Oh, ik wilde nog even kijken,” merkte hij op. “Toe maar, er is nog tijd.” Hij kwam in beweging, een rondje makend langs alle ezels waar nog iets op te zien was. Er waren hele verschillende potloodstreken te zien, maar het was wel elke keer duidelijk zijn lichaam. Het zien van de werken liet hem toch even weer twijfelen of hij niet nog een dag zou willen staan. Alsof hij zijn gedachten kon lezen kwam de docent op dat moment op Elias afgelopen, zijn beoordeling wachtend op zijn lippen.

But it's gonna be my year.