Wonder La-City [+Christian]

Een wijze les had ze geleerd: na een bepaald tijdstip mocht ze schijnbaar niet meer in Lumiose City rondlopen. De reden? Ze had geen flauw benul meer en had alles al gewist uit haar geheugen. Niet daar lopen, dat was alles wat ze ervan had onthouden. Om haar onderbewustzijn tevreden te houden liep ze maar rond in een andere stad. Dacht ze althans. Met weinig geld op zak had ze wel nog net een taxi erbij kunnen halen. Helaas sloeg het noodlot toe; het was niet haar maag deze keer. Nee, erger nog, het ei in haar armen die de Breeder haar kortgeleden toevertrouwd had... Brak.

*Krak* *Krak*  

"… Wow, wat..." Eieren konden breken maar dit was een vreemd moment. Ze ging een taxi in, niets om voor in de wereld te komen. Oké, het gebeurde bij mensen soms maar dat was toch een ander verhaal, eieren gingen sneller open. Meerdere breuken verschenen in het ei, terwijl ze met een verward maar kalm gezicht er naar staarde. Ze had het uiteindelijk als een cadeau gekregen dus maakte het niets uit dat het uit kom. Toch.. Toch kreeg ze een naar gevoel dat er iets ontbrak, dat ze iets belangrijks vergat waar ze zeer bewust van had moeten zijn. Wat zou het nou toch zijn geweest, wat was er zo bijzonder aan het uitkomen van een ei?  

*Krak* *Krak*

Het ei begon nou heftig te wiebelen en met de laatste klap vloog het uit haar handen, direct de taxi in. Direct landend op het voorste passagiersstoel. Dat was een haantje de voorste zeker maar nog grotere vraag. Waren dat nou lichtjes om dat ei heen? Het lijkt haast op toverstof die ze vreemd genoeg wist te herinneren uit oudere sprookjesfilms, het leek er exact op. "… Doenne... eieerien daot?" Nog voor ze de woorden uitgesproken had waren er echter al minstens 10 minuten voorbij gegaan en had de taxi chauffeur haar continu geagiteerd aangekeken. Hij had zelfs tegen haar geschreeuwd en getoeterd, dus hij bromde ongeduldig op haar vraag. Pas toen zijn ogen op de lichtjes vielen verdween de irritatie en glimlachte hij vrolijk. 'Ik.. Lever anders uw shiny bagage alvast af, au revoir, mademoiselle!' Zei de schim nou 'shiny', ach, het zal wel. De taxi drift gelijk weg, het drukke verkeer in met haar pas uitgekomen 'shiny'  Pokémon en in plaats van erachter na te gaan en haar Pokémon terug te eisen hief ze haar schouders wat op.

Wacht. Dat was ze vergeten! Het bond aan het eerste persoon die het zag. Daar had ze op moeten letten, met de nadruk op 'had'. Het was niet haar verantwoordelijkheid meer en dan zou het aan haar hechten. Dat wilde ze even niet. Nooit niet. Ze hield maar weer een taxi tegen en merkte toen dat iets ntbrak. Nee, niet haar geld, nee... Wacht... Haar Usb had ze mee zitten spelen en vastgehouden samen met het ei. "Oei... Achter die taxi aon!" Het duurde niet lang of de taxi stopte bij een uiterst overvol treinstation. Na het betalen van de chauffeur stapte ze uit de taxi en keek met enige weerzin de menigte in waar de taxichauffeur verdween met háár USB stick. Te voet redde ze het niet, ze had iemand nodig... alweer, helaas. "Kaon iemiand die moan daor tiegenhouden, hij hieft mein USB-stick gestölen!" Was dit goed genoeg? "Ezzebleef....???"

Typisch. Niemand hielp. De massa schimmen liepen haar voorbij, in volle haast voor hun trein of  verstonden haar niet. De derde optie maakte haar droeviger, ze wilde niet iemand helpen wiens USB stick gestolen was. Technologie maakte de meeste niet uit maar als het een Pokémon was. Het zou wel makkelijker zijn als ze had geweten wát het was. Door haar gedachten en de taxichauffeur was dat haar compleet ontgaan. Een hint had ze; een shiny Pokémon. Zou dat helpen?
Ditmaal luider en in een poging haar nieuwe idee uit te testen, riep ze weer om hulp. "Mein shiny Pokémon is gestölen, kannie iemand mij hielfen?" Haar blik rustend op de schimmen die een tel haar kant opkeken, hoopte ze op iets van een teken. Een enkeling leek geïntereseerd maar toen ze haar in hun vizier kregen; een dame of.. jongen met losse kleren, een skibril en rommelig, bijna onverzorgd haar,ontweken ze haar. Tsjonge. Dit ging niet lekker, nee. Wat zou ze nu eens kunnen proberen? Iemand persoonlijk benaderen? Het publiekelijke deel ging haar toch niet goed af, maar dan was de vraag wie... Iedereen leek gehaast of keek met afschuw naar haar alsof ze een zwerver was (wat ze eigenlijk wel was), behalve... Hmm.

Zat die man nou onder de modder? Was het misschien een mede-zwerver, die waren meestal wat guller dan degene met een dak boven hun hoofd. Ironisch genoeg. Zolang er een treinstation in de buurt was dan. Ditmaal liep ze maar naar de man toe die schijnbaar een Quagsire aan zijn zijde had die eveneens onder de modder zat. Dat was des te beter. "Pardon, kannie u mij hielfen om mein USB stick terug te kriegen en mijn shiny Pokéemon? Hij rende het station ien, zonet... twee minuten geleden ofsjo..." De USB stick en Pokémon verwijderde zich met het minuut steeds meer van haar vandaan. Even liet ze haar blik bij de slimme ingeving die ze had glijden naar een bord met de tijd en vertrekstijden van de andere treinen. De volgende ging over drie minuten, de bestemming maakte haar weinig uit maar er bestond een kans dat de man daarop was ingestapt. Ze had geén idee. "Je weet nie toevallug wielke trein de dief sjou nemen?"

Een dialect had ze zeker en vreemd genoeg had ze het idee dat ze meestal haar begrepen. Meestal. Deze keer niet, kwam het omdat ze in een andere stad was? Of was deze modderige schim een buitenlander? In ieder geval. Het leek Spaans, uit de regiogemeenschap Europa, waaronder Kalos viel. Enige wat ze ervan wist was dat ze amper de taal van Kalos beheerste. Het zou er wel op lijken. Pérdon... én espa-Juist, ja. Hij begreep haar in ieder geval niet. In dat geval moest ze zeker weer een nieuw persoon uit de menigte pikken. Iemand anders die haar taal sprak of haar kon verstaan. Haar blik gleed al weg van de schim maar de blikken die ze zag keken net zo afstandelijk als voorheen. Dat zou ook geen succes zijn.
Dan werd het een kwestie van gebarentaal. Is ook goed. Hoe beeldde je een ei uit? Zou ze dan ovale vormen moeten maken, en het  'shiny' deel ervan? Nog belangrijker, hoe kon ze een USB stick gaan imiteren? Misschien kon ze beginnen met een laptop te beschrijven en dan insteek bewegingen te maken? Dat kon werken, ja, perfect! Achter haar weerklonk de stem van een omroeper over een trein die niet meer reed maar dat ontging de in gedachten verzonken Reese. Maar eenmaal terug in de wereld van het... dagelijks leven... Een paar herkenbare woorden in haar taal schoten haar voorbij...

Werd een hand naar haar uitgestoken? "Woat...?" Hmm... Huh? Aah! Ze had iets gemist. Het was hopelijk een begroeting en niet dat ze ineens een deal sloot. Ze had iets wat klonk als een naam gehoord en woorden die ze herkende. Was het geen buitenlander dan? En het was maar beter dat ze zijn naam gemist had. Wilde ze echter haar naam prijsgeven... Enkel haar grootmoeder wist in het heden haar naam. "Mein naom is... Ehm... Aangenoam" begon ze en liet het daarbij zitten, Ehm werd haar naam, en ze gaf hem een hand. De tweede verassing tot dusver; zijn hand zat onder de modder en nou de hare ook. "Misschien is handen wasjen niet sjo slecht idee.... Misschie-Wacht eens ieven, ikke vergiet iet... " Er was iets belangrijks, waardoor ze niet te lang met hem kon praten en de stem van een omroepster bleek haar dat laatste duwtje te geven. Oja! Ze veegde de modder af aan haar vest en keek terug naar het bord vol vertrekstijden. Huh. Hij reed niet meer. De eerstvolgende ging pas over tien minuten.

Ze had dus nog tijd om haar USB stick te redden. Ze keerde zich weer terug naar de schim. "Hielfen mei..."; Ze wees naar zichzelf. "zoeken... Pokémon... Shiny ...Ei..." Hierbij zette ze haar handen vlak boven haar ogen alsof ze door een verrekijker keek , waarna ze een ovaalvormige beweging maakte met haar handen en... de shiny deel nagedaan door met haar vinger de lucht in te gaan en met haar andere handen een soort zwaai bij te maken. Wow. Dit kostte veel energie, en bijna buiten adem maakte ze haar laatste deel af, "enne... USB-Stick... Gestolen... " Ze maakte een rechthoekige beweging met haar handen en toen type beweging en toen alsof ze er iets uit trok. Met de laatste zwaai waren een paar druppels van modder naar de ander afgevuurd dat nog op haar hand zat. Welp. "Sorry...."

Het scheelde dat ze niet meer als een Spanjaard werd gezien. Nou stond ze wel bekend onder de naam 'Mienaomehm'. Ehm, dat was niet als gepland maar het klonk misschien beter dan 'ehm'.  Het liefst had ze geen naam gewild. Gevolgd door een poging om uit te leggen via gebarentaal wat er aan de hand was, hoopte ze dat hij het kunnen ontcijferen. Zelf was ze er niet geweldig in, gebarentaal. Het lag buiten haar kunnen. Dat bleek ook uit; de schim begon over het zoeken van een feestwinkel met een laptop.  

Dat was niet helemaal correct...  

Het zoek gedeelte wel, dus dat was haar duidelijk gelukt. Hoe kon ze dan duidelijk maken dat het om een USB stick en een shiny Pokemon ging? Haar blik gleed naar de Quagsire, dat was een Pokémon. Zou ze die in haar uitleg kunnen gebruiken maar dan in combinatie met een betere uitleg van een USB Stick? Maar hoe legde je het anders uit? Je trok het uit een laptop en erin, en bestanden waren dingen die moeilijk uit te beelden zijn. Het kon van alles zijn, van afbeeldingen tot documenten en dat was bijna onmogelijk uit te beelden. Misschien zou ze het schrijvend kunnen uitleggen? Ze had geen papier of pen bij zich. Het enige wat ze vergat was dat ze een sterk doktershandschrift had. Zou de onder modder zittende schim nog wit papier bij zich hebben en een werkende pen?  Dat zou moeilijk wezen en het leek erop dat ze beter kon beginnen met het uitbeelden. Met haar vinger wees ze naar de Quagsire...  

De Quagsire was verdwenen.

Huh... "Woar hebbe je die-" Toen ze opzij keek was de schim al verdwenen en stond zij alleen in de mensenmenigte. Met een milde frons haalde ze haar hand door haar haar, niet-begrijpend wat er zonet had plaatsgevonden. Had ze nou wel tegen iemand gesproken of het zich maar allemaal verbeeld? Langzaam keek ze om haar heen, proberend een glimp van hen op te vangen en... Bingo. Ze liepen richting het perron. Dat was vreemd. Had ze dan weer iets gemist? Tamelijk verward liep ze achter hen aan en eenmaal op het perron stond ze weer stil. "Dusse.... Waor gaan we nou hien?"  Dat had ze niet meegekregen en toen pas viel het bord haar op met allemaal onbekende plaatsnamen. Waar ging de trein nou echt heen, was het wel nog in Kalos en bovendien, had deze schim echt een idee waar de dief zou zijn? Zelf zou ze het nooit kunnen achterhalen dus hoopte ze maar voor het beste, terwijl ze tijd bleef door tikken.  Enkele meters verderop liep de dief het uiterste coupé in, een stilte coupé.
Afgeleid door de plaatsnamen was het haar compleet ontgaan dat dit de juiste trein was en keek om naar de schim en zijn Pokémon. Ze had het gevoel dat ze iets nog had willen zeggen maar wat was dat ook alweer?  Haar hand weer wroetend door haar haar, probeerde ze het zich weer te herinneren. Het enige waar ze op kwam was maar één vraag, hoe kwam dat modder nou daar? Wacht. Dat was het! Niet het modder maar haar echte probleem. Duidelijk wees ze richting de Quagsire en maakte weer dat vuurwerk gebaar. "Shiny Pokémon... Kweit... enne ook.." Ze maakte weer rechthoekige bewegen en toen het typen en stak nadrukkelijk er iets in en uit. Vervolgens gebaarde ze een klein rechthoekig voorwerp met een blokje aan de bovenkant, "mein USB stick,[/b] Direct erna sprak echter een omroepster dat de volgende trein binnen enkele minuten zou arriveren. Misschien had hij het nu begrepen.  

Gelukkig, het leek erop dat de schim haar nu eindelijk begreep. Met een glimlach weerspiegelde een tel of twee haar trots totdat deze weer wegzakte. Ze had misschien duidelijk haar vraag nu gesteld maar het antwoord bleef één waar ze vrij weinig mee kon. Er was nog steeds een miscommunicatie. De ander wreef de arm van de Quagsire schoon en de slijmerige blauwe huid werd daarmee zichtbaar. De natuurlijke kleur van een Quagsire naar haar weten. Ze begreep ook even niet waarom hij dat gedaan had totdat hij erbij vertelde dat de Pokémon niet shiny was. Huh? Oprecht keek ze hem verrast aan, gevolgd door een blik op de Quagsire en niet zozeer door de onthulling. Het was ook niet alsof ze veel wist van deze zogeheten 'shiny Pokémon' buiten die fonkelende sterretjes, maar deze Quagsire had al die sterretjes niet. Tenzij ze niet werkten als je lichaam onder een dikke laag modder zat. Ze had letterlijk geen idee en van de paar tellen dat ze gezien had, kon ze enkel haar kennis over uit halen én dat was eenmaal niet zoveel.

Diep in gedachten, voelde ze ineens een hand op haar schouder en werd ze een trein in begeleidt. ”Waot? O! Ah,” Natuurlijk, het was wel zo slim om de trein in te stappen want anders mistte ze die vooralsnog. Al had ze geen idee of dit nou de juiste trein was en of ze de taxichauffeur én USB-stick én Pokémon dief kon vinden. Speurneus was ze immers niet en de miscommunicatie bleef maar bezig.

Voem!

De deuren achter haar knalden dicht en voordat ze een zitplaats gevonden had, begon de trein met bewegen. Snel rustte ze zich op een willekeurige stoel en liet haar blik kort op het uitzicht glijden; de stad was nog goed te zien en zelfs de gebouwen waar ze eerder die dag langs was gelopen. Vreemd genoeg herkende ze dit; het zitten in een trein maar ze had geen idee waarvan. Waarom zou ze per trein ergens naartoe reizen? Wacht. Was het naar oma toe? Dat moest het vast zijn geweest, want ze had geen vrienden of überhaupt een netwerk. Alleen, ze had nu écht geen idee waar ze heen gingen en waar ze zouden gaan uitstappen. Hing er ergens geen lijst van stations of iets dergelijks, ze meende zich dat vaag te herinneren. Ze stond gelijk weer op en keek de schim weer aan. ”Waor.. gaan we nou eigenliek heen?” En bovendien begreep de ander haar probleem nog steeds dus niet. Haar gebaren konden wel verbeterd worden, zeker op dit punt.

En ze besloot nog één laatste poging te wagen. ”Shiny Pokémon... én USB-stick, “ begon ze, dimaal weer een soort vuurwerk gebaar makend, gevolgd door dezelfde laptop én USB-gebaar, “gestölen vaon mei,” Ze maakte een gebaar alsof een USB stick en Pokémon gestolen waren, en stapte weer op de gang en maakte een rennende beweging.

Totdat... 'He, pas op, dame. Gelieve plaats te nemen op een stoel als de trein rijdt!' In die beweging as ze tegen een treinconducteur aangebotst en had ze daarmee de aandacht van de andere schimmen in de coupé aangetrokken. De botsing was echter het enige wat haar oprecht op was gevallen en wrijvend over haar voorhoofd die nou lichtelijk pijn deed, keek ze op naar de conducteur. ”Sorry...”

Oeps. Had ze nou de schim te weinig tijd gegeven om een belangrijke vraag te beantwoorden? Dat was niet zo slim en nou wist ze nog steeds waar ze nou heen gingen. De regio van Kalos kende ze immers niet geweldig en de stations waren haar ook al bijna helemaal onbekend. Zelfs het uitzicht die ze in haar ooghoeken zag waren inmiddels veranderd in platteland. Eveneens belangrijk was haar probleem die... ze nog steeds niet succesvol uitgelegd had. Haar gebarentaal werd misschien wel beter, de eerste keer eindigde het bij een feestwinkel. Er zat iets van vooruitgang in maar deze keer niet en nog voordat ze hoopte dat hij het juiste eruit zou gissen, was ze alweer tegen de conducteur opgebotst. Helaas kwam er telkens iets tussen, elke keer. Na haar excuses volgde echter datgene wat ze zo lang duidelijk aan de schim had willen maken. Als een stukje code waar ze uren aan had gezeten én theoretisch zou moeten werken, én zonder één debug fase direct al werkte naar behoren. Een mirakel die je zelden beleefde maar o zo fijn voelde. Daar was dit vergelijkbaar mee. Al was zijn manier van uitleg niet hoe ze het zou hebben geformuleerd. Waarschijnlijk zou ze eerst USB stick hebben gezegd en dan de Pokémon. Vooralsnog was ze de treinconducteur zéér dankbaar. Even straalde zelfs haar ogen en ze glimlachte oprecht naar deze schim. ”Danku, djankuwel! U bentj ien held!” De conducteur hief zijn wenkbrauw op, mompelde iets en toen richtte Reese zich weer tot de andere schim.

Wás dat duidelijk geweest? Tellen vlogen voorbij en toen kwam pas de 'aha' moment van de ander. Huh. Het was een duidelijke uitleg maar misschien had hij even niet opgelet. Dat kon ook. Hij begreep haar en daar ging het zojuist om. De Quagsire vierde ook de verheldering op een... interessante manier. Juist op dat moment begon het licht in de trein, het was niet veel omdat het nog dag was, te flikkeren. Echter op het moment dat ze knipperde, waardoor het haar compleet ontging. Achter haar hoorde ze enkel vaag verwarde geluiden maar nou lag haar focus op de schim. Waar ze de Pokémon gezien had....? Zou ze hem corrigeren dat de USB stick een prioriteit was, of zou hij haar dan misschien niet meer helpen? Hmm, tot dusverre had hij haar geholpen, al wist hij niet wat haar probleem nou eigenlijk was. ”Vlak vohr hut station, enne ook mein USB-stick,” begon ze, ”Iek stapte een taxi in en de chauffeur stal mein Pokémon ei, die toen... spontahn uitkwam, en bei dat ei zat ook mein USB. Ben hem âchternaor gegaon na het stetion maor hij was al snel spoorloos-” Nog voordat ze haar uitleg af had kunnen ronden, knipperde weer het licht in de coupé, viel deze uit en verdween daarmee ook het geluid van de motoren. Ehm. Dit had ze niet willen jinxen. Dit ging over een andere spoorloos, niet trein gerelateerd. Verward keek ze om haar heen en de mensen begonnen langzaamaan onrustiger te worden. Een defecte trein, gebeurde dat nou vaker...? Ze meende te herinneren van wel en bleef kalm, wachtend op verduidelijking op wat er gaande was. Die kwam in de vorm van dezelfde treinconducteur van eerder die iedereen strak aankeek. 'Ik verzoek u om allemaal per direct de trein te verlaten!' Met een sleutel in zijn hand stak hij die bij een soort slot vlak naast de deur en schoten deze open. 'Verzamel aan de achterzijde van de trein,' Dus. Dit had ze écht nooit meegemaakt. ”Huh... Zullen wea dan mahr uitstappen of...?” Wacht. Ze zag iemand verderop, de trein was in een bocht gestopt, uit de eerst coupé rennen en.. ”Det leeg se!  As of de duvel d'rmee speult! Da's die dief!” Dat was'm!

Hoorde ze hem nou goed? Ging de schim nou de dief redden... van wát? Verward bleef ze naar de wegrennende figuur en zijn Quagsire staren die de benen hadden genomen richting de dief. Deze schrikte duidelijk van de twee en begon vaart te nemen. Van wat ze nog net kon horen was het gevaarlijk te ver vandaan te lopen van de groep wat op zich gevaarlijk was, maar dit was de dief. De USB-stick en shiny Pokémon dief. Niet een onschuldige mede-reiziger. Tot haar verbazing kon de ander de dief goed bijbenen en dat had de dief zeker zelf ook door. In plaats van de trein weg te rennen, snelde hij in een bocht terug naar de trein en sprong daarmee een coupé in. Eentje voor die van hen. Zelf was ze nog niet fatsoenlijk uitgestapt en keek ze maar toe. Had ze maar die conditie. Voor meer dan een minuut sprintje trekken? Nee, dat kon ze niet. Een conducteur voegde zich spoedig bij de achtervolging maar waarom, kon ze er niet uit halen. Haast alsof ze wisten dat hij een dief was. Wat haar des te meer opviel was dat de conducteurs van de trein bij de groepen mensen stonden en vroegen naar hun identificatiebewijs, alsof ze iemand zochten.

'Ehm, pardon.. mevrouw, wilt u ook even uitstappen? En daarbij, zou ik u vervoersbewijs kunnen zien?' Huh? Verrast keek ze om, recht in de ogen van een conductrice. Wacht, had ze een vervoersbewijs dan? Ze meende geen treinkaartje of een ander identificatiekaart bij zich te dragen. Langzaam gleed haar hand naar haar jaszakken maar ze voelde enkel dat laserlichtje en een compleet lege portemonnee. Dit was niet best. En de conductrice had dat door wiens blik scherper werd. ”Kwijt geraaokt..?” Dat nam ze niet aan als antwoord en ze snelde snel uit de coupé met nu de conductrice achter haar aan. Ze zou het niet lang uithouden en ze keek als een razende rond, op zoek naar de schim en de dief maar kreeg enkel meer en meer conducteurs achter haar aan. Als nooit tevoren rende ze richting het platteland maar haar schoenen zakten telkens weg, dus ging ze over op plan B. De groep.
Met een scherpe bocht snelde ze naar de massa mensen, zakte door haar knieën en verborg haar gehijg in haar jas. Ze was er niet. Ze was maar een schim. Een niet belangrijk figuur. Oh. Bah. Ze was aan het zweten, dat was lang niet gebeurd. En man, ze veegde het zweet af van haar voorhoofd. Dit was uitputtend.

'Uitgerend?' Een conducteur had zijn hand op haar schouder gezet, en automatisch sprong ze als een muis een coupé in, dezelfde waar zo eerder de dief in gesprongen was. Niet-wetend wat ze kon doen sprong ze onder enkele tweezitters in de eerste klasse. Met haar handen over haar mond. Dit... Was niet naar plan. Welp. Al dat angstige en haastige gedoe vond ze maar niets. Helemaal niet. Waarom konden mensen niet meer chillen?

Aan chillen zou het vandaag niet toe komen, dat werd haar binnen een minuut duidelijk. Het geluid van luide voetstappen echode door de verder lege coupé. Welp. Ze was gevonden. Goed verscholen zat ze niet en haar schoenen staken aan het gangpad zijde uit. De conducteurs konden haar nou elk moment vastgrijpen en dan zat ze enkel nog meer in de problemen. Dan was ze wel meer kwijt dan een USB stick en een shiny Pokémon. Haar vrijheid. Bij nader inzien had ze dan we tenminste dienst, aka een baan en een dak boven haar hoofd? Zo gek klonk dat niet. Nee, dat was eigenlijk wat ze al een tijdlang wilde, en was de tweede gedachte waar ze elke dag mee wakker werd. Of derde, ze wist het niet meer zeker. Het kwam wel regelmatig in haar op en ze zonder een treinticket of een identificatiebewijs een trein was ingestapt en in ruil daarvoor die twee dingen kreeg? Het betekende het einde van de USB stick waar ze uren, nee, dagen aan had gesleuteld. Was dat het eigenlijk wel waard, er was haar niets meer dierbaar dan dat apparaat...

“Niem me maor! Doen wet je zegge, den liege je niet. ” Direct schoot ze overeind, eerst haar hoofd stotend aan de stoel, voordat ze fatsoenlijk overeind stond. Toen ze om zich heen keek voor een conducteur of conductrice bleek uit dat de coupé compleet leeg was. Geen enkele ziel zat erin en niet-begrijpend keek ze uit het raam waar de groep mensen nog stonden en ook de conducteurs. Nu ze zichzelf had willen aangeven wilde ze haar ineens niet meer? Een tel hief ze haar schouders, en wreef toen pijnlijk over haar hoofd waar een lichte bult op kwam. ”Autjes...”

Wat zat er nu op, zou ze naar buiten stappen naar de conducteurs of kon ze iets anders doen? Ze had letterlijk geen idee meer wat ze nou had willen doen. Er was iets belangrijks waar ze al een poosje mee bezig was maar veel clues kreeg ze niet van de coupé. De groep mensen, conducteurs en... Was dat nou... Ze zakte door haar knieën, en tuurde een tel naar de bruine smurrie op de grond die in de vorm waren van schoenzolen. Het leek op modder en was er niet iemand of iets die daarmee te maken had?

Oja! Haar blik gleed van de groep mensen naar de volgende coupé waar ze een bekend figuur zag staan en een ander parallel bij zag rennen. Het schoot haar weer te binnen en direct toverde ze haar rugtas tevoorschijn en begon te zoeken naar iets bruikbaars. Een schroevendraaier werd hem niet, maar misschien de drone.. maar die werkte niet optimaal, maar... wat was dit? Het was geen normale schroevendraaier... Direct snelde ze naar de deur die haar scheidde van de besturingskamer van de trein. Ze had een idee. Het werd tijd voor een conducteur-carrière en een tripje naar... Geen idee. Ergens. ”'t Is over zeerdoen hien.... Stap... Ien.. de... Trein mit dief!” Riep ze zo luid als ze kon en direct duwde ze de schroevendraaier in een schroef. Deze schroevendraaier had verschillende puntige vormen en funeerde bijna eerder als sleutel. Waarom ze het had... Ze vergat vroeger waar haar sleutels lagen, dus dit was makkelijker. De conducteurs stormden echter de coupé binnen. Hmm. Dat was een probleem, ja. Huh... ”Doot de plank in 't gaat! Ikke häb scherpe enne sjware apparäten enne ben nie bang ze te gebruiken!”