Wonder La-City [+Christian]

Nou zat ze diep in de problemen en de kleur verdween al uit haar gezicht toen ze de blikken van de schimmen opving. Haar schroevendraaier kreeg ze er maar niet goed in. Een draai naar rechts? Niets. Draai naar links? Ook al mispoes. Het gaf niet op tegenover de schroevendraai-Ow wacht eens even, dit was niet háár schroevendraaier... Niet haar uitvinding. Verbaasd trok ze die eruit en liet haar blik erover heen glijden, details tot zich opnemend. Geen groeven, geen gespecialiseerde vormen aan de punt of de buttons die ervoor zorgen dat je ze kon omwisselen. Het erge van alles was dat er een naam stond en op al haar apparaten had ze het bescheiden gehouden. Het was een combinatie van een 'R' en een 'L' aan de onderkant, en hierbij zat een flinke sticker op met 'PraFIX', één of ander zaak in dit soort voorwerpen. De moed zonk in haar schoenen, zowel letterlijk als figuurlijk en zodoende zakte ze in elkaar. Nee, dit kon toch niet waar zijn? Welp. Als vechten én vluchten niet meer hielp, dan resteerde er maar één optie. De schroevendraaier liet ze losser in haar hand zitten en stak deze uit naar de schimmen.
Helaas stond de punt hun kant op en gealarmeerd staarden ze haar aan. Wat was er mis? Oh. Ah. Dat. Ze bedekte de logo met haar vingers, misschien vonden ze het merk niet geweldig en veel kon ze er niet tegen doen. ”Hier! begon ze, ”Helaas kon ik jullie trein niet repareren met een normale skroevendraaier maor anders heb ik wiel misschien hier iets aonders liegen,” Grijpend naar haar rugzak, besloot ze deze te legen voor hen en de spullen na te gaan naar dingen die zouden werken en inderdaad, haar eigen schroevendraaier zaten er ook tussen én een Raspberry PI die ze wellicht konden gebruiken om codes door te geven aan het systeem van de trein. De conducteurs keken haar verward en furieus aan, en het was de conductrice die naar voren was gestapt, en haar stevig vastgreep. 'Wat je kan en wil, maakt mij niet uit, maar u heeft ons gedreigd en bent zonder enige legitimatiebewijs op deze trein gestapt. De politie kan elk moment arriveren om u verder af te handelen, begrijpt u wel uw situatie?' Achter haar om waren er maar één of twee individuen van de tien, die geïnteresseerd in het apparatuurpuinhoop keken. Beiden waren tamelijk jonge figuren en grepen naar de Raspberry PI en de schroevendraaier. Beiden in goede staat en zagen er geavanceerd uit maar het kon betekenen dat deze jongedame of.. jongeman... ze had gestolen of zelf gemaakt had en.. Huh. De schim draaide het om en zag twee initialen op staan, een 'R' en een 'L'. 'Uhm, pardon?' begon de schim, en de conductrice snoof geagiteerd door de verstoring, 'Wat is uw naam en wanneer heeft u dit gemaakt?' Reese's ogen lichtten op, ondanks dat ze amper kon bewegen.

Eindelijk was er iemand geïnteresseerd in haar bouwwerk en vooral in de schroevendraaier, één van haar oudere apparatuur. Nooit had ze het een naam gegeven, puur omdat het nog in de tijd was dat ze nog kleine projecten deed. Ja, de projecten zelf kon ze zich goed herinneren. Alles daarbuiten... Niet. ”Reese Lizwood, enne ikke weet het noch als de daog vaon gisteren; ik was bezig een meubel  aan 't hechten in starrek mit un skroevendraaier en toen ik efkes naor buiten gieng vohr... ik wit nimmer wat, wash ikke miein sleuters vergitte. Nie prakkisch was ikke via het raom binnengeklömmen en toen doch ikke van... wurrum nie een skroevendraaier die een ovrans punt hieft enne daardoor als un sleuter kanne fungeren? Het protoype, daor begos ikke mee om 13 uur 53 op 26 februari 2015, vlak noadé ikke mijn Laptop HD3Z had geupdate mit Windows update 352.11 en 254. Ikke was klaor mit het prototype om 2 uur 12 s'nachts op 1 maart 2015, gesjien ik vervolgens de resultaten terug krieg vaon mein ierste evolutionaire algoritme... Goeije tijden wahren dat... En deze versie, 5.3 had ik-” De conductrice verstevigde haar grip, wisselde een blik met de conducteurs en zuchtte uiterst vermoeid. Duidelijk wel opgelucht met haar stem haar verhaal te niet te doen en een scherpe blik op de nieuwsgierige conducteur te werpen.

'Ik denk dat we nu wel zeker weten dat deze voorwerpen van u zijn, mevrouw Lizwood maar nog steeds heeft u de regels-' Een oudere conducteur onder hen, tikte haar beleefd op de schouder, stapte voorzichtig voorbij de apparatenpuinhoop en richtte zich enkel tot Reese. Dit was leuk, al had ze nog meer willen vertellen, de functies van de schroevendraaier waren nog maar het puntje van de ijsberg. Bijna was ze daartoe gekomen maar nou werd ze onderbroken door twee schimmen. Huh. Hiervan wist ze wel zeker dat het nooit eerder voorkomen was. 'Bent u bekend met de HSL, en de beveiligingssystemen ATB en ETCS?' Een bedenkelijke blik kwam op haar gezicht te staan, ze herkende ze per direct; werden die niet veel gebruikt met treinen en de hogesnelheidslijnen? Wacht. Natuurlijk! Het was zo dat een trein defect kon raken om verschillende redenen maar de meeste treinen konden de wissel niet aan op een HSL, omdat de systemen niet alleen wisselen maar ook de spanning. Dat verklaarde alles! ”Joa, wacht...” Begon ze, vervolgens grijpend naar de Raspberry PI, ”Giiv mei 10 minuten, en de tréén rijdt wehr...” De conductrice keek haar zeer afkeurend aan, terwijl de oudere schim geamuseerd was. Voor de verandering had ze de druk door en de hint. ”Ikke sjal nie krotekokere dingen doen met de tréén, jullie magge lmmel meekijken en dan kan ik jullie lerûh hoe je dit doeltrevv'md hures kan pakke,” Schimmen haar technieken en vermogen mogen uitleggen, het was net kerstmis!

Met een glimlach op haar gezicht ging ze omringd door de bemanning naar een door een sleutel gesloten kluis. Het gaf toegang tot het hoofdsysteem van de trein maar uiterst gelimiteerd maar dat zou meer dan genoeg zijn. Met haar laptop opengeklapt, liet ze deze eerst connecten aan haar Raspberry PI. Het was dus zo dat zowel de ATB en ETCS informatie ophaalden over de rijsnelheid van de treinen en een sein aan het voertuig konden geven zodat deze zou afremmen indien nodig. ETCS gaf echter niet de maximale rijsnelheid weer en de ATB daarentegen wel. Hmm. Hun code zouden moeten verschillen in natuurlijk de geschreven taal; ETCS gebruikte ERTMS en ATB zijn eigen, die wat primitiever en ietsje ouderwets was. Met dit als haar basiskennis vroeg ze om de IP adres van het systeem van de trein en liet deze daarmee verbinding maken, terwijl ze per direct een Java interface opende. Om het probleem te voorkomen schreef ze gelijk maar een simpele klasse uit die uit 'vertaalfuncties' bestond en konden worden aangeroepen indien het systeem een signaal doorkreeg dat er werd gewisseld van een systeem; een simpele try-statement maakt ze ervan. ATB was nog steeds het meest gebruikt en het zou eerder van ATB gaan naar ETCS dan andersom. Na de functies gemaakt te hebben, kreeg ze enige hulp van een conducteur hoe ze gemakkelijk de source-code van de systemen van de trein kon ophalen. Met enkele keren testen van aan het juist aanroepen van de functies en een extra klasse voor de spanningsregelaar, klapte ze voldaan haar laptop dicht. Het licht flikkerde weer aan in de trein, de verwarming rammelde weer in de coupé en... gezien de opgeluchte zuchten bij de groep mensen was ook de gratis wifi wederkeert.

Het hele proces had ze aan hen uitgelegd en het enige wat de conductrice wist te stamelen waren twee zinnen... 'Ik snapte er helemaal niets van... en dat waren 20 minuten...' Welp. Ze werd trager, hé, bah. De eerste paar politieagenten waren echter ter plekke en kwamen haar kant op. Oh. 'U bent gearresteerd voor-'

BOEM!

Een knal was te horen vanuit buiten de trein, gevolgd door een zachtere knal. De blikken van de groep mensen schoten direct richting het platteland.

Nu was ze misschien wel veilig, maar voor hoelang zou dat zijn? De knal schrok haar op en verrast bleef ze met de groep conducteurs staren naar het platteland waar een uitvoering van één of ander historische gebeurtenis bezig was. Als ze niet beter wist zou ze haast denken dat het eerder larpers waren of cosplayers met een groot budget. Echter raakte de politieagenten nerveus en snelden zich, de meerderheid richting het spektakel. Nu ze echter dus haar ding gedaan had, vroeg ze zich oprecht af wat nou haar volgende stap zou moeten zijn. Ze had weer dat bekende gevoel dat ze iets compleet belangrijks vergeten maar wat dat nou was, kon ze maar niet ontrafelen. Ze had een trein helemaal weer geherprogrammeerd omdat het defect was maar wacht, waarom was ze op een.. trein? Oh.

“OH! Mein USB Stick!”

Gilde ze uit en ze liep gealarmeerd door de groep conducteurs, die haar niet-begrijpend na bleef staren, naar het grasveld, en keek richting de diverse coupés, zich afvragend waar de onder modder zittende schim was en de dief, maar het belangrijkste nog; haar dierbare USB stick én dat shiny Pokémon geval. Haar blik langs de coupé’s glijdend wist ze eindelijk de twee op te sporen en ze liep richting een coupé, waarin een paar agenten de dief wegsleurden. Amper tegen de armen van de agenten vechtend leek het erop dat de dief op had gegeven en vervolgens met een norse blik haar kant op keek. ‘… Je bent niet echt snugger, huh?’ Ze keek hem verbluft aan, een paar tellen volgde en het moment dat hij had opgegeven een respons te krijgen stak ze droog haar tong uit. Ze was niet snugger als het om sociale banden ging maar programmeren kon ze zeker en… het uitsteken van haar tong, trouwens ook. Dat was echt een gave die ze onder de knie had en dat mocht ze toch laten zien? De dief zuchtte vermoeid, maar haar aandacht gleed al naar de modderige schim en met haar handen opgewonden naar hem uitgestoken kon ze niet afwachten haar dierbare gestolen eigendommen terug te krijgen. ”Hebe je ze?”

Een paar centimeters scheidde haar van haar geliefde USB Stick en dat shiny Pokémon geval. Zo dichtbij. Een stem maakte er echter een einde aan. Verward keek ze om naar een zoveelste agent die ze binnen een halfuur gezien had. Wat ze eruit kon halen leek het erop dat alles nóg langer ging duren. Enge woorden spookten voorbij; ondervraging én inname van haar spullen? Ondervraging was het minste van haar zorgen. Ze had een trein gerepareerd en nou hadden ze ook de dief gepakt. Waarom mocht ze haar spullen niet terug hebben? Nog voor de situatie compleet tot haar was dorgedrongen zei de schim dat ze mee zouden werken. Wacht. Daar was ze het niet mee eens: ze wilde háár USB stick! Meer problemen met de politie had ze echter geen zin in. Tenzij ze het GPS systeem van de politieauto in ruil voor de USB stick zou mogen optimaliseren? ”Ikke-“ De politieagent nam haar gelijk mee, ze had onbewust te lang de tijd genomen om te antwoorden. Zonder tegenwerking werden ze in de auto gezet en eenmaal op de achterbank keek ze naar de agent die de spullen nou bij zich had.

”Ikke weet nie.. hoe waardevol het nog ish. Er sjat moor, en mijn, hem en de aar zain handafdrukken op.. “ probeerde ze nog relatief kalm het voorwerp terug te vragen, maar de agent keek enkel haar licht fronsend aan, toen naar de ander en terug naar haar, ‘Tijd voor een blaastest,’ Nog voor ze de auto gestart hadden, hees een agent haar de auto al uit en haalde hij een blaastest eruit. Wat? Wat gebeurde er nou? Waarom moest ze een blaastest afgeven? Ze was niet dronken, ze dronk zelfs amper. Het was niet haar ding, dan kon ze minder goed nadenken. ”Ben nie zat, weerom doe jullie die test?” De man mompelde een zachte ‘een zekere voor het onzekere’ en vol tegenzin deed ze de test.

Na het misverstand mocht ze weer plaatsnemen, sloeg haar armen over elkaar en keek de agent aan die haar iets onnodigs had moeten doorgaan. ”Wash nergens voor nodig, echt waor!” zei ze mompelend, waarna ze naar de modderige schim keek, ”Bedaankt, trouwens,” Ze was hem vergeten te bedanken. Ze was geagiteerd geraakt nu ze mee moest met de politie, haar USB stick nog steeds kwijt was en een onnodige blaastest moest doen maar… Het was een stapje dichterbij. In een zucht en een glimlach liet ze de spanning wegglippen. Agitatie en boosdoenerij kostte teveel energie.

Was ze niet goed in Nederlands? Ironisch genoeg had ze daar iets op tegen willen brengen maar nog voor ze er tijd voor had werd een blaastest bij haar uitgevoerd tegen haar zin. Het was pas in de auto dat ze zich herinnerde er iets op tegen te willen brengen. Oja, ze had natuurlijk continu naar de modderige schim moeten gebaren dus nou moest ze dat ook weer doen met de politie erbij. Al ging dat moeilijker met boeien om. Huh. Dat was ze vergeten. Met een frons staarde ze naar de handboeien, wetende dat dit echt het gebaren heel wat moeilijker zou maken. Hoe zou ze nu moeten communiceren dat ze degelijk Nederlands kon spreken? Terwijl ze als een kind op de achterbank met de handboeien aan het frummelen was… Als een heel raar kind en scenario, natuurlijk, leek de modderige schim een conversatie te hebben met de agent. Stemmen hoorde ze zelf wel nog maar ze kon moeilijk onderscheiden waar ze het over hadden en… Damn, dit waren zeer zuivere ijzeren boeien van flinke kwaliteit! Met haar schroevendraaier zou ze het wel los kunnen krijgen, zo moeilijk zou dat niet zijn. Wat als het code-beveiligd echter was…? Met haar evolutionaire algoritme code zou het wel in no-time kunnen kraken maar… Nee, ze had ze niet in haar bezit. En nou zat ze in een politieauto voor een boel onnodige dingen. Ach, ze had tenminste een gratis autorit en interessante handboeien om.

En he, wacht even, was er niet iets wat ze had willen zeggen? Oja! Nederlands. Dat was een ding, ja. Ze keek op van haar handboeien richting de agenten, recht in hun spiegeltje en ademde diep in en uit en besloot zo traag mogelijk en articulerend mogelijk duidelijk te maken dat ze Nederlands kon. ”Gelukkige…. Ganzen.. Geven… Geen… Geld in de Grachtengordel! Ikke kaon Nederlands sprieken!” Elk woord zei ze luidop met een hele luide ‘g’ om te benadrukken dat ze Nederlands kon spreken. Ze sprak normaal gesproken een middel-of zachte ‘g’ maar als ze iets van Nederlands wist qua kenmerken… De reactie die ze kreeg was… anders dan verwacht. Een agent stopte de auto en snelde bezorgd naar haar toe, haar keel bestuderend. ‘Rustig proberen adem te halen… Waar voel je druk?’ De tweede agent boog ook haar kant op, en keek nerveus de kant van de andere agent op. ‘Denk je dat we de heimlich greep moeten uitvoeren?’ Huh. Ze stikte niet.

Vanwaar deze commotie? Normaal ademhalend keek ze de twee agenten aan die na een korte inspectie rustig ademhaalde en weer de weg op gingen. ‘Let op je ademhaling,’ zei één van de agenten droog naar haar. Uhm, oké, verward keek ze naar de modderige schim en de Quagsire die met zijn tenen aan het spelen was. ”Jij.. verstoat... mei... wel, omers?”

Het leek er even op dat ze eindelijk begrepen werd door de onder modder zittend persoon. Althans, zonder dat ze het extra duidelijk had moeten maken met gebarentaal. Persoonlijk vond ze de check of ze stikte onnodig; dit was haar manier van spreken. Ze stierf niet en in een plek waar ze vol luid Nederlands spraken had ze verwacht dat haar luide ‘g’ niet als stikkende gorgel geluiden had moeten klinken. En de onder modder zittende schim gaf maar kalm aan dat ze puur bezorgd waren geweest. Dat was alles. Oh. Bezorgdheid, die reden kon ze hen niet kwalijk nemen. Ze was het wel nu al bijna vergeten; het landschap uit haar raam trok meer haar aandacht. Het platteland verdween als sneeuw voor de zon. Het werd droger en droger en daarmee ook kaler. De grond leek lichtbruinig te zijn van kleur en de lucht minder scherp. Vreemd. Bijna zou ze denken in een andere regio te zitten, bijna.

De auto kwam daarmee gelijk tot stilstand, en de agenten begeleiden hun de auto uit en pas toen ze een man het huisje uit zag lopen begreep ze waar ze was. ‘Hey Sheriff Bicklemann, is er nog plaats om deze twee te overhoren?’ De man met een glimmende stervormige badge, flinke laarzen, interessante hoed en een flinke snor knikte, en bracht hen verder in het oude, haast houten gebouw Dit deed haar aan iets denken… zijn uiterlijk… de plek. Het was in ieder geval geen typische stad, wat zou het toch zijn? ”Breng jij haar naar die kamer en hem naar die!” De Sheriff had zijn pistool erbij gegrepen en naar twee kamers mee gewezen, waarna ze een kleine kamer ingeduwd werd die… vol gaten zat. Vreemd. Wacht. Eenmaal in een stoel zittend en een overhoorder tegenover haar en een extra persoon die alles zou bijhouden kwam het allemaal binnen. ‘Dus… wat is ten eerste uw na-‘ Met een glimlach keek ze voldaan naar de twee schimmen. ”Cowboys, jullie sjijn cowboys. Da's hut,”