Some Legends Are Told... [Closed]

Zweet druppelde via haar voorhoofd langs de brug van haar neus. Met de rug van haar hand veegde ze over de plek waar het vandaan. Een grimas verscheen op haar gelaat toen ze meer van zich af zag komen dan ze had verwacht. Waren ze echt al zo lang bezig?

Haar tong gleed over haar droge lippen, waardoor ze de intense zoutsmaak niet meer kon negeren. Het liefst spoelde ze het weg met een slokje water, maar ze weigerde haar flesje uit haar tas te halen voor deze trainingssessie echt voorbij was. Rode ogen gleden inschattend over het hevig op en neer bewegen van haar borstkast. Cecille’s wenkbrauwen zakten omlaag. Onderschat worden door haar eigen pokémon was wel het laatste waar ze op zat te wachten. “Kom op, ik ben nog niet klaar,” hijgde ze naar de Lucario. Haar eigen blik scheurde van het blauwzwarte figuur los en vond de gestreepte kater enkele meters bij haar verwijderd. Fredriks gebruikelijke grijns zag er niet meer zo fit uit als toen ze waren begonnen.

“Waar blijven jullie?” Het originele plan was om met z’n allen tegen elkaar te vechten. Haar team was erg terughoudend om hun brute kracht tegen haar te gebruiken, maar dat was misschien voor het beste. Als ze geblesseerd raakte voor haar eerste, echt officiële kickbokswedstrijd, dan zou ze het zichzelf nooit vergeven. Toch had Cecille op meer pit gehoopt. De pokémon hadden voornamelijk elkaar afgepeigerd en haar genoeg openingen gegeven om te ontwijken. Sivar had haar ook meer dan eens beschermd met zijn Protect. Ze wist niet of ze hen dankbaar moest zijn of dat ze hen erop moest wijzen dat ze meer in haar mars had.

Haar lila ogen vielen op Adrian. In tegenstelling tot de andere deelnemers, leek hij nog redelijk energiek. Zelfs Minnoo, wie haar gevechtsstijl op ademhaling baseerde, zat er meer doorheen dan hem. En dat bracht Cecille op een idee. “Oké dan,” zei ze tegen de pokémon. Ze keerde zich weer volledig naar Dahlia toe. “Neem maar pauze – allemaal, behalve Adrian.” De Lucario wierp haar een blik toe die tussen niet-begrijpend en waarschuwend inzat. Cecille draaide in een half pirouetje van haar weg, de punten van haar schoenen nu op de Gallade gericht. In zijn ogen zag ze pure verwarring. Misschien zelfs een greintje angst. Ze wierp hem een geruststellende glimlach toe. “Wij tweetjes gaan nog even doorsparren, goed?”

Adrians gezicht klaarde op. Hij knikte en ging rustig in de houding staan. Cecille hief haar eigen vuisten ook. “Adrian, nog een ding,” zei ze tegen hem. De Gallade hield zijn hoofd een tikje schuin. “Ik wil dat je me met Psychic moves aanvalt.” Zijn ogen werden groot, waarop hij hevig met zijn hoofd schudde en zijn poten liet zakken. Cecille’s mondhoeken dropen omlaag. In haar ooghoek zag ze dat Dahlia haar bek opendeed. “Luister,” begon ze streng. De Lucario drukte haar lippen weer op elkaar. “Ik weet hoe het klinkt, maar ik heb er een rede voor, oké? Vertrouw me.” Ze kneep haar vingers nog dichter tegen elkaar. “Asjeblieft?” Er verscheen een fonkeling in Adrians ogen, voordat hij Cecille van top tot teen in zich opnam en weifelend zijn hoofd naar de rest van het team draaide. Het was Sivar die zijn duim naar hem opstak en naar hem knipoogde. Meer had Adrian eigenlijk ook niet nodig.

Zijn poten gingen weer de lucht in. Beide partijen hielden elkaar afwachtend in de gaten. Cecille werd het uiteindelijk beu en rende met geheven arm op Adrian af. De Gallade stapte soepel aan de kant en liet zijn ogen blauw opgloeien. Dezelfde kleur verscheen om Cecille’s lijf heen, wie haar eigen lichaam niet meer tot actie kon zetten. Het kwartje viel een tel later. Ze kneep haar ogen dicht en forceerde de vlaag van paniek omlaag. De herinnering aan Vanilla spookte door haar hoofd.

Nee, dit was anders.

Adrian staakte zijn Psychic zodra hij merkte dat Cecille haar spieren probeerde aan te spannen, maar faalde. Direct erop viel ze op haar knieën naar de grond en hijgde zwaar. Ze hoopte vurig dat het vooral met de training van eerder te maken had, maar een stemmetje in haar hoofd sprak haar tegen. Haar Gallade knielde bij haar neer en wilde zijn poot op haar rug leggen. Cecille sloeg die weg en duwde zichzelf overeind. “Ik ben oké,” liet ze ferm aan hem weten. “We gaan door.” Adrian volgde haar voorbeeld niet. Gespannen wierp hij een blik op het trillende figuur van zijn trainer. Moest hij er iets van zeggen? Of het aan haarzelf overlaten? Hij kende Cecille niet zo goed als de rest. Een blik over zijn schouder vertelde hem dat hij er gelukkig niet alleen voor stond.

Dahlia wandelde kalm op de twee af en legde een poot op Cecille’s schouder. Ook deze wilde ze wegslaan, maar de Lucario was sneller. Voor ze het wist, zat ze pardoes op de grond. Cecille knipperde een aantal keer, waarop een paar strenge, rode ogen in de hare boorden. Voor ze er een boze opmerking over kon maken, sprong een klein, levendig ventje op haar schoot. Er werden twee tengere armpjes om haar middel geslagen – en ze kon voelen dat hij zijn gezicht in haar doorweekte tanktop drukte. De eeuwenoude vraag of Sivar wel een neus had kwam in haar op. Kans om daar een antwoord op te krijgen had ze echter niet. De rest van haar team ging in een cirkel om haar heen zitten en Cecille wist dat ze er niet meer onderuit kon komen.

Ze liet haar schouders hangen en leunde achterover, tegen Fredriks warme vacht. Gealarmeerd wilde ze voorover buigen, maar zijn poot kwam over haar schouder te liggen en hield haar op haar plek. Haar mondhoeken kropen dan toch weer wat omhoog. “Jullie zijn het beste team dat ik me kan wensen,” deelde ze mee. Een paar instemmende en bovenal vrolijke geluidjes vulden de lucht. “Yeah, ik… Moet misschien wat kwijt.” Het was tijd om de aard van het beestje los te laten.

De bemoedigende knik van Dahlia hielp haar om de ketens een beetje los te wroeten. “Ik heb dit nog niemand verteld, maar…” Ze stopte even, haar lippen lichtjes getuit. “Heh, dat is een terugkerend thema bij mij, huh?” De vuist van haar Tyrogue baande zich een weg naar haar bovenbeen. Cecille wreef er met een grimas overheen. “Sorry, sorry, ik wil het niet meer doen, maar het is gewoon… Weet ik veel, makkelijker?” Er verscheen een frons op zijn gelaat. Cecille schudde met haar hoofd, de krullen van haar haren zachtjes meevoerend. “Ik weet het. Ik ga nu mijn best doen, oké?”

Waar ze het normaal gesproken naar het diepste, donkerste kamertje van haar gedachten drong, gooide ze het nu in woorden eruit. Ze liet niets achterwege. Vanaf het moment dat Vanilla haar aanviel tot aan de Psychic van Adrian. Haar team reageerde heel begripvol – en er kwamen ideeën om haar eroverheen te helpen.

Cecille voelde het gewicht van de wereld iets minder erg op haar schouders rusten.