Legends are told

toxic

wait 'till you've seen this

Als het weer was haar karakter omgeslagen. En dat allemaal door en of andere zak die niet kon uitkijken waar hij reed. Zo liep ze het ene moment droog over een spekgladde stoep en het andere moment reed er een of andere vent keihard over de weg, door een plas met gesmolten sneeuw. Als ze het kon had ze stoom uit haar oren laten opstijgen en de banden van de auto met laserogen bestraald. Oh wat zou die man dan toch een spijt hebben van zijn actie. Dan zou hij met een knielende beweging voor haar opduiken en vragen om haar vergiffenis. Maar nee, over die mooie powers beschikt ze niet en dus kwam ze druppend de kamer binnen, die gelukkig nu even haar eigen was. Weg wilde ze nu heel graag, want Rustboro was weer zo’n drukke stad en in een drukke stad was de kans op het tegenkomen van een vervelende vent heel erg groot. Ze sloeg de douche keihard aan en werd ook nog gezellig verrast door een stroom van ijskoud water. Alle haren op haar lijf sprongen overeind en ze slaakte een hoge schreeuw. Iemand gebruikte op dat moment natuurlijk het warme water. Met een gezicht dat het ergste weer ooit zou kunnen voorspellen stapte ze de douche uit en droogde zich snel af. De kou was nog niet geheel uit haar lichaam getrokken en al rillend kleedde ze zich aan. Hopelijk werd ze niet verkouden van dit grapje, want dan had iemand dus echt even een groot probleem aan de broek hangen!
Haar avondeten was lauw, haar bed had een veer die was losgeschoten en dus kraakte en piepte het alsof iemand er een pasgeboren kuikentje tussen had gestopt en slaap wilde maar niet in haar hoofd voorkomen. Woedend woelde ze in haar bed en sloeg uiteindelijk gefrustreerd de deken weg om haar hoofd te verbergen in haar kussen. Een gedempte schreeuw verliet haar keel en ze gooide het kussen naar de andere kant van de kamer. Meteen ondernam ze actie en kleedde zich om, in kleren die er geschikt voor waren om naar buiten te gaan en met een harde klap sloeg ze de deur dicht. Niet eens een briefje achterlatend voor Aria, nergens mee reken houdend (inclusief een sleutel, oh wat een slimme troela)
Omdat ze nu wel gezelschap kon gebruiken koos ze ervoor Piper gelijk wat frisse lucht te geven. De venipede bekeek haar trainer kort en zag al snel dat diens humeur alles behalve goed was. Er was altijd wel een klik geweest tussen de twee, omdat de venipede wel leek te functioneren op caroline’s mood. Poison types en zij werkten wel goed samen, omdat ze beiden nogal fel uit dezelfde hoek konden komen. Alleen Danny werkte niet echt zo, die bulbasaur was altijd wel een grote goedzak, zou dat misschien komen door zijn grastype? En daar kon ze op dit moment even niet tegen. Ze had nu geen behoefte aan een vrolijke pokemon die voor haar uit zou huppelen en.. een geïrriteerde zucht verliet haar mond en ze zakte neer op een omgevallen boomstronk, terwijl ze haar handen in haar zakken stopte. Piper krabbelde naar haar toe en raakte haar scheenbeen aan met haar kopje. Caroline’s mondhoeken kropen wat omhoog en ze gaf de insect pokemon een zacht aaitje over haar kop. Ja Piper wist wel wat ze moest doen als Caro zich in een van deze buien bevond. Toch leek haar ongeluk nog niet uitgewerkt te zijn, want ze gleed van de boomstornk af en belandde in het met dauw bedekte gras. Een piep gleed tussen haar lippen door en ze kwam snel overeind. Nou een gelukje was, dat ze niet in de pokemon poep was gevallen, maar.. ze voelde haar achterwerk al koud worden. Maar goed, het was donker, ze kwam vast niemand tegen en als ze iemand tegen zou komen, was er toch te weinig licht om het te kunnen zien, right? Ja, ja, dat was het waarschijnlijk. Zo probeerde ze zichzelf gerust te stellen en dit werkte wonder boven wonder ook nog eens.
Wat verder van oldale had ze een mooi plekje gevonden om te wandelen. Er was hier wel degelijk een pad te zien en de maan scheen een helder licht op het gras. Als ze niet sacherijnig als wat was geweest, had ze kunnen genieten van dit uitzicht. Piper bleef stilletjes aan haar zijde lopen, totdat de venipede iets hoorde ritselen. Gealarmeerd stormde de pokemon op het geluid af en Caroline bleef stil op het pad staan. Het was vast een wilde pokemon en daar mocht de venipede mee doen wat ze wilde. In de verte hoorde ze iets vallen en meteen kwamen haar wenkbrauwen iets omhoog. Hm? Dat was dan wel een hele grote wilde pokemon! Straks bracht deze Piper in gevaar! Met meer haast dan gewoonlijk baande ze zich een weg van het pad af en wist de benodigde struiken en boomwortels te ontwijken toen ze bij een gevallen iemand stilstond en een venipede die halfkermend op de grond lag. “Piper!” Bracht ze bezorgd uit en zakte door haar knieën bij de venipede die haar oogjes in pijn had samengeknepen. Toen deze een van haar gele ogen opende begon de pokemon een zacht wit licht uit te stralen. Caroline deed geschrokken een sprong/stap naar achteren. De venipede kwam overeind en begon van vorm te veranderen. Het witte licht verborg wat er gaande was tijdens deze gedaantewisseling en toen het licht uitdoofde stond er een ronde pokemon die ze niet heel goed duidelijk kon maken in het donker.
Nu richtte ze haar aandacht op de gevallen persoon en ging meteen uit van het ergste. “Wat dacht jij wel niet dat je aan het doen was?!” Schreeuwde ze boos en porde de persoon met haar schoen in de zij. Oh maar dat zou haar straf niet zijn als hij echt haar pokemon had willen stelen. De whirlipede aan haar zijde maakte een dreigend geluidje en een van de staarten lichtte gevaarlijk paars op. Poison tail, geen aangename verrassing. “Nou..?” Siste ze vervolgens tussen samengeknepen ogen. Om dreigender over te komen, maar stiekem ook om beter te kunnen zien hoe deze dief er wel niet uitzag.