Night life.

Julian was altijd al heel erg goed geweest in het lezen van mensen, zo ook nu. Hij kneep zijn ogen kort samen toen de dame als het ware op leek te schrikken en zich naar hem toedraaide, haar ver opengesperde ogen aangevend dat ze hem daar niet verwacht had. Toen hij haar gsm zag die ze in haar handen hield, begreep hij plotseling hoe de vork in de steek zat. Deze dame had hem niet achtervolgd, maar was de hele tijd bezig geweest met haar telefoon en was om die reden onbewust achter hem aangelopen. Stom, want nu had hij de aandacht op zichzelf gevestigd en verwachtte ze duidelijk een antwoord. Aan de andere kant zou het niet slecht zijn als hij het volk in Lumiose City beter leerde kennen, hij was immers nog maar net verhuisd en veel vrienden had hij niet. Ze leek ouder te zijn dan hem, ook al oogde ze op de één of andere manier jonger. Ze was veel kleiner dan hem en dat was misschien ook de reden waarom hij haar als iemand jonger aanzag, ook al was hijzelf vrij groot om te zien. Het feit dat ze aan hem vroeg of ze hem moest kennen, toonde aan dat ze hem of nog niet gezien had in de korte tijd dat hij bij Team Rocket verbleef of gewoon simpelweg zelf geen Grunt was. Hij gokte voor de veiligheid maar op het tweede, sloeg zijn armen over elkaar heen en schudde met zijn hoofd. “Nee, ik denk het niet,” zei hij uiteindelijk op een kalme manier. Daarna wees hij naar de gsm in haar handen. “Ik hoorde de hele tijd voetstappen achter me en dacht dat je me achtervolgde, maar aan je gezichtsuitdrukking en je houding te lezen, was je druk bezig met je telefoon.” Hij fronste zijn wenkbrauwen. “Wees daar voorzichtig mee als je door de straten van Lumiose City loopt. Je weet nooit wie je hier tegen kan komen en er gebeuren rond deze tijd veel diefstallen.”

Julian trok kort zijn wenkbrauw op toen hij zag dat ze met haar ogen rolde. Hm. Niet de reactie die hij had verwacht. Je zou denken dat mensen deze tijden voorzichtiger zouden zijn met wat ze deden, zeker omdat alsmaar duidelijker werd dat Team Rocket steeds meer en meer grip op deze stad begon te krijgen. Giovanni was van plan om nog meer steden over te nemen; Julian had gehoord van een mislukte missie in Mossdeep City toen ze daar ook een deel van de stad wilden overnemen. De Rangers hadden dat toen voorkomen. In tegenstelling tot velen van zijn groep had Julian niet echt een hekel aan de Rangers, maar dat kwam misschien ook wel omdat hij niet de meest doorsnee, loyale grunt was. Het zou hem eerlijk gezegd een worst wezen als Team Rocket verdreven zou worden van Lumiose City; hij had zijn pand hier toch al gekocht en zijn inkomsten kon hij ook op een andere manier verkrijgen, hoewel hij op dit moment geen idee hoe had hij dat zou doen. De jobs die hij deed betaalden goed en het geld was het enige wat ervoor zorgde dat hij het pand waar hij nu verbleef zichzelf kon veroorloven. Maar goed, hij was een overlever. Hij zou vast wel andere manieren vinden om zichzelf te onderhouden als zijn positie binnen Team Rocket in gevaar zou komen. Het geld dat hij immers niet spendeerde aan zijn pand of aan zijn Pokémon hield hij opzij zodat hij dit later kon gebruiken om ergens ver weg te verhuizen zodat zowel Team Rocket als zijn vader hem nooit meer zouden vinden. Maar dat zou nog zeker een paar jaar in beslag nemen en tot die tijd moest hij zich gedeisd houden. Misschien dat hij het daarom ook niet zo goed kon trekken dat dat allesbehalve was wat de vrouw voor hem nu deed. “Totdat je een grunt die op patrol is tegenkomt die je tegenhoudt omdat je je op straat bevindt buiten de uren van de avondklok.” Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. “Tenzij je natuurlijk zelf lid bent van Team Rocket, want dan heb je niks te vrezen.” Hij was eigenlijk wel benieuwd of ze iemand van Team Rocket was of gewoon iemand die zich meende dat haar niks kon overkomen zo lang ze zich maar genoeg op de achtergrond en in verborgen steegjes hield.

De vrouw reageerde afstandelijk en Julian haalde kort zijn wenkbrauw op. Ze had trouwens gelijk. Het ging hem eigenlijk ook geen ene zak aan. En in tegenstelling tot zijn collega’s was hij niet iemand die het patrouilleren buiten de verplichte diensten serieus nam. Als mensen zich buiten de avondklok in de stad wilden wagen, lag dat aan hun. Toch was er iets in hem dat mensen bewust wilde maken voor de gevaren die ze liepen. Als zoon van een voormalige Team Rocket-commander wist hij maar al te goed hoe het was om constant in gevaar te zijn; als lid zelf kon je immers ook op een lijst belanden van mogelijke doelwitten wat de organisatie betrof. Het enige wat van je verwacht werd, was dat je je werk op een goede manier deed en volgens de regels die zij opstelden. En liet Julian daar nu net iets te veel moeite mee hebben. Zijn karakter strookte ten eerste niet met de sukkels die zich in de organisatie bevonden en ten tweede had hij het gevoel alsof hij daar helemaal niet op zijn plaats was. De zwartharige keek op toen de vrouw aan wist te tonen dat zij onderdeel van Team Rocket uitmaakte en gaf een knikje. “Dus zo zit het,” mompelde hij. Hoe kwam het dat hij haar nog nooit eerder had gezien of nog niet eerder van haar had gehoord? Waarschijnlijk omdat hij nog maar pas in Kalos betrokken was bij de organisatie en hij voordien altijd andere collega’s had gehad. “Ja, dat was alles,” zei hij op een nonchalante toon tegen haar. Hij merkte dat ze met rust gelaten wilde worden en om eerlijk te zijn, verlangde hij ook weer naar de stilte van zijn appartement. Maar toch… iets in hem zei dat als hij deze kans niet greep dat hij misschien later niet meer veel kans kreeg om haar beter te leren kennen. “Ik kan een eindje met je mee wandelen als je wilt?” Hij stak zijn handen verdedigend voor zich uit naar haar op. “Niet om je te begeleiden of iets in die trant, maar gewoon omdat je een collega van me bent en omdat ik tot nu toe niet echt de mogelijkheid heb gehad om mijn collega’s beter te leren kennen. Op Terry na dan, maar dat is nu ook weer niet iets om “u” tegen te zeggen.”