How to save a life

Toen ze haar hand op de zijne had gelegd, keek hij even naar haar. Ze probeerde hem even met een vragende blik aan te kijken, maar omdat alles zo onzuiver was, was het erg moeilijk zijn ogen precies te vinden. Opeens voelde ze een knellende pijn bij haar hoofd, waar ze op was gevallen. Even kreeg ze een licht gepijnigde blik in haar ogen en legde ze haar andere hand even op haar voorhoofd. Ze had zoveel pijn. Toen er opeens een steek door haar kop ging, kneep ze even in zij hand en sloot ze gepijnigd haar ogen. Ze voelde haar hand op haar voorhoofd even rond het verband gaan. Ze kneep erin en trok er even zachtjes aan, weer... Ze had zoveel pijn... Laat het stoppen... Gewoon... Stoppen. Opeens verzwakte haar grip op beide dingen en viel haar hand van zijn hand af... haar hele lichaam verslapte even... Zoveel pijn.

Ineens greep ze weer naar haar verband, probeerde eraan te trekken. Waarom deed ze dat nou.. Nee. Stop daarmee. Het stopte heel erg arupt, waardoor de jongen zich nog meer zorgen maakte om de blondine. Hij wist niet wat te doen. Voorzichtig liet hij los, al was hij wel nog dichtbij genoeg om binnen armafstand te zijn. Wat was er aan de hand met haar? Kwam het allemaal door die val? Hij wist het niet, had geen idee. Nathan was bang, bang dat ze het niet zou gaan redden. Hemzelf inspreken dat het goed kwam werkte niet, alles behalve zelfs.

Ze voelde hoe hij weg ging en ietwat geschrokken opende ze haar ogen. Toch vielen ze al snel terug dicht. Ze was zo moe... Maar ze had zoveel pijn... Misschien moest ze maar gewoon. haar halfopen ogen staarden ietwat leeg voor zich uit. Alsof er even geen leven meer in haar zat. Daarna sloot ze ze heel langzaam... Slaap... Slapen wilde ze nu... Liefst voor een heel lange tijd... De pijn had haar verlamd... En voor zover ze nog iets kon doen, was het doelloos voor zich uit staren... Dat wilde ze niet. Dus ze gaf maar mee in het licht slaperig gevoel en zakte langzaam weg... heel langzaam. Haar ademhaling vertraagde wat, een teken dat ze wat rustiger werd. Toch had ze nog steeds pijn, waardoor echt slapen echt niet lukte...

Het was op een manier rustgevend om te zien hoe de blondine wat leek te kalmeren, waarschijnlijk omdat ze gewoon zo rustig mogelijk moest gaan blijven. Nog dichtbij als hij was liet de jongen langzaam zijn hand door haar haar gaan. Hij miest nog die dag gaan doen, enkel had de jongen geen enkel idee hoe lang dat zou gaan duren. Hoogstens een half uurtje, maar dat betekende niet dat hij zich al die tijd geen zorgen ging maken. De jongen zou het wel even gaan doen als ze echt in slaap was gevallen, want als hij het niet ging doen was het allemaal verspilde moeite.

Ze haalde opgelucht adem toen ze even iets door haar haar voelde gaan. Ze ademde rustig in en uit. Ja, ze voelde eigenlijk hoe ze langzaam aan het indommelen was. Het was niet leuk met deze koppijn. Maar ze moest ermee leven en gewoon slapen... Misschien zou het dan over gaan. Langzaam viel ze weg. Haar ademhaling was rustig, maar toch zou ze vast snel terug wakker worden... Misschien zou ze even slapen... Misschien wat langer. Naja, dat wist ze zelf niet. Maar het was wel zo dat de pijn even weg was in haar slaap, wat wel even een voordeel was.

Het leek er een beetje op dat Tawn aan het slapen was, nog niet volledig, maar bijna. Hij zou dus nog eventjes moeten wachten voordat hij weg kon gaan, voor die korte of lange tijd, ligt eraan hoe het zou gaan lopen. Nog steeds had hij zijn hand bij haar, pas van plan om dat te gaan loslaten als ze echt in slaap was gevallen en de jongen daar volledig zeker van was geworden. Rustige bewegingen werden gemaakt, misschien zodat hij hoopte dat ze oo deze manier sneller zou gaan slapen. Geen idee wat het was.

Er veranderde echt niet veel de komende tijd. Ja ze was lichtjes aan het slapen maar veel meer deed ze ook niet. Haar ademhaling was soms wel heel traag, maar dat was normaal geen probleem. Ze sliep eigenlijk nooit echt goed... En ze wist zelf niet hoe lang het zou duren voor ze terug koppijn kreeg. Toen haar hoofd wat lichtjes werd gedraaid doordat ze even in haar slaap bewoog, trok er even iets aan haar, dus, bewoog ze al snel even naar de andere kant waardoor het minder pijn deed en ze al snel terug verder leek te vallen in de slaap. Jep... Niks speciaal... voor een keer.

Eindelijk leek ze te slapen, ergens was dat goed ja. Nu pas liet de jongen langzaam los, om geen te snelle bewegingen te maken en begon rustig richting de deur te lopen. Ondertussen had hij zijn Holo Caster gepakt en diegene die hij dus moest zien een berichtje gestuurd. Hij zou maar voor even wegzijn, daarna weer terug gaan. Dat hield de jongen zichzelf voor. Nog voor nu wierp hij een blik op Tawnee, op zo zacht mogelijk de deur probeerde open te doen. Iets wat volledig mislukt. Shit. Niet zeker of ze nog aan het slapen was of niet liep hij de kamer uit, om nu wel de deur zachtjes te sluiten. Heel even maar zou hij wegzijn.

Opeens hoorde ze iets. Hierdoor moest ze toch even lichtjes haar ogen openen. Echter zag ze toch door het wazige beeld dat Nath nog in de kamer stond... Maar omdat ze nog zo slaperig was, sloot ze al snel terug haar ogen en merkte ze er niks van toen hij wegging. Of nuja... dat hij nu weg was merkte ze echt niet. Ze sliep eindelijk en ze had rust... Wat wel goed voelde. Toch had ze zo'n gevoel vanbinnen... Zo'n leeg gevoel. Ze wist niet hoe ze het moest zeggen... Maar het was er zeker. Ze voelde heel langzaam hoe een soort duisternis haar overnam... Was dit een droom? Lichtjes opende ze haar ogen. Alles rond haar was bedekt met sterren, een zwarte lucht... Heh... Een droom. Ze voelde zich toch erg koud... Langzaam knipperde ze een keer. Haar grijze ogen stonden gericht op iets voor haar... Maar het enige wat er hier was, was duisternis... En sterren... Maar hun licht was erg zwak... Te zwak. Ze haalde diep adem, maar kon het er niet meer uit laten. Haar ogen gingen lichtjes open toen een van de sterren groter leek te worden. Langzaam stroomde er wat lucht uit haar... Een zucht. Licht nam heel langzaam over... Heel langzaam. Maar ook het gevoel om terug haar ogen te sluiten. Ze kon niks doen hier... Haar... Het was voorbij. Ze voelde het. Haar oogleden streken langs haar ogen heen. Daarom voelde ze zich zo duister... Ze was altijd al zo geweest... Vanbinnen... Al die tijd... Hoe kon ze zo blind zijn geweest? Ze kreeg een klein lachje op haar lippen. Zij had Gussie gebroken he... Niet Nathan... Zij had Lubbock aan stukken geslagen... En nu zou zij dat ook bij de groenharige doen... Ze zou hem breken... Haar ogen gingen open en voor haar zag ze de witte kamer, de ziekenhuiskamer. Ze leek zo groot... Veel groter dan dat ze anders was. Ze was een monster he... Haar handen gingen wat de lucht in, nog steeds denkend dat deze hallucinatie een droom was. Starend naar haar palmen... Deze handen hadden geaaid... Gestreeld... Geliefd gehad... maar ze hadden ook bevelen uitgegeven... Ze waren vuisten geweest die mensen hadden gebroken en hard hadden geraakt... Ze lachte even zachtjes toen haar ogen over het blauwe ging. Als ze niet de pijn voelde opkomen, kon ze zweren dat ze dacht dat ze de zee zag... water in het paarsblauwe van haar huid. Langzaam streek haar linkerhand over haar arm heen. Het was er wel... Het was er... Een twinkeling van geluk kwam in haar gepijnigde ogen... Waarom voelde ze zich zo gelukkig bij deze leegte? Ze voelde geen tranen prikken achter haar ogen... Ze voelde geen verdriet, geen woede... Enkel pijn. Ze was er zo blij mee... Hoe raar het ook klonk. Haar ogen richten zich op naar het plafond. Daar zag ze zwarte vlekken... Voor haar ogen dansen. Ze wist niet goed hoe ze het moest beschrijven... Maar ze waren er en dat kon ze zweren. Langzaam voelde ze iets warms langs haar voorhoofd gaan. Maar ze nam de tijd niet om het te bekijken... Ze wist heel goed wat het was en waar het vandaan kwam. Ze lachte even zachtjes en werd overstroomd met geluk toen de pijn leek weg te gaan... Maar de vlekken werden ook groter. Langzaam hoorde ze het gepiep van de monitor afnemen. Heel langzaam... Ze lachte nogmaals even zachtjes. Het zou zo voorbij zijn... 'Thank you' vormde ze even met haar mond. Langzaam werd de wereld rond haar terug zwart, enkel het gepiep kon ze nu nog horen. Ze voelde niet langer de pijn, enkel hoe een stroompje van onder haar verband kwam. Ze had haar ogen nog steeds open... Ze had echt nog dingen willen zeggen en zeker nog dingen kunnen doen... Maar haar wens zou in vervulling komen... Toch? Ze zou opnieuw kunnen beginnen... Ze zou een nieuw leven kunnen starten. Ze lachte even zwakjes toen ze niet langer haar hoofd recht kon houden en deze langzaam in het kussen neerviel. Hoe zou ze dit ooit uitleggen aan haar ouders...? Haar broer? Nathan? Ze zou het hen nooit kunnen zeggen.. Maar ze zou misschien August terug zien... Ze zou gelukkig kunnen zijn... Daarom voelde ze zich opeens heel erg blij. Ze was zo licht in haar kop... Dat ze amper besefte wat er rond haar gebeurde... Al haar zintuigen werkten niet meer... Enkel leek ze nog lichtjes te kunnen horen. Het gepiep klonk zo rustgevend in haar oren... Het klonk echt heel ver weg... Ze liet haar ogen even rondgaan in de kamer. Maar er was enkel een ruime, donkere plaats te zien voor haar grijze ogen. Het was er koel en het was er vredig... Zoals ze had gewild... Ze lachte nogmaals even... Het geluk die ze nu voelde was zo goed... Het was... Zo goed. Haar hand rees wat in de lucht toen ze even iets wits zag opdoemen uit het niks... Ze was nieuwsgierig wat het was... Wat het hier deed... Misschien was het dan toch gedaan nu... Hehehe... Nathan had goed zijn best gedaan... Maar ze kon enkel maar mensen breken en dat zag ze nu ook wel. Haar ademhaling stopte even... Maar haar lichaam leek het niet erg te vinden. Ze kon het gewoon niet meer, het inademen. Of ze voelde het niet meer dat ze het deed... In werkelijkheid was ze nog zwakjes aan het ademhalen. Het was simpel... haar lichaam was zo gevoelloos op het moment dat ze amper iets door leek te hebben.. Alles was uit. Haar volledige besef van de wereld was weg... Ze dacht dit maar allemaal... Ze wenste het... Alsof een zieke droom eindelijk was uitgekomen, voor haar leek het zo. Ze voelde hoe haar lach groter werd toen ze niet langer haar hand kon omhoog houden en haar lichaam verslapte. Hierdoor viel ze neer op haar borstkas... Ze kon het niet voelen, hoe haar ademhaling heel traag en fragiel leek. Ze staarde echter gewoon naar boven, naar dat ene lichtpuntje die er leek te zijn. En ze hoorde ook ergens in de verte het vage gepiep van de hartslagmonitor... Maar zoveel aandacht wilde ze er niet aan besteden... Nee... Ze wilde het gewoon echt niet.

Het was nogal anders verlopen dan Nathan had gedacht, maar tja, wat had hij dan ervan kunnen verwachten? Dat het over koetjes en kalfes zou gaan? Nee, dat ook npweer niet. Het was namelijk onvoorspelbaar hoe zoiets kon gaan lopen. Alle richtingen ervoor waren namelijk mogelijk, dus om er echt op voorbereid te zijn kon niet echt. Hij had het zo snel mogelijk willen doen, enkel het andere persoon had rustig zijn tijd willen nemen. Waarom ook niet, vrijwel niemand wist in wat voor situatie hij was. Dus waarom zouden hun ook zorgen gaan maken over iets waar hun niets mee te maken hadden, of gewoon hekemaal niets vanaf wisten? Misschien dat het ergens wel goed zou zijn, dat andere mensen er niet vanaf wisten. Ze moesten niet hun neus in zaken steken waar ze niets mee te maken hadden, het zou waarschijnlijk dan enkel nog meer gecompliceerd worden. Hij probeerde zich wat tot rust te bedaren, adem in, adem uit. Dit werd enkele keren door Nathan herhaald, het voelde net alsof hij elk moment kon gaan neerstorten. Waarom? Er was wel bijna niets aan de hand, dat was wat de jongen had gedacht. Zo snel hij kon, maar toch zonder te rennen maakte hij zich weer een weg naar het ziekenhuis, welke nog best ver weg was van waar hij even heenmoest. Adem in. Adem uit. Steeds ging deze sneller, met de seconde die voorbij ging voelde hij hoe meer de jongen ging stressen. Waarom streste hij? Omdat hij een sterk gevoel had dat de jongen Tawnee niet heel veel langer meer allen kon laten. Hij wist niet waarom hij geen enkel vertrouwens had in de dokters, oh, misschien omdat als hij er niet was hun de vorige keer nooit waren gekomen. Het was niet eens zo moeilijk. Toch deed zijn brein pijn van al dat nadenken, het was wel alsof hij tegenwoordig niet meer anders deed. Nedanken, nadenken en nog eens nadenken. Stomme acties die werden gedaan kwamen er meestal enkel door voort, de blondine alleen laten voelde als een van deze stomme acties. Hart kloppend in zijn keel liep hij het ziekenhuis in, meteen worden omgeven door kale, witte muren. Het voelde net alsof hij alle tijd van de wereld had, maar ook niet. Het was nogal moeilijk om te beschrijven. De groenharige ging maar gewoon haasten naar Tawnee haar kamer, gelukkig wist hij nu wel waar te moeten zijn. Recht langs de balie liep hij, om vervolgens de trapp op te lopen. Natuurlijk had hij altijd nog de lift kunnen nemen, maar het voelde gewoon alsof dat te lang ging duren. Te lang voor wat? Tja, geen idee om eerlijk te zijn. Het zou gewoon simpelweg te lang duren. Zijn gevoel zei dat, alsof er iets vreselijks daar te wachten stond. Toch moest Nathan erheen, een gevoel die zei Tawnee te moeten beschermen. Waarom moest ze helemaal naar de bovenste verdieping? Waarom helemaal daarboven liggen? Hij netwijfelde het dat de andere verdiepingen vol waren, of misschien was het gewoon dat in haar geval ze naar de daarvoor bedoelde afdeling moest, helder nadenken zat er voor hem niet echt in. Het was niet dat hij moe was, de tijd. Een gevoel dat hij laat kwam. Het werd sterker en sterker. Een ongemakkelijk, toch zorgelijk gevoel had hij nu. Waarom voelde het alsof elke seconde telde? Na iets wat voor hem vrijwel een eeuwigheid had geduurt was de jongen eindelijk naar boven gekomen, de geheel bovenste verdieping. Misschien was het toch wel slimmer zijn geweest om de lift te nemen. Naja, nu al te laar en om weer naar beneden te gaan en om dan de lift te nemen had natuurlijk geen enkele nut. De deur van het trappenhuis werd opengeduwd waarna hij zowaar de ging binnenstormde, in een snelle pas liep hij langs alle kamers, daarbij de kamernummer waarin de blondine was in zijn hoofd houden. Het leek er niet op dat hij er voorlopig was. Waarom waren kamers zo ver weg van elkaar? Arceusverdomme. Het leek erop dat hij aan de hele andere kant stond, verbetering: liep, van het gebouw. Een zacht, binnenmonds gevloek klonk, hoe had hij dat niet eerder gemerkt? Met de stap die hij verder liep gingen de kamernummers enkel verder van waar hij moest zijn. Nee he. Met zijn hart kloppend in zijn keel ging de jongen erheen, nu wel de goede richting op. Hoe dom had de jongen kunnen zijn? Helemaal de verkeerde kant op te lopen en het pas heel veel later opmerken? Dom. Het gewoon erg dom van hem. Niet veel verder was het meer, elke meter voelde al veel te ver, als een afstand die te sloom werd afgeleid door het haastige gevoel ergens binnenin. Hij werd er echt enorm zenuwachtig door, iets wat echt totaal niet hield. Het ziekenhuis van niet zo super groot, dus toen hij eindelijk voor haar deur stond had hij eindelijk een gerust gevoel. Een misplaatst gevoel. Toen hij de deur opendeed verwachtte hij daar een vredig liggende Tawnee, wat hij daar aantrof was echter iets heel ergs anders. Allemaal dokters stonden rond haar bed, druk aan het heen en weer. Dat er een ander apparaat in de kamer was, was de jongen niet ontgaan. Zijn zorgen leken dus niet voor niets, want het leek alles behalve goed met haar te gaan. Er werd niet eens aandacht aan de jongen besteed. Toen hij dichterbij kwam, kom hij nog net aan zien wat er aan de gang was. Er leek een soort slangetje in haar neus zijn geplaatst, welke was aangesloten aan het apparaat. Zijn ogen werden wat groter toen hij besefte wat het was; een beademingsapparaat. Dat ze het echt zo moeilijk had.. Hij stond daar even, voor een klein tijdje, gewoon daar versteend. Hierdoor had hij dus zo een slecht gevoel waarom hij haar niet alleen wou gaan laten. Hij was bang dat dit kon gaan gebeuren. Alsof de dokters ineens klaar waren, stapten ze naar achteren, om daarna de kamer te verlaten. Recht langs de groenharige lopend, hem nog steeds geen enkel beetje aandacht bestedend. Hij nam er geen acht op, maar ging meteen richting Tawnee om even in een soort stilte daar te staan. Hij wist wel dat Nathan niets kon doen, maar dat betekende niet dat hij er niet tegen kom dat het zo was. Dat het hem indirect pijn deed. Na daar een tijdje te hebben gestaan nam hij weer plek op de stoel, die nog steeds op dezelfde plek leek te staan.

Ze voelde haar zo vredevol hier... Het was hier zo... Rustig. Haar oogleden waren wat over haar ogen getrokken. Ze zou hier wel kunnen blijven... Voor een hele lange tijd. Aangezien ze amper iets kon horen en het er wel op leek dat haar longen ook niet meer wilden meewerken, sloot ze even langzaam haar ogen. Langzaam werd ze terug een beetje weggetrokken. Het plotse gevoel van lichtheid kwam langzaam terug. Voor zover ze het kon voelen... Kwam alles nu een beetje terug. Haar ogen gingen lichtjes open, lichtjes maar. Ze zag hoe de vlekken er weer waren, in een hemel van wit... Het was ergens wel mooi om te zien... Maar ergens vond ze het ook jammer dat die vrede niet langer was gebleven... Piep... Piep... Piep... Haar ogen verplaatsen zich een beetje door de kamer heen. Overal vlekken. Even gleed een lach over haar gezichtje heen, heel zwakjes... Wat was ze moe... Toen ze even een steek voelde in haar hoofd, sloot ze haar ogen weer even. Ja... Ze was terug... Soort van... Haar hart leek ze overal te voelen en daarbij kwam de hartslagmonitor, die ook van zich liet horen. Alsof er nog niet genoeg zekerheid was van haar hartslag. Haar ogen gingen nu weer even op, wat wijder, maar dit was na een paar minuten... Het leek voor haar echter veel korter. De vlekken waren aan het krimpen en ze wist dat ze weldra terug een volledig beeld van vaagheid voor ogen zou krijgen... Even maakte ze een zacht geluidje bij een nieuwe pijn die door haar ging en ze sloot haar ogen weer even langzaam... Auw.

Doordat hij voorover was geleund, blik naar de grond merkte de jongen niet dat Tawnee min of meer wakker leek er zijn. Waarom was dit nou zo? De blondine leek nu net zo.. kwetsbaar, in leven worden gehouden door machines. De jongen bleef zichzelf de schuld ervan gevend. Ook al kon hij er waarschijnlijk niet veel aan doen, zenwas van een klif gevallen. Hij durfde het ook niet te geloven dat ze dat met opzet had gedaan. Hij wou niet omhoog kijken, de werkelijkheid weer recht in de ogen kijken en waarschijnlijk een klap recht in het gezicht te krijgen. Er klonk een zacht geluidje, iets dat niet van de hartslagmonitor kwam of van wat anders. Dit kwam van de blondine, wist hij gewoon. Meteen keek hij omhoog, het moest ooit gebeuren. Ze leek haar ogen gesloten te hebben. Hierdoor richtte hij zijn blik weer omlaag.

Ze was echt moe... Ze wilde enkel maar slapen. Ergens voelde ze zich toch al alleen hier... In de witte kamer van het ziekenhuis. Ze voelde zich zo koud. Vanbinnen. Haar ogen bleven dan ook gesloten en langzaam dommelde ze in en viel ze even weer in slaap. Ze droomde werkelijk nergens over en ze werd af en toe wakker door wat pijn, waarbij haar ogen af en toe even open gingen. Alsof ze hoopte weer die zwarte wereld te zien... maar iets zei haar dat ze het nog een tijdje moest gaan missen.. Ze kon haar ook niet bewegen... Of... waarschijnlijk wel... Maar ze was veel te moe. Toen ze dan ook na een paar minuutjes opeens een steek door haar voelde gaan, gaf ze het slapen een beetje op. Langzaam opende ze haar ogen even. Ze staarde naar het plafond en luisterde naar het rustgevende gepiep van de monitor. Ergens leek de tijd heel traag te gaan... Maar dat had zij amper door. De pijn leek gewoon een eeuwige sleepdraad te zijn. Ze liet haar blik even door de kamer gaan. Nu pas zag ze hem zitten. Ze liet even een lach zien toen ze zijn groene haren zag. Was hij hier? ... Was hij dan ooit weg geweest? Ze lachte weer eventjes en voelde hoe ze even een traan uit haar oogohoek voelde gaan. Haar oogleden vielen al snel terug toe. Haar lichaam trok haar al snel terug in een redelijk onstabiele slaapmodus... En dat vond ze niet erg... want ze hield wel van de slaap nu.

Ze sliep gewoon een beetje, aangezien het waarschijnlijk al laat was... Niet dat ze het zelf maar al te goed besefte. Het was een erg drukke dag geweest... En ze voelde zich gewoon moe. Dat was ook het enigste wat ze deed... Slapen. Waarschijnlijk veel langer dan dat ze zelf had verwacht. Want opeens opende ze haar ogen... Ze wist niet goed waarom, maar ze voelde haar hart sneller gaan... Ze had vast een nachtmerrie gehad... Niet dat dat iets speciaals was, ze kon er zich toch al niks meer van herinneren. Ze tilde even een hand op en legde hem neer op haar borstkas... Mooi... het was er nog... Dat was mooi... Ze hadden het nog niet weg genomen... En dat vond ze fijn... het was van haar en hoorde rond haar nek... Niet ergens anders.