How to save a life

"Span je niet teveel in en zeg maar niets." hoorde ze even van hem komen. Het klonk wat anders dan de andere keren dat ze hem had horen spreken, maar zelfs zij wist dat het vast van dit hele gebeuren was... Of het nu door haar of door hem kwam... Het kon haar bar weinig schelen. Ze opende even lichtjes haar ogen weer en staarde even naar hem. Ze wilde zoveel zeggen en zoveel doen, voor hem en voor iedereen rondom haar... Waarom was ze zo zwak.. Kort lachte ze even naar hem, waarna haar ogen terug dicht vielen. Ze voelde haar zo op... Zo leeg... Leeg van de emoties die in haar waren. Na enkele tellen opende ze haar ogen weer, alsof ze er zeker wilde van zijn dat hij er nog was. Ze bleef naar hem kijken, met halfopen ogen. Het was niet het duidelijkste beeld... maar het was een beeld van hem, dus... dan kon het haar niet veel uitmaken.

Ineens leek de deur weer open te gaan, wat? Een dokter kwam naar binnen stappen, welke naar de twee liep. Met een luid gekuch kondinpgde hij zijn aankomst, alsof dat al niet duidelijk genoeg was. "Kennen jullie misschien een August Norwood?" al zei de achternaam hem niets, was de voornaam al genoeg. Ugh. "Ja." klonk er nors van Nathan, moest dit echt nu? Blijkbaar wel, ugh. "Hij is hier binnengebracht door een Metagross, maar deze jongen moet hoognodig naar Hoenn, omdat wij hier niet de juiste.." zijn aandacht was alweer weg, wat een geratel. Maar de Metagross was van Tawnee, dus die moest wel worden teruggehaald. "Omdat jullie de enige zijn die hem kennen moeten jullie met hem meegaan naar Hoenn." Jaja- wacht, wat. Nee. Dat was niet gezegd. Er werd een grapje gemaakt he. Blijkbaar niet, want op het gezicht van de dokter was niets te bekennen van een grap. Geweldig, had hij dat ook nog. Dat hij die ander mocht kennen betekende het niet dat Nathan ook meteen mee wou naar Hoenn, immers was hij diegeen die dit had laten gebeuren. Hij ging mooi niet mee naar Hoenn.

Opeens was er van alles te horen. Het blonde meisje nam even de tijd, maar opende toen lichtjes haar ogen. Ze zag een dokter staan en even keek ze vragend naar Nathan. Toen hij echter een vraag stelde en zijn naam liet vallen, sperde ze haar ogen open. August? Ze duwde zich lichtjes overeind, althans dat probeerde ze, want zo snel als ze het deed, duizelde het haar en ze zakte door haar steunende arm heen. Toen ze echter half luisterde naar zijn uitleg, versnelde haar hart van de paniek die haar bekroop. Ze probeerde rustig adem te halen. Toen hij begon over meegaan naar Hoenn, duwde het blonde meisje zich overeind, weeral. Ze leune naar rechts, wilde het bed uit en die dokter volgen. Naar waar moest ze. Opeens werd ze wel heel licht in haar kop en werd even alles zwart voor haar ogen, waardoor ze bijna uit het bed leek te sukkelen. Haar ogen waren nog steeds halfopen. Ze moest iets doen.

Meteen ging zijn blik naar de blondine zodra hij het merkte dat ze overeind probeerde te komen, nee, ze moest hoe dan ook blijven liggen. Nadat de dokter was uitgesproken liep deze gewoon weg, alsof hij ook echt verwachtte dat hun naar Hoenn gingen. Geweldig. Toen Tawnee haarzelf een tweede keer overeind probeerde te duwen deed hij zijn best om haar weer te laten liggen, ook meteen proberen te voorkomen dat ze uit het ziekenhuis bed viel. Hij wist niet geheel waarom, maar de jongen wist gewoon dat ze er niet zonder iemand die constant bij haar bleef het lang bleef volhouden. De blondine zou haarzelf pijn doen, onbewust of niet. Hij zou dat dus proberen te voorkomen.

Ze voelde armen rond haar en ze leunde er even tegen. Haar oogleden sloten zich om haar grijze ogen heen terwijl ze voorzichtig terug naar in het bed kwam. Echter sperde ze meteen haar ogen terug open en keek ze even rond... Waar was... Ze moesten... August... Bij die gedachte voelde ze opnieuw de nijging om overeind te komen, weg te gaan. Maar het werd vooral tegen gehouden door haar hoofd. Het voelde zo licht, maar toch zo pijnlijk aan. Ze voelde een lichte paniek bij haar toeslaan. Wat als ze niet mee mocht. Ze moest wel mee. De hartslagmonitor liet een versneld gepiep horen, het was duidelijk dat ze in paniek aan het raken was. Ze legde een hand op haar ene arm en begon zachtjes aan het buisje te trekken. Het deed pijn... En ze had geen macht om het echt eruit te halen. Maar ze wist dat als ze weg wilde... dat weg moest.

Ineens begon de hartslagmonitor harder en meer te piepen, nee. Ineens probeerde ze het buisje van haar arm af te trekken, stop Tawnee. Nee. Hij hield haar armen nu vast, in een poging het te laten stoppen. "Nee, doe dat nou niet." Klonk Nathan's stem zachtjes. Ze moest gaan kalmeren, daar gewoon blijven liggen. Het deed hem gewoon pijn om haar zo te zien, proberend haarzelf pijn te doen. Nee, stop daar mee. Alsjeblieft.

Het was hopeloos... dat besefte ze eigenlijk maar al te goed... Maar toch zette ze koppig door. Ze was duidelijk in paniek. Toen iemand haar armen vastnam, keek ze even op. "Nee, doe dat nou niet." Hoorde ze en ze keek even naar de ogen van de groenharige. Ze voelde tranen prikken. Waarom gebeurde dit? Ze opende haar mond, wilde woorden zeggen, maar dat gebeurde niet. Er kwam geen enkel geluid uit haar mond. Ze wilde praten... Ze wilde het zeggen... Ze wilde... Het meisje sloot haar ogen en voelde warme tranen langs haar kaken gaan. Ze opende haar mond na enige tijd en liet een zacht geluid eruit komen. Maar dat was ook het enigste en het klonk helemaal niet als een woord. Ze voelde zich zo machteloos nu... Haar handen werden tot vuisten gebald waarna ze even kort trilde bij de inspanning die ze leverde. Haar lichaam kon dit niet aan... Maar daar had zij geen besef van...

Ze leek wat proberen te zeggen, maar er kwam geen woord uit. Say something. Er waren kleine tranen te zien bij Tawnee, nee. Met nog steeds haar handen vast liet hij deze rustig los, om haar vervolgens zachtjes, ietwat onhandig te omhelzen. Wat maakte het ook uit of het wel of niet handig was. Ze moest nu niet gaan huilen, alsjeblieft niet. Het deed hem gewoon pijn om dat zo te zien. Normaal zou Nathan haar gewoon even laten gaan uithuilen, maar het deed met de keer dat het gebeurde meer pijn bij hem.

Opeens voelde ze hoe armen rond haar gingen... Haar in bescherming namen... Ze verstijfde even in zijn armen en voelde de tranen langs haar kaken gaan. Ze was zo bang... Ze durfde niet meer verder. Maar ze moest en dat wist het blonde meisje maar al te goed. Ze wilde echt wel verder... Maar waarom was ze dan zo. Ze liet haar lichaam even verslapen in zijn armen en huilde even zachtjes verder... Haar armen rijkten even naar zijn shirt waarna ze het even vastnam en er hopeloos en veel te zwak even aan trok. Ze was zo bang... Zo bang om alleen te zijn.. Om achter gelaten te worden... Ze was bang om iemand te verliezen.

Een zacht sussend geluid kwam van de groenharige, alsjeblieft, stop met huilen. Het was te voelen hoe zijn shirt ineens werd vastgegrepen, waarna er zachtjes aan werd getrokken. Hij was niet van plan om haar voorlopig los te laten, niet nu ze iemand nodig leek te hebben. Nog steeds kwam dat sussende geluid van de jongen, al stopte het wel soms gezien Nathan wel nog steeds moest gaan blijven ademen he. "Er is niets aan de hand." Hij loog. Maar soms was een leugen voor eigen bestwil beter dan de waarheid, dat was op sommige momenten maar al te vaak gebleken.

Het zacht sussende geluid, liet haar ademhaling toch wat vertragen. Ze snikte even zachtjes en duwde haar gezicht tegen hem aan. Ze wilde zo graag zeggen dat het haar speet... Maar dat zou niet lukken en dat besefte ze maar al te goed. "Er is niets aan de hand." Haar trillende mond krulde zich lichtjes naar beneden. Niks aan de hand? Er was juist zoveel aan de hand... En zij kon niks doen. Haar hoofd voelde zo licht aan en ze kneep haar ogen toe, een geforceerd gelaat om te stoppen met janken. Toch drupten er nog wat tranen van haar gezicht af. Ze loste heel langzaam zijn shirt en duwde haar handen in haar gezicht. Ze veegde even de tranen weg, proberend er beter uit te zien. Toen lachte ze even scheef, ookal was haar gezicht nog steeds niet te zien. Ze opende even haar ogen en voelde een pijn door haar hoofd gaan... maar dat negeerde ze. Haar handen gleden van haar gezicht af en ze wilde opnieuw iets zeggen... Maar... Maar... Haar lippen trilden... Het lukte haar niet... Ze kon het niet.

Het narde gepiep op de achtergrond leek een klein beetje te verminderen. Maar een heel klein beetje, maar toch was het in ieder geval iets. Ondertussen had de jongen plaatsgenomen naast haar op het bed, al bleef hij wel gewoon in die houding zitten en verplaatste hij zich niet. "Je kan het er allemaal uithuilen hoor." al deed het hem pijn om haar zo te zien, was net soms beter om het allemaal eruit te gooien dan te gaan ophopen. Dat wist de groenharige zelf op sommige momenten ook maar al te goed, het was maar al te vaak gebleken op die manier.

"Je kan het er allemaal uithuilen hoor." Ze staarde even naar haar handen... Maar ze wilde niet meer huilen... Na enkele tellen keek ze even lichtjes op. Haar blik was even gericht op Nathan. Ze zocht naar zijn goudkleurige blik, in de hoop iets te zien dat haar kon opvrolijken. Langzaam vielen haar ogen toe en verslapte ze weer even. Ze wilde gewoon... Gewoon... Ja dat was het. Ze liet haar hele lichaam slap gaan en probeerde aan niks meer te denken. Alsof ze zich opeens wilde afsluiten van alles en iedereen... Maar ze was bang... Bang om iets te verliezen. Dat moesten ze weten.. Dat moesten ze beseffen.

Voor een enkel moment keek hij recht in de ogen van de blondine, precies op het moment dat zij in de zijne keek. Het was niet heel veel later te voelen hoe Tawnee enkel nog overeind bleef door zijn steun, iets waardoor de jongen de blondine rustig weer liet liggen. Echter verplaatste hij niet, was hij toch nog in de buurt zo nodig. Dat was ergens wel beter, en trouwens, ook leek het net alsof de blondine ook nog iemand in de buurt wou, dus waarom deed hij het niet?

Ze voelde hoe ze achterover werd gelegd in het bed. Kort opende ze haar ogen, lichtjes. Toen vielen ze terug toe. Ze was zo verschrikkelijk moe van dit alles. Ze kon echt janken, uren aan een stuk... maar ze wilde niet meer. Ze wilde enkel nog een normaal leven hebben... Waar alles gewoon van een leien dakje ging... Waarom moest het leven zo erg zijn? Haar ogen gingen lichtjes open en ze tilde een hand op. Even staarde ze naar de blauwpaarse huid... Lubbock... Haar andere hand wreef over de littekens heen... August... En toen legde ze heel voorzichtig een hand op haar voorhoofd... Nathan... Haar ogen sloten zich weer. Lag het aan haar of brachten die gasten haar ongeluk? Toch moest ze even kort lachen bij de herinneringen... Die ze kreeg... Denkend aan hen... Het maakte haar een beetje blijer... Vanbinnen.