How to save a life

Ze leek het niet meer te weten, geweldig. Was toch wat hij zo hard had gehoopt dat niet waar was, toch nog waar. Geheugenverlies, het kon gewoon niet anders. Het leek er ook niet echt op dat de blondine een grapje uithaalde, dat deed ze niet al te vaak en als ze dat deed, was het gemakkelijk om het te merken. Hoe moest hij beginnen? Nathan had werkelijk geen idee. De eerste keer dat dit bij iemand anders was overkomen had hij ook geen idee wat er tegen te doen, al was het uiteindelijk wel gelukt. Dit zou wel een heel ander verhaal kunnen zijn, dat wist hij maar al de goed. Hij stond daar sprakeloos, niet zeker te weten wat te zeggen.

Ze staarde gewoon even naar hem. Haar hoofd werd terug een beetje licht en ze legde even een hand op haar hoofd. Ze voelde haar moe, maar aan de andere kant voelde ze zich zo vol met energie... Het was een verscheurend gevoel. Ze was vol van energie om August te zoeken... maar aan de andere kant was haar hoofdpijn erg vermoeiend. Overal waar ze over moest nadenken deed zoveel pijn. Langzaam vielen haar oogleden dicht, maar het was duidelijk dat ze er ietwat tegen aan het vechten was. Uiteindelijk gaf ze mee en liet ze haar oogleden wat over haar ogen gaan. Toen er echter een steek in haar kop te voelen was, sperde ze gepijnigd haar ogen open en keek ze even met tranen in haar ogen naar het plafond. Toen de pijn wat leek weg te ebben, gleden haar oogleden wat over haar ogen heen... Stil staarde ze naar boven. Haar zicht leek niet te verbeteren, maar zo erg was het nu ook weer niet. het was soms wel scherp, maar dan deden haar hersenen zoveel pijn, dus het was maar beter zo. Haar hand op haar voorhoofd verkrampte wat en ze had opeens het verband vast. Ze trok er even aan, alsof ze probeerde de pijn eruit te trekken. Toen dat niet lukte, verscheen een soort van agressie in haar ogen en plaatste ze haar andere hand ernaast, waarna ze er heviger aan begon te trekken. Natuurlijk deed dit geweldig veel pijn, maar toch deed ze door. Het verband zelf maakte haar gek.

Op het geheugenverlies na leek er niets aan de hand te zijn. Nog niets. Nog wel bleef de jongen op dezelfde plek als waar hij stond, voor het geval het nodig was te helpen. Hij lette een seconde niet op. Het was maar een seconde. Een seconde of de blondine probeerde het verband van haar hoofd te trekken. Waarom deed ze dit. Meteen greep hij naar haar handen, ervoor proberend te zorgen dat ze het verband los liet en het verder met rust liet. "Nee Tawnee." ze moest dit niet gaan doen, maar blijven rusten. Jammer genoeg had ze nog wel eens een sterke wil, wat soms, op moment zoals deze, wel erg vervelend kon zijn.

Ze spande haar spieren aan en trok er krachtig aan. het spannende verband bezorgde haar veel pijn en dat liet ze merken. Naja, niet echt. Ze zat er gewoon aan te trekken omdat ze het af wilde. Ze kneep haar ogen toe. Echter verstijfde ze toen ze opeens voelde hoe haar handen werden vastgenomen. Ze opende langzaam haar ogen en keek even op. Haar ogen trilden lichtjes, waardoor ook haar zicht heel onstabiel was, dus ze sloot haar ogen maar weer. "Nee Tawnee." Langzaam knipperde ze even. Ze keek even naar Nathan. Daarna kneep ze even in zijn handen. Een gepijnigde blik in haar ogen. Ze kneep niet zo hard, want dat had ze nooit goed gekund en dat wilde ze nu ook niet... Ze leunde wat naar achter en sloot haar ogen. "Huh?" zei ze even zachtjes. Ze snapte het niet meer zo goed. Haar ogen gleden even over de kamer. Ze wilde eigenlijk weg. Maar haar lichaam liet dat niet teo... En ze wist eigenlijk best wel dat Nathan haar zou tegenhouden...

Net was te voelen hoe ze zachtjes in zijn handen kneep en er lag een gepijnigde blik in haar ogen, nee, ze moest niet nu zo gaan doen. "Huh?" klonk er vragend van de blondine, ze leek echt geen idee te hebben wat er aan de hand was. "Je moet gewoon blijven rusten." nog steeds een licht dwingende ondertoon. De groenharige had geen idee wat te doen, dus hij deed maar wat hem het beste leek. Ook wel in andere woorden; hij deed maar wat.

"Je moet gewoon blijven rusten." Gewoon blijven rusten? Maar ze wilde niet rusten. Ze wilde werken en gewoon... De pijn weg doen. Even verzwakte haar grip op zijn handen en knipperde ze even vermoeid met haar ogen. Daarna vielen haar ogen heel traag toe en voelde ze even iets in haar kop. Een lichtheid die ze amper kon onderdrukken. Haar hele lichaam verslapte wat en ze viel weg in een lichte slaap. Het was duidelijk dat ze erg vermoeid was. Toch was haar slaap niet al te diep, want ze was nog steeds erg bezorgd om August... maar ze was ook erg verward. Ze snapte er amper iets van. Ze... Ze verstond er amper iets van. ergens had ze wel een besef dat er ergens een zwart iets was, in haar herinneringen... Maar ze kon niet goed plaatsen wat het was... Ze kon gewoon haar vinger er niet op plaatsen...

Het leek erop dat ze wat vermoeid was, gezien de blondine eindelijk in een soort van slaap leek te vallen. Voorzichtig liet hij haar handen los, zodat het bijna niet te merken was. Hierna ging hij weer op het stoejte zitten, in alle rust te blijven wachten. Hij hield totaal niet van wachten, het was gewoon zo vreselijk saai. Ook weinig was hier te doen, zelfs al was dat er wel had hij er nog niets aan. Weggaan kon de jongen niet, stel voor dat Tawnee weer wakker werd en naar August wou gaan zoeken? Dat was niet het probleem. Eerder dat ze nu moest blijven rusten.

Ze sliep echt niet vast... Echt niet. Toen ze opeens voelde hoe Nathan haar handen loste, opende ze even haar ogen, ze was alweer wakker... Half wakker. Ze keek even rond, zocht hem. Toen ze hem zag, knipperde ze even. Tranen sprongen in haar ogen. Ze had even gedacht dat hij weg was gegaan... Dat ze alleen zou zijn in deze kamer. Met niemand om haar heen. Ze kon er echt niet goed tegen. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Ondertussen ging de gouden Pokémon wat naar voren en legde ze een pootje op haar hand. Toen ze geen reactie kreeg, legde ze even een de ander op de been van haar trainster. Ze schudde er even aan, nog steeds geen reactie. Ze merkte het ook niet echt. Ze voelde zich licht in haar kop... maar wat zij dacht was dat ze gewoon slaperig was. De hoofdpijn was opeens ook een heel stuk sterker. Ze kon haar lichaam niet bewegen. Stiekem vroeg ze zich af... Of... Haar adem stokte lichtjes... Toch leek ze even te vechten diep adem te halen. Haar longen protesteerden en even stopte ze met adem halen... Even maar... Toen ademde ze heel voorzichtig uit. Misschien was die stoot tegen haar hoofd van daarnet haar toch teveel geweest. Ze voelde iets warms op haar achterhoofd, waar ze tegen had gezetten met haar hoofd tegen dat bed. Maar doordat er een verband rond zat kon je nog niks zien. Ze vocht even om haar ogen open te doen. Ze kon haart hart voelen vertragen. Haar hele zicht was een grote blur... Langzaam gleden haar ogen terug dicht. Haar ademhaling stokte nogmaals en stopte toen voor een langere tijd. Maar ze probeerde... Terug... Adem te halen... Het gebeurde ook, na enige tijd. Heel langzaam rees haar borstkas even. Ze was zo moe... Ze moest gewoon slapen... Dat was het vast... Een eeuwige slaap.

Het regelmatige gepiep van een monitor was voor even het enige geluid in de kamer, als de jongen het goed had was dat ding om de hartslag te meten. Het was een vrij geruststellend gevoel dat het zo in de gaten werd gehouden. Ineens gebong het ding harder en meer te piepen. Wat, nee. Dat gebeurde niet. De adem van Tawnee leek moeilijker te gaan, voor zover hij dat kon zien. Arceus, waar waren die doktoren, verplegers of wat dan ook als ze nodig waren! Er was ergens een knopje daarvoor, maar waar dan ding was had de jongen geen idee in. Meteen ging hij ernaar zoeken, zelf niet wetende hoe Nathan haar kon gaan helpen. Ah, gevonden! Nog geen twee tellen later nadat het knopje was ingedrukt kwam er van alles de kamer binnenstormen, richting Tawnee zowaar rennend en proberend haar weer te laten ademen. Zelf werd hij ineens de kamer uitgeduwd, weer weg. Arceus, laat het alsjeblieft goedkomen.

Opeens voelde ze een heleboel dingen rond zich, dingen die rond haar gebeurden. Ze opende even lichtjes haar ogen en zag van alles gebeuren. Het was zijn groene haar dat opviel tegen al dat wit. Ze tilde even heel langzaam een hand op en strekte hem uit, het was amper te zien. Ga niet weg. Haar beeld vervaagde voor haar ogen en even voelde ze haar helemaal wegvallen. Alsof ze in slaap viel. Het enigste waar ze aan dacht was dat ze hen kon kwijtspelen. Rustig vertraagde haar ademhaling nog wat. In een hopeloze poging werd ze de kamer weer uitgebracht. Maar zij had daar zelf amper besef van, aangezien ze een masker ophad, een die ervoor zorgde dat ze weg bleef... Voor nog een langere tijd. Maar zij had daar geen besef van, verre van juist.
Toen ze terug haar ogen opende, hoorde ze het apparaat dat haar hartslag meet rustig piepen. Een vaag beeld van de ruimte werd gevormd voor haar ogen. Toch kon ze haar ogen niet volledig open houden, ze was te moe. Ze staarde doelloos voor zich. Ze voelde dat er van alles aan haar lichaam was gedaan... Maar ze kon niet opkijken... Niet zien wat er was. Ookal wilde ze heel erg. Even bewoog haar hand lichtjes, heel voorzichtig. De verbinding met het zakje dat voor voedingsstoffen zorgde, bewoog even mee. Haar gezicht was bleek toen ze even voorzichtig haar kopje probeerde te draaien. Alles voelde zo... Pijnlijk aan...

Wachten wat in werkelijkheid een uur was, had heel veel langer aangevoeld. Pas na dat ene uur had hij weer in de kamer mogen komen, nu was zijn hart zowaar in zijn keel aan het kloppen terwijl er werd op gewacht dat ze wakker werd. Dat werd ze wel ja, dat moest zo. Het regelmatige gepiep van de monitor klonk nu wat beter voor zijn gevoel dan eerder, al zat er feitelijk geen enkel verschil in. Omdat hij niet geheel aan het opletten was geweest, merkte Nathan het niet eens toen ze eindelijk wakker bleek te zijn. Een zacht gepiep liet hem opkijken, ze was eindelijk wakker. Gelukkig.

Haar hand tilde ze even heel langzaam op. Echter viel deze terug neer nadat ze teveel van haar energie had verbruikt. Haar ogen bewogen niet. Het duurde dan ook een tijdje voordat ze even knipperde. Langzaam draaide ze haar hoofd lichtjes, waardoor ze nu voelde dat er buisje in haar neus zaten... Even stopte ze haar beweging en verslapte haar lichaam kort. Toch kon ze met haar ogen nu de vage kamer beter bekeken. Toen ze een vaag groen zag, lachte ze even vaagjes. Haar ogen sloten zich heel langzaam toen ze een hand wilde optillen, maar deze viel al snel neer, naast haar bed, waardoor het draadje dat in haar arm even trok aan haar en haar pijn deed. Het bungelde er maar, maar ze had het willen proberen... Hem vast te nemen... Gewoon... Iemand dicht te hebben.

Zodra ze haar hand optilde stond de jongen op en liep naar de blondine toe, om deze vervolgens vast te pakken. Voorzichtig werd deze opgetild zodat de arm weer leek te steunen op het bed. Het maakte hem nu weinig uit als de jongen zo moest blijven staan, hij had er geen enkel probleem mee. Het leek er namelijk op dat Tawnee iemand naast haar wou hebben, dus dan deed hij dat gewoon voor een vriendin. Ze leek nog een beetje inder de invloed te zijn van de narcose, gezien de vage blik die hij voor eventjes in haar grijze ogen had kunnen zien voordat deze zich sloten.

Opeens voelde ze iemand, die iemand nam haar arm vast, voorzichtig en zorgde ervoor dat het pijnlijk trekkende gevoel verdween. Ze lachte even zwakjes, vaagjes en probeerde haar ogen open te doen. Het was vaag, zijn gezicht. En ze moest even wachten tot alles wat zuiverder werd voordat ze echt zeker was dat het Nathan was. Opnieuw kreeg ze een zwak lachje op haar lippen. Een korte glinstering in haar vage ogen toonde aan dat dit haar blij maakte. Ze wilde iets zeggen, dus haar mond ging even lichtjes open. Maar ze kon niks uitbrengen. Ze probeerde nogmaals, maar weer kwam er niks. Ergens wilde het gewoon niet... En aan de andere kant kon ze het ook niet echt... Ze sloot lichtjes haar ogen en probeerde nogmaals. Ditmaal concentreerde ze zich op het praten... Maar dat deed zo'n pijn... En dat was zo lastig. "Than..." het lukte niet om meer uit te brengen en haar adem blokkeerde even, waardoor ze kort een gepijnigd gezicht trok. Haar hartslag versnelde voor een kort moment, dat kon ze horen aan de monitor... Maar toen ze de pijn weer voelde weg ebben, leek alles zich een beetje terug naar normaal te herstellen. Maar haar ogen bleven gesloten.

Er kwam een half uitgesproken bedankje van de blondine, ze leek haarzelf zoveel te moeten inspannen om het te zeggen. Doe dat nou niet, alsjeblieft. Het gevoel van een mini hartaanval trof hem toen ineens het regelmatige gepiep van eerder werd onderbroken door iets snellers, al ging dat gevoel snel weer weg toen het maar voor heel even bleek. Hij moest het onderdrukken een kleine opgeluchte zucht te laten. "Span je niet teveel in en zeg maar niets." Sprak hij rustig tegen de blondine.