How to save a life

Soms voelde het net, dat als hij zichzelf zou gaan stompen alle zorgen ging verdwijnen. Het was een abdurte gedachte, dat het zo zou gaan. Maar toch dacht Nathan er echt aan om het te gaan doen. Misschien was het om ergens anders aan te denken, maar hoeveel zou het niu echt gaan helpen als hij het ging doen? Helemaal niets, dat was waarschijnlijk wel de enige reden waarom hij het überhaupt nog niet had gedaan. Misschien dat die dag ooit wel zou gaan komen. Ooit, maar dat was niet nu dus. Om de een of andere reden durfde hij Tawnee niet eens aan te kijken. Het voelde net alsof hij bang was, bang wat de jongen daar zou gaan aantreffen. Hij kon het zichzelf niet dwingen, zo erg voelde het voor hemmop het moment.

Ze voelde zich zo moe. Haar ogen vielen dan ook al snel terug toe. Ze voelde zich nu echt geweldig zwak. Heel erg zwak en weerloos. Nu voelde ze zich pas fragiel. Heel erg tenger. Ze wilde iets doen, het tegenbewijs geven aan hen. Maar ze kon niet. Ze opende weer even haar ogen en liet haar linkerhand even toe gaan. Ze spande lichtjes haar spieren aan, maar dat deed zo'n pijn met dat buisje in haar arm. Ze wilde even rondkijken, dar ging moeizaam. Uiteindelijk had ze iets nieuws gespot. Een nieuwe machine. He.. dat was nieuw. Ze keek er even naar, maar sloot haar ogen al snel weer, om terug in te dommelen. Ze was werkelijk te moe om iets te doen.

Zijn vuisten werden gebald, hij voelde zich zo machteloos op het moment. Waarom kon hij niets doen, hier kon de jongen absoluut niet tegen. Een vriendin lag hier zo, niet in staat iets te doen. Hij wou gaan helpen, maar hoe? Echt, hij had geen idee hoe te helpen. Machteloos, hij kreeg het woord niet eens over zijn lippen als het over de groenharige zelf ging. Hij liet zijn hand, welke nog steeds als vuist was gebald, rusten op zijn been. Alsjeblieft, laat Tawnee leven of beter zelf, laat haar leven..

Ze was alweer lichtjes aan het slapen. Ze werd enkel maar meer moe... Iedere keer als ze wakker werd leek ze gewoon nog leger vanbinnen. Nu ook... Ze sliep waarschijnlijk voor een tijdje, maar werd daarna terug wakker. Haar ogen gingen een keer open. Halfopen. Haar blik was slaperig en ze staarde even moe naar het plafond. Hoe was het ooit zo ver kunnen komen? Haar hand werd tot een vuist gebald, heel traag en heel voorzichtig. Ze was zo moe. Langzaam vielen haar ogen terug dicht. Veel gebeurde er echt niet. Het leek wel alsof alles maar erger werd met de tijd. Straks... Straks kon ze ook al niet meer haar ogen opendoen... Zou het zo ver komen? Even voelde ze een steek in haar hoofd bij die gedachte... Arceus, alsjeblieft, nee... je kon haar stem van haar nemen, maar niet haar zicht... Dat wilde ze echt niet.