How to save a life

Zachtjes liet hij zijn hand over haar gezicht gaan, blijf daar maar gewoon liggen. Hij hield even vragend zijn hoofd schuin toen de blondine ineens zachtjes en kort begon te lachen. Omdat hii het zich pas later vedacht dat ze het waarschijnlijk niet kon zien vroeg de jongdn het maar. "Wat is er?" zelfs al was het maar iets kleins, Nathan was er gewoon benieuwt naar en vroeg het dus gewoon. Simpel als wat. Nu hij het echt van dichtbij kon zien, viel het de jongen op dat ze niet alleen bij haar armen en hoofd was verwond, ook een beetje bij haar nek. Iets waardoor hij het zich enkel meer afvroeg waarom ze lachte.

"Wat is er?" Haar ogen gleden even van haar arm af en ze keek even kort naar de groenharige. Haar hand viel van haar hoofd af en ze knipperde even rustig. Als ze had kunnen praten had ze wel wat willen vertellen... Maar ze wist dat haar stembanden het niet toelieten. Bij dat besef zuchtte ze even. Daarna keek ze even kort naar de rechterarm, de getekende arm. Ze legde haar hand er even op en kreeg een licht gepijnigde frons op haar gezicht. Ookal ging er aan elke wonde een leuke herinnering, zo was er ook een negatieve kant aan. Haar hand streek kort over de paarse huid heen en ze lachte even zachtjes... Daarna keek ze lichtjes op naar hem. Ze keek hem even aan met ogen die er moe, maar toch redelijk licht uitzagen. Haar blik verschoof weer naar de arm en haar vrije hand streek even langs de littekens heen. Ze sloot lichtjes haar ogen. Gussie... Ze miste hem. Langzaam opende ze haar ogen weer. Toen keek ze terug naar Nathan. Haar vrije hand stak ze lichtjes op. Het buisje zorgde ervoor dat ze even pijn had, maar zo erg was het niet. Ze pakte even een hand van hem en bracht hem heel voorzichtig naar haar voorhoofd, waar het verband rond zat. Ze loste de hand even en keek hem aan met een kleine lach. Beter kon ze het niet uitleggen. Haar hand legde ze rustig naast haar neer, het wrange gevoel van het buisje verdween hierdoor. Ze bleef hem aankijken met ogen die wilden spreken... het wilden uitleggen, maar ze kon niet. Haar paarse hand verplaatste zich naar haar borstkas, waar ze even bleef rusten. Ze haalde opgelucht adem toen ze de ketting onder haar kleren voelde. Bij die gedachte streek een kleine glimlach langs haar lippen heen. Haar vermoeide blik bleef echter gericht op de groenharige. Maar er stond zeker meer in dan alleen vermoeidheid... Veel meer.

Ze kon niet tot moeilijk praten, hoe was dat nou zo moeilijk om te onthouden? Blijkbaar wel. Ineens werd zijn hand voorzichtig opgepakt, waarna deze vervolgens op haar voorhoofd werd gelegd. Het was dus iets met haar verwondingen, wat geen idee, maar wel iets. Misschien zou hij het nooit te weten komen, maar dat zou wel niet al te erg zijn.. Toch? Ja, vast wel joh. Een kleine, toch bezorgde glimlach was te zien op zijn gezicht. Zolang het maar goed met Tawnee bleef gaan was er bijna nergens om zorgen over te maken.

Voor het eerste had ze dit gevoel. Dit verschrikkelijke gevoel toen hij even bezorgd lachte. Hij verstond het niet... Haar ogen werden wat groter. Hij kon haar niet verstaan... Wel meteen voelde ze een soort paniek in zich opkomen. Straks kon ze nooit meer praten... Hoe zou ze dan moeten leven? Ze staarde even naar hem, haast hopeloos... Hoe kon ze zich zo eenzaam voelen als hij zo dicht bij haar was? Maar het was werkelijk zo... Het gevoel van de eenzaamheid was bijna onverdraaglijk en onnatuurlijk... maar ze was er... Heel erg... Haar vermoeide ogen bleven naar hem staren... Die hopeloze blik was het enigste dat ze kon uitbrengen van 'woorden'... Ze was zo alleen... Ze kon niks... Ze... Stond er echt alleen voor...

Meteen leek Tawnee ergens om te panikeren bij zijn glimlach. Wat? Wat was er? Ze leek nu zo... zo hopeloos. Nee, waarom. Meteen maakte de glimlach plaats voor een nog meer bezorgde blik, waarom was dit nu zo aan het gebeuren? Dit begreep hij maar al te goed, en het deed hem nog eens pijn ook. Waarom was het leven soms zo.. Zo. Harteloos. Dat was wel het enige woord om het te beschrijven. Waarom was het allemaal zo harteloos. Blijf sterk Nathan, ga nou nie zo- damnit! Het was pijnlijk om meerdere manieren om de blondije zo te zien.

Opeens maakte zijn lach plaats voor een bezorgde uitdrukking. Haar ogen werden nog ietsje groter en haar adem stokte even. Nee.. niet zo doen... het was alsof ze beide in een andere wereld zaten. Zo ver van elkaar om elkaar te begrijpen.. toch dicht genoeg om elkaar te raken. Alsof ze zich ervan wilde overtuigen dat hij het echt was, tilde ze haar rechterarm op en zette ze voorzichtig haar vingertoppen op zijn kaak. Het was echt... het was allemaal heel echt. Ze streen even voorzichtig langs zijn wang en liet toen haar hand zachtjes terug op haar borstkas vallen, op de ketting. Ze keek even naar hem. Haar adem stokte nogmaals. Ze liet haar oogleden wat over haar grijskleurige ogen gaan. Ze was zo moe. Haar adem stokte nogmaals toen ze de slaap weg probeerde te houden. Ze wilde niet slapen... ze wilde wakker blijven en zeker weten dat alles echt was... want alles kon zo verdwijnen.

Hij kwam weer in de werkelijkheid toen hij ineens wat bij zijn kaak voelde, wat bleek te zijn dat Tawn zachtjes en heel voorzichtig met haar hand daarlangs ging. Hij pakte met een hand die van haar, al liet ze deze wel zakken. De blondine leek langzaam meer vermoeid te worden, alsof ze elk moment in slaap kon vallen. Hij was ergens bang dat als ze dat deed, ze misschien niet meer waker sou worden. Alsjeblieft. Laat dat niet gebeuren. Word wel weer wakker, zoals altijd. Als ze maar gewoon wakker werd dan.

Er gebeurde niet veel. Dus ze vroeg zich even af of het echt... echt was. Ze sperde haar ogen even krachtig open en staarde naar hem. Maar echt lang kon het blonde meisje het niet volhouden. Haar oogleden gleden over haar ogen heen ze dommelde heel langzaam in. Haar ademhaling bleef regelmatig. Alles was heel goed. Voor zover het goed kon zijn in deze situatie... toch was ze niet voedig weg. Echter gleed haar rechterhand van haar borst af, naast haar lichaam. Voor de rest was alles vredig.

Weer ging er een deur open, waardoor de jongen nu lichtelijk geïriteerd daarheen keek. Ze bleven echt binnenkomen he, wat moest deze nou weer. "Ik heb een spijtige mededeling." wacht wat. Wat was er aan de hand. "Er is een mogelijkheid dat Tawnee hier niet meer kan gaan praten, haar stembanden.." hij volgde het niet meer. Nee. Dit gebeurde niet, het was niet echt. Hoe graag de jongen dat zichzelf wou gaan wijs maken, won zijn verstand het en enkel kon hij daar nog gaan aandenken. Ze zou niet meer kunnen praten. Nee. "Je liegt." zijn stem trilde, een mix van verdriet en woede lag erin. "Nee meneer, waarom zou ik-" Nathan luisterde niet meer naar wat er werd gezegd, wat voor stomme excuses het mochten zijn. "Je liegt!" hij was furieus, waarom, omdat ze niet meer kon praten waarschijnlijk. Hij probeerde rustig te blijven, adem in, adem uit. Het lukte hem amper. Zijn handen balden zich tot vuisten, zo hard dat ze langzaam wit werden door het bloed dat er niet meer naartoe stroomde.

Opeens sperde ze haar ogen open, een beetje verschoten van het geroep dat ze hoorde. Haar hartslag rees even wat... een stukje sneller ging ie... maar het was niet zo speciaal. Even keek ze kort geschrokken naar Nath. Wat... wat gebeurde er? Toch ietwat geschrokken keek ze naar de groenharige... hij leek van slag... wat... wat was er? Even keek ze van de andere persoon naar hem en terug. Ze had willen vragen way er was en ze opende dus haar mond. Even hapte ze naar adem, toen stokte hij lichtjes toen ze niks kon uitbrengen. Ze bleef even liggen, sloot haar mond, maar probeerde na enige tijd nog eens. Opnieuw... zonder een echt resultaat.

Hij voelde zich met de seconde kwader, kreeg het niet eens door dat Tawn wat wakker was. Hij voelde zijn bloed zowaar koken, dit gebeurde niet. Hij had dit zojuist niet gehoord. Zijn ogen klein van de woede stond hij op, om richting de ander te lopen. De neiging om hem te slaan, een deuk in het gezicht van de dokter te geven was enorm groot. Maar wat zou hij ermee bereiken? Precies, helemaal niets. Toch hield Nathan zichzelf njet tegen. Misschien dat het een soort van opluchting zou gaan opleveren als het werd gedaan. Misschien ook wel niet. Verblind in een soort van woede had hij de man bijna geslagen. Maar dan ook echt bijna. Zijn vuist was midden in de lucht gestopt, op een halve centimeter afstand van het gezicht van de dokter. Hij moest zich gaan realiseren dat het niets zou helpen, dat hij zich in een nog diepere shit ging werken dan dat hij al was. Ach, zoveel dieper kon hij niet meer zinken, toch? Zo voelde het in welk geval wel.

Opeens stond hij op. Ze stak een hand op en probeerde nog zijn mouw vast te grijpen... tervergeefs. Met grote ogen keek ze even naar hoe hij naar de dokter ging... hij zou hem een harde klape verkopen zo te zien. Haar hand probeerde nog steeds naar hem te gaan. Haar halfopen ogen straalden zwakheid uit. Haar mond ging even een stukje open... geen geluid. Ze voelde haar hand trillen. Dit kon niet waar zijn. Ze duwde zich lichtjes overeind, maar omdat ze te zwak was om echt iets te doen, viel ze uit bed. Eerst met haar kop eerst. Daardoor kwam ze even met een harde klap op de grond terrecht. Meteen viel het ding met dat zakje waar het buisje in haar arm naartoe leidde om. Even bleef ze doodstil liggen, aangezien ze even versufd was van de klap. Daarna richtte ze lichtjes haar ogen op. Ze keek even langzaam rond en probeerde zichzelf recht te duwen, maar steeds zakte ze door haar trillende armen.

Meteen toen er klonk alsof er iets omviel draaide de jongen zich om, om de blondine daar op de grond zien liggen. De dokter welke lijkwit aanzag negerend liep hij direct naar Tawnee toe, om haar voorzichtig van de grond tilde en weer in het bed tilde. Meteen daarna zette de jongen het andere ding dat was omgevallen overeind. Het leek er wel nog op dat het slangetje nog steeds bij Tawn was bevestigd, wat goed was. Dit was al de zoveelste keer dat ze was gevallen, hierdoor kon, nee, hij durfde daarom niet weg te gaan. Denkend dat als het weer gebeurde en hij er niet was het misschien wel te laat kon zijn. Ze was er nog dat was belangrijk.

Toen ze opeens armen rond haar voelde, keek ze met grote ogen even op. Die klap had ervoor gezorgd dat ze weer zo onzuiver zag. Toch was Nathan goed te herkennen dankzij zijn groene haren. Ze keek even naar hem. Ze wist niet echt goed hoe ze zich moest voelen nu. Ze keek hem enkel licht vragend aan, ookal was haar blik vast niet zo zuiver. Ze was immers een beetje verward door de klap van net... maar dat zou wel wegtrekken. Ze vroeg zich alleen af waarom hij bij die dokter had aangevallen... Dus ze probeerde zijn hand te zoeken en legde even voorzichtig een hand erop. Ookal wist ze niet zeker of dat wel lukte... Toch leek het zo. Even keek ze ernaar. Nee... Hij was toch niet... Niet zo doen om haar... Ze keek even lichtjes op naar hem. Waarom reageerde hij zo? Als het om haar draaide was het voor haar onbelangrijk... Maar Nathan mocht zich niet in de problemen werken door haar... Nee, dat mocht echt niet...

Al wist de jongen dat hij het ooit aan Tawnee moest vertellen. Kon hij het gewoon niet. Iets in zijn brein leek het te blokkeren. Ineens voelde hij wat bij zijn handen, waarbij bleek dat de blondine daar haar hand had neergelegd. Eerst had hij gewoon de hele tijd vooruitgestaard, maar nu keek hij haar recht aan. Hij deed zijn best om zijn bezorgdheid te verbergen, hoe zou dat nu moeten gaan? Nu Tawnee waarschijnlijk niet meer kon praten, er was die kans dat het wel weer kon. Maar dan zou het echt minimun zijn.