We could paint the town red

Voor een moment keken ze elkaar recht in de ogen aan, waarna er even een kort lachje kwam. "Het voelt niet goed," Wat voelde dan wel niet goed? [/i]"Om altijd degene te zijn die machteloos is..."[/i] ze was alles behalve machteloos, de blondine leek het zelf alleen niet te weten. "Je bent heus niet machteloos, geloof me." het was op sommige momenten maar al te duidelijk. Het enige was nog dat ze dat zelf ook moest gaan realiseren. Nee, niet moeten natuurlijk, hij zou haar niet tot iets dwingen als ze dat niet wou. Zo zou hij niet kunnen gaan doen bij haar. Hij kon er niet altijd tegen als hij mensen, met name vrienden zag huilen of dergelijk. Maar hij zou hen niet 'dwingen' te stoppen, iedereen had wel eens een tijd nodig om even alle emoties eruit te halen.

"Je bent heus niet machteloos, geloof me." zei hij en ze keek even naar hem. Tja... Zo keek hij ernaar... Maar toch voelde ze zich zo. Ze lachte even kort naar hem. "Als jij het zegt..." zei ze even zachtjes, maar toch met een eerlijke stem en inbreng. Ze meende het. Als hij het zei... dan zou het wel zo zijn.. Toch? Nathan had nog nooit tegen haar gelogen. Buiten het feit dat hij vroeger zichzelf Noah noemde natuurlijk. Opeens nam de gouden Charmander een stap terug, spande ze haar spieren aan en sloeg ze haar klauwen uiteen. Ze opende haar bekje en spoog een reeks vlammen uit haar bek, de lucht in. Tawn sloeg even een hand voor haar gezicht aangezien het opeens gevaarlijk dichtbij leek te komen. "Rustig May..." zei ze nog even zachtjes.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, voor de verandering meende hij het eens wat de jongen zei. Het menen en de waarheid spreken zijn twee hele verschillende dingen. Hij zou het bijna zijn vergeten met wat hun mee bezig waren, bijna, maar niet geheel. "Als jij het zegt..." hij knikte nog eens als bevestiging, ook iets om voor zichzelf te bevestigen, misschien dat hij er geen grapje over msakte of dergelijk. Ach, maakte niet uit. Toen ineens het vuur van de Charmander wel gevaarlijk dichterbij kwam zette hij een stapje opzij, gewoon, hij was niet van plan om nig een keer te worden verbrand. Dat was al vaak genoeg gebeurd. Meer letterlijk dan figuurlijk, als het laatste zelf mogelijk was. "Ik ben er wel zeker van dat jij je daar geen zorgen over hoeft te maken." sprak hij met diezelfde glimlach als eerder, een echt gemeend iets.

Ze zette ook maar even een stapje opzij, net als Nathan. Het was veiliger zo. "Ik ben er wel zeker van dat jij je daar geen zorgen over hoeft te maken." Ze keek hem even aan. Hij lachte. Heh, zag ze ook niet vaak bij hem. Het was dan nog eens gemeend. Dus ze lachte even open naar hem terug. Als hij het zo meende, dan moest ze hem wel gaan geloven. Ze kende Nathan vanbinnen en vanbuiten en als hij zo reageerde, dan meende hij het. Toen ze echter de vlammen wat beter voelde, of naja, het warmer werd, hield ze even haar hand voor haar gezicht en nam ze een stap terug. Nu pas viel het haar op dat de Charmander licht aan het geven was... Wacht... Wat? Even fronste ze toen de Pokémon groter werd. Opeens ebde het licht weg... Een goudgele Charmeleon had haar plek gevonden. Tawn haar ogen werden groot en ze lachte even zachtjes. De Fire Type sloot haar bek even, maar sperde deze terug open om een nieuwe, krachtige straal uit haar bek te lanceren. Hehe. Dat was ook een heel random momentje.

Ineens was het duidelijk te voelen hoe de vlammen van de Flamethrower waarbij May nog steeds mee bezig leek te zijn warmer werden. Zijn blik werd van de blondine afgehaald en de groenharige keek even naar de Charmander, welke ineens wit op leek te lichten. Van dit ding keek de jongen niet zo snel meer op, hij had het al zo vaak gezien om nu wel te weten dat het een evolutie was. Niet heel veel later was er een goudgele Charmeleon te zien, de jongen wist wel hoe deze eruit zagen, maar niet in shiny zeg maar. Het zag er eerlijk gezegd best gaaf uit. "Gefeliciteerd." werd er gesproken door de jongen. Het was toch wel leuk om te zien hoe een Pokémon evolueerde, dat moest hij eerlijk gaan toegeven.

Ze lachte even en Maybel was duidelijk ook erg tevreden met wat er was gebeurd... Echter leek ze het nog niet zo goed door te hebben, aangezien ze gewoon doordeed met haar Flamethrower, duidelijk een poging wagend sterk genoeg over te komen. "Gefeliciteerd." hoorde ze en ze keek even schuin op naar Nathan, een klein lachje op haar lippen. "Bedankt," zei ze even en het blonde meisje keek terug naar May, die nu haar bek sloot. Nu pas keek ze even naar haar klauwen en bekeek ze deze even. Ze had als Charmander niet zo'n felle dingen gehad, dus ze snapte haar wel deels. "Het werd wel tijd..." murmelde ze even zachtjes, waarbij May haar even nijdig aankeek. Maar Tawn lachte even naar haar en keek haar even plagerig aan, waardoor de Charmeleon even een wenkbrauw optrok.

Hij grinnikte even toen er werd gesproken dat het tijd was. "Hoe lang heb je haar dan?" de jongen wist wel nog dat ze de Charmander, nee, Charmeleon nu in Vanille Town had. En dat was wel een flink eindje terug. Dus tja, in dat opzicht had ze May nu wel een flinke tijd. maar nog kon het geen kwaad om het te vragen, wie weet had ze May nog wel een heel stuk langer dan dat. Agrona keek nieuwsgierig naar de Charmeleon, alsof deze het heel raar vond om een gouden Charmeleon te zien. Tja, het was niet het normaalste, dat klopte. Niet iedereen had een shiny.

"Hoe lang heb je haar dan?" Ze keek even naar hem en fronste toen lichtjes. Dat was een goede vraag... "Al een redelijke tijd om eerlijk te zijn," vertelde ze. "Ik heb haar overgekocht van iemand als een baby Charmander," Die iemand was Aiden geweest. Ze was altijd zo gefascineerd geweest door zijn Charizard en was helemaal weg geweest toen ze een shiny had kunnen kopen. Sinds die dag had ze altijd zelf al zo'n Charizard gewild... Echter was May niet zon vechtertje en trainde ze niet vaak met het beestje, dus was het ook niet zo moeilijk dat ze nog niet zo sterk was. Daarna keek ze even naar Agrona. Nathan had haar al heel... heel lang... Bij die gedachte moest ze even terug denken aan Sachi... Kort beet ze op haar onderlip... Waarom had ze haar ooit weg gedaan?

"Al een redelijke tijd om eerlijk te zijn," dat had hij wel door ja, Vaniville he. "Ik heb haar overgekocht van iemand als een baby Charmander," wow, dat moest dan wel een tijd geleden zijn geweest ja. Toen de twee elkaar hadden 'ontmoet' in dat dorpje toen was May jong voor zover hij zich wist, maar zo jong als het goed was niet. "Dat is wel lang ja." sprak hij zijn gedachten hardop. Toen er ineens een gesnoof van de Charizard welke achter hem stond, fronste hij lichtjes. Wat was er nou weer? Voelde iemand zich genegeerd? Jaloers ding. Hij merkte het echt nu pas, maar zijn vest stond ineens in de fik. Het ding werd meteen uitgedaan, waarna hij probeerde het vuur uit te krijgen. Tussen deze handelingen door merkte hij dat op de plek waar het vuur was toen hij het vest nog aanhad, zijn zijn schouders, een barndwond was ontstaan. "Arceusverdomme!" vloekte de jongen, hoe vaak ging Agrona wel iets verbranden, dit was al zeker de derde keer. "Waar sloeg dat wel niet op?!" klonk zijn stem giftig, jezus, had hij dit ook nog. Het vrijwel zwartgeblakerde vest werd van de grond afgepakt, wat een zonde.

"Dat is wel lang ja." Ze knikte even naar hem, dat was waar. Daarom was ze ook erg blij dat ze eindelijk een stapje verder was. Het zou vast ook niet lang duren voordat ze een shiny Charizard had. Althans dat hoopte ze. Toen hij opeens een vest op de grind gooide en ze zag dat ie in de fik stond, keek ze even verbaasd van Agrona naar Nathan en treug... Okay what the... "Arceusverdomme!" Nu pas zag ze dat hij een brandwonde had en haar blik werd ietsje bezorgd. "Waar sloeg dat wel niet op?!" Ze keek even naar Maybel, die even bezorgd van Nathan naar haar trainster keek. Toen de groenharige zijn vest van de grond viste, stapte ze even naar voren en bekeek ze zijn schouder even. "Dat moet wel verzorgd worden," zei ze even op een strengere toon terwijl ze hem strak aankeek. Tja... Het was wel zo dat je die dingen moest verzorgen... ofzo.

Het was niet echt dat hij een antwoord had verwacht, maar toch. "Dat moet wel verzorgd worden," nee, ze meende het. Droogjes keek hij de blondine aan, alsof hij daar nog niet was achter gekomen. Ach, gelukkig was het zomer en geen winter, stel voor, had hij in die vrij koude dagen moeten rondlopen zonder vest of dergelijke, gewoon omdat het simpelweg teveel pijn deed? Hij zou dan maar gewoon op zijn kiezen bijten, maar nu was het eigenlijk niet heel veel anders. Al wou hij een giftige opmerking maken, zei de jongen daar niets over "Ja, dat moet het inderdaad." gelukkig was het niet alweer zijn arm.

De droge blik liet haar even schuin lachen en ze keek even schuin van hem weg. Tja, voor hetzelfde geld was hij van 'ja laat het, het is niks erg'. Maar dan opnieuw, was Nathan zo'n persoon? Neh... Niet echt. Hij was verstandig en niet zoals sommige gasten die ze kende. "Ja, dat moet het inderdaad." zei hij en ze keek even kort naar Maybel. Ze had hier geen gerei, dus misschien konden ze wel iets vinden in het Pokémon Center? "Je hebt niet toevallig iets bij je om het te verzorgen?" zei ze even op een droge toon. Daarna begon ze gewoon al meteen naar het Pokémon Center te wandelen. Aangezien het antwoord waarschijnlijk wel nee zou zijn.

"Je hebt niet toevallig iets bij je om het te verzorgen?" Kort schudde hij zijn hoofd op haar vraag. "Ik heb niets mee." Nee, hoe vaak gebeurde het nou dat iemand werd verbrand door een Pokémon? Waarschijnlijk niet al te vaak. Blijkbaar had ze het antwoord al verwacht, gezien Tawnee al richting het Pokécenter begon te lopen. Kort grinnikte hij, maar de jongen volgde wel, na de Flame Pokémon in haar Poké ball te hebben teruggekeerd. Ongeacht de tijd, het was vrij donker geworden en dat was Nathan ook niet ontgaan. Ach, weinig bijzonders.

Het antwoord was net zoals verwacht en haar lippen krulden zich even op. De Charmeleon van haar keek haar even schuin aan. Hij liet Agrona terugkeren, maar Tawn voelde zich altijd veiliger met een pokémon rond zich. Je wist maar nooit wat voor tuig je tegen kon komen. Of wat voor prijs je kon vinden. Je moest altijd klaar staan om aan te vallen, dat was iets dat ze vaak genoeg had voorgehad...Of naja... Het was eerder een angst in zich eigenlijk. Maybel keek even naar Nathan, haar vlam lichtte het steegje op, wat ook een voordeel was. Rustig wandelde ze door, het Pokémon Center was niet zo ver. Dus ze zouden er zo zijn. Binnen enkele minuten waren ze er en ze stapte naar binnen. Er was niemand meer. Even keek ze rond. "Is het al zo laat?" zei ze even, licht verbaasd.

Toen ze na een tijdje het Pokémon center in liepen was het al helemaal leeg. Dat was onverwachts. "Is het al zo laat?" hij keek de blondine schuin vanuit zijn ooghoeken aan. "Blijkbaar." hij maakte zich er weinig zorgen over dat er misschien iets kon zijn, het was laat, dus mensen bleven er niet rondhangen. Behalve Tawnee en Nathan dan. Blijkbaar moesten ze maar gaan wachten of dergelijk tot het dag werd of iemand langskwam, want veel nut had het anders niet.