I can't feel my heart

Boos klemde ze haar handen rond de Holocaster heen en ze beet kort op haar onderlip waarna ze de druppels van de tranen op het schermpje zag vallen. Ze stak haar hand op en gooide het apparaatje even met een harde worp weg van haar, waarna ze even luid schreeuwde en al snel haar handen in haar gezicht plaatste. Snikkend en trillend begon ze verder te huilen op het eenzame bankje. Dit leven was gewoon zo stom. Haar hele leven was stom. waarom kon ze niet gewoon leven zoals een normaal kind. Nee, nee... Ze voelde de steek opnieuw en sloeg haar handen lichtjes om zich heen, eenzaam op het bankje leek het kleine meisje in het schemerlicht erg zielig... Naja, kon haar niks schelen.

{August}

Met een dreun had hij zijn holocaster tegen de muur aan gesmeten. Het glas was gebroken en scherven vulden de vloer. Dit was nou al de derde keer dat hij zich uitleefde op onschuldige voorwerpen. Hij kon zijn eigen nek wel omdraaien, stommeling die hij was.
Hij was naar buiten gegaan om een luchtje te scheppen. Sirius liep naast hem mee, voornamelijk om een oogje opde roodharige jonge man te houden. Voordat hij zichzelf in grotere problemen zou werken. August zuchtte een keer en schopte tegen een koffiebekertje aan die iemand naast de vuilnisbak gemikt had. Het schemerde al een beetje, misschien kon hij beter teruggaan. "Meester," klonk het toen plots en hij voelde hoe de Lucario aan zijn mauw trok. August richtte zijn blik op het geen wat zijn Lucario was opgevallen. Tawnee.

Als ze nu nog iemand had gehad zou dat wel alles compenseren. Maar nu had ze enkel iets, dat iets was Team Rocket. Tot nu toe had de organisatie nog niks verkeerd tegenover haar gedaan en ze zou ook niks verkeerds tegen hen terugdoen. Ze had het gevoel dat de mensen van de duistere bende meer te betrouwen waren dan haar échte vrienden. En dat merkte ze nu ook. Ze snikte even langzaam, niet goed wetend wat ze moest doen. Arceus, ze was een kind van 16. Ze zat in de knoop met alles en de daarbij komende hormonen waren niet echt goed voor haar. Dus toen het haar dan ook bijna teveel werd liet ze haar linkerhand afzakken naar haar rechterarm, de arm die alles had meegemaakt. Het hele gebeuren met Lawrence en Sachi. Kort trok ze de lange handschoen ervan en al snel verscheen de getekende, paarse arm voor haar. Trillend gooide ze de wollige handschoen weg en al snel plaatste ze eerst haar hand rond de arm. Het deed nog steeds pijn. Ze voelde de tranen nog sneller stromen, maar het kon haar niks meer schelen. Ze plante al snel dan ook haar nagels erin en moest even haar kin tegen haar borstkas brengen, lippen op elkaar geperst, zodat ze niet zou gaan schreeuwen. Ze trilde even, maar zette echter gewoon meer kracht achter de actie.

De roodharige zag hoe ze haar wollige handschoen uittrok en wegwierp, waarbij je zelfs van veraf haar arm kon zien. De Lucario keek hem enkel een keertje aan, vragend. August klemde zijn kaken op elkaar en besloot op het bankje af te lopen. Toen hij zag dat ze in haar arm kneep, wat ongetwijfeld pijn moest doen, verstrakte zijn blik een beetje. Waarschijnlijk had ze hem niet aan zijn komen, ze was te druk bezig met haar arm. De roodharige boog zich naar voren en pakte de hand waarmee ze zichzelf pijnigde beet, stevig. "Nee," klonk zijn stem toen en hij keek haar met een emotieloze blik aan. Het was moeilijk om haar zo te zien. Wie weet zou hij wel een klap krijgen, een schop of een Hyper Beam. Maar dat kon hem niks schelen, zolang ze maar stopte met zichzelf pijn te doen.

Haar ademhaling trilde toen ze haar nagels dieper liet zakken in het vlees. Haar lip werd lichtjes open gebeten. Ze haatte dit, ze haatte haarzelf. Ze voelde de tranen over haar kaken gaan en even kon ze zichzelf wel nog meer slaan, misschien zelfs haar tanden in haar vlees zetten. Ze was geen doorzetter, ze was iemand die altijd viel en niet verder hing. Ze was niet normaal ingesteld, dat was duidelijk. Opeens werd haar goede hand vastgepakt en van de ander getrokken. Rustig keek ze op en ontmoette ze de groene ogen van een maar al te bekende persoon. Ze voelde enkel haar handen trillen, kon niks uitbrengen. Ze was fysiek op, mentaal op. "Nee," zei de persoon met de rode haren en ze trok even lichtjes aan de hand die hij vasthad. Maar er gebeurde niks, hij was nog steeds een stuk sterker dan haar. Dus na enkele tellen staarde ze dan maar naar de andere arm, waar er duidelijk wat kleine wondjes waren gemaakt door de nagels. Het was niet zo erg duidelijk... Maar de kleine druppeltjes bloed waren toch wel iets dat je niet kon missen. Opnieuw keek ze naar de persoon voor haar en ze probeerde zichzelf nog eens los te trekken, pijn lag in haar blik. Heel veel pijn.

De hand die hij stevig vast had genomen trilde. Zie je wel, hij had haar nooit achter moeten laten zo. Ze had hem nodig, anders gebeurde er dit soort dingen. De blondine probeerde zichzelf los te trekken, meerdere keren, maar August hield koppig haar pols vast. Zijn groene ogen waren nog altijd strak op haar gericht, waarna ze afgleden naar haar arm. "Waarom doe je dit jezelf aan?" klonk zijn stem toen zacht. Ondertussen zakte hij door één knie heen, zodat hun ogen ongeveer op dezelfde hoogte moesten staan. Nog altijd liet hij de pols niet vast, bang dat ze gewoon verder zou gaan met wat ze eerder deed. "Waarom?" De roodharige keek haar met een lichte frons op zijn gezicht aan.

Ze voelde haar lippen trillen. Het was alsof haar lichaam niet meer verder wilde, maar haar gedachten wel. Ze liet haar oogleden wat over haar ogen gaan en voelde de warme tranen verder glijden over haar wangen. Haar blik was gericht op een punt op de grond. "Waarom doe je dit jezelf aan?" hoorde ze en ze sloot haar ogen waarna ze weer haar kin tegen haar borstkas plaatste en even op haar onderlip beet. "Waarom?" Langzaam opende ze haar ogen en nu kon ze zien dat hij door zijn knieën was gezakt en haar aankeek, maar zij keek hem niet aan, haar blik gericht op de grond. "Ik verdien het..." zei ze zachtjes. Ze was boos geweest op zichzelf en dat was ze nog steeds. Het was raar om te bedenken, maar ze deed alles pijn wat haar pijn deed... Zo was het ook bij August gegaan en zo ging het nu ook bij haar eigen stomme actie.

Het antwoord op zijn waarom was dat ze het verdiende. August bleef zitten zoals hij zat, haar strak aankijkend met zijn groene ogen. "Dat is niet waar, en dat weet je zelf ook," zei hij toen doordringend. Ze moest doorkrijgen dat dit niet de manier was. Je kon jezelf geen pijn doen, dat was geen manier om je woedde af te reageren. Hij deed het op onschuldige voorwerpen, zij blijkbaar op haar eigen lichaam. Een stilte viel weer, waarbij hij haar nog altijd aankeek, maar zij nog altijd strak naar de grond keek. Hij wist niet goed wat hij nog kon zeggen. Nog eventjes en hij zou er zelf nog onderdoor gaan, al die drama de laatste tijd. "Kijk me aan, Tawnee.." mompelde hij toen en keek haar recht aan.

"Dat is niet waar, en dat weet je zelf ook," Ze liet haar oogleden wat over haar ogen gaan en even trok ze nogmaals aan de hand die hij vast had. Alsof hij wist wat ze allemaal had meegemaakt en alsof hij wist hoe dit voelde. Hij had het zelf gezegd, dat ze gek was. Dus nu strafte ze zichzelf af. "Ik straf mezelf voor alles dat ik fout doe..." zei ze kort, haar stem klonk fragiel. "En ik doe alles fout," Ze balde haar goede hand tot een vuist en trok er even krachtiger aan dan eerst, geen resultaat. "Kijk me aan, Tawnee.." zei August dan ook opeens en ze schudde haar hoofd kort waarna ze haar ogen sloot en de tranen nog sneller voelde gaan. Nee, ze wilde hem niet zien, ze wilde geen spot zien. Ze voelde al genoeg pijn en ze had er genoeg van.

Hij voelde hoe zijn borst een beetje omhoog rees terwijl hij een keer diep adem haalde. Wat moest hij hier nou mee? Aan de ene kant wilde hij haar in zijn armen nemen, haar troosten zoals hij altijd al had gedaan en hopen dat alles goed zou komen. Maar aan de andere kant kon hij het gewoon niet, en waarschijnlijk zou ze het toch niet willen. Ze negeerde het toen hij zei dat ze hem aan moest kijken, waarop ze enkel haar hoofd een keer schudde en nog sneller begon te huilen. Arceus. Wat had hij gedaan. Blijkbaar wilde ze hem echt niet meer zien. Misschien.. misschien was het maar beter zo. Zijn frons zakte langzaam weg in een wat vervallen blik, terwijl hij langzaam de grip op haar hand verloor. Langzaam trok hij zijn hand terug, zonder nog iets te zeggen. "Je doet niks fout, ik ben hier de persoon die alles voor je in de war heeft gegooid," mompelde hij toen en richtte zijn groene ogen op de grond. Wauw, lekker bezig August..

Ze staarde strak naar de grond, naar zijn voeten en voelde haar oogleden wat over haar ogen trekken, waarna ze even op haar onderlip beet. Ze voelde haar handen trillen, kort en haar blik werd wat troebeler van de tranen en doordat ze haar oogleden wat meer over haar ogen liet gaan. Ze zuchtte even zachtjes, het klonk fragiel in haar ogen. Waarom was ze zo breekbaar? "Je doet niks fout, ik ben hier de persoon die alles voor je in de war heeft gegooid," Ze opende haar ogen nog wat en knipperde even rustig met haar ogen waarna ze even snikte. Ze maakte hier een echt drama van, of niet? Ze zuchtte even zachtjes en sloot haar ogen weer. "Ik stel me gewoon aan," zei ze kortstondig terwijl ze haar hand terugtrok en deze op de andere arm legde om rustig erover te aaien. Ze keek er even kort naar en liet haar blik toen langzaam afdwalen naar het gezicht van August. Toen ze echter zijn ogen ontmoette, voelde ze een nieuwe steek van woede en verdriet door zich heen gaan en werd de pijn al snel weer duidelijk in haar ogen, waarna ze haar ogen al snel weer sloot en verder begon te janken.

Hij kon het niet aanzien om haar met zoveel pijn te zien. En dat was allemaal zijn schuld. Nu pas besefte hij dat het altijd al beter voor haar zou zijn geweest als hij nooit in haar leven gekomen was. Dan had ze nu fijn en veilig bij Lubbock geweest, niet in zo'n situatie als nu. Een pijnlijke steek ging hierbij regelrecht door zijn hart heen. Wat had hij gedaan? De roodharige jonge man sloot eventjes kort zijn ogen, kneep zijn oogleden voor een kort momentje strak dicht en opende ze weer toen hij hoorde dat ze weer verder snikte. Arceus, hij had een zwak voor huilende mensen. Iedereen in zijn omgeving leek de laatste tijd wel te moeten huilen. Door hem. "Alsjeblieft, Tawnee, huil niet.." mompelde hij en bleef nog altijd op één knie voor haar zitten. Haar aanraken, zoals hij vroeger altijd deed, durfde hij niet.

Even voelde ze een heleboel gevoelens door elkaar gaan en ze snikte even zachtjes. Arceus, wat deed ze toch? Ze zuchtte even zachtjes, trillend klonk het weer. Daarna slikte ze even voorzichtig, haar keel voelde absurd droog aan. "Alsjeblieft, Tawnee, huil niet.." Ze opende haar ogen langzaam en keek naar de groene ogen van de jongen voor hem. Haar tranen kon ze niet tegenhouden. Dat kon ze niet. Dat moest hij beseffen. Ze speurde even zijn gezicht af met zijn ogen, alsof ze iets zocht en knipperde toen even voorzichtig met haar ogen. "Het is het enigste wat ik nog goed kan doen," zei ze met een licht hese stam.

De roodharige jongen slikte een keertje en keek naar Tawnee. Eindelijk keek ze hem aan. Maar hij kende haar veel te goed, ze kon die pijnlijke blik niet voor hem verbergen. "Dat is niet waar.." mompelde hij toen en tilde zijn hand op, maar liet deze in de lucht steken. Hij wilde, maar het ging niet. Langzaam liet hij zijn arm weer zakken. Ze hadden immers niks meer. Het was zijn eigen schuld dat hij zo dom was geweest om de woorden over zijn lippen te krijgen. Het is uit. Zijn groene ogen waren nog altijd op haar gericht. "Als.. als je wilt ga ik anders wel.. weg.." Hij had het gevoel dat hij het alleen nog maar erger maakte voor haar, hoe pijnlijk het ook was. Het draaide niet om hem. Hij was niet belangrijk. Het was belangrijker dat Tawnee gelukkig was, voor hem.

Deep inside I know I don't deserve,
Another chance to finally make it work.

"Dat is niet waar.." Ze liet haar blik van hem dwalen en ze liet haar oogleden wat over haar ogen heen gaan. Kort slikte ze even. Haar keel voelde pijnlijk aan. Maar nu, nu leek de kalmte ook meer terug te komen, na die vloedgolf aan emoties was het toch even stil geweest. Stil staarde ze naar haar hand die over de kapotte arm streek en ze knipperde even langzaam met haar ogen... Gussie... Hij... Ze sloot even langzaam haar ogen. Maar nu kon ze niet langer tranen voelen drukken, alsof ze niet wilden komen, alsof ze geen tranen meer had. "Als.. als je wilt ga ik anders wel.. weg.." Langzaam opende ze haar ogen, keek ze hem langzaam aan en ze voelde even iets, iets dat haar duwde... Om verder te gaan... Ze schudde haar hoofd, langzaam en voelde opnieuw tranen duwen. "Ik wil niet dat... Je weggaat," Diep vanbinnen wilde ze dat niet, dat wist ze maar al te goed. "Dat heb ik... Ik..." Ze voelde haar stem lichtjes afbreken. Maar hier had ze niet langer worden voor nodig. Ze sloot gewoon haar ogen en leunde naar voren waarna ze gewoon haar hoofd tegen zijn borstkas drukte. Nee, dit wilde ze gewoon... Dit was het enigste wat ze ooit had gewild en ze had meer van het leven verlangd, kijk wat je dan krijgt... Haar handen pakte krampachtig zijn shirt vast terwijl zijn geur haar kalmeerde, ookal had ze eigenlijk nog maar amper door dat ze nog steeds ana het huilen was. Haar mond voelde droogjes aan, maar ergens leek het wel goed voelen, geen idee waarom. "Ik... Wilde dit nooit..." murmelde ze zachtjes. Nee, ze was teveel van hem gaan houden, ze kon hem niet loslaten, dat was duidelijk geweest.