I can't feel my heart

Er was eerst geen reactie van haar. De roodharige richtte zijn blik op de grond. Dan.. dan was dat dus een ja. Maar op het moment dat hij zich terug wilde trekken, klonk haar stem opeens weer. Ze wilde niet dat hij ging. August slikte een keertje en bleef op één knie voor het bankje zitten. Hij hoorde hoe haar stem afbrak terwijl ze iets probeerde te zeggen. Pijn was in zijn groene ogen te zien, hij kon het gewoon niet aanzien dat ze zich zo voelde. Plotseling leunde ze naar voren en eventjes was hij bang dat ze zou vallen, maar blijkbaar was het geen ongeluk, want binnen een paar tellen voelde hij hoe ze krampachtig zijn shirt vastpakte en haar hoofd tegen zijn borstkas duwde. Eerst was hij verbaasd. Waarom zou ze überhaupt nog in zijn buurt willen zijn, na wat hij gezegd had. Toen hij doorhad dat het geen grapje was om hem terug te pakken, sloeg hij zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. "Arceus.. Tawn.." mompelde hij met een stem die net zoals die van haar eerder een beetje afbrak. Ondertussen had hij zijn hoofd een beetje gebogen zodat zijn wang tegen haar haren aan gedrukt waren. "Ik laat je nooit meer gaan.." Hij zou het niet kunnen verdragen haar nog een keer kwijt te zijn. Dan ging hij rare dingen doen. Met vazen gooien in het Parfum Palace, deuken in muren slaan en zo.

But I'll try, to never disappoint you,
I'll try, until I get it right,
I've always been so reckless, all of my life,
But I'll try, for you.

Ze trilde even kort, nog eens. Nog eens en toen hij uiteindelijk zijn armen rond haar sloeg liet ze zich volledig naar voren vallen en duwde ze haar gezicht in zijn kleren om zijn geur rustig op te snuiven. Het was zo'n rustig gevoel. Zo'n veilig gevoel, vond ze heerlijk. Ze sloot even haar ogen en blies voorzichtig terug wat adem terug uit, alsof het gevaarlijk was. Daarna opende ze voorzichtig haar ogen terug en loste ze haar grip op de kleren weer wat. "Arceus.. Tawn.." Hoorde ze en even liet ze een zucht uit haar lippen gaan, trillend want ze vond het maar... Maar... Nee, zelfs haar gedachten konden er niet echt een woord op plakken. "Ik laat je nooit meer gaan.." Ze duwde haar hoofd tegen hem, ze had zich willen opkrullen in zijn armen, voor altijd. Na een korte stilte opende ze haar ogen even wat. Nog steeds zat ze te huilen, maar ze had het ook nog steeds niet door. "Het... Het spijt me..." fluisterde ze zachtjes. "Het spijt me echt..." zei ze npg eens zachtjes waarna ze terug voorzichtig even de kleren vastnam tussen haar vingers, zachter dan eerst.

Hij wilde haar nooit meer loslaten, want dan was de kans er dat ze weer weg zou gaan. Nu pas drong het tot hem door hoeveel hij haar gemist had, al die tijd. Ze zei dat het haar speet, dat het haar echt speet. De roodharige legde zijn hand op haar achterhoofd en liet zijn vingers in haar blonde haren zinken. "Het spijt mij ook. Ik had nooit zo tegen je mogen reageren.." Ondertussen drukte hij zijn mond tegen haar hoofd aan, waar hij zacht een kus op gaf. Nooit meer zou hij haar nu laten gaan. Nooit meer zou hij zo'n stomme fout maken om één van de meest belangrijke dingen in zijn leven zo achter te laten. "Ik had je nooit achter mogen laten.." mompelde hij toen.

Even voelde ze de vingers door haar blonde haren gaan en ze zuchtte opgelucht dat het zo was, zoals het vroeger was. Het was zalig, want het was weer zoals het was en dat maakte haar zo blij. Pandakaas (dit is olga's schuld btw). Ze sloot langzaam haar ogen en voelde zich terug op haar gemak gesteld. Ja, dit was fijn, heel fijn. "Het spijt mij ook. Ik had nooit zo tegen je mogen reageren.." Ze opende langzaam haar ogen en loste ietwat haar grip op de shirt waarbij ze opnieuw een zucht langs haar lippen liet gaan. "Ik had je nooit achter mogen laten.." Ze snoof opnieuw zijn geur op en knipperde even. "Ik had je nooit mogen aanvallen..." zei ze zachtjes. "Ik was in paniek..." vervolgde ze zachtjes. "Omdat ik je niet kwijt wilde..."

Ze zei zelf dat ze hem nooit had mogen aanvallen, dat het kwam omdat ze in paniek was geweest, omdat ze hem niet kwijt wilde. "Het is al goed.." mompelde hij en sloot zijn ogen eventjes waarbij hij zijn tanden op elkaar klemde. "Ik heb dingen gezegd die ik nooit had mogen en willen zeggen," verzuchtte hij toen op een gedempte toon. Niet alle voorbijgangers hoefde mee te luisteren. "Ik was bang om je kwijt te raken, om je te verliezen aan iets waarvan ik niet eens weet wat het is," zei hij toen en richtte zijn groene ogen schuin op haar. Zijn rode plukken waren half voor zijn gezicht gevallen, maar hij nam de moeite een keertje niet om ze weer terug op hun plek te strijken. Dan zou hij Tawnee los moeten laten, en dat wilde hij niet.

"Het is al goed.." Kort trilde ze even en ze opende haar ogen weer wat meer. "Ik heb dingen gezegd die ik nooit had mogen en willen zeggen," Even voelde ze een steek door haar gaan bij die woorden en ze staarde even naar haar hand, die op zijn borstkas rustte. "Ik was bang om je kwijt te raken, om je te verliezen aan iets waarvan ik niet eens weet wat het is," Ze liet haar oogleden wat meer over haar ogen gaan, niet goed wetend wat te zeggen. Haar hele gedachten waren in de war en waren een grote klitboel. Ze haalde even diep adem en sloot haar ogen even kortstondig. Na enkele tellen opende ze deze weer. "Ik ben de laatste tijd gewoon... Niet meer mezelf," bekende ze zachtjes. "En toen het helemaal fout liep... Begon ik maar snelle conclusies te trekken..." fluisterde ze zachtjes. "Maar dat had ik nooit mogen doen, het spijt me zo August!" Haar stem klonk weer wat luider, ze was duidelijk verstrikt in haar emoties, die langzaam weer kwamen opzetten. Die verdomme hormonen waren een hell.

Het meisje sloot haar ogen een keertje, maar na enkele tellen opende ze hen weer en klonk haar stem weer. Ze bekende dat ze niet meer zichzelf was. Zou het door hem komen? Die vraag schoot meteen door zijn hoofd heen. Hij richtte zijn blik van haar af en luisterde naar wat ze nog meer zei. Bij haar laatste woorden keek hij haar weer aan. Voordat zijn hand zich voorzichtig naar haar wang begaf en er lichtjes over streek. "Het is al goed, we hebben allebei fouten gemaakt." De roodharige jongen sloot zijn ogen en genoot van het moment dat ze zo dicht bij hem was. Hij zou alles doen om haar weer terug te krijgen. Alles zou hij op willen offeren, om enkel maar bij haar te kunnen zijn. "En nu is het weer goed.." mompelde hij en opende zijn ogen weer, waarbij hij haar aankeek met een zachte blik in zijn ogen.

Zijn vingers die over haar kaken bewogen, zijn hand strijkend over haar wang, dat was het enige dat men nodig had... het korte gebaar dat je om iemand gaf, dat was het enigste dat zij nodig had. Meer was er echt niet voor nodig. "Het is al goed, we hebben allebei fouten gemaakt." Zei de roodharige, waarbij ze haar vingers wat meer op zijn shirt plaatste, haar grip op het ding kwam snel terug. Ze waren beide zo fout geweest terwijl ze hetzelfde doel voor ogen hadden gehad en dezelfde angst hadden gehad... ze knipperde even voorzichtig waarna ze kort slikte toen ze dat besefte. "En nu is het weer goed.." zei hij waarbij ze even afwezig knikte, haar hand loste opnieuw wat, haar mond voelde droog aan. Maar toch keek ze lichtjes op, toch in staat iets te zeggen tegen hem. "August..." zei ze zachtjes, tranen nog steeds ik haar ogen. "Ben ik echt... gek?" zei ze met trilende stem, alsof het verboden was het te zeggen.

Toen ze plotseling zijn naam uitsprak keek hij vragend naar beneden, een paar tellen geleden had hij zijn blik afgewend om zijn ogen vervolgens kort te sluiten, maar nu waren de groene kijkers weer op het meisje in zijn armen gericht. Lichtjes schudde hij zijn hoofd, pijn was in zijn blik te zien. "Nee, Tawnee," klonk zijn stem toen zacht. "Arceus Tawn.. Je verdiend beter.." Zijn stem kraakte bij deze woorden en hij wendde zijn blik pijnlijk af. Hoe kon hij dit ooit goedpraten? Hij was dom geweest, hij verdiende het zelf niet.

Haar blik was gericht op aijn borstkas, haar handen rustend op dezelfde hoogte. Langzaam liet ze haar ogen afgaan naar zijn gezicht en ze keek toe hoe hij zijn hoofd schudde. Bij zijn woorden beet ze even op haar onderlip, haar blik.afdwalend van de zijne. Nee... hij was zo fout, zo verkeerd... in haar ogen... in haar oren klonk dit gewoon zo anders dan in haar hoofd... Tranen duwden tegen haar ogen aan, ze keek op, strekte haar nek en ging op de tippen van haar tenen staan waarna ze teder haar lippen tegen de zijne drukte. Na enkele tellen trok ze wat terug en ging ze terug op haar platte voeten staan, tranen gleden van haar wangen af... weeral. "Ik wil alleen jou," zelfs als ze beter was dan jem, zoals hij zei, ze wilde hem.

Het brak hem om haar zo te zien. Gebroken, allemaal door zijn stomme reactie. Hij had haar nooit mogen zoenen in het aquarium. Dan was ze nu nog bij die Lubbock geweest en was ze gelukkig. Hij maakte mensen altijd ongelukkig, dat wist hij zelf maar al te goed. Het was een plezier voor hem om andermans grenzen op te zoeken en ze daar pijn te doen. Maar hij begon zwak te worden. Kort beet hij op zijn lip, hij verdiende het gewoon niet. Plotseling bewoog de blondine in zijn armen, en voordat hij het wist raakten haar lippen die van hem weer. Al was het maar voor een kort moment, zijn gedachten werden plat gelegd. Toen haar lippen los kwamen van die van hem was hij stil. Ze wilde hem, alleen hem. Hij wilde weer zeggen dat ze beter verdiende, maar hij wist dat hij haar nodig had. Zonder haar.. zonder haar kon hij gewoon niet.. alles zou weer fout gaan zonder haar. Net zoals vroeger. Als reactie streek hij met zijn hand langs haar betraande gezicht. Hj boog zich voorover en zoende haar weer. Nooit liet hij haar meer gaan. Nooit.

Het was stil gebleven en ze staarde enkel naar hem, alsof ze iets van hem verwachtte, een intiem antwoord of iets dergelijke, als hij die durfde geven na alles wat ze tegen hem had gedaan... Kort keek ze even weg van hem en viel haar blik op haar handen, die rusten op zijn borstkas. Toen zijn hand echter over haar gezicht heen ging, keek ze lichtjes op en ontmoette ze zijn ogen al snel weer. De tranen liepen nog steeds langs haar kaken heen. Maar toen hij naar voren boog en zijn lippen de hare raakte, sloot ze wel meteen haar ogen en liet ze haar handen langzaam naar zijn hoofd gaan, om daar haar vingers in zijn haren te leggen, een betrouwbare omgeving voor deze dingen... Maar het voelde aan alsof het zo lang geleden was en ze net iemand terugzag die ze dacht nooit meer terug te zien... Het was een gevoel die je gewoon niet kon omschrijven.

Hij voelde hoe haar handen een weg naar zijn rode haar vonden, wat hem lichtjes liet glimlachen. Zijn eigen armen had hij al rond haar middel geslagen, om haar zo dicht bij zich te kunnen houden. Het voelde zo vertrouwd, maar aan de andere kant zo ver weg. Alsof ze beide aan de andere kant van een kilometerslange muur stonden. Een muur van leugens. Langzaam kwamen zijn lippen weer van die van haar. Zijn groene ogen waren op haar gezicht gericht en kort streek hij weer wat tranen weg. Tawnee had een bepaalde invloed op hem. Het haalde zijn zachte, zorgzame en vooral tedere en liefhebbende kant naar boven. Een kant die hij in achttien jaar nog nooit had gezien van zichzelf. "Ik laat je nooit meer gaan. Nooit meer.." mompelde hij toen zachtjes in haar oor.

Kort kwamen hun lippen van elkaar en ze sloot haar ogen even kortstondig. Alle energie die ze had gehad... Het was weg, verdwenen. Ze was leeg... Echt. Ze opende haar ogen even en staarde kort naar de ogen van de roodharige, haar handen onbewegelijk in zijn zachte lokken. "Ik laat je nooit meer gaan. Nooit meer.." zei hij zachtjes, waarbij ze kort haar hoofd naar voren bracht. Het was geen beweging om hem te zoenen, eerder een poging om rust uit te stralen. Ze sloot haar ogen en liet zich vallen in zijn armen, haar handen liet ze uit zijn haren zakken, afzakken naar zijn nek, waar ze even bleven hangen om stabiel te blijven staan. Ze zag er verslagen uit, na al die emoties. Het was het zwaarste gevecht tot nu toe... Hormonen humpf...

Levensmoe. Af en toe vermoedde hij dt hij dat zelf was. Een woedde raasde in hem, maar deze werd op dit moment onderdrukt door een plotselinge kalmte. Een kalmte waar de blondine voor zorgde, al wist ze dat waarschijnlijk zelf niet. De handen van het meisje kwamen uit zijn haar en bleven in zijn nek haken. Vervolgens gaf ze zich totaal over aan zijn greep, ze vertrouwde hem. Of het was dan toch een onbewust teken. Hij had haar kunnen laten vallen, maar sat was wel het laatste waar hij aan zou denken. Hij hield de greep rond haar middel en zorgde ervoor dat ze dicht bij hem was. Hij sloot met een korte, vermoeide zucht zijn ogen en drukte zijn gezicht zachtjes tegen haar haren aan. Zijn Tawnee.. zijn lieve Tawnee..