I can't feel my heart

Zijn slaap was droomloos en rustig geweest, totdat er iemand in het holst van de nacht op hem in begon te slaan. Zijn mintgroene ogen vlogen geschrokken open en hij knipperde slaperig met zijn ogen. Ze schreeuwde 'ga weg' tegen iemand. Was er een inbreker in hun kamer gekomen? Verbaasd keek hij naar de blondine, want zodra zijn ogen gewend waren aan de duisternis had hij al snel gezien dat alles nog was zoals het hoorde. Het meisje die hij nog steeds vast had met één arm verstijfde opeens, waarna ze weer onrustig werd en hij voelde dat haar handen zich weer tot vuisten vormde. "Tawnee?" vroeg hij toen met een redelijk luide stem. Hij wist niet zeker of hij haar wakker zou moeten maken, maar zou hij haar dan gewoon in deze nachtmerrie houden? Tenminste, hij vermoedde een nachtmerrie. Opeens leek ze wakker te worden, want na een kort moment draaide ze haar hoofd naar hem toe. "Gaat het?" vroeg hij toen weer zachter en knipperde een keer kort met zijn mintgroene ogen.

Geduldig wachtte hij af op een reactie, het leek erop dat ze nog steeds niet helemaal wakker was en een zachte glimlach verscheen rond zijn lippen. Vervolgens vroeg ze op een zachte toon of ze hem wakker had gemaakt. "Soort van," zei hij nonchalant en kon het niet laten om kort te grinniken. Het maakte hem niet uit dat hij nu wakker was, want hij was bij haar. En tevens, August was een echt nachtmens en ging meestal pas na twaalven naar zijn kamer toe. In elk geval, hij was niet het figuur die meteen chagrijnig ging lopen doen als zijn slaapje gestoord werd. Enkel 's morgens kon hij een beetje brommerig zijn. Hij voelde dat ze haar hoofd weer tegen zijn borstkas aanlegde en door de hand die hij over haar middel heen had liggen voelde hij dat haar ademhaling weer een beetje vertraagde. Mooi zo. Ondertussen stond er nog steeds een zachte glimlach rond zijn lippen, terwijl hij met een schuin oog naar haar keek.

De roodharige was voor een kort momentje stil, hij had zijn ogen weer dicht laten vallen. "Geeft niks," mompelde hij toen waarna het er eventjes op leek dat hij weer wegzakte in zijn slaap. Maar op de één of andere manier kon hij niet slapen. Hij opende één van zijn ogen en schoof toen een beetje naar beneden, zodat zijn hoofd zich weer vlak bij die van het meisje bevond. Hij voelde haar ademhaling op zijn wang kietelen en hij verplaatste zijn hand naar haar hoofd, waar hij zachtjes een plukje haar uit haar gezicht streek. Zijn eigen, rode haar zat warrig en stak in pieken elke kant op. Het liet hem er waarschijnlijk enkel schattig uitzien, wat best wel lachwekkend was voor hem. Schattig.

Well, ze glimlachte in elk geval weer. Daar was hij dan ook voor, niet? Om haar weer blij te maken, dat was toch iets dat vriendjes deden? Tawnee was de eerste in zijn leven die deze bijzonder zachte kant naar boven wist te halen bij de roodharige jongeman. Hij merkte dat ze wat dichterbij kwam, maar vond dat alles behalve erg. Haar lippen raakten zacht zijn kaak, en daarna drukte ze deze weer op die van hem. Zijn arm sloot zich wat steviger om haar heen zodat het zacht tegen haar onderrug aan drukte, terwijl hij lichtjes terug zoende en lichtjes grijnsde tussendoor. Vervolgens trok hij zich langzaam terug en keek haar met twinkelende ogen aan. "Beter zo?" vroeg hij toen op een gedempte toon, maar duidelijk wel geamuseerd.

Hij had nooit beseft dat er ooit iemand kon zijn waarvan je zoveel kon houden. Natuurlijk was de band die hij met zijn team had bijzonder, maar de roodharige had nog nooit zo'n goede band met een mens gehad. Het was beangstigend eigenlijk, want zijn hele leven had hij enkel mensen van zich afgestoten en alleen geleefd. En dan nu, nu had hij gewoon de persoon gevonden die voor hem bestemd was geweest. Iemand die Arceus misschien wel aan hem had verbonden. Je wist het niet, en je zou het nooit weten ook. Wat hij wel wist, was dat hij haar nooit meer zou laten gaan. Zijn Tawnee. Helemaal van hem en hem alleen. Ondertussen had hij zijn blik nog altijd op haar gericht. Hoe lelijk of vreselijk ze zichzelf ook zou vinden, voor hem was ze perfect zoals ze was. Hij duwde zich een beetje overeind met zijn elleboog en grijnsde kort naar haar, waarbij hij zijn ene arm aan de andere kant naast haar hoofd plaatste en zich weer wat voorover boog, om zijn lippen zacht op die van haar te drukken.

Een zwak zonlicht scheen door zijn oogleden heen en moeizaam opende hij zijn ogen. Eventjes was hij het totale besef kwijt waar hij was, maar toen hij een warm lichaam tegen zich aan voelde herinnerde hij het zich weer. Voor een paar tellen kwam er een grijns rond zijn lippen, maar deze verviel alweer snel en zijn ogen zakten dicht. Ochtenden. Vreselijk. Hij was echt een figuur die je 's morgens maar niet te veel dwars moest zitten, want dan kon je wel eens een furieus antwoord terug verwachten. De roodharige zuchtte een keertje en voelde hoe zijn gezicht weer bedekt werd door de grote bos met rood haar. Hmm. Nog eventjes blijven liggen kon vast geen kwaad, right?

De roodharige zuchtte weer een keertje en voelde vervolgens hoe haar vingers over zijn borstkas heen streken. Een kleine grijns kwam rond zijn lippen te liggen, maar hij bleef met zijn ogen gesloten zo liggen. Waarom kon hij niet gewoon de rest van de dag zo blijven liggen? Hij vond het wel best zo, lekker rustig, met Tawnee.. niemand die het moment kon gaan verpesten. Zijn arm had hij nog altijd om haar heengeslagen. Er waren gewoon niet zoveel woorden nodig voor dit ene moment. "Zullen we zo dan maar de hele dag blijven liggen?" stelde hij toen brommerig voor en duwde zijn hoofd in het kussen. Mweh. Hij was toch meer een avondmens, dus erg zou hij het absoluut niet vinden.