I can't feel my heart

Ze voelde zijn stevige greep, waardoor ze zich geborgen voelde. Met een zucht opende ze lichtjes haar ogen en keek ze hem dan ook half aan, zijn hoofd drukkend tegen de hare. Ze voelde even kort haar lichaam rillen, maar dat stopte al snel. Het was alsof al haal spieren hadden besloten even kort te gaan trillen, ze was gewoon... Alles kwam heel snel op haar af voor het moment en tja. Ze sloot haar ogen opnieuw. Ze had nood aan slaap, dat was zeker. Maar ze had ook nood aan hem en dat had ze hem laten zien... En hij had het geaccepteerd. Dus nu resteerde haar nog een laatste taak, in bed geraken.

Hij kon voelen dat ze moe was geworden. Het voelde als zijn taak om nu voor haar te zorgen, hoe gek het ook klonk. "Kom, we gaan naar mijn kamer in het pokémon center." Hij zakte door zijn knieën heen en viste haar holocaster van de grond, die hij in zijn zak liet glijden. Toen hij zijn rug strekte hield hij zijn ene arm in haar knieholte en de ander bij haar rug. Zonder al te veel moeite zorgde hij er dus voor dat ze in zijn armen hing. Met Tawnee zo in zijn armen begon hij in de richting van ht center te lopen, zo nu en dan kort zijn blik op haar richtend.

Ze liet haar oogleden weer wat naar boven gaan waarbij ze even naar hem keek. Maar het duurde niet lang of ze sloot ze weer. "Kom, we gaan naar mijn kamer in het pokémon center." Zonder enige tegenslag knikte ze wat afwezig en liet ze zich zo optillen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan, haar handen rustend in haar schoot. Haar ogen waren nog steeds gesloten, want ze voelde zich zo goed bij hem, zo veilig en ze wist dat hij haar altijd zou beschermen... ze opende langzaam zijn ogen en ontmoette zijn ogen. "Ik hou van je..." murmelde ze zachtjes. "Heb ik altijd gedaan..." vervolgde ze zachtjes waarna ze even zwakjes naar hem lachte.

Met een kalme tred begon de roodharige te lopen, het center was niet al te ver weg. Maar hij zou heel Kalos zo door kunnen lopen, als hij zijn Tawnee daarmee gelukkig maakte. Hij zou er alles aan doen om zijn fouten goed te maken. Het meisje in zijn armen begon weer te praten en een zachte glimlach verscheen rond zijn lippen. "Ik ook van jou, Tawn.." mompelde hij zacht en duwde ondertussen met zijn schouder de deur van zijn kamer open. Hij was al door de schijfdeuren van hef center heen en zijn kamer was op de eerste verdieping, maar die trap was ook zo gedaan. August grijnsde kort en liet zich op zijn bed zakken, maar op zijn schoot houdend.

"Ik ook van jou, Tawn.." Ze lachte weer even zwakjes naar hem en sloot langzaam haar ogen waarna ze voorzichtig even zuchtte. Na enkele tellen, toen ze opeens voelde dat hij ging zitten, opende ze haar ogen voorzichtig en keek ze hem even aan. Ze rolde zich langzaam op tot een klein bolletje, waarbij ze haar voorhoofd tegen zijn borstkas legde en haar handen er ook tegen. Langzaam gleden haar ogen weer toe, maar toch opende ze ze terug. Ze was zo moe...

Een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen toen het meisje zich op rolde op zijn schoot en eventjes weg leek te vallen. Hij zou haar beschermen, zijn lieve Tawnee. Hij zou alles gaan geven, hij zou haar nooit meer teleur gaan stellen of haar zo gebroken achterlaten als de vorige keer. Eigenlijk verdiende hij het niet, de blondine verdiende beter. Maar ze had gezegd dat ze enkel hem wilde, dus dan had hij er vrede mee. Als dat haar gelukkig maakte, dan hem ook. Als zij het wilde, dan hij ook. Kort sloot de roodharige zijn ogen, maar hij opende ze precies op hetzelfde moment als zij dat deed. "Kom, we kunnen beter wat proberen te slapen." Buiten begon het toch al wat donker te worden en beiden waren uitgeput. Uitgeput door alle gebeurtenissen van de laatste tijd. Hij had geprobeerd om rust te vinden, maar de enige rust die hij kreeg was als hij bij Tawnee was. Voorzichtig zette hij haar van zijn schoot af, op het zachte bed.

Ze slikte even voorzichtig en knipperde even met haar ogen, die nog steeds op hem gericht waren. "Kom, we kunnen beter wat proberen te slapen." Zei hij. Ze knikte even naar hem, een zicht over haar lippen en opnieuw kwamen haar oogleden wat over haar grijze kijkers heen. Toen hij haar op het bed legde, opende ze haar ogen weer en keek ze even naar hem, waarna ze lichtjes overeind kwam en toen knikte, een hand leggende in haar eigen gezicht. Daarna boog ze naar voren om haar schoenen uit te doen en al snel ritste ze ook haar jas open en legde ze deze even naast zich, waarna ze kort staarde naar haar handen. Haar blik was gericht op een beetje bloed dat was opgedroogd en nu op haar paarse arm lag. Even staarde ze ernaar, waarna ze opnieuw de tranen voelde drukken.

Hij trok zijn zwarte jas uit en gooide het ding over de leuninv van een stoel heen. Ondertussen was hij opgestaan en schoof hij de gordijnen voor de ramen. Zijn schoenen trapte hij in een hoekje van de kamer en hij plofte weer neer op het bed. De jonge man had zoals gewoonlijk nu nog een spijkerbroek en witte blouse aan - waarvan de bovenste drie knopen open waren. Hij keek naaf Tawnee, en zag dat ze naar haar arm staarde. "Hey," mompelde hij met een kleine glimlach en hij sloot zijn armen rond haar middel, zijn hoofd naast de hare houdend om over haar schouder mee te kunnen kijken. Het was zijn manier om te laten zien dat ze er niet alleen voor stond. Nu niet, en nooit niet.

"Hey," handen rond haar middel, hoofd naast de hare. Haar ogen keken even naar hem en ze knipperde even traag. Ze was bijna alles kwijt, ze was te verward voor dit alles. Kort zuchtte ze en sloot ze haar ogen, hopend zo de tranen binnen te houden. Die van het verleden en die van nu. Na enkele tellen opende ze deze terug en keek ze even van haar arm naar Gussie en terug. "Ik... Het is zo..." haar stem klonk zacht, verslagen. Haar stel was altijd zacht als ze moe was, emoties hadden namelijk veel invloed op haar stem. "Ik kan er enkel maar naar staren... En denken... Dat het gewoon..." Ze voelde de tranen opnieuw gaan en liet haar hoofd tegen de zijne rusten. "Het is erg... Te weten dat dit me zo... Goed om... Schrijft," zei ze met een zachte stem, haar oogleden trokken wat over haar ogen heen. Ze was vanbinnen net zo lelijk als die arm... Dat wist ze maar al te goed... Kort knipperde ze even waarna ze voorzichtig haar lichaam tegen de zijne liet gaan.

"Hoezo zou het jou goed omschrijven?" Ze beet even op haar onderlip en liet haar oogleden wat over haar ogen gaan. Zij was een lelijk wicht en dat toonde die arm echt mooi aan... Heel mooi. "Ik houd van je zoals je bent, Tawnee." Ze sloot haar ogen langzaam... Waarom was hij zo aardig? Waarom was hij zo goed? Waarom was hij... Waarom wilde hij haar zo beschermen? Ze snapte het niet helemaal... Waarom... Het leven was zo... Raar en oneerlijk. "Echt." Ze opende haar ogen langzaam en draaide haar hoofd voorzichtig naar de zijne waarna ze haar mond tegen zijn zijn lippen drukte en langzaam haar ogen terug sloot. Haar voorhoofd ruste even tegen de zijne toen ze kort terugtrok. Tranen waren terug gaan stromen. "Be... Bedankt," zei ze, voorzichtige stem.

Zijn hand streek langs haar kaak heen en ze keek hem aan met een fragiele blik. "Ik houd van je.." zei hij waarna ze even kort naar zijn groene ogen staarde, die mooie mintgroene blik. "Laten we nu anders wat rust nemen," Ze knikte langzaam en keek toe hoe hij zich onder de dekens werkte. Zijzelf keek even naar hem waarna ze kort even zuchtte en haar broek afdeed, ze sliep immers liever in haar slipje dan in haar broek, want slapen met een jeans was alles behalve comfortabel. Toen ze het kledingstuk op de grond had gegooid kroop ze tegen August aan en legde ze haar hoofd tegen hem aan, zachtjes, haar hoofd rustte op het hoofdkussen waarna ze haar handen voorzichtig tegen hem legde, zijn warmte voelde goed aan.

Al snel voelde ze zijn handen tegen haar lichaam aan en dat was een geruststellend iets. Ze sloot dan ook langzaam haar ogen en liet langzaam de slaap overnemen. Ze was te moe om het te vechten, te moe om ergens aan te denken... En misschien ook te moe om te dromen.

Moeizaam rende ze door, een schaduw die achter haar vloog. Ze voelde de spanning in de lucht. Het was vaag en heel erg onduidelijk maar uiteindelijk werd ze vastgegrepen door iets of iemand. Haar handen werden vuisten en wel meteen begon ze wild tegen deze persoon te slaan, deze schaduw... Alsof ze hem weg wilde duwen. "Nee, ga weg!" Riep ze uit, maar toen er ook grip kwam op haar polsen verstijfde haar hele lichaam, haar mond werd kurkdroog en ze slikte moeizaam. Met grote ogen staarde ze naar boven, maar in de duistere wolk kon ze geen gezicht herkennen... Niemand. Toen ze echter een pijnlijke steek voelde op haar rug, schreeuwde ze het uit, haar handen opnieuw tot vuisten vormend.
Opeens sperde het jonge meisje haar ogen open, haar ademhaling gejaagd. Met grote ogen staarde ze voor zich uit, maar ze zag enkel zijn borstkas. Langzaam gleden haar oogleden weer wat naar beneden... Een nachtmerrie. Ze staarde kort naar haar handen en zag nu dat ze ze tot vuisten had gebald... Had ze naar hem geslaan? Kort keek ze op, voorzichtig... Was hij wakker van haar geworden? ze hoopte van niet... Of hoopte ze toch van wel?