After the party

Dominique wierp nog een snelle blik op Floyd, ze wilde niet weg. Zeker niet toen er plotseling een kreetje klonk buiten, en niet zomaar een kreet, een kreet die afkomstig was van een van de wezens die hen zojuist achtervolgd had. Het meisje kromp wat ineen en durfde niet meer naar de man te kijken. Arceus. Ze wilde niet meer naar buiten. Dan ging ze nog liever in die koude gang liggen verkleumen. Al zou dat eigenlijk ook niet veilig zijn omdat ze geen idee had welke figuren er nog meer in dit gebouw woonden, waarschijnlijk allemaal types als Floyd. "Alsjeblieft.." mompelde ze toen nog een keertje terwijl ze vanonder haar iet wat warrige haar naar hem keek, het was wel duidelijk dat ma'am niet meer durfde.

Het meisje was eventjes stil, haar hoofd deel pijn en nog altijd was ze een beetje licht daarboven, immers kon ze zich nog altijd niks meer herinneren waar ze haar pokémon en spullen had gelaten. Nja, dat kwam vanzelf wel weer goed. Hopelijk. "Nee.." mompelde ze toen vermoeid en sloot haar ogen weer eventjes. Zelf dronk ze geen bier, had ze nog nooit gedaan in elk moment. Nee, gaf haar maar een ander drankje. Deze avond had ze een paar glazen whisky naar binnen gewerkt, vandaar dat ze eerder zo van de wereld was geweest. Oeps. Ondertussen schoten haar ogen eventjes naar Floyd, maar al snel sloot ze haar ogen weer eventjes.

Het meisje opende haar ogen toen er plots een kreun klonk en de ander was gaan staan, buiten hadden wat geluiden geklonken, maar daar had ze niet op gereageerd. Hij zei dat de enge grote monsters buiten weg waren. Het meisje bleef stilletjes zitten op zijn zetel en tuurde naar hem vanonder haar lokken. Vervolgens tilde ze haar hoofd weer op van haar knieën en keek ze naar Floyd die zijn twee pokémon die op straat stonden terug liet keren. Totaal veilig. "Oké.." mompelde het meisje toen weer en knipperde nog een keertje met haar ogen. Hopelijk was dit geen aanleiding om haar alsnog op straat te krijgen. Ze hoopte het niet. Je wist het maar nooit. Echt veel zei ze niet op dat moment, vooral omdat ze niet goed wist wat ze wel en niet kon zeggen op dit moment. Ze wilde hem immers niet nog meer irriteren, al was ze er vrijwel zeker van dat ze dat onbewust toch wel deed.

Ze was onmogelijk, en dat was niet positief bedoeld. Nou ja, zo erg was dat toch niet? "Alsof jij zo.." Het meisje viel stil en schudde toen haar hoofd, mond houden Dominique. "Laat ook maar.." verzuchtte ze en bleef nog altijd op de zetel zitten. Ze had het koud, zo goed geïsoleerd zou dit appartementje van hem vast niet zijn. Nou ja, dat was vrijwel wel zeker als je zag in wat voor'n bouwval hij eigenlijk woonde. Maar, alles was beter dan het pokémon center waar iedereen binnen kon komen wandelen of op de straat, waar het ook stikte van de creeps en boze pokémon. Nog altijd durfde ze zichzelf niet echt een andere houding aan te geven, dus bleef ze met opgetrokken benen zitten op de zetel.

Aan de ene kant was ze dood versleten, maar aan de andere kant voelde ze nog steeds de energie van de alcohol door haar aderen stromen. Ze had gedacht dat het over was, maar nu kwam het toch weer een beetje opzetten. Uhg. Floyd maakte een zacht snauwende reactie op haar afgekapte opmerking, maar het was in elk geval geen hele preek. Die had ze deze avond al genoeg gehoord. Meneer waarschuwde haar nog dat ze absoluut niet van de zetel af mocht gaan, waarop ze enkel een keertje knikte. Het was koud hier. Ze rilde een keertje en kromp wat in elkaar, als ze zichzelf kleiner maakte was het wel wat warmer. Haar ogen gleden terug naar Floyd, die in de richting van zijn slaapkamer ging. Nou ja, het was beter dan niks. Ze zou het ermee moeten doen.

Het meisje was op de zetel gaan liggen en had zich nog altijd opgerold. Deze zetel was verreweg van aangenaam, maar goed. Ze was toch al te ver heen om dat te voelen, ze was moe. Het meisje snoof een keertje en voelde hoe haar bewustzijn wat weg begon te zakken. Uiteindelijk viel ze in een wat onrustige slaap.
Een hevige pijn schoot door haar ruggengraat heen, een bonk klonk door het appartement, nog wat andere geluiden volgde. Ze had geen idee hoe laat het was, hoelang ze had geslapen voordat ze van de zetel af was geflikkerd. Een kort kreetje had haar mond verlaten terwijl ze richting de grond was gegaan. Het meisje kreunde een keertje toen ze voelde hoe ze haar been ook nog eens had gestoten. Nog altijd was ze moe, en dus bleef ze eventjes liggen op de grond. De afgelopen paar uur had ze toch al vaker op de grond gelegen, dus veel maakte het niet uit. Waarschijnlijk had ze nog iets anders omgestoten, maar wat kon ze eventjes niet zien. Ondertussen was ze wat verdwaasd overeind gekomen, niet echt doorhebbend dat ze zojuist van die bank afgerold had.

Ze legde haar arm terug op de zetel, totdat ze het gekraak van een deur opende. Ze had het beest wakker gemaakt, oeps. Het meisje keek vluchtig over haar schouder heen waarbij haar lange, zwarte haar wat heen en weer zwiepte en leek iet wat verschrikt te zijn. Het was nog redelijk donker in zijn appartement, maar het zou niet lang meer duren voordat de zon op zou gaan komen. Ze hadden immers een groot gedeelte van de nacht buiten doorgebracht. Rennend, sleurend, half vechtend, ga zo maar door. Pas toen ze doorhad hoe hij er eigenlijk bijstond wendde ze snel haar blik af, waarna ze zichzelf overeind hees en zijn zwarte, voor haar veel te grote, shirt wat recht trok. Snel ging ze weer op de zetel zitten, waarna haar blik toch weer terug kroop naar de man. "Sorry.." klonk haar stem toen zachtjes. Je kon er gewoon de donder op zeggen dat het meisje weer de boel in de war zou schoppen. Daarvoor was ze immers Dominique geworden. Kon zij er wat aan doen dat ze er nou niet voor bestemd was om op een zetel te slapen..

Hij stond daar maar, zonder te bewegen. Het leek wel op een of andere horrorfilm, want daar bleven de moordenaars ook altijd zo koudbloedig staan, om vervolgens hun slachtoffer om het leven te brengen. Nou, ze leefde in elk geval nog toen hij in beweging kwam. Ondertussen luisterde ze naar wat hij zachtjes tegen zichzelf mompelde. Als ze inderdaad een Houndoom was geweest, hadden haar oren nu plat op haar kop gelegen. Maar dat was ze niet, jammer voor hem dus. Floyd ging in de richting van de keuken, en het meisje trok haar benen weer op de zetel. Ze was koud, maar niemand gaf daar om. Stiekem tuurde ze tussen haar zwarte lokken door naar hem, maar wendde haar blik toen weer af. "Nou.. kan er toch ook niks aan doen.." had ze ondertussen nog wat slaperig gemompeld, eerder voor zichzelf dan voor hem.