After the party

_{Met zijn armen over elkaar heen geslagen keek hij naar het meisje dat ook naar buiten kwam wandelen. Ze zei niks maar dat maakten niet uit. Ze had heel de avond verpest en ging dat ook blijven doen. ‘Mijn jas nu,’ zei hij met een dwingende blik in zijn ogen. Nu ze buiten waren moest hij geen schrik hebben dat mensen van binnen wat zouden horen en zich ermee zouden beginnen te moeien. ‘Als je die nu terug geeft, mag je voor één keer bij mij thuis slapen, maar wel op de zetel.’ Floyd zou haar echt nooit in zijn bed leggen, dat was van hem en van niemand anders.}


Hij wilde zijn jas terug, op één voorwaarde. Dominique twijfelde eventjes, maar knikte uiteindelijk. Ze ontspande haar spieren weer een beetje, liet de rand van het jasje los waarna ze zijn jas van haar schouders af glijden. Hierna keek ze weer naar Floyd, en hield hem het ding vervolgens voor. Nog altijd had ze niks gezegd, maar hij zou waarschijnlijk alleen maar blij zijn dat ze haar mond voor een keertje hield. Soms was niet praten de beste oplossing. Vervolgens keek ze hem vanonder haar zwarte lokken aan, iet wat vragend, maar ze hield tenminste haar mond.

_{Jackpot. Ze had zijn jas uitgedaan en hield die naar hem toe zodat Floyd de jas kon aanpakken en meteen weer aan deed. Bij hem paste het toch een heel pak beter dan om het smalle lichaam van Dominique. ‘Geniet nog van je avond, niet vergeten naar binnen te gaan want je mag niet buiten blijven,’ zei Floyd terwijl hij zich omdraaide en weg wilde wandelen. Hij had nu precies gedaan wat zij deed, een belofte gebroken. Mooi niet dat ze naar zijn huis toe mocht.}


_{Floyd had het moeten weten, hij had moeten weg rennen. Moeten rennen voor zijn leven en niet mogen omkijken. Zodra hij Dominique gehoord had wist hij dat het te laat was. Al snel voelde hij hoe ze hem terug beet nam, maar hij was echt niet van plan om zijn jas terug te geven aan die kleine dief. Enkel hij mocht stelen van mensen, maar mensen niet van hem. ‘Wat? Ik heb gedaan wat jij zonet ook nog gedaan hebt, zeg nu niet dat ik het ineens niet mag,’ zei hij terwijl dat hij zijn jas vast man met zijn andere hand aan dezelfde mouw als Dominique trok.}


_{Het was inderdaad zijn taak om mensen van straat te halen, maar ze konden nu niet zeggen dat hij zijn best nog niet had gedaan? Het was ook logisch dat hij iemand als haar niet in zijn huis wilde hebben rondlopen. Zelfs al was het maar voor één dag. Ze moest niet weten waar hij woonde. ‘Ik heb mijn best gedaan,’ sprak hij dan ook voor hij met zijn schouder tegen haar aan ramde. Straks was het al niet meer nodig om nog te slapen. Dan hadden ze heel de dag wakker doorgebracht.}


_{Dominique liet uiteindelijk weer los, maar het was te laat geweest. Floyd had de scheur al gehoord en wanneer dat hij keek naar zijn jas zag hij hoe dat de schouder wat los hing van de rest van zijn jas. Als je nog een harde ruk zou geven aan de rechter mouw van zijn jas zou die er gewoon afscheuren. Met vernauwde ogen keek hij van de zwarte jas naar Dominique en weer terug. ‘Dit is ook jou schuld,’ zei hij terwijl dat hij wees naar de scheur in zijn kleding.}


_{Floyd wreef met zijn hand over zijn voorhoofd wanneer dat de schuld weer in zijn schoenen werd geschoven terwijl dat hij er niks aan kon doen. Hij wilde gewoon zijn jas terug, maar nu moest hij er weer een nieuwe gaan stelen, want hij wilde niks kapot, ook niet als het weer zou worden hersteld. ‘Dit alles begon bij jou, dus je moet niet de schuld in mijn schoenen schuiven want ik doe alleen maar wat mijn taak is,’ zei hij tegen Dominique. Whoooo! Ze waren zo’n goede vrienden.}


Ze had haar armen over elkaar geslagen en haar blik weer afgewend, af en toe kon ze net een klein kind lijken in deze staat. "Had jij maar nooit.." begon ze, maar echt op iets kon ze niet komen. Een geïrriteerde zucht kwam uit haar mond zetten en met vernauwde ogen keek ze naar Floyd. Plotseling veranderde haar blik een beetje, want haar ogen ontspanden zich zodat de vernauwde blik verdween. Droogjes hief ze haar arm op, want zojuist waren er achter de man verschillende gedaantes verschenen, pokémon om precies te zijn. Hmm. Waar zouden die nou weer boos over zijn.

_{Afwachtend keek hij het meisje aan. Nu wilde hij echt wel weten wat ze ging verzinnen, maar het zag ernaar uit dat ze echt niks wist. Als hij een persoon was om te grijnzen zou er een brede grijns op zijn gezicht verschijnen, maar dat was niet het geval. ‘Had ik maar nooit wat?’ herhaalde hij gedeeltelijk haar woorden. Het was hem niet meteen opgevallen dat Dominique iets anders had opgemerkt. Nee, hij was te benieuwd wat ze zou kunnen verzinnen met die dronken gedachten van haar. Ondanks dat het al goed geminderd was.}