{ A deadmans word

Met Adelais aan haar zijde en Lawrence aan de ander, liet ze even een felle blik op de Krokorok vallen, die meteen even wegkeek. "Waag het niet," gromde ze wat laag. De Pokémon zuchtte, sloot zijn ogen en knikte langzaam. "Braaf zo," zei ze met eeen zuchtje. Hij leek kalmer en al een heel eind over zijn breuk heen, toch bleef ze wel op een afstandje van hem. Saiko bleef in zijn bal, kortom omdat ze soms wat lomp kon zijn in kleine steegjes zoals dit en ze waren het er beide over eens dat het beter was als ze niks kon afbreken, in haar Pokéball dus. Toen ze echter opeens voetstappen hoorde, keek het blondje kort op. Sinds Team Rocket hier een vaste voet had, was ze erg alert. Het was echter een roodharige, met een Ninetales en Eevee. Als ze dus een gevaar zou zijn, zou ze makkelijk neer te halen zijn, zo te zien. Toch bleef ze stil, enkel het zware gegrom van Lawrence was immers te horen.

Toen de Eevee echter dichtbij kwam, haalde Lawrence zijn poten van elkaar, zijn tanden werden zichtbaar, een reeks blinkende wapens die alles konden verscheuren wat ertussen kwam. Een soort van gegrom werd hoorbaar. Alsof het een prehistorisch dier was, grolde het laag en vijandig naar de tegenstander. Adelais, de jonge Eevee, keek nieuwsgierig naar de andere Eevee, maar wist maar al te goed dat ze bij haar trainster moest blijven. "Refur, laat die handtas met rust. Straks eet hij je nog op" Toen deze zijn pootjes tegen Law zette, opende de krokodil zijn bek en raasde deze naar beneden waarna ze toeklapten op de plek waar de Pokémon had gestaan. Maar gelukkig voor haar en haar Eevee was de Ninetales hem komen halen. "Overmoedig stukje bont.." zei ze. Even rolde ze met haar ogen terwijl ze toekeek hoe Adelais dichterbij sprong, ze ontving echter een priemende blik van de Krokorok. "Fris nietwaar?" zei de persoon opeens. Het blondje kneep haar ogen lichtjes tot spleetjes. "Ik heb het nog kouder geweten, maar het is ook niet echt warm, ja," zei ze dan maar. Wat was hier de bedoeling van?

"Dan kan je misschien genieten van een kampvuurtje" Ze vernauwde haar ogen en keek toe hoe Lawrence zich op zijn poten liet zakken, een grom ontglipte zijn bek. Tawn zette een stap naar voren en haalde haar hand op. Nee, ze wilde niemand hier afvoeren naar het ziekenhuis tenzij ze haar bedreigde, dan gooide ze haar met veel liefde zelfs de sloot in. Ze grijnsde kort bij de gedachte, maar schudde haar hoofd, niet zo sadistisch Tawn. Toen er echter een vuur startte, zuchtte ze even kort, ookal vond ze het best fijn en mooi... Oh nee, nee, stop even met zo denken. Ze schudde weer haar hoofd, want een tweede grijns verscheen al snel terug op haar gezicht. De laatste tijd had ze daar best veel moeite mee. Moest ze ingrijpen of gewoon staan genieten van de vuur... Naja, als de politie ofzo kwam was het niet haar probleem toch? Misschien gebeurde er nog iets leuks. "Das inderdaad wel beter," Nu moest ze wel die grijns gaan onderdrukken...

Toen ze opeens een show ging opzetten met vuur, voelde ze hoe Lawrence een Sandstorm begon te maken. Met luid gesnuif, keek de krokodil haar aan, zijn ogen ietwat vernauwd. Ze voelde hoe de wind langs haar heen ruisde, hoe zand tegen haar kop tikte, ze kende de beginselen van een Sandstorm maar al te goed en zeker als deze door haar Pokémon was gemaakt. "De naam is Ragya, en we kunnen beter doorlopen voor we gevonden worden" hoorde ze opeens waarbij de vrouw op haar afkwam en nog even haar Eevee van de grond viste. Adelais keek even droogjes naar de mannelijke Eevee en piepte toen zachtjes, maar door een dodelijke blik van het meisje werd ze stil. Lawrence gromde luid en Tawn zuchtte zachtjes. "Lawrence!" Gromde ze woest, waarbij de Ground type een stap naar achter zette en zachtjes snoof op dat ene woord. Hij kwam overeind en sloeg zijn armen over elkaar. "De naam is Tawnee," zei ze vervolgens tegen de roodharige. Daarna keek ze even naar de Ninetales, maar vervolgens terug naar Ragya. "En waar komt deze vurige passie vandaan?" zei ze vervolgens, nog steeds proberend die grijns te onderdrukken.

Gelach, show, heel veel show, maar meer dan handje in vuurtje was het niet echt. 'Omdat, mijn beste vreemde, vuur me dicht bij het hart ligt. Je kan het leren kennen, er vrienden mee worden en het je laten gehoorzamen.' Dit imponeerde het meisje niet echt. Ze had een levende, shiny vlammenwerper in bal ter grote van een grote tennisbal of kleine voetbal en dat noemde je niet speciaal? Tja... Toneel kon veel brengen. 'Maar je kan het nooit temmen, en als je het probeert, verbrand je' You don't say. Ze had even gezucht bij die woorden aangezien ze echt puur show aan het geven was. Arceus, als ze nu eens gewoon... Lawrence zijn werk had laten doen. Hihi... Nee stoute Tawn af. Ah daar ging ze weer. 'En Tawnee, kom je nog of wacht je tot de politie je vind?' Even keek ze de vrouw na, waarna ze gewoon simpel volgde. Een knip van haar vingers liet Lawrence snel reageren door even naar de Ninetales te kijken, wetend dat hij nu maar moest waken. Adelais wist niks van tekens, nog niks, dus tja. Rustig wandelde Tawn achter haar aan. "Alsof er nu nog veel politie hier is, het enigste wat je hier nog vind dat tenminste nog leuk kan zijn is Team Rocket," grijnsde ze kort. Ah... leuk... Dat kwam eruit gegleden, sneller dan verwacht.

De roodharige lachte en even zuchtte Tawn zachtjes. Goed zo, maar houd eens dat ding binnen... Zucht. "Zijn dat die niet die eigen huis en tuin dieven? Of zijn ze ondertussen meer dan een hoop op hol geslagen kippen?" Ze keek even schuin naar het meisje, maar ze gaf geen antwoord op wat ze zei aangezien ze toch wist dat ze geen antwoord zou ontvangen van haar. Toen deze echter in een steeg verdween en daar de daken opklom, keek het blondje haar even aan, ogen van ongeloof. Wat? Dat kon ze echt niet. Ze kon nog niet eens deftig op een lijn lopen, wa... Wat was dit? Toen ze echter de blik van de vrouw ontving, ontkiemde er een soort van vlam in haar... Ok dan... Ze zou dit doen. Kort zuchtte ze en haalde ze de pokeball van Adelais boven en ze liet de Eevee terugkeren. Lawrence ontving een knikje van haar trainster en deze spande zij. Spieren op en met een paar lenige springen was de koudbloedige op het dak. Hij was goed getraind en tja... Naja... Hij kon dit soort dingen... Zij aan de Andere kant kon er niks van. Met een onhandige sprong kwam ze ietwat wankel op de eerste rij dingen... Dozen en al snel klapte ze zich aan de muren vast, alsof ze bang als dat ze al van de een meter hoge doos zou tuimelen en iets zou breken. Na enkele tellen, pakte ze haar moed bij elkaar en vervolgde ze haar klim. Ze plaatste haar handen op de volgende doos en spande haar spieren op waarna ze wat in de lucht kwam en toen met haar kop tegen de houten doos kwam en zo erop ging liggen, zich langzaam naar voren duwend, om zachtjes hijgend overeind te komen. Nu volgde een plank, die toch wel redelijk dik was, dus kraken zou hij niet doen... Maar zou zij erop blijven? Dat was de vraag die ze zich vooral stelde nu. Daar kon ze Laar op een manier achter komen.... Met een zucht moest ze dit noodlot aanzien en ze opende haar armen en begon te wandelen. Starend naar de plank, voetje voor voetje, totaal niet... Onhandig ofzo. Af en toe wiebelde ze wat en liet ze een gilletje horen, waarbij ze bij de laatste keer dat ze haar evenwicht verloor, gewoon kort eens printje trok en zo onhandig aan de andere kant ergens over struikelde -waarschijnlijk gewoon haar voeten-, naar voren viel en in een van de open, leegstaande dozen viel. Kop eerst natuurlijk en voeten in de lucht... Geweldig... Na een zucht en nog wat tellen, hees ze zichzelf overeind en kwam ze uit de dood waarna ze verder ging met de beklimming van mount doos. Gelukkige volgden er niet peer zoveel kratten en al snel was ze boven, zwaar hijgend natuurlijk. Ze plaatste haar handen op het dak, drukte zichzelf op en kwakte zo met haar kop tegen het dak aan, na enkele tellen rolde ze dan maar wat verder van de boord en sloot ze kort haar ogen... Arceus... Hoe deed ze dit? Met respect in haar blik keek ze schuin naar de vrouw, die gewoon doodleuk verder wandelde. "He... Uhm... Ragya..." begon ze, om de vrouw haar aandacht te trekken. Ze ging rechtop zitten. "Kan ik je wat vragen?"

Ze wachtte en Arceus zij dank. Want ze kon even niet meer. Ja, ze was lomp, kon niet veel, maar zo was nu eenmaal. Ze was opgegroeid in een normaal gezin en niet tussen een paar apen, dus heb respect voor je tutjes. "Ga je gang" zei de vrouw. Lawrence keek even schuin naar Tawnee, die nu in kleermakerszit zat. "Hoe... Deed je dat zo snel?" zei ze vervolgens, een beetje in de ban van haar aura en de bepaalde sfeer die rond haar ging. Zoiets wilde ze ook. Ze wilde dat ook... Oh Arceus, waarom moest zij nu weer het beste verleden van allemaal hebben. Een kind dat zong en toen niet meer wilde, daar kwam het eigenlijk op neer...