{ A deadmans word

De woorden van het meisje klonken zo kinderlijk en onwetend. Met afschuw hiervan snoof ze. Alsof ze een keus had gehad. Was je niet snel genoeg werd je gepakt en verloor je. Ze was maar klein en moest ergens haar voordelen op vinden. Haar blik was dus ook hard terwijl ze de ander aankeek. Klimmen was daarbij handig en Ragya zat graag op de daken. Mensen zagen alleen was ze wouden zien. Ze verwachten geen meisje op de daken en zien het dus minder makkelijk. Maar de woorden van de ander lieten haar gedachtegang stoppen. "Ga je gang" Haar toon was duidelijk; geen nonsens. Ze was geen liefdadigheidszaak.

Ragya had de woorden zien aankomen en had haar antwoord al klaar. Ze wou het haar best leren, maar alles had een prijs. Haar rode blik kruiste die van Tawnee. "Ik kan het je leren, maar je moet op blijven letten" Aldrei grauwde naar de handtas en zette het op een lopen, soepel over de daken. Ragya wist wat de Ninetales had bedoelt, de training begon nu. Even lenig als haar partner pakte ze Tawnee bij haar arm en gebaarde haar achter de gouden vos aan. "Les 1, blijf rennen. Denk er niet bij na, ren en spring." met een grijns die bij een waanzinnige had kunnen horen sleurde ze de blondie mee in een sprint. Nadat ze snelheid had strekte ze haar passen uit. Ze maakte geen aanstalte dat ze langzamer zou gaan, al bleef ze wel op de ander letten.

De roodharige keek toe hoe Aldrei de ander mee kreeg en over de daken begonnen te rennen. Het voelde goed je stijve spieren te strekken en boven de andere uit te sprinten. Daarbij was er ook veel minder verkeer hier boven. Zodra ze zag dat het Tawnee lukte enigzins bij te blijven liep ze naar de volgende daken. Jammer genoeg voor de blondie moesten ze nu springen. Aldrei nam de sprong al en Ragya zette pas bij om de Ninetales bij te houden. "Tawnee, ren door, zet je af en leun naar voren" Ze gaf zelf het goede voorbeeld en zette zich bij de rand af om de korte sprong te nemen. Aangezien daken niet heel stabiel nog recht waren leunde ze naar voren om haar val op te vangen door haar hand kort op de dakpannen te leggen en zich terug omhoog te duwen. Dit was niet wat ze van Tawnee verwachtte. Ze wou dat de meid de sprong nam zonder af te remmen. De landing kwam later. Met deze gedachten floot ze ook Aldrei om wat rustiger aan te doen terwijl ze wachtte op de ander. Klaar om haar of erover heen te duwen of haar landing wat te verzachten.

Tevreden keek ze toe hoe de ander gewoon door rende en geen blijk gaf aan haar twijfels. Want ja, als je dat deed viel je gegarandeerd. Na een gilletje kwam de meid met gemak op het andere dak terecht. De afstand was niet enorm geweest en springen was niet zo moeilijk, het landen was een ander verhaal. Ze wad dan wel gevallen en een dak knuffelen was niet het leukste om te doen maar Ragya keek goedkeurend op dien neer. Ze had graag gezegd dat de eerste keer altijd het moeilijkst was, maar dan zou ze liegen. De eerste keer was altijd moeilijk, maar het werd niet makkelijker. Je moest het blijven doen en zelf had Ragya ook nog eens momenten dat ze viel of de sprong maar net haalde. Aldrei daarin tegen haalde de sprong altijd met dezelfde sierlijkheid, het was om gek van te worden. Maar de roodharige pakte Tawnee bij haar arm en trok haar overeind. In haar rode ogen lagen vonken. 'Netjes, kan je nog verder?' Er lag een uitdaging in, ze wou testen hoe ver ze de meid kon pushen tot ze toe zou geven. Ragya wist nog hoe vroeger mensen die gingen zitten in plaats van doorlopen Blarenkoning werden genoemd. Ze wou nu weten of Tawnee een Blarenkoningin was.

Grijnzend knikte de roodharige op Tawnee's antwoord. Okey, fijn, ze konden verder en hoefde de blondie niet achter te laten. Aldrei maakte een blaffend geluid en begon weer te rennen. Ragya liep evengoed weer door richting een hoop leeg staande panden. Vanaf daar zouden ze weer moeten springen naar een bevolkt deel van de stad en vanaf daar konden ze weer naar beneden. Ragya rende op een redelijk tempo over deze daken. Maar plots begon het dak hard te kraken en kreunen om hierna met een plof door te zakken. Ragya tuimelde naar beneden om heel ongemakkelijk in het puin te belanden. Stof vloog op en naast haar kwam Aldrei neer, ook redelijk ongemakkelijk. 'Nouw, dat ging goed' mompelde ze sceptisch.

Nu nogal uit haar humeur probeerde ze overeind te krabbelen. Maar ze moest deze poging noodgedwongen opgeven dankzij een steunbalk op haar been. Damn. Meer gefrustreerd dan wat anders grauwde ze en probeerde ze de dikke balk van haar af te krijgen. 'Aldrei, help me eens' gaf ze uiteindelijk toe toen het duidelijk was dat ze er zelf geen beweging in kreeg. Ze voelde zich niet heel erg gewond maar Ragya had duidelijk overal blauwe plekken en kleine wondjes gekregen. Niet zo'n drama, wel irritant. Maar Aldrei schoot ten hulp en vuurde een Dark pulse op de balk af. Deze versplinterde half en fronsend voelde de roodharige hoe enkele houtjes zich in haar huid boorden. Haar pokémon merkte het ook en deed nu een Solar beam, de aanval zorgde dat de balk kapot gesmeten werd en licht begon te smeulen. Ze krabbelde nu achteruit en bekeek de schade. De grootste splinters haalde ze eruit en ze nam zichzelf voor zich pas later over de kleintjes te ontfermen. 'Klim maar weer omhoog' sprak ze tegen haar pokémon, die met tegenzin via de stenen en planken omhoog rende. Op dat moment kwam er een Metang naar beneden zweven en Ragya reageerde erop door te zwaaien. 'Taxi?' Opperde ze droogjes richting de pokémon.

Ze kende zeker betere vervoersmiddelen dan een Metang maar het werd zeker gewaardeerd. Toen ze door het enorme ding werd opgepakt greep ze nog snel haar tas waarnaar ze naar boven zweefde. Eenmaal weer op het dak keek ze klagelijk naar haar been en trok er nog wat groffe splinters uit. Hier ging ze nog verdomd veel last van krijgen. Aldrei stond ondertussen weer naast haar en keek haar zorgelijk aan. Maar alsof ze aan beiden antwoord gaf knikte ze star. 'Ja hoor, ik red me wel. Bedankt voor de lift' voegde ze er op het laatste toe voor de enorme pokémon. Zich meteen weer wegduwend van dit ongemakkelijke voorval keek ze over de daken en stippelde een nieuwe route uit. Over het nieuwere gedeelte van Lumiose dan.. 'Nauw, wat denk je ervan dat we via de markt naar beneden gaan en een kop koffie gaan drinken?' zo nonchalant alsof ze totaal niet neergestort was. De waarheid was echter dat ze er liever geen aandacht meer aan wou besteden dan nodig. Het was immers niet goed voor haar imago. En hoe zwaar haar been ook mocht kloppen, ze ging niks laten merken. Of ja, dat was het plan.