After the party

_{Ugh. Hij wilde zijn bezoek weg maar niks, echt niks leek goed te gaan. Iedere minuut dat ze in zijn huis was leek een eeuwigheid te duren, en ze had nog steeds geen zin om gewoon naar buiten te gaan. ‘Als ik mij niet vergis is er trouwens geen zetel waar jij nu staat, en volgens mij had ik nadrukkelijk gezegd dat je hier moest blijven zitten,’ vanuit zijn ooghoeken keek hij dan ook opzij naar het meisje. ’Daar blijven staan staren gaat je daarbij ook niet veel verder brengen.’ Straks moest hij nog een nieuw huis gaan komen, gewoon omdat hij mensen niet buiten kreeg.}


_{Floyd keek met vernauwde ogen naar Dominique wanneer dat ze zich verontschuldigde voor de afgelopen nacht. Dat was wel het minste wat ze kon doen, want misschien had ze eindelijk door dat het allemaal bij haar begon. Het begon met haar dronken, na de avondklok. 'Blijf volgende keer gewoon binnen zodra het na elf, bespaard ons een hoop werk en jou een pak problemen,' en dat was niet gelogen. Hij had haar al twee keer betrapt en ze was ervoor ook eens na de avondklok buiten geweest. Hoe lang duurde het voor dat ze iets leerde. 'Weet je nog waar je gister avond allemaal geweest bent?' en hij hielp haar ja, maar enkel om haar ook weer buiten te krijgen.}


_{De informatie die hij al uit haar gekregen had was geen vette. Natuurlijk was het in een bar of een café, iets dat daarop leek en niet in een bloemenwinkel. Dat was gewoon logisch en daar hadden ze niks aan. ‘Als je gaat drinken, waar ga je dan meestal heen? En als je hier blijft overnachten, waar is dat dan normaal?’ vroeg hij aan haar terwijl dat hij achteruit ging leunen op de zetel.}


_{Floyd had niks aan wat ze zei, en ze had er zelf ook helemaal niks aan. Verdomme he, kon ze niet als normale mensen gewoon naar een pokémon center gaan? Dat had alles veel makkelijker gemaakt. ‘En nog steeds zijn we geen stap dichter gekomen,’ zuchten de man terwijl hij zijn hand even over de kop van Death liet gaan. Ze was op allemaal nieuwe plaatsen geweest en kon ze niet herinneren. Het boeide hem eigenlijk niet dat ze haar spullen kwijt was, maar zonder haar spullen wilde ze zijn appartement niet verlaten. Ach, hij kreeg haar wel buiten. Niemand kon ooit eeuwig op dezelfde plek blijven.}


_{‘Maar dus,’ zei Floyd terwijl dat hij recht stond en zo op Dominique zou kunnen neerkijken. ‘Ik heb al veel meer toegelaten dan goed was,’ begon hij rustig terwijl zijn blik op haar gericht bleef. Dit was het moment dat ze toch echt eens weg moest gaan. Ze moest weg gaan en hij wilde haar nooit meer terug zien. ‘Je pokémon zijn weg, je spullen zijn weg en ik heb je zo en zo kwaad mogelijk geholpen. Ik kan niet meer doen en mijn huis is geen fucking hotel waar je zo maar kan blijven. Hier gelden mijn regels, en niet die van jou. Als ik zeg dat je weg gaat, ga je weg. Als ik zeg dat je mijn shirt terug geeft, geef je die terug. Snap je waar ik heen ga?’}


_{Floyd was tevreden. De eerste in de uren dat ze al bij hem was had ze eens naar hem geluisterd. Nog even en hij zou haar nog goed hebben afgericht ook. Dat zou ze geen last meer zijn en was iedereen gelukkig. Het shirt werd haast in zijn handen geduwd maar hij gooide het in de hoek bij de rest van zijn kleding. Iets dat hij die avond daar al had gegooid. Geen idee meer wat het was. ‘Maar ik ben nog niet klaar. Je zit hier in mijn huis, mijn persoonlijke plek als een indringer,’ ging hij nog verder.}

_{En weer kwam ze met één van haar opmerkingen. Hield ze zich haast van de domme en had ze in zijn ogen een veel te grote mond. ‘Dus je weet waar de deur is,’ zei hij ter verduidelijking. Was het nu zo moeilijk om te begrijpen of deed ze geen moeiten om na te denken? Misschien was het wel gewoon beide. ‘Oja, en het is zeer verstandig om je gewoon aan de avondklok te houden,’ vervolgde hij nog. Dat was nog wel het belangrijkste waar ze zich aan moest houden.}

_{‘Ik ben niet de oorzaak dat jij je spullen niet hebt en ik heb ook geen magische krachten waarmee ik je spullen kan terug toveren. Ga weg. Naar buiten en ga plekken afzoek want door hier te blijven bereik je niks. Ga iemand anders lekker lastig vallen,’ zei Floyd op een nog rustige toon, terug zoals hij normaal gezien sprak. Zonder enige emotie. Deathshot was ondertussen ook recht gestaan en stond aan de zij van zijn trainer. Dat de avondklok onzin was maakten hem ook niet uit. Boeide het hem wat dat ze het dom vond. Hij had er geen problemen mee.}