After the party

Natuurlijk moest hij daar weer naar gaan vragen. Nu was ze haar gedachten weer kwijt. Lichtjes geïrriteerd misschien keek ze hem aan, maar wendde toen haar blik weer af. "Nee, nog niet.. wacht even.." mompelde ze toen. Ze hadden immers de tijd van de wereld! De zwartharige kneep haar ogen samen, maar ook dat hielp niet bepaald. Zucht. Als ze nou gewoon zou weten waar haar spullen waren, was dit allemaal zo veel makkelijker. Want ho maar dat ze zo naar buiten ging.

Dominique had haar blik op de grond gericht. Kwijt. Humpf. "Ik ben ze niet kwijt," mopperde ze stellig en wreef met haar hand door haar haren heen. Ze was ze niet kwijt, ze waren gewoon op een plek die ze zich niet meer kon herinneren. Urg. Toen ze opkeek zag ze dat Floyd zowaar zijn krant weggelegd had en naar haar keek. Hij was gestopt met negeren. Ze wist niet of dat positief of negatief was. "Ik moet gewoon eventjes terugdenken waar ik ze gelaten heb.." volgde er toen iets zachter.

Ze haalde kort haar schouders op. Het leek wel alsof ze het niet wilde accepteren dat ze haar pokémon kwijt was, maar alles wat er voor Floyd's aankkmst was gebeurd, was ze kwijt. Zo ook waar ze eerder die avond was geweest om haar pokémon en spullen veilig te stellen. Toen begon hij over het bestellen van eten. "Ik heb toch geen honger, en tevens ook geen holocaster bij me." Haar stem klonk niet al te hard, en ze zuchtte een keertje, al was dat bijnaniet hoorbaar.

Ze had pech. Inderdaad, alles van vandaag en gisteren kwam erop neer dat ze pech had. Misschien trok ze het wel gewoon aan, ongeluk. Het zwarte meisje keek hoe Floyd van zijn zetel afkwam en meldde dat hij ging douchen, dat ze hier moest blijven zitten en moest proberen niks af te breken. Oké. Zonder ook nog maar één ding tegen hem te zeggen bleef ze wachtten tot hij verdwenen was in zijn kamer. Maar ze bleef Dominique. En die luisterde eigenlijk nooit naar anderen. Dat was dan ook de reden dat ze binnen een paar tellen haar rug gerecht had en met lichte moeite op haar been ging staan. Het deed pijn, maar al wel weer wat minder. Gelukkig maar. Ze keek rond in zijn kleinere appartement en liep naar het raam toe, dit was niet bepaald een van de meest bezochte wijken in Lumiose, als ze het goed had. Het leek meer op een wijk waarin enkel vreemde figuren leefde. Floyd paste zeker wel goed in dat rijtje. Toch viel het haar mee dat hij haar niet in haar slaap het raam uit geflikkerd had.

Het meisje keek over haar schouder toen ze wat geluid uit zijn slaapkamer hoorde komen, maar bij zijn woorden trok haar gezicht weer wat witjes weg. Haastig keek ze weer uit het raam, waar had ze nou verdomme die spullen gelaten? Het meisje slikte een keertje en sloot haar ogen, hopelijk kon ze zo beter nadenken. Normaal gesproken hielp het aanzicht van de lucht haar altijd met nadenken, maar vandaag toevallig net een keertje niet. Verdorie nog aan toe, Arceus vond het veel te leuk om haar zo te vernederen. Want hoe laag kon ze nog zinken vandaag? "Heb je niet genoeg andere shirts?" riep ze toen maar terug, terwijl ze het veel te grote shirt weer een beetje recht trok.

Het meisje keek weer over haar schouder toen de stem van Floyd minder gedempt had geklonken dan eerder. Enkel zijn hoofd was zichtbaar, omdat hij die de ruimte in stak, waarschijnlijk om te checken wat ze ondertussen had gedaan. En dat was niet blijven zitten op de zetel. Het meisje klemde haar kaken op elkaar en richtte snel haar blik weer naar buiten. Het was niet eerlijk. "Als ik mijn eigen kleren terug heb," mompelde ze toen. Maar haar gedachten waren één grote blank page. Waarom kon ze zich niet meer herinneren wat ze met die spullen had gedaan, dan zou het allemaal wel goed komen. Urg.

In haar dronken bui had ze het niet gezien, maar nu werd haar toch wel weer eventjes duidelijk hoe intimiderend de man eigenlijk wel niet kon zijn. Ze slikte toen hij naar haar toe kwam, en draaide zich naar hem toe, rug nu naar het raam kerend. Er was niet al te veel ruimte tussen hen in, maar de afgelopen nacht was wel erger geweest. "Dat probeer ik ook.." zei ze toen, proberend haar stem kalmpjes te houden. Haar ijsblauwe ogen waren op hem gericht, toch wel een beetje omhoog omdat hij wel iets groter was dan zijzelf.

Toen hij twee vingers op haar voorhoofd drukte sloot ze haar ogen eventjes, eigenlijk vanuit een menselijk reflex dat een mens had als mensen te dicht in de buurt van hun ogen kwamen. Hierna vergrootte de man de afstand tussen hen weer door op zijn zetel te gaan zitten, waarna zijn pokémon ook weer verscheen. Oh, die was er inderdaad ook nog. Het scheelde dat ze hierbinnen minder kans liep om meteen geflambeerd te worden, gezien ze toch wel verwachtte dat hij zijn appartement heel wilde houden. Toch vertrouwde ze zijn pokémon voor geen meter. Ondertussen had ze haar rug weer naar hem toegedraaid en legde ze haar hand op het raamkozijn, nog altijd naar buiten kijkend. Het lukte gewoon niet, en haar hoofdpijn hielp ook niet bepaald. Uiteindelijk liet ze het raam voor wat het was en ging ze weer op de zetel zitten waar ze de hele tijd had gezeten, Floyd kort aankijkend.