After the party

De ander vulde een glas met water en verliet de keuken weer, maar bleef in de buurt van de plek waar de zetel stond staan. "Humpf." Was haar reactie en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Kort richtte ze haar blik nog op Floyd, maar al snel wendde ze haar blik weer af. Hierna ze zich weer achterover liet vallen op de zetel en haar ogen sloot. "Dat zeg jij.." mompelde ze er toen zachtjes achteraan, voordat ze het zelf eigenlijk doorhad. Hierna was ze stil, zich pas weer beseffend wat ze zojuist gezegd had. Misschien niet verstandig om iemand zo uit te lokken in zijn eigen huis, maar door zijn iet wat chagrijnige humeur werd die van haar er ook niet beter op.

Ze was hier omdat hij haar liet blijven. Het meisje zuchtte een keertje en hoorde de deur trillend dichtklappen. Ondanks dat ze niet verwachtte dat ze nog lang kon slapen, voelde ze toch weer hoe haar lichaam zich wat ontspande. Normaal gesproken lag ze nooit op haar rug, maar dit keer wel eventjes. Anders zou ze straks nog een keer van de zetel af vallen. Het duurde dan ook niet lang voordat haar hoofd lichtjes kantelde en ze weer vertrokken was. Haar hand bungelde losjes langs de rand van de bank en haar benen lagen in een wat rare vouw zodat ze ze alsnog dichtbij de rest van haar lichaam had. Haar zwarte haar was een beetje over haar gezicht heen komen te hangen, de zetel lag toch zo slecht nog niet.

Dominique was niet bepaald een ochtendmens, en ook nu lag ze nog in een diepe slaap verzonken. Het was dan ook al bijna geen ochtend meer, maar dat kon zij niet weten. In plaats van op haar rug, lag ze nu weer op haar rechterzij. Dat was dus met haar hoofd naar de leuning van de zetel, rug naar het open gedeelte toe. Dat was ook de reden dat ze zich dus zo verslapen had, de zonnestralen hadden haar oogleden totaal gemist en het was nog donker in haar hoofd. Het meisje hoorde op de achtergrond iemand rommelen, maar ze was nog net iets te ver heen om er echt op te reageren. De zwartharige haalde een keertje diep adem en opende voorzichtig haar ogen. Waar was ze ook alweer..? Eventjes kon ze zich niks meer herinneren, en het feit dat ze enkel tegen de leuning van een zetel aankeek verhelderde ook niet bepaald veel voor haar. Hierna kwam ze langzaam overeind, waarna ze vrijwel meteen naar haar knallende hoofd greep. Oh ja. Nu wist ze weer waar ze was. Haar ogen moesten wennen aan het licht en ze zag hoe haar gastheer in de keuken stond te rommelen. Urg. Het meisje wilde zich het liefst weer laten vallen op de bank, haar ogen sluiten en verder slapen. In plaats daarvan haalde ze een keertje diep adem en werkte ze haar benen van de bank af. Nog altijd had ze niet veel anders aan dan haar ondergoed en Floyd's zwarte shirt. Maar goed.

De zwartharige hield hem in de gaten. Het leek wel alsof hij zijn dagelijkse routine deed, blijkbaar zat hij absoluut niet op haar te wachtten. Nu ja, dat was ergens wel te begrijpen na gisteravond. Dominique wist niet goed wat ze moest doen, dus bleef ze maar op de zetel zitten. Ze leunde een beetje naar achteren en voelde hoe haar ogen weer een beetje dichtvielen. Nee, niet in slaap vallen nu. Het meisje hield haar ogen open en gaapte weer een keertje. Urg. Dit was alles behalve gemakkelijk. De drang was groot om haar mond open te trekken, maar ze had er geen zin in dat hij straks weer in een pesthumeur zou zijn vanwege haar domme opmerkingen. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze legde de palm van haar hand tegen haar slaap aan. Stomme hoofdpijn toch ook. Voorlopig raakte ze geen whisky meer aan in elk geval. Of jurkjes. En al helemaal geen combinatie van beide. Nog altijd was ze niet van de zetel afgekomen of had ze gesproken, dat was immers zijn bevel geweest, waar ze zich wel aan probeerde te houden.

Dominique keek over haar schouder toen ze een klik van een pokéball hoorde. Zijn Braixen was tevoorschijn gekomen en verliet de ruimte, waarna het even later terugkwam met een krant. Stilletjes, en licht verbaasd moest ze toegeven, keek ze toe naar dit hele schouwspel. Nog altijd wist ze niet welk van zijn pokémon ze de meest vreselijke vond, maar het zou of deze Braixen zijn, of zijn Zweilous. Die laatste zeker na zijn actie van de vorige avond. Al had ze met de pokémon die nu vrolijk rondwandelde ook niet echt goede herinneringen. Nee, beide waren net zo erg, net zoals hun trainer. Het meisje vroeg zich af of de Braixen haar eigenlijk wel opgemerkt had. Zo ja, dan was de reactie van de pokémon wel erg koeltjes geweest. De voorgaande keren had het er namelijk niet op geleken dat de pokémon haar had gemogen. Ahum. Het meisje bleef nog altijd zitten op de zetel. Uhm. Oké. Helaas was Dominique niet de handigste persoon, want dat bleek nu ook weer een keertje. Op het moment dat ze op wilde staan van de zetel ging ze half door haar been heen, die lichtjes verdoofd was door de pijn. "Verdomme.." mompelde ze en greep naar haar been. Nee, ma'am was niet in een opperbest humeur. Snel richtte ze haar blik op, had iemand dat gehoord?

Zowel de Braixen als Floyd hadden haar gevloek gehoord. De eerste maakte dat duidelijk door naar haar te kijken, met een blik vol afkeur in diens ogen. Floyd vroeg enkel of er bloed op zijn zetel gekomen was. Dominique, die eerst had willen gaan staan, moest zich gedwongen terug laten zakken op de zetel. Wat er met haar been was, wist ze niet goed, maar het was niet fijn om op te staan. De Houndoom had redelijk diepe wonden gemaakt, en die hadden de tijd nodig om te helen. Die bons van vannacht had het er ook niet beter op gemaakt. "Nee," antwoordde ze een beetje bits terwijl ze voorzichtig met haar hand het verband wat beter vastmaakte. Ze zag dat Floyd zich neerzette op zijn zetel en rustig door de krant begon te bladeren. Eventjes hield ze haar blik op hem gericht, maar hierna wendde ze deze weer af. Urg. Het scheelde dat ze toch alles behalve honger had, dus daar hoefde ze niet om te gaan bedelen bij hem. Nee, dan zou hij straks toch weer in een humeur zijn wat ze liever eventjes niet zag.

De zwartharige keek op van haar been toen de ander begon over het feit wanneer ze van plan was om weg te gaan. Eventjes viel ze stil, daar had ze eventjes niet meer aan gedacht. Oeps. "Uhm.." begon ze en keek eventjes vluchtig naar Floyd, die nog altijd in zijn boxershirt zat en ze dus maar snel haar blik weer afwendde. "Als ik een oplossing gevonden heb.." zei ze toen en slikte een keertje. Ondertussen legde ze haar hand weer tegen haar hoofd aan. Uhg. Verdorie. Op dit moment probeerde ze zich te herinneren waar ze haar pokémon had gelaten. En dus ook haar tas met kleren. Als ze op de een of andere manier een van hen zou kunnen bereiken. Helaas was dat ook niet echt een goede optie.