Drunken sailor~

Een betere oplossing. Ach, nu had hij het als het goed was niet meer nodig. Zijn vader was weg, om haar had hij geen stress en er was een gehele nieuwe regio om eens te verkennen. Het zou goed moeten zijn allemaal, dus hij zou geen redenen meer hebben om aan de alcohol te gaan, toch? Ja, het zou vast wel beter gaan nu.
Lilium merkte op dat ze hem geslagen had en Aiden hield zijn hand over zijn wang. “Het brandt altijd nog een beetje - diep van binnen,” bracht hij dramatisch uit, maar zijn stemming sloeg al snel om toen ze op zijn Holo Caster bezig ging. Eventjes was hij het vergeten, maar het had niet lang geduurd voor hij zich weer realiseerde welke foto daar nog in de map stond. Vanuit een bevroren staat schoot hij naar voren, zijn hand op de tafel en zijn andere gebruikend om de Holo Caster uit haar handen te grissen. “Geef maar hier.” Oh Arceus…

Lilium tikte rustig op het mapje afbeeldingen, maar zo snel als ze dat gedaan had, was Aiden naar voren geschoten om zijn Holocaster weer terug te pakken. Het meisje schrok zo van de plotselinge beweging, dat ze wat naar achter deinsde. De telefoon kon Aiden met gemak uit haar handen weggrissen, maar Lilium had zelf wat minder precieze coördinatie op het moment. Met haar geschrokken beweging viel haar glas Fanta om, haar hele shirt onderspetterend met Fanta. Een beetje beteuterd keek ze naar de stof. "Oh.." bracht ze uit. Dat was niet handig geweest...

Aiden keek geschrokken op toen het blondje naar achteren schoot en haar Fanta liet vallen. Het ding ging over haar shirt heen en Aiden zuchtte, zijn Holo Caster weg stoppend. “Sorry, daar staan dingen tussen die je niet wilt zien.” Zijn stem klonk wat teleurgesteld, in zichzelf, omdat hij dat had gedaan, het had laten staan. Een frons ontstond op zijn gezicht, terwijl hij zijn blik naar haar shirt liet glijden. “Ik denk dat je een schoon shirt kan gebruiken, sorry,” merkte hij zacht op. Arceus, dat had hij toch mooi weer eens even verpest, was het niet? Hoe typisch was het weer. “Het spijt me.” Hij kon dit soort dingen moeilijk aan haar neus ophangen. Ze wist dat hij niet altijd even onschuldig was geweest en hij wilde het nu niet meer verpesten. Hij had haar te graag.

Ze keek eventjes wat omhoog naar Aiden, haar shirt niet loslatend. Arceus, die kon ze pas weer wassen in het Pokémon Center, dus waarschijnlijk was deze reddeloos verloren. Jammer weer. Nou ja.. Het werd toch een beetje te versleten om aan te trekken. Maar het zat zo lekker... "Wat staat er op dan?" besloot ze te vragen, zachtjes van toon. Wat mocht ze niet zien? Ze keek daarna weer naar haar shirt, met een lichte zucht. "Naja, laten we eerst even de maaltijd opeten," merkte het meisje op, waarna ze haar jas wat over haar schouders trok. "Zo ziet niemand het." Aiden bleef ook excuses aanbieden, waarop Lil ongemakkelijker raakte. "Het geeft niet joh, ik keek in jouw Holocaster en ik gooide dat glas om," sprak ze met een schouderophaal, "ik heb al heel lang vrede met mijn onhandigheid."

Lilium vroeg hem wat erop stond en Aiden zuchtte een keer. “Een fout,” sprak hij rustig. “Van een tijd terug.” Hij wilde het aan de ene kant aan haar kwijt, maar aan de andere kant liever, veel liever niet. Het was immers een fout die hij was begaan in de tijd dat ze ruzie hadden, in de tijd dat er sowieso niets was. Ergens kon dat, maar hij wist dat het niet helemaal oké was. Hij had er in ieder geval spijt van.
Lilium zei dat ze eerst de maaltijd op zouden eten en Aiden fronste. Hij kon haar moeilijk zijn shirt aanbieden midden in het restaurant. Dat was misschien een klein beetje ongepast. Lilium zei dat ze het zelf gedaan had en Aiden zuchtte even. “Laten we ‘t eten anders gewoon mee sleuren naar de kamer, dan kan je je omkleden en eten we ‘t daar op,” zei hij met een kleine glimlach.

Lilium keek wat bezorgd naar Aiden toen deze aangaf dat het een fout was. Wat moest ze zich daar nou weer bij voorstellen dan? Een ongemakkelijk gevoel zonk diep in haar maag. "Er is niks ernstigs.. toch?" vroeg het meisje zachtjes, haar handen wat nerveus in elkaar wringend. Er was niks aan de hand toch..?
Ze keek nog eventjes een keer naar haar shirt en daarna naar Aiden. "Weet je zeker dat we het op mogen eten op mijn kamer?" besloot ze te vragen. Ruddles was ondertussen onder de tafel gesprongen, wat nieuwsgierig in het rond kijkend. De Dedenne spreidde zijn mondje open en ving wat druppels Fanta op die van de rand van de tafel drupten.

“Nee,” zei hij. “Iemand stuurde me perongeluk een foto.” Hij zuchtte even en keek wat weg. Ja, de foto van Alana was… interessant geweest. “De foto had naar haar vriendje gemoeten.” Hij was benieuwd hoe ze erop reageren zou, of ze interesse zou tonen. “In de tijd dat… Nadat ik… Zei dat het reuzenrad een fout was.” Oh Arceus, hij wilde het niet helemaal aan haar kwijt. Het was beter van niet. Dadelijk werd ze echt nijdig en hij wilde haar niet missen op het moment vooral niet nu ze onderweg waren naar een nieuwe regio.
Of hij zeker wist dat ze het mochten eten in haar kamer. “Ik weet zeker dat het niet mag, maar dat maakt niet uit,” knipoogde hij. Hij nam de laatste slok van zijn cola en pakte de twee borden beiden op een andere hand, even om zich heen kijkend, voor hij zo nonchalant mogelijk het café besloot te verlaten.

Een foto, die naar haar vriendje had gemoeten, in de tijd dat het reuzenrad een fout was. Lilium's handen balden zich tot lichte vuisten en haar blik zakte wat af naar de grond. "..Oh," kwam er zachtjes uit, "dus.. die foto.. heb je nog?" Dat was dan blijkbaar een heel charmante foto geweest. Maar de tijd dat het reuzenrad fout was, daar wilde ze eigenlijk niet over nadenken. Het schrijnde, het deed zeer, nog steeds. En als ze twijfels had, lag dat in de kern.
Lilium besloot niet tegen Aiden in te gaan toen deze aangaf dat het waarschijnlijk wel kon, al mocht het niet. Ze liep voorzichtig achter Aiden aan, waarna ze de deur van het slot haalde en open deed, zodat ze beiden naar binnen konden glippen.

Lilium leek niet heel blij te zijn en dat kon hij nog wel begrijpen. Het was immers zo dat hij er zelf ook al niet blij mee was. “Ik was hem vergeten, tot ik net dacht dat ik weinig van je te verbergen had,” sprak hij rustig. “Ik denk dus dat ‘ie er nog ergens tussen staat.” Tussen alle grappige afbeeldingen die hij opsloeg. Nee, hij was nooit terug gaan kijken naar die foto, maar had hem dus ook nooit verwijderd.
De deur maakte ze open en Aiden stapte achter haar aan, om het met zijn voet dicht te zwaaien, waardoor het met een klap achter hem dichtviel en hij de borden op het kleine nachtkastje neer kon zetten. “Ik hoor ‘t wel als je schoon bent,” zei hij, een hap nemend van zijn spaghetti en haar onschuldig aankijkend.

Lilium knikte eventjes zachtjes toen Aiden aangaf dat hij het vergeten was en reageerde verder niet. Ze wilde er verder niet op reageren. Ze vond het geen prettig idee dat de foto daar was en wilde er dan ook niet verder over discussieren. Op dit vlak stak ze liever haar kop in het zand.
Op de kamer liep ze al vlug, na een schoon shirt gepakt te hebben, naar de badkamer. Ze opende het deurtje en keek naar binnen. Wat was het klein. Ze stapte nog zelfs naar binnen en keek om zich heen. Nope. Dit ging niet werken. "Het is te klein om om te kleden.." Bracht ze uit, haar stem beteuterd en misschien wat benauwd.

“Ik had er nooit op moeten reageren, sorry.” Dat waren de enige woorden die hij er eigenlijk nog aan vuil wilde maken. Hij had één enkele scharrel gehad binnen Kalos, één waar hij spijt van had. Als Lilium het accepteerde, was ze al een hele tijd de enige voor hem en zou hij die scharrels ergens achterlaten in een ver verleden.
Lilium liep de badkamer in, maar was er sneller uit dan verwacht en merkte op dat het te klein was om zich om te kleden. Aiden hief één wenkbrauw, haar keurend aankijkend. “Je gaat toch niet zeggen dat je je niet eens in mijn buurt durft om te kleden?” verzuchtte hij, waarna hij zijn hoofd even lachend schudde. “Moet ik m’n rug naar je keren, meid?”

Lilium's hoofd kwam verward omhoog toen ze Aiden's woorden registreerde en ze zette haar vingers wat nerveus in haar haren. "Je.. hebt erop gereageerd..?" mompelde ze zachtjes. Dat had hij nog niet gezegd.. Hoe ver was het gegaan? Dat meisje had een vriend toch? Dan kon het niet ver gegaan zijn.. toch..?
Aiden begon te lachen en Lilium werd rood. Het liefste wel ja eigenlijk, maar kon ze dat van hem vragen..? Ze waren toch soort van.. Zou dat niet..? Het meisje haalde eventjes huiverig adem. "..Nee.." mompelde ze zachtjes. Waarom moest het weer zo ongemakkelijk. Waarom zij weer.

Oeps. Hij had nog niet gezegd dat hij erop had gereageerd, iets wat hij nu mocht horen. Ze leek er aardig verbaasd over en hij klemde zijn kaken even op elkaar. Verdomme, Aiden. Hij pakte zijn Holo Caster en opende het gesprek met Alana, waarna hij de foto direct eruit wiste en het ding richting Lilium gooide. “Dit.” Ze zou het gehele gesprek nu kunnen lezen. “Al heb ik door de alcohol wel wat doms gedaan en dat spijt me meer dan ik kan zeggen.”
Nee, hij hoefde zich niet om te draaien. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en trok een wat schampere glimlach over zijn mond, terwijl hij weer op zijn eten neerkeek. “Het is goed,” zei hij rustig, aangevend dat hij niet meer kijken zou. Misschien dat ze zich ooit volledig op haar gemak zou voelen, maar voor nu moest hij het maar accepteren dat het niet zo was.

Ze kreeg de Holocaster aangereikt van Aiden en keek naar het gesprek, er eventjes doorheen scrollend. Ze voelde haar keel droog worden en sloeg haar ogen eventjes wat neer. Ergens kon ze niet ontkennen dat ze jaloers was. Dit meisje was niet onschuldig, geen pup, en aan Aiden's reacties te zien zag ze er goed uit, waarschijnlijk wat meer 'gezegend'. Zwijgend gaf ze de Holocaster terug aan Aiden. "Het geeft niet," kwam er enkel zachtjes uit en ergens hoopte ze dat het onderwerp daarmee afgedaan was. Ze wilde hier nu niet over praten. Misschien later..
En misschien was dat ook wel de reden dat ze zich nu sowieso even niet prettig voelde bij Aiden in de buurt. Schaamde ze zich voor wat ze was, voor wat ze niet was? Ze was zeker anders dan Aiden's vorige scharrels, dat wist ze zeker, zelfs zonder ze ooit gezien te hebben. Ze wendde zich zelf ook af van Aiden en trok haar shirt over haar hoofd heen, zwijgend deze wegleggend, waarna ze het nieuwe shirt uitvouwde.

Aan Lilium’s blik kon hij zien dat ze er niet al te blij mee was, al zei ze dat het niet gaf. Het klonk zacht, lang niet zo zeker als hij had gehoopt. Maar, hij kon het ook niet van haar verwachten. Hij had deze fout gemaakt en hij was al blij dat hij het haar zelf had kunnen vertellen, in plaats van dat ze het ooit van Alana of iemand anders horen zou. Ze wist nu de waarheid. Over Manuela, Alana en alle andere scharrels, exclusief de details natuurlijk. Ze moest weten dat hij dat had afgezworen op het moment dat hij aan zichzelf had toegegeven dat hij haar niet los kon laten. Maar, hij kreeg geen woorden over zijn lippen.
Lilium kleedde zich om en hij hoorde hoe ze haar shirt uittrok, een nieuwe pakte en het uitvouwde. Misschien was dat wel waar ze bang voor was? Dat hij haar zou dwingen tot iets wat ze niet wilde, dat ze ergens in geforceerd werd omdat hij het allemaal al eens meegemaakt had? Hij zette het bord weer op het te kleine nachtkastje en legde zich neer op het bed, naar het plafond starend. “Je weet dat ik je nooit ergens in zal forceren, toch?” vroeg hij langzaam. “Dat je… Dat ik hoop dat je me vertrouwt?” Wat alles betrof. Hij wilde het niet nu verpesten. Niet nu het net zo goed ging.