Drunken sailor~

“Nee?” vroeg Aiden toen het blondje opmerkte dat hij niet moest beginnen met het belonen van goed gedrag, terwijl hij om de tafel heen liep. “Misschien moet ik dan maar eens beginnen met het afstraffen van slecht gedrag…” Met die woorden zat hij neer, een grijns over zijn gezicht trekkend die niet veel goeds kon betekenen. Nee, lieten ze dat maar niet gaan doen.
Frisdrank. Fris. Hij zat op een schip aan de cola. Het was wel heel ernstig. Als je hem dit een tijd terug had verteld had hij gelachen. Stoppen voor een meisje? Dat werd toch niets. Nooit iets veranderen voor iemand anders. Dat hielp niet, want al met al viel je toch altijd terug en was alles wat je nog had, jezelf.
En toch zat hij hier. En was hij van plan een verdoemde Cola te bestellen. De woorden van het meisje deden hem dan ook even kort glimlachen. “Daar ben je niet de enige in,” stemde hij rustig in, waarna een vrouwelijke serveerster (hah!) aan kwam wandelen. “Twee keer de fillet, een cola en een sinas,” zei Aiden rustig. Zo. Dat was ook gedaan.

Dat deed hij niet. Een grijnsje trok over Aiden’s gezicht, terwijl hij wat naar voren leunde toen zij naar achteren leunde. “Oh nee?” vroeg hij onschuldig, voor hij lachend weer op zijn stoel neer zakte. Lieten ze daar maar stoppen, voor het gesprek een vreemde wending zou gaan krijgen. Nee, dat zou niet al te handig zijn.
Het blondje pakte een strip en hield het omhoog. Natuurlijk heel typisch, want wie las er op die leeftijd nou een krant? Ja, dat dus. Maar, de geamuseerde glimlach trok van zijn gezicht zodra hij de achterkant van de krant zag. Zonder het aan te kondigen schoot hij voorover en trok hij het ding uit Lilium’s handen, om het plat op de tafel te leggen.
“Lumiose City’s economie gered door Giovanni. De economie draaide nooit zo goed tot Team Rocket de leiding nam,” mompelde hij, de tekst doorscannend. “Avondklok… Wat?” Wat was dit nou weer… Wanneer was dit gebeurd?

“Clemont is afgetreden,” sprak Aiden mompelend, terwijl hij de woorden op het vel registreerde. Toen Lilium door scheen te hebben wat er was, keek hij haar aan. “Ik ben blij dat je daar weg bent,” sprak hij zacht, voor zijn blik weer richting het blad schoot. “Het is pasgeleden gebeurd,” mompelde hij vervolgens. Vlak nadat ze hadden besproken naar Hoenn te vertrekken. Wat een raar idee… “Het misdaadcijfer is gezakt en er hangen camera’s…” Hij trok zijn wenkbrauwen op, Lilium aankijkend. Hij was blij dat hij wist dat ze er geen familie had, dat ze niemand had die in gevaar was. Hij kon haar erbuiten houden, hij kon haar veilig houden. De rest maakte dan niet meer uit.

Lilium zei ook blij te zijn dat ze weg was uit Kalos, al hoopte ze dat haar bekenden ongedeerd waren. Hij was niet echt close met mensen verder, simpelweg omdat er geen interesse was in sociaal contact van zijn kant. Hij kende mensen, maar om nou echt te zeggen dat hij zich zorgen om hen zou maken… Al zou hij het wel erg vinden als Manue- Manolo iets overkwam. Misschien moest hij die ooit ‘ns ‘n berichtje sturen en vragen of alles oké was. Verder was hij allang blij Lilium eruit te hebben.
Toen ze vroeg hoe het kon, hief Aiden zijn schouders. “Ze zullen dit wel lang voorbereid hebben,” sprak hij. “Ik ben benieuwd hoe het uitloopt, maar niet van plan om erbij te gaan zitten.” Nee, hij wilde haar uit die buurt hebben en weigerde zelf erop af te gaan. Al zou Tyrion misschien nog wel een verschil kunnen maken, weigerde hij. Nee. Niet zijn gevecht.

Een luide klap klonk en deed de enkele mensen in het café opkijken. Aiden’s vuist lag plat op de tafel en hij keek Lilium doordringend aan, wat naar voren leunend. “Je kan met aardig veel wegkomen,” begon hij, zijn stem streng zoals hij al een hele tijd niet meer geklonken had in haar buurt. “Maar ik wil niet dat je je in die buurt begeeft. Ik wil niet zien dat je jezelf de dood in jaagt, want anders dan dat zal het niet eindigen.” Zijn groene ogen stonden streng, maar ook duidelijk bezorgd om het blondje die wat Team Rocket betrof niet volledig goed in staat was om zelf na te denken. Hij weigerde haar toe te staan het gevaar op te zoeken. Hij wist niet hoe hij eronder zou zijn als haar iets zou overkomen.

Hij was misschien wat te fel geweest, te zien aan haar houding. Hij wist dat het slecht was, dat dit niet de manier was waarop hij haar zijn mening duidelijk wilde maken. Maar, dat was opnieuw zoiets wat je er niet zomaar uit kreeg. Ze had het wel getroffen, zeg. Ahum. Ze zei niet te willen dat andere mensen moesten doormaken wat… Punt. Aiden zuchtte een keer en zakte weer wat neer op zijn stoel, het blondje aankijkend. “Daar kan je niets aan doen, Lil,” zuchtte hij. Hij steunde zijn elleboog op de tafel en nam zijn gezicht in zijn handen, even zo zittend. Toen hij zijn gezicht weer omhoog draaide, legde hij zijn kin in zijn handpalm en keek hij haar aan. “Ik wil gewoon niet dat jou iets overkomt.”

Sorry, ze wilde hem niet bezorgd maken. Aiden zuchtte even een keer, schudde zijn hoofd langzaam. “Nee, nee,” zei hij. “Het spijt me. Ik…” Hij haatte het om zo woedend op haar te worden, maar het idee om haar kwijt te raken aan Team Rocket deed zijn luchtpijp samenknijpen en zijn spieren aanspannen. Maar, nu hij weer wat rustiger was, snapte hij ook wel het recht niet te hebben haar zo te behandelen. Hij kon haar toch niet zeggen wat ze wel of niet kon doen. “Het idee dat ik je kwijt kan raken aan hen…” Hij keek even weg, viel stil. Het zou duidelijk zat zijn. Ze begreep wel wat hij ermee bedoelde.

Dit was beter. Dit was oh zo veel beter. Geen geruzie, geen gekibbel. Ze zei dat hij niet snel van haar af zou komen, gevolgd door een grapje. Hij glimlachte rustig en keek haar weer aan. “Dan is het goed.” De angst was hem immers niet vreemd, het was de hele reden dat hij zijn muur op had gebouwd. Mensen stelden je teleur, mensen verlieten je. Daarom moest iemand leren om zichzelf te geven, meer dan om een ander. Daar had ze hem al laten falen. Het was toch wel iets waar ze trots op kon zijn - ze was de eerste.
Lilium’s woorden deden hem licht glimlachen. “Mensen zijn makkelijk te manipuleren, Lil,” zei hij kalm, net wat te serieus, voor hij opschrok omdat er twee borden op tafel werden gezet. Een knikje ging naar de serveerster en daarna keek hij Lilium aan. “Maar, ik vind ‘t prima. We redden ons.”